ΕΣΒΗΣΕ Η ΦΩΝΉ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΈΝΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΉΣ ΤΡΑΓΩΔΊΑΣ ΤΟΥ 1974, ΤΟΥ ΙΩΆΝΝΗ ΛΟΎΡΜΠΑ ΕΚ ΓΑΣΤΟΎΝΗΣ ΗΛΕΊΑΣ.

Γράφει ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων tamystikatoubaltou.blogspot.

Ανάγνωσα το πολυσχιδές βιβλίο πόνημα εν πολλοίς, του Κώστα Λούρμπα, Δημάρχου εκ Γαστούνης Ηλείας από το 1988 έως το 1999, και από το 2003 έως το 2006 με την συνεργασία της ΝΔ, καθώς εκδόθηκε το 2015, με τίτλο η Προδοσία της Κύπρου και Εμείς, Της Πανελλήνιας Επιτροπής Αδήλωτων Συγγενών Αγνοουμένων-Αιχμαλώτων πολέμου της Κύπρου το 1974. Εν ολίγοις ο Κύριος Κώστας Λούρμπας έχασε τους δύο του πολυαγαπημένους αδερφούς, εξαιτίας της αναμίξεως τους θέλοντας και μη, εις τον ημέτερα ποικιλοτρόπως προδομένο Πόλεμο της Κύπρου το 1974. Εν προκειμένω τον Ήρωα μόλις 21 ετών, Δεκανέα της εμφανώς μπαρουτοκαπνισμένης ΕΛΔΥΚ τον Δημήτριο Λούρμπα, το καταμεσήμερο τις 16 Αυγούστου του 1974, καθώς αρνιόνταν αξιοπρεπώς σθεναρώς ασυμβίβαστα πεισματικά, να εγκαταλείψει το Μπαρουτοκαπνισμένο όρυγμα του, εις το Β Ύψωμα του Στρατοπέδου, δηλαδή την Πρώτη Γραμμή του Μετώπου. Παρόλο τις έντονες εντολές προτροπών και παραινέσεων των ανωτέρων του Αξιωματικών, προς άμεση αποχώρηση οπισθοχωρήσεως. Εν αντιθέσει όταν όλοι οι άλλοι συστρατιώτες του, αποχώρησαν κακήν κακώς αγρίως εν τάχει εν βρασμό ψυχής θέλοντας και μη. Εν τούτοις αυτός εσκεμμένως εθελοντικά, για να τους καλύψει της οπισθοχώρηση τους, ως κατεξοχήν αποστολή αυτοκτονίας προήλθε, μη έχοντας και άλλη σοβαρή επιλογή διαφυγής αδιεξόδου, απονενοημένου διαβήματος δεν το εγκατέλειπε. Διότι το Ελληνικό Στρατόπεδο της ΕΛΔΎΚ, είχε περικυκλωθεί από τους Πολυάριθμους και πλήρως εξοπλισμένους άρτια Τούρκους καταδρομείς. Επομένως μάζεψε δίπλα του, πέριξ του εν πολλοίς, όσα περισσότερα όπλα μπορούσε, των Ηρωικών σκοτωμένων ΕΛΔΥΚΑΡΊΩΝ συστρατιωτών του, και αμύνονταν μέχρι εσχάτως επί Πατρίου Εδάφους, έως την τελευταία ρανίδος του αίματος του. Άξιος Αθάνατος, Αξιομνημόνευτος δια της εύλογης ανδραγαθίας της αυταπαρνήσεως που επέδειξε, κλείνω ευλαβικώς το γόνυ προς την Αθάνατη Ηρωική ψυχή του, μόνο που του Ανδρειωμένου ο Θάνατος, Θάνατος δεν λογιέται. Εν συνεχεία ο άλλος εμφανώς αδικοσκοτωμένος αδερφός του, ο Ιωάννης Λούρμπας 40 ετών, ενώ εργαζότανε ως Υπάλληλος στο Υπουργείο Εμπορείου, προφανώς εξαιτίας των πολλαπλών μορίων που αποκόμισε από τον Ήρωα Αδερφό του, εκλέχτηκε από το 1984 έως το 1989, που του στέρησαν το νήμα της ζωής του, τα ιδιοτελέστατα πολυποίκιλα συμφέροντα τοις πάσι, καθώς υπήρξε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων Πολέμου της Κύπρου το 1974.

