ΤΟ ΝΕΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ!

Του Δημήτρη Κυπριώτη*        

Η σύγκρουση ανάμεσα στο νέο και στο παλιό αποτελεί τη νέα φάση εξέλιξης της πολιτικής ζωής. Σε ιδεολογικό επίπεδο, το νέο δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί. Η δυναμική της δημιουργίας του, ενώ διαπερνά την κοινωνία δεν έχει εκφραστεί πολιτικά. Το παλιό και το νέο εκφράζουν δύο διαφορετικούς κόσμους. Δύο διαφορετικές πορείες για το μέλλον της χώρας. Το παλιό και το νέο θα διαχωριστούν αναπόφευκτα ανάμεσα σε όσους επιδιώκουν τη συντήρηση του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης και στις δυνάμεις που θα δημιουργήσουν μια νέα προοπτική, ολότελα διαφορετική, για την ανατροπή και την υπέρβαση του.
Είναι γεγονός ότι η νέα δεξιά και η παλιά αριστερά αντιστέκονται στην αλλαγή, αλλά έφτασε η ώρα για μια νέα εποχή με μια διαφορά, ότι η αλλαγή δεν μπορεί να είναι συνασπισμός διαμαρτυρίας, οφείλει να είναι ΚΙΝΗΜΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Οι νέοι και όχι μόνο, βαρέθηκαν την πολιτική που ζούμε , γιατί ενώ η κοινωνία άλλαξε, η πολιτική έμεινε στα παλιά συνθήματα της εποχής «Μαυρογυαλούρου». Η νέα γενιά αλλάζει ήδη στην Ελλάδα. Είναι τα παιδιά του 2004, οι πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Η αλλαγή γεννιέται στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους αγώνες για το περιβάλλον, στη δουλειά, στην αποχή, στην αντίδραση, στις σχέσεις μας, στα όνειρά μας. Αλλά για όλα αυτά επειδή οι κυβερνήσεις αδυνατούν να ανταποκριθούν, κομμάτι της νεολαίας εκτρέπεται πολλές φορές και μάλιστα άσχημα.
Τα ταξίδι όμως της αλλαγής έχει ξεκινήσει. Η Γη κινείται, ο κόσμος αλλάζει, γράφεται η νέα ιστορία και η Ελλάδα δείχνει να βρίσκεται σε λήθαργο. Πολύ περισσότερο οι πολιτικές που εφαρμόζονται αφού βρίσκονται σε άλλη κατεύθυνση και αδυνατούν να εκφράσουν αυτές τις αλλαγές.
Ο κόσμος πεισματικά αναζητά την αλλαγή. Οι πολίτες είτε ψηφίζουν, είτε απέχουν από τις εκλογές προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα, δεν βλέπουν ούτε έτσι ούτε αλλιώς την αλλαγή να γίνεται πράξη. Αυτό όμως που βλέπουν να επαναλαμβάνεται με την εναλλαγή στην εξουσία κυβερνήσεων, είναι «μια από τα ίδια». Αυτό γίνεται γιατί η αλλαγή δεν έχει προσδιοριστεί.
Δε έχει αποκτήσει ακόμα συγκεκριμένο περιεχόμενο, κατανοητό από την μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Κανένας δεν εκφράζει κάτι πραγματικά διαφορετικό, γιατί δεν υπάρχει καμία ιδεολογία που να διαφέρει στην πρακτική της από όσες δοκιμάστηκαν μέχρι σήμερα.
Οι πολιτικοί που ανήκουν στο χθες υπόσχονται την αλλαγή, αλλά δεν μπορούν και δεν θέλουν να τη φέρουν, γιατί δεν την πιστεύουν και δεν τους συμφέρει. Τα σημερινά κόμματα και οι πολιτικοί τους είναι συστατικά του συστήματος που καταρρέει(πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις). Για αυτό το λόγο δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει το γιατί οι κυβερνήσεις εκπροσωπούν συμφέροντα , αφού αυτά είναι ο τελευταίος ρόλος που τους έχει απομείνει.
Τελικά αυτό που φαίνεται καθαρά είναι ότι οι κυβερνήσεις «δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι πολίτες δεν θέλουν να κυβερνηθούν από αυτές τις κυβερνήσεις». Άλλωστε οι πρώτοι αν μπορούσαν να κυβερνήσουν καλύτερα, δεν θα το είχαν κάνει τόσα χρόνια;
Αυτή η γενιά των πολιτικών της Μεταπολίτευσης που πέρασαν από το κοινοβούλιο, τουλάχιστον τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια κούρασε, αλλά το κυριότερο με την εφαρμογή των προβλέψεων των Μνημονίων υποθήκευσε τη ζωή των Ελλήνων και την περιουσία του Δημοσίου για πολλά χρόνια. Αυτή η γενιά των πολιτικών κληροδοτεί για το μέλλον προοπτικές χειρότερες από το παρελθόν και παραδίδει ένα ΑΞΙΑΚΟ ΚΕΝΟ.
