Η ελληνική τραγωδία
«Σύμφωνα με τη Eurostat, το 2013 ο μέσος ετήσιος ονομαστικός μεικτός μισθός στην Ελλάδα ήταν στα 17.358 €, ενώ στην ΕΕ στα 28.919 € – οπότε η διαφορά μεταξύ Ελλάδας και ΕΕ ήταν 11.561 €. Στα τέλη του 2022 τώρα, ο μέσος μισθός στην Ελλάδα μειώθηκε στα 16.661 € ή κατά περίπου 5% – ενώ στην ΕΕ αυξήθηκε στα 35.329 € και άρα κατά περίπου 21%».
Μείωση λοιπόν στην Ελλάδα κατά 5% και αύξηση στην ΕΕ κατά 21% – με την ψαλίδα, με τη διαφορά δηλαδή του μισθού στην Ελλάδα από την ΕΕ, να κλιμακώνεται από τα 11.651 € στα 18.668 €. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην ουσία στην κυβερνητική κακοδιαχείριση και στη συνεχιζόμενη μείωση της παραγωγικότητας των εργαζομένων στην Ελλάδα – η οποία όμως δεν οφείλεται στους ίδιους, αλλά στη μη διεξαγωγή παραγωγικών επενδύσεων.
Εάν εδώ τώρα προσθέσει κανείς τη μείωση των πραγματικών μισθών (=αφαιρουμένου του πληθωρισμού), ιδίως σε σχέση με το κόστος των τροφίμων, των ενοικίων και των ειδών πρώτης ανάγκης, θα κατανοήσει πως οι συνθήκες διαβίωσης του μέσου Έλληνα είναι απελπιστικές – οπότε όχι μόνο δεν θα επιστρέψουν στην Ελλάδα αυτοί που έφυγαν στα χρόνια των μνημονίων για να επιβιώσουν, αλλά ήδη φεύγουν και θα φύγουν ακόμη περισσότεροι.
Όλα αυτά, παρά το ότι συνεχίζονται το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων με το δημόσιο χρέος όμως να αυξάνεται, καθώς επίσης οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί των σπιτιών των Ελλήνων – ενώ η κυβέρνηση ξοδεύει τεράστια ποσά για να στηρίξει την προπαγάνδα της και τα καρτέλ των ολιγαρχικών ελίτ, αντί για την ευημερία των Πολιτών.
Την ίδια στιγμή, ο αριθμός των γεννήσεων συνεχίζει να μειώνεται, με αποτέλεσμα το 2022 να είχαμε σχεδόν μία γέννηση ανά δύο θανάτους – εύλογα, αφού υπό αυτές τις οικονομικές συνθήκες που επιδεινώνονται διαρκώς, είναι πολύ δύσκολο για τα νέα ζευγάρια να ανταπεξέλθουν με το κόστος της ανατροφής ενός παιδιού.
Έτσι όμως το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας κλιμακώνεται – ενώ δεν έχει μόνο σημαντικές επιπτώσεις στην πληθυσμιακή εξέλιξη μας αλλά, επίσης, στην εργασία, στην παραγωγή, στο ασφαλιστικό, στην κατανάλωση, στο ΑΕΠ και στα έσοδα του δημοσίου.
Η επίλυση των παραπάνω προβλημάτων απαιτεί την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της χώρας μας, με επικέντρωση στον πρωτογενή τομέα, στη μεταποίηση και στη βιομηχανία – αφού μόνο σε αυτούς τους τομείς μπορεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα των εργαζομένων και να δημιουργηθούν ποιοτικές, καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.
Δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει, αφού ένα μεγάλο μέρος των επενδύσεων κατευθύνεται στα ακίνητα και στον τουρισμό – στηρίζουν δηλαδή εκείνο το οικονομικό μοντέλο που μας χρεοκόπησε.
Παράλληλα, νομιμοποιούνται παράνομοι μετανάστες και γίνονται προσπάθειες προέλκυσης νέων, για να εξασφαλίζονται χαμηλοί μισθοί – αφού η οικονομία μας, έτσι όπως είναι δομημένη, δεν είναι ανταγωνιστική παρά μόνο με μισθούς πείνας. Το γεγονός αυτό όμως θα μας δημιουργήσει ακόμη περισσότερα προβλήματα – ασφαλείας, εγκληματικότητας, συνέχισης της μείωσης της παραγωγικότητας, αντικατάστασης του πληθυσμού κοκ.
Συμπερασματικά λοιπόν, παρά τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης περί βελτίωσης της οικονομίας, οι συνθήκες επιδεινώνονται συνεχώς και η ελληνική τραγωδία συνεχίζεται – κάτι που διαπιστώνουμε όλοι στην καθημερινότητα μας.