Εν τω μεταξύ όμως, στις 17 Σεπτεμβρίου του 1989 βρέθηκε αγρίως δολοφονημένος βαναύσως κακήν κακώς, εις το γραφείο του στο Κέντρο των Αθηνών, εν αντιθέσει όμως παρόλο το πολλαπλό πέρασμα των χρόνων που παρήλθε θέλοντας και μη, η επίσημη ετυμηγορία της Αστυνομίας, άλλωστε για αυτό πληρώνεται, ώστε να συλλαμβάνει τα κακοποιά στοιχεία. Παράλληλα όπως επίσης και για να προνοεί εκ των προτέρων, για το εκάστοτε δολοφονικό και αιματηρό χτύπημα που θα προκύψει, του εν γένει εγκλήματος. Εν αντιθέσει αφενός μεν, όχι μόνο δεν προνόησε να τον προστατέψει ως όφειλε, παρόλες τις πολλαπλές απειλές που δεχότανε προς το πρόσωπο του. Εν γένει για την ίδια του την ζωή, εξαιτίας της δραστήριας αναμείξεως του, προσφοράς του, στο θέμα των Αγνοουμένων 83 Ελλαδιτών που πολέμησαν στον Πόλεμο της Κύπρου το 1974. Επιπροσθέτως και αφετέρου δε, δεν κατάφερε ακόμη ως όφειλε να παραδώσει τους εγκληματίες δολοφόνους στην υποτιθέμενη αμερόληπτη και αντικειμενική δικαιοσύνη, λόγω προφανώς πολιτικών παρεμβάσεων, εκ πολύ άνωθεν εντολών και ο νοών νοείτω. Εν ολίγοις στο να εξιχνιάσει τους δολοφόνους, απεναντίας και άφηνε εν τάχει επιδερμικώς αφρόνως απερίσκεπτα, δια της επιπολαιότητας τους, εσκεμμένως να αιωρείται και να εννοηθεί εν πολλοίς, η αήθης χαλκευμένη κατηγορία που του προσάπτουν, πως υπήρξε θύμα σεξουαλικής πλεκτάνης. Ως είθισται η εύκολη λύση πάντοτε, της σίγουρης ταμπέλας, όταν κλείσουν τα στόματα, προφανώς για να αμαυρώσει την μνήμη του, καθώς υπήρξε ιδιαιτέρα Εθνικά Αξιοπρεπής και Ασυμβίβαστος, σφόδρα δραστήριος, δια της διαχρονικής μάχιμης Αληθείας του. Φαίνεται αυτό είναι το τίμημα δυστυχώς, για τον εκάστοτε που θα τολμήσει να αγγίξει της υπέρβαση των ιδιοτελέστατων πολιτικών συμφερόντων, εν γένει το θέμα του έγκλειστου και απόρρητου ακανθώδης Φακέλου της Κύπρου, εν έτη ημέτερα Προδομένου Πολέμου το 1974, επειδή θα πρέπει μονίμως γονυπετής αδρανώς, να προσκυνούμε την υποτέλεια. Εν τω μεταξύ ο Αδερφός του ο Κώστας Λούρμπας μέσω του βιβλίου του, όπως επίσης και οι πέριξ συνεργάτες του, ομοϊδεάτες του εν πολλοίς, της Πανελλήνιας Επιτροπής Αγνοουμένων της Κύπρου το 1974, που υπήρξε Πρόεδρος τους, συνάμα μαζί με τους ψαγμένους και προφανώς συνειδητοποιημένους ελάχιστους λιγοστούς σε αυτόν εδώ τον τόπο, θεωρούνε άλλωστε δικαίωμα τους είναι αναφαίρετο, στην υποτιθέμενη δημοκρατία μας, πως επίτηδες εσκεμμένως τον δολοφόνησαν.