Για όλα αυτά φοβάται την αλλαγή και φοβίζει τους πολίτες για να μπορέσει να συντηρηθεί, όσο μπορεί περισσότερο. Προκειμένου δε να αποφύγει τη «κοινωνική επανάσταση», οδηγεί τους νέους στην Μετανάστευση, αφού προηγουμένως έστειλε όλη τη χώρα στην εξορία των Μνημονίων.
Έτσι το κρίσιμο ερώτημα, που είμαι σίγουρος ότι θα απασχολήσει σοβαρά και το Συνέδριό σας, είναι: Ποια Ελλάδα θέλουμε; Αυτήν που βιώνουμε ή μια Νέα Ελλάδα, ένα Κίνημα Ιδανικών και Αξιών που γεννήθηκαν σε αυτό τον τόπο, ώστε όταν θα λέμε Δημοκρατία να αισθανόμαστε τη Δημοκρατία και όταν θα λέμε Ελευθερία, να αισθανόμαστε ελεύθεροι αλλά και να ζούμε ελεύθεροι;
Το πρόβλημα όπως εμείς πιστεύουμε βρίσκεται στη δομή του πολιτικού συστήματος. Οι δήθεν μεταρρυθμίσεις που μας βομβαρδίζουν, δεν αποτελούν τη λύση, είναι ένα απλό φτιασίδωμα, για τα μάτια του κόσμου.
Η ανάγκη μιας Νέας Μεταπολίτευσης είναι ο δρόμος, αλλά και η επιτακτική ανάγκη για το οριστικό πέρασμα στη Νέα εποχή, που προϋποθέτει φυσικά αλλαγή του πολιτεύματος, για να υπάρξει Διεύρυνση της Δημοκρατίας, Αυτοθέσμιση της Κοινωνίας και Αναθέσμιση του Κράτους. Έτσι στο κέντρο στον πυρήνα της νέας αυτής πολιτικής θα υπάρξει Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ , και οι ΑΝΑΓΚΕΣ του, χωρίς δεσμεύσεις και εξαρτήσεις από το παρελθόν και χωρίς οποιαδήποτε συμφέροντα.
Και αυτά λέγονται μετά γνώσεως, αφού ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έχει ήδη ολοκληρωθεί και σήμερα βιώνουμε τη κατάρρευση των πάντων. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως ένα νέο ΟΡΑΜΑ για το μέλλον της, μια νέα ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ένα ΑΛΛΟ ΚΡΑΤΟΣ που θα δημιουργηθεί από την αρχή για τις ανάγκες και τις προσδοκίες του 21ου αιώνα, τη Νέα Ελλάδα.
Η Νέα Ελλάδα ξεκινά με μια αληθινή επανάσταση ΘΕΣΜΩΝ και ΙΔΕΩΝ με τη βούληση του Λαού που θα ψηφίσει για τα ΠΑΝΤΑ. Όπως ακριβώς ο λαός κατάργησε τη Μοναρχία, έτσι θα οριοθετήσει και τη Νέα Ελλάδα, που ΔΕΝ θα έχει το πρόγραμμα ΚΑΝΕΝΟΣ κόμματος, αφού αυτό θα είναι υπόθεση της ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ που θα ψηφίσει το ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ της ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!
Αν λοιπόν έτσι έχει η κατάσταση και η λύση που αναφέρθηκε, τότε το επόμενο εύλογο ερώτημα θα είναι: Πολύ καλά, αλλά ποιος θα το κάνει αυτό; Με ποιες δυνάμεις, με ποια μέσα και σε πιο χρόνο;
Όπως αντιλαμβάνεστε το θέμα είναι τεράστιο, ούτε ανοίγεται ούτε εξαντλείται σ΄ ένα κείμενο. Το μόνο όμως που θα ήθελα να υπενθυμίσω είναι ότι και οι τρεις προηγούμενες Ελληνικές Δημοκρατίες έγιναν μετά από τις εξελίξεις σοβαρών εθνικών θεμάτων ή παγκόσμιων γεγονότων και γεωπολιτικών ανακατατάξεων, κάτι που σήμερα είναι περισσότερο από ορατό. Στις περιπτώσεις αυτές, τη λύση ανέλαβε να την διεκπεραιώσει ο κυρίαρχος Ελληνικός Λαός.
Γενικός Γραμματέας του κόμματος «Νέα Πολιτική»