Γάζα: η σιωπή που σκοτώνει. Aρθρο του James Lampidi.
Υπάρχει ολοένα και περισσότερο η ανησυχητική εντύπωση ότι τα δεινά της Γάζας το συνηθίζουν και ότι η σιωπή πέφτει σταδιακά. Σχεδόν παντού, στις μεγάλες πόλεις του κόσμου, σαν να αισθάνονται αυτόν τον κίνδυνο, ο κόσμος, και κυρίως οι νέοι, βαδίζουν για τη Γάζα και την Παλαιστίνη, επιβάλλοντας διαδηλώσεις ενάντια στη σιωπή.
 |
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-
Πρώτα υπάρχει η σιωπή των δυτικών μέσων ενημέρωσης. Καθώς η σφαγή αυξάνεται σε αγριότητα, δεν υπάρχει πια λέξη, ούτε εικόνα της Γάζας. Κι όμως δεν λείπουν οι εικόνες. Υπάρχουν Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι μέσα στη Γάζα. Κινηματογραφούν, μαρτυρούν ακούραστα. Πάνω από 100 έχουν ήδη σκοτωθεί.
Οι εικόνες που στέλνουν εμφανίζονται στην αραβική τηλεόραση και στα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά στη δυτική σφαίρα, θέλουμε κυρίως να μιλήσουμε για την Ουκρανία, κουτσομπολεύουμε για «άνθρωπους», μιλάμε για τα πάντα και για τίποτα, αλλά κυρίως όχι για τη Γάζα και την Παλαιστίνη. Ούτε λέξη, ή σχεδόν, για ένα τόσο σημαντικό γεγονός όσο αυτό του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης που ερευνά την καταγγελία για γενοκτονία κατά του Ισραήλ.
Εκκλήσεις για βοήθεια, κραυγές πόνου υψώνονται από τη Γάζα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα της συνεχιζόμενης γενοκτονίας. Δεν μπορούμε να μην ακούσουμε, να μην δούμε, αλλά η Δύση κλείνει τα μάτια της, καλύπτει τα αυτιά της. Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα γίνει φόρος τιμής στις 7 Φεβρουαρίου στους Γαλλοϊσραηλινούς που πέθαναν στο Ισραήλ. Ο πρόεδρος Μπάιντεν, σύμφωνα με τις οικογένειες των Ισραηλινών ομήρων, έχυσε δάκρυα κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης μαζί τους. Ούτε λέξη για τους 30.000 Παλαιστίνιους νεκρούς μέχρι σήμερα στη Γάζα ή τους 60.000 τραυματίες. Ούτε λέξη για τα 10.000 παλαιστίνια παιδιά που σκοτώθηκαν. Ούτε μια λέξη συμπόνιας για τα χιλιάδες άλλα παιδιά που ζητιανεύουν νερό όπως αλλού μπορεί κανείς να ικετεύει για ένα νόμισμα.
Τα μικρά παιδιά της Γάζας ζητιανεύουν νερό, απλώνουν ένα αυτοσχέδιο δοχείο για να ζητιανεύουν μερικές σταγόνες νερό. Μπορείς να φανταστείς! Ζητάνε νερό! Οι κύριοι της Δύσης δεν έχουν συμπόνια, καμία ενσυναίσθηση. Μένουν ασυγκίνητοι. Η πρώτη ανάγκη είναι να πιεις, η πρώτη πράξη ανθρώπινης αλληλεγγύης είναι να δώσεις ένα ποτό στον διψασμένο. Έπρεπε να περιμένουμε τον πολιτισμό των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ να απαγορεύσει στον πληθυσμό της Γάζας, στα παιδιά της Γάζας, να πίνουν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ζητούν « την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων στην Ερυθρά Θάλασσα », αλλά το επιτρέπουν στη Γάζα; Και έχουν το θράσος να αποκαλούν τους Χούτι, που ήρθαν μόνοι τους για να βοηθήσουν τη Γάζα, ότι είναι «πειρατές». Και μιλούν χωρίς ντροπή για «δυτικές αξίες», «αποστολή της Αμερικής», «άξονα του καλού»…
Κίνα, Ινδία, Ρωσία
Υπάρχει επίσης σιωπή, δυστυχώς, από άλλες χώρες από τις οποίες περιμένουμε περισσότερα, Κίνα, Ινδία, Ρωσία. Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα συγκρίσιμο με τη στάση των δυτικών ηγετών. Υποστηρίζουν συνεχώς τις παλαιστινιακές φιλοδοξίες, έχουν καταγγείλει τον πόλεμο κατά της Γάζας, απαιτούν κατάπαυση του πυρός, ένα παλαιστινιακό κράτος. Αλλά και πάλι, δεν μπορούσαν να κάνουν περισσότερα, πολύ περισσότερα; Έχουν διεθνείς ευθύνες. Δεν ακούμε πολλά από την Κίνα, που είναι πιο κατεχόμενη από την Ταϊβάν. Επίσης όχι πολύ Ρωσία, κατεχόμενη από την Ουκρανία. Και η Ινδία, η οποία από το 1947 υποστηρίζει τον παλαιστινιακό λαό, αλλά, προς έκπληξη όλων, απείχε στις 27 Οκτωβρίου από ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που απαιτούσε κατάπαυση του πυρός. Είναι αλήθεια ότι θα το αναπληρώσει, λίγο αργότερα, σε αυτό το σημείο της εκεχειρίας, απαιτώντας το και αυτό, στη σύνοδο κορυφής των BRICS στις 21 Νοεμβρίου. Η Ιαπωνία είχε παράδοση να υποστηρίζει τις θέσεις των αραβικών χωρών σχετικά με την παλαιστινιακή σύγκρουση. Τον τελευταίο καιρό δεν το έχει κάνει και έχει υποστηρίξει ακόμη και το Ισραήλ.