Διότι είχε προαναγγείλει την προηγούμενη ημέρα της αγρίας δολοφονίας του, ότι θα φανερώσει την μεθεπόμενη ημέρα, άγνωστα ντοκουμέντα των περιστατικών, ταράζοντας συνειδήσεις προφανώς αμιγώς ιδιοτελέστατες κομματικοποιημένες. Εν συνεχεία με χειροπιαστές κασέτες προσώπων, και φωνές από Κούρδους κρατούμενους αιχμαλώτους πολέμου, που βρίσκονταν στα βάθη της ανατολίας και ζητούσαν επειγόντως περαιτέρω βοήθεια απελευθέρωσης, δια της ομηρίας αιχμαλωσίας τους. Παράλληλα ενώ υπήρξαν έγκλειστοι αγρίως βαναύσως πολλαπλώς, μαζί με Έλλαδίτες και Ελληνοκύπριους Αγνοούμενους Αιχμάλωτους Πολέμου της Κύπρου το 1974. Εκ νέου λέγοντας στον αδερφό του εν τάχει, από το τηλέφωνο, επειδή εκείνες τις ημέρες βρισκόταν στο Νοσοκομείο, πως αύριο όλα αυτά που θα φανερώσω, αποκαλύπτοντας τα, των απόκρυφων μυστικών, θα κοπούν και θα πέσουν κεφάλια εν Ελλάδι. Εν αντιθέσει αλλά δυστυχώς έπεσε το δικό του κεφάλι αγρίως βαναύσως, και μάλιστα του έκλεψαν από το γραφείο του, μετέπειτα προφανώς της δολοφονίας του, και όλα τα στοιχεία που είχε αποκομίσει των κασετών, διότι βρέθηκε πολλαπλώς παραβιασμένο και αυτό. Εν προκειμένω σταματώ εδώ την περαιτέρω αφήγηση της περιλήψεως, αρκετά ως εδώ, φτάνει και αρκεί, εάν επιθυμείτε περισσότερα μπορείτε να αγοράσετε το εν λόγω βιβλίο του πονήματος. Επιπροσθέτως καθώς δεν επιθυμώ να πλατειάσω περαιτέρω κουραστικώς ασκόπως, εν γένει δεν μου αρέσει να προσπαθώ να ερμηνεύσω τα αυτονόητα, τα ευκόλως εννοούμενα, ίσως υποτιμώντας και την νοημοσύνη σας. Απευθυνόμενος άλλωστε προς μίαν κοινωνία, σαφώς πάρα πολύ αφιλόξενη και εγωκεντρική εις τον μέγιστο βαθμό του παραλόγου, στείρα ακανθώδης συντηρητική καθεστωτική, τοπικιστική εν πολλοίς, η οποία δεν την ενδιαφέρει απολύτως για τίποτε, δια της άγονης αδιαφορίας της που επιδεικνύει αδρανώς υποτονικά, εκτός από το τομάρι της. Εν ολίγοις καθεστωτικώς και φεουδαρχικά κινούμενη, μην την ενοχλείται, καθώς μονομερώς επιλεκτικώς αποσπασματικώς, επικεντρώνεται για το πόσα παίρνει αμειβόμενη μηνιαίως, εν γένει μόνο αυτό την απασχολεί και ενδιαφέρει τα μέγιστα. Παράλληλα το μεγαλύτερο μειονέκτημα της είναι, πως δεν μπορεί να συνεργαστεί ούτε με τον ίδιο της τον Άγγελο, σκόρπιες και διάσπαρτες αορίστως λαϊκίστικες στείρες φωνές, επιδερμικώς εν τάχει, ώστε να ικανοποιήσουνε το λεγόμενο θεαθήναι, των κατεξοχήν άγονων εντυπώσεων, δια της αστραφτερής τους υστεροφημίας, καθώς με τίποτα δεν θα ομονοήσει με τον πέριξ πλησίον της, λόγω εμφανής της ζηλοφθονίας, των εκάστοτε ποικιλώνυμων μικροπρεπειών.

