ΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΟΣΕΩΝ
Τον φετινό Ιανουάριο κλείνουν τα 75 χρόνια του «ολοκαυτώματος» της Γερμανικής και Ιταλικής θηριωδίας. Το περίεργο όμως είναι ότι δεν αναφέρονται σχεδόν καθόλου, όλα τα θύματα των Φασιστο-Ναζί που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Συγκεκριμένα για τους μόνους που γίνεται εκτεταμένη μνεία είναι οι Εβραίοι! Και αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς σε όλα τα μέσα ενημέρωσης για τα τελευταία 75 χρόνια χωρίς σταματημό! Λές και οι άλλες «ράτσες» δεν υπέστησαν τα ίδια δεινά! Το πιο οδυνηρό και μπορώ να πω…‘’αισχρό’’ ήταν η «άφεσης αμαρτιών» των δοσίλογων και συνεργατών των κατακτητών!
Εγώ θ’ αναφερθώ συνοπτικά για τους Έλληνες που υπέφεραν εξίσου με τους υπόλοιπους αιχμαλώτους στα Γερμανικά και Ιταλικά στρατόπεδα!
Η είδηση της επίσημης λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, πριν από 75 χρόνια, είχε βρει την Ελλάδα ελεύθερη, αλλά πληγωμένη βαρύτατα, μετά και τον εφιάλτη των Δεκεμβριανών.
Έξω από τα ελληνικά σύνορα, κάποιοι άλλοι Έλληνες πληροφορούνταν την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας με δικαιολογημένο ενθουσιασμό: γι’ αυτούς η 8η Μαΐου του 1945 έθετε οριστικό τέλος σε έναν προσωπικό εφιάλτη.
Ταυτόχρονα όμως σηματοδοτούσε και την απαρχή μιας βασανιστικής οδύσσειας επιστροφής. Μιλάμε για τους Έλληνες ομήρους που επιβίωσαν των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
H περιπέτεια των Ελλήνων (ο αριθμός τους παραμένει αδιευκρίνιστος και οι εκτιμήσεις διίστανται, ανεβαζοντας τον ώς τις 45.000, ενώ αδιευκρίνιστος παραμένει και ο αριθμός των νεκρών που εκτιμάται περίπου στις 14.000, αντιμετωπίστηκε μάλλον με λιγότερο ενδιαφέρον και σίγουρα με λιγότερη επιμονή
Οι Έλληνες όμηροι (οι περισσότεροι κάτω των τριάντα χρόνων, συμπεριλαμβανομένων και εφήβων 16-19 ετών), που εστάλησαν εκτός Ελλάδας σε στρατόπεδα και φυλακές, μπορούν να διακριθούν σε αξιωματικούς και των τριών όπλων, σε κατηγορούμενους για αντιστασιακή δράση και για αριστερά/κομμουνιστικά φρονήματα, και στους άτυχους που απλώς βρέθηκαν τη λάθος ώρα σε λάθος μέρος, δηλαδή σε κάποιο από τα μπλόκα που αποτελούσαν συνήθη τακτική των αρχών κατοχής και των Ελλήνων συνεργατών τους.
Διακρίνουμε επίσης τους κρατούμενους των Ιταλών -σε στρατόπεδα της φασιστικής Ιταλίας- και τους κρατούμενους των Γερμανών – σε ναζιστικά στρατόπεδα της Αυστρίας και της Γερμανίας κατά κύριο λόγο, και δευτερευόντως, και σύμφωνα με τις μέχρι τώρα εντοπισμένες μαρτυρίες, της Πολωνίας, της Τσεχίας, της Γαλλίας και της Σερβίας.
Η περίπτωση της Ιταλίας είχε μια ιδιαιτερότητα: μετά τη συνθηκολόγηση της χώρας τον Σεπτέμβριο του 1943, οι τέως εχθροί γίνονται σύμμαχοι, οπότε πολλοί από τους Έλληνες πρώην ομήρους καταφεύγουν στην ύπαιθρο, όπου οι Ιταλοί πολίτες αλλά και οι τοπικές αρχές τους συμπεριφέρονται άψογα, δημιουργώντας φιλίες στενότατες που άντεξαν στον χρόνο.
Η περίπτωση των ναζιστικών στρατοπέδων ήταν διαφορετική: παρότι συλλήψεις και εκτοπίσεις Ελλήνων είχαν ξεκινήσει νωρίτερα, οι μαζικότερες αποστολές ομήρων για καταναγκαστική εργασία πραγματοποιήθηκαν από τα τέλη του 1943 και κυρίως το καλοκαίρι του 1944, καθώς οι τεράστιες ανθρώπινες απώλειες στα πολεμικά μέτωπα είχαν ουσιαστικά αποστερήσει τη Γερμανία από εργατικά χέρια.
Από την άλλη, τα γερμανικά στρατόπεδα εργασίας και τα στρατόπεδα εξόντωσης είχαν ένα κοινό σημείο: αν και με διαφορετικό τρόπο, οι κρατούμενοι αντιμετωπίζονταν ως αναλώσιμοι.
Από τον Μάρτιο, κυρίως όμως από τον Απρίλιο του 1945 ορισμένα στρατόπεδα εργασίας αρχίζουν να εκκενώνονται και οι κρατούμενοι οδηγούνται από τους Ναζί σε εξαντλητικές πορείες άσκοπης περιπλάνησης. Τα υπόλοιπα στρατόπεδα ελευθερώνονται από τους Συμμάχους σταδιακά, ώς τις 9 Μαΐου.
Ανάμεσά τους και χιλιάδες Έλληνες -πρώην- όμηροι, ο επεισοδιακός νόστος των οποίων διήρκεσε από έναν έως οκτώ μήνες και περατώθηκε με μια οδυνηρή διαπίστωση. Απογοητευμένοι από ένα καχύποπτο και συχνά άδικο κράτος, πτοημένοι βλέποντας συνεργάτες των Γερμανών να κυκλοφορούν όχι μόνο ατιμώρητοι, αλλά και αποκατεστημένοι επαγγελματικά και κοινωνικά, πικραμένοι από την παραγνώριση, ξανάρχισαν τη ζωή τους και παρέδωσαν τα γραπτά τους ως υποθήκη για τις επόμενες γενιές.
αρβανιτης