Μετά επέστρεψε για να καταγγείλει την πράξη της. Σε έναν δυτικό δημοσιογράφο που εξεπλάγη από αυτούς τους δισταγμούς, ένας Ιάπωνας διπλωμάτης εκμυστηρεύτηκε ότι δεν είχαν καταγγείλει το Ισραήλ επειδή παρατήρησαν με έκπληξη ότι ορισμένες αραβικές χώρες ήταν εχθρικές προς τη Χαμάς. Δεν υπάρχει λίγο από αυτό, συμπεριλαμβανομένων και άλλων μεγάλων παραδοσιακών συμμάχων χωρών της Παλαιστίνης; Τι στενότητες! Είναι η παλαιστινιακή υπόθεση λιγότερο απλά επειδή ηγείται από ένα ισλαμιστικό κίνημα;
Προφορικές καταγγελίες
Υπάρχει, εξάλλου, η εκκωφαντική σιωπή των αραβικών κρατών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η εμφανής παθητικότητα τους. Ας μην μιλήσουμε για καταγγελία ή λεκτικές καταδίκες. Αυτό είναι το μικρότερο. Επιπλέον, ακόμη και αυτό το «λιγότερο από τα πράγματα» μερικές φορές δεν υπάρχει. Οι προφορικές καταγγελίες έχουν χάσει πλέον την αξία τους. Διαβεβαιώνουν μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ ότι «δεν θα προχωρήσουν περαιτέρω». Είναι σημαντικό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι υποτελείς τους προς το παρόν λαμβάνουν μόνο σοβαρά υπόψη τους Χούτι. Ίσως ούτε καν το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, τουλάχιστον προς το παρόν. Όλοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι θεατές της σφαγής. Το πρόσχημα είναι ότι πρέπει να δράσουμε όλοι μαζί, κάτι που δεν θα γίνει ποτέ. Οι Χούθι δεν περίμεναν. Δίνουν το παράδειγμα.
Και όμως οι αραβικές χώρες θα μπορούσαν να κάνουν πολλά, έστω και λίγα: για παράδειγμα να διακόψουν τις διπλωματικές τους σχέσεις με το Ισραήλ για όσους τις έχουν, να τις αναστείλουν με τις χώρες που υποστηρίζουν τον πόλεμο του εβραϊκού κράτους ή τουλάχιστον να καλέσουν τους πρεσβευτές τους για διαμαρτυρίες, να αρχίσετε να επιβάλλετε κυρώσεις, να αναγκάσετε τα περάσματα στα σύνορα της Γάζας, να σπάσετε τον αποκλεισμό στη Γάζα, να ενθαρρύνετε τους στολίσκους να πάνε εκεί, όπως στην περίπτωση του «The Freedom Flotilla» ενάντια στον αποκλεισμό τον Μάιο του 2010, ζητήστε από τον πληθυσμό τους να μποϊκοτάρει εταιρείες που ή να χρηματοδοτήσουν έμμεσα τον πόλεμο. Θα μπορούσαν να πετάξουν με αλεξίπτωτο φαγητό, φάρμακα. Όχι, καμία ιδέα, καμία φαντασία. Τίποτα. Κοιτάζουν και κλαίνε για ανθρωπιστικό έγκλημα, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι μια μέρα θα υπάρχει η οργή των αραβικών λαών και ότι μια μέρα, αύριο, σε δέκα χρόνια, αλλά μια μέρα βέβαιη, θα τους παρουσιαστεί το σημείωμα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πιο επαναστατική συμπεριφορά.