Εκ του διαχρονικού γίγνεσθαι, μία εύλογη σοφότατη παροιμία λέγει νουθετώντας μας, βλέποντας έναν ακρωτηριασμένο άνθρωπο, με βγαλμένα και τα δύο αμφότερα μάτια των οφθαλμών του, τον ρωτούνε, ποιος σου έβγαλε το ένα σου το μάτι, λέγει αυτός ο πονεμένος άνθρωπος, ο αδερφός μου, και το άλλο, πάλι ο άλλος αδερφός μου, σας το αφιερώνω. Εν τω μεταξύ οι ελάχιστες αξιομνημόνευτες, εναπομείναντες εφημερίδες της εποχής εκείνης, που σέβονταν τον θεσμό της αληθινής αντικειμενικής και αμερόληπτης δημοσιογραφίας δια της αληθείας. Εν αντιθέσει και δεν τα παραδίδουνε όλα ευκόλως κινούμενα, δια της ιδιοτελέστατης συστημικής κονόμας, του κατεξοχήν συμφέροντος, στην εμφανώς χαλκευμένη κομματικοποιημένη ιδιοτελέστατα, διχαστικώς εκπόρνευση, της μονομερής επιλεκτικής προσεγγίσεως, δια της αμετροεπής προσκυνήσεως, στον θεό του καταναλωτικού χρήματος τοις πάσι. Ως εκ τούτου έγραψαν την επομένη του φρικιαστικού εγκλήματος, με Μεγάλα Γράμματα εις την Επικεφαλίδα τους, ΈΣΒΗΣΕ Η ΦΩΝΉ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΈΝΩΝ ΑΙΧΜΑΛΏΤΩΝ ΠΟΛΈΜΟΥ 83 ΕΚ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΕΛΛΆΔΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΗΡΟΥ ΠΟΛΈΜΟΥ ΤΗΣ ΚΎΠΡΟΥ ΤΟ 1974. Εν τω μεταξύ η εσωτερική μας εσωστρεφής τοπικιστική διχόνοια, της κατεξοχήν αντιπαλότητας των στείρων αντιπαραθέσεων, δεν έχει τελειωμό, όπως επίσης και ξεπεσμό, δια της πνευματικής μας κατρακύλας. Εκ νέου να φανταστείτε το παράλογο και συνάμα φαιδρό της εν γένει όλης υποθέσεως, δια του υποχθονίου δολίου εν πολλοίς, αχαρακτήριστης υποβόσκουσας συμπεριφοράς και νοοτροπίας. Εν μέρει μέχρι και στους Αγνοούμενους και Αιχμάλωτους Πολέμους, του κατεξοχήν ανθρώπινου πόνου, τους διαμοίρασαν στενά συντηρητικά εσώκλειστα, ακανθώδης τοπικιστικά σε Κύπριους και Ελλαδίτες. Καθώς εν συνόλω από τους 1619, η Πανελλήνια Επιτροπή Αγνοουμένων και Αιχμαλώτων Αδήλωτων Πολέμου της Κύπρου το 1974, εκπροσωπούσε τους 83 και τους υπόλοιπους η Παγκύπρια Επιτροπή. Επομένως δεν κατάφεραν να ομονοήσουν διόλου ως όφειλαν, αρμονικώς φυσιολογικώς γεφυροποιός ειρηνικά, ούτε και στα αυτονόητα που λέμε, της απλής λογικής επεξεργασίας, ώστε όλοι μαζί ενωμένοι και μονιασμένοι, δεν θα χρησιμοποιήσω την λέξη Αγαπημένη, επειδή προφανώς θεωρείται υπέρβαση δια της ευφάνταστης ουτοπίας.

Ως εκ τούτου δια του κοινού τους εύλογου σκοπού, της εν γένει διαμαρτυρίας, ώστε να καταφέρουν να πιέσουν περαιτέρω, άλλωστε για αυτόν εναργώς τον σκοπό του λόγου, δημιουργήθηκαν οι δύο αμφότεροι εσώκλειστοι, προφανώς στενά τοπικιστικοί σύλλογοι. Εν δυνάμει πιέζοντας τις εκάστοτε εμφανώς ημέτερα φοβικά κινούμενες Ελληνικές κομματικοποιημένες Κυβερνήσεις, να ενεργοποιηθούνε άμεσα και τάχιστα δραστήρια, έναντι προς την εχθρική πάλαι ποτέ βάρβαρη επεκτατική και απάνθρωπη υποανάπτυκτη Τουρκία. Διότι προφανώς σε αυτήν απευθύνονται τα βέλη της διαμαρτυρίας της, δια μέσω του Διεθνή Ερυθρού Σταυρού, των υποτιθέμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, που απορρέουν από διεθνείς επίσημες συνθήκες κανόνων αναγνωρισμένου πολέμου, προς τους εκάστοτε Αιχμαλώτους. Εν συνεχεία την προσωπική μου γνώμη εκφράζω θαρρετά καλοπροαίρετα, εις το φιλόξενο blog tamystikatoubaltou, που φιλοξενούμε χρονίως πολλαπλώς, δια μέσω του φίλου και συνεργάτη Αθανασίου. Εν τω μεταξύ εν μέρει δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να την αποδεχθείτε απόλυτα, υιοθετώντας την κι όλας εις την μη ολοκληρωτική δημοκρατία, εκφραζόμενος με βάση την πολλαπλή μου χρονίως μελέτη, της κατεξοχήν επίπονης εντρυφήσεως που κατάφερα και αποκόμισα, μετέπειτα βεβαίως πολλαπλών κόπων και βασάνων, πέριξ του διαχρονικού ακανθώδους Κυπριακού προβλήματος του ζητήματος. Εν ολίγοις εν μέρει, δεν μπορεί να ήταν προδοτικό το πραξικόπημα, στις 15 Ιουλίου του 1974, καθώς προδοσία σημαίνει επί της ουσίας των λεγομένων των λέξεων, να ικανοποίησε εκ των προτέρων βεβαίως κινούμενος, με την διαίρεση και διχοτόμηση της Κύπρου, συν αυτών περαιτέρω, των 7.000 νεκρών και 200.000 προσφύγων και εν γένει του 40% του εδάφους, εις τα βάρβαρα χέρια του Τούρκου εισβολέα κατακτητή του Αττίλα. Παράλληλα εναντίον του Προέδρου και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ, αλλά κατεξοχήν υπήρξε επιπόλαιο σφόδρα, και άφρων, απερίσκεπτο και υστερόβουλο εν πολλοίς με όλη την σημασία της λέξεως, απροετοίμαστο, λανθασμένο πέρα έως πέρα, με βάση βεβαίως εκ του απόμακρου ασφαλούς κινούμενοι, του αποκρουστικού τους αποτελέσματος. Εν τέλει προδοτική ήταν η συνεχιζόμενη διαχρονικώς εσωτερική μας εμφυλιοπολεμική διχόνοια, των συγκρούσεων δια των ταραχών, της ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν αντιπαλότητας, της εν γένει φαγωμάρας, του εμφυλίου σπαραγμού, έναντι σε Ενωτικούς ΕΟΚΑΒΗΤΑΤΖΉΔΕΣ και σε Ανθενωτικούς του Μακαρίου, στείρα συντηρητικοί τοπικιστές κατά το συμφεροντολογικό δοκούν ασφαλώς.

Εν προκειμένω καθώς μόλις μου έρχεται στον νου, εν τάχει το θέμα το αιματηρό της Κύπρος 1974, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι οι πολυποίκιλες πολιτικές-στρατιωτικές έριδες των ιδιοτελέστατων πολιτικών τους σκοπιμοτήτων. Εν συνεχεία ως φυσικό επακόλουθο θέλοντας και μη, αντίτυπο επαχθέστατης κληρονομιάς καθώς παραλάβαμε, απόρροιας αυτής της σαφώς πάρα πολύς λανθασμένης πολιτικής γραμμής. Εν δυνάμει και εν γένει νοοτροπίας, είναι την σήμερον αλγεινώς, να έχει επιβληθεί, καλλιεργηθεί τεχνηέντως επιλεκτικώς επιμελώς, ανθελληνικώς υποχθονίως, στην πάλαι ποτέ Ελληνική Νήσο Κύπρο μας, εις την πλειοψηφία του πληθυσμού, του εμφανώς ανιστόρητου ή στην καλύτερη περίπτωση ημιμαθής, ένας ψευδεπίγραφος στείρος συντηρητικός στενότατος τοπικιστικός Κυπριακός Εθνικισμός και όχι Ελληνικός πατροπαράδοτος ως όφειλαν. Για αυτό λοιπόν προτείνω εμφανώς ανεπιφύλακτα, κατόπιν έντονης μελέτης ενδελεχής εντρυφήσεως, εις την γενέτειρα μου τα Κουφάλια Θεσσαλονίκης, πέριξ της αρχαίας Πέλλας, η μεγαλόπρεπης Γέφυρα του Αξιού Ποταμού, εν αντιθέσει με κατεύθυνση προορισμού όμως, το χωριό του Προχώματος, και όχι την επιφανή της Θεσσαλονίκης. Εν προκειμένω αυτήν την εμφανώς απομονωμένη και πλήρως περιθωριοποιημένη, δια της εν γένει αποστασιοποιήσεως της. Επιπροσθέτως όπως εναργώς συμβαίνει άλλωστε, με το πολύπλοκο ακανθώδες θέμα του ζητήματος, όλα αυτά τα χρόνια που μας απασχολεί, καθώς προήλθαν θέλοντας και μη, με τους πολλαπλούς Αγνοούμενους-Αιχμάλωτους Πολέμου, των 1619 της Ελληνοκυπριακής τραγωδίας του 1974. Εν ολίγοις να Ονομασθεί προς τιμήν τους, ως τιμής ένεκεν, προφανώς συντηρώντας και καλλιεργώντας ανόθευτη εν πολλοίς, την διαχρονική ιστορική μνήμη της διαδρομής εις στο ακέραιο, ενθυμίζοντας την στους παλαιότερους, αλλά μαθαίνοντας την και οι νεότεροι, ως κατεξοχήν ανιστόρητοι ή ημιμαθείς στην καλύτερη περίπτωση, που υπήρξαν τοις πάσι. Εν τω μεταξύ να Ονομασθεί ως Γέφυρα Αιχμαλώτων-Αγνοουμένων των 1619 Ελληνοκυπρίων και Ελλαδιτών, του ημετέρα προδομένου δια των εσωτερικών αφρόνων συγκρούσεων μας, των κατεξοχήν πολιτικών μας αντιπαραθέσεων, πολέμου της Κύπρου το 1974.