Ακούς τις κραυγές που υψώνονται από τη Γάζα, βλέπεις αυτούς τους άντρες, αυτές τις γυναίκες, αυτούς τους γέροντες να κραδαίνουν τα άψυχα κορμιά των παιδιών προς το μέρος σου, μικρά όντα που επιτέλους απελευθερώθηκαν από αυτόν τον άψυχο κόσμο, αγγέλους που επιστρέφουν στους αγγέλους. Ακούς αυτές τις κραυγές πόνου που δεν τελειώνουν ποτέ. Ας καλύψουμε τα αυτιά μας, ας κλείσουμε τα μάτια μας, ας συνεχίσουμε να ζούμε την πολύτιμη ζωή μας, ας αποφύγουμε ακόμη και να κοιτάξουμε τις εικόνες της Γάζας γιατί « είναι τόσο ανυπόφορη, τόσο αφόρητη ». Χρειάζεται πολλή δύναμη αυτή τη στιγμή για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στην ανθρωπότητα.
Όλοι θα είμαστε δολοφόνοι
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν έγινε ποτέ. Σίγουρα, η Ιστορία έχει ήδη διάσπαρτες αιματηρές πολιορκίες πόλεων, ανελέητες δολοφονίες, γενοκτονίες, ο κατάλογος είναι ατελείωτος με την επιμονή με την οποία οι άνθρωποι έχουν σκοτώσει τους συνανθρώπους τους. Αλλά αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι κάτι άλλο, όχι μόνο από την κλίμακα της δολοφονίας, αλλά από το πλαίσιο, από την εμπειρία της, από την αντίληψή της από ολόκληρο τον πλανήτη. Σε μια νηφάλια και συγκινητική επιχειρηματολογία στο Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης, ο Blinne Ní Ghrálaigh, ένας Ιρλανδός δικηγόρος που μιλούσε εκ μέρους της Νότιας Αφρικής, είπε: « Αυτή είναι η πρώτη γενοκτονία στην ιστορία στην οποία τα θύματα μεταδίδουν τη δική τους καταστροφή, ζωντανά, στο Ελπίζω, προς το παρόν μάταια, ότι ο κόσμος θα κάνει κάτι (…) Όλοι πρέπει να τρομοκρατούνται και να ντρέπονται ». Αυτά τα λόγια θα αντηχούν μέχρι το τέλος του χρόνου.
Μέχρι τώρα, οι δολοφόνοι και οι γενοκτονιστές δρούσαν κρυφά ή απομονωμένα, μακριά από το οπτικό πεδίο. Ας φανταστούμε απλώς ότι ένας δολοφόνος, ή μια ομάδα δολοφόνων, διέπραξε το έγκλημά τους μπροστά σε σιωπηλούς, παθητικούς μάρτυρες. Τι θα έλεγε η δικαιοσύνη, αλλά πάνω από όλα η συνείδηση αυτών των σιωπηλών και παθητικών μαρτύρων; Θα μπορούσαν να βγουν αλώβητοι, δεν θα τους στοιχειώνει για πάντα αυτή η στιγμή;
Λοιπόν αυτό συμβαίνει τώρα. Άνθρωποι σκοτώνουν στη Γάζα μπροστά στα μάτια μας, νύχτες και μέρες, και κάθε μέρα ξαναρχίζει, και πρέπει να σηκωθούμε το πρωί με αυτό το κομμάτι στο λαιμό μας, με την ιδέα να βρούμε αυτή τη σφαγή που συνεχίζεται ψυχρά, συστηματικά. , χωρίς απελευθέρωση, χωρίς οίκτο, χωρίς έλεος. Είναι αβίωτο, είναι αδύνατο να το ζήσεις, και το ζούμε. Θα μπορούσαμε να το ξεπεράσουμε αυτό χωρίς να μείνουμε ουλές για πάντα;
Με την τραγωδία της Γάζας, περάσαμε σε κάτι άλλο, σε ένα άλλο επίπεδο απανθρωπιάς, φρίκης. Το έγκλημα είναι τεράστιο, χωρίς αντίστοιχο, πρωτοφανές. Υπάρχουν εκατομμύρια, εκατοντάδες εκατομμύρια άνδρες που παρακολουθούν αυτό το αιματηρό θέαμα καθημερινά, ζωντανά. Και το Ισραήλ το κάνει με καλή συνείδηση, και λέει ότι αυτό θα συνεχιστεί κάθε μέρα, για ένα χρόνο, ίσως και δύο χρόνια. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να τους παρέχουν ό,τι χρειάζονται για να το κάνουν.
Οι Ισραηλινοί και οι Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή χωρίς αυτούς το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα, δεν σκοτώνουν απλώς στη Γάζα, αλλά καταστρέφουν και εμάς. Καταστρέφουν την ανθρωπιά μέσα μας. Αυτό φθείρεται λίγο περισσότερο κάθε μέρα, μέσα μας, καθώς παρακολουθούμε αβοήθητοι τους συνανθρώπους μας να υποφέρουν, να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μας, να μας καλούν για βοήθεια χωρίς κανείς να κινείται πραγματικά, να τους βοηθάει, εκτός από καταγγελίες. πολύ αδύναμος, πολύ αναμενόμενος, πολύ συμβατικό για να σταματήσει το χέρι των δολοφόνων.