Με το αιτιολογικό όπως, του κατεξοχήν ατράνταχτου επιχειρήματος, της λέξεως Κλειδί που λέμε στην ακραιφνώς φιλολογία του όρου, εναργέστατα όπως η εκάστοτε Γέφυρα, Ενώνει τα δύο χερσαία τμήματος του εδάφους, ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν, έτσι εναργώς και αυτή η Γέφυρα, συμβολικώς πάντοτε να ΕΝΏΝΕΙ μέσω της Επικοινωνίας τους, τους Αγνοούμενος-Αιχμαλώτους Πολέμου, με τα αγαπημένα τους πρόσωπα ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν. Διότι ποτέ μα ποτέ αλγεινώς, η υποτιθέμενη Δημοκρατική υπέρ του δέοντος Ελλάδα, η εμφανώς υποτονική αδρανώς κινούμενη πολλαπλώς, πλήρως φοβισμένη και συμβιβασμένη, τρομοκρατημένη εν πολλοίς στις προσταγές των διαταγών και δεσμεύσεων της εχθρικής Τουρκίας, δεν φιλοτιμήθηκε να τους αναζητήσει πιέζοντας την ασφυκτικά περαιτέρω, ώστε να τους παραδώσει ζωντανούς και ακέραιους δια της αρτιμέλειας τους, όπως τους παρέλαβε αγρίως βιαίως κακήν κακώς βαναύσως, το αιματηρό κατακαλόκαιρο εμπόλεμο του 1974. Παράλληλα και η πρώτη Γέφυρα η πιο μικρή, καθώς υπάρχουν δύο αμφότερες μαζί και σπασμωδικώς εν τάχει ενώνονται, να Ονομασθεί προς τιμήν του, ως τιμής ένεκεν, του Ηρωικού Δολοφονημένου Αγρίως Προέδρου, των 83 Ελλαδιτών Αιχμαλώτων-Αγνοουμένων Πολέμου της Ελληνοκυπριακής τραγωδίας του 1974, του Ιωάννη Λούρμπα εκ Γαστούνης Ηλείας. Θεωρώ πως εάν επιτευχθεί Εθνικά καρποφόρα αξιοπρεπώς ασυμβίβαστα, αυτή η Πρόταση εις το τοπικό Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Χαλκηδόνας, αλλά και εν γένει εις την ευρύτερη Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας. Εν δυνάμει εμείς οι σύγχρονοι νεότεροι που δεν τα ζήσαμε αυτά τα εσωτερικά δραματικά γεγονότα, των κατεξοχήν εμφύλιων αντιπαραθέσεων, των συγκρούσεων εν πολλοίς, υπερβαίνουμε κατά πολύ την εμφανώς υποτονική αδρανώς αμιγώς κομματική αδιαφορία, που επέδειξαν οι ακραιφνώς κομματικοποιημένη διχαστικώς πολωτικά προπάτορές μας, εν μέρει ενώνοντας τον Κυπριακό Ελληνισμό, με την κατεξοχήν μάνα Πατρίδα τους, που θεωρείται η Ελλάδα. Υστερόγραφο, πάντως διότι εκ των προτέρων γνωρίζω, ως ενήμερος βεβαίως που θέλω να πιστεύω πως είμαι, εν συνόλω την ανώμαλη εν γένει πολιτική κατάσταση που υπάρχει, της πολωτικής κομματικώς διχαστικώς καταστάσεως, των αναρίθμητων πολυποίκιλων παθογενειών. Ως εκ τούτου δεν ευελπιστώ διόλου να εισακουστεί, από ευήκοα αυτιά, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου ρεαλιστή, πραγματιστή, και όχι ουτοπιστή αιθεροβάμων, δια των ψευδαισθήσεων μου, απλώς εν μέρει την καταγράφω για τον λεγόμενο ιστορικό του μέλλοντος, εάν φυσικά του επιτρέψουν τα κομματικώς εσώκλειστα συμφέροντα, να καταγράψει καθάρια ιστορική και αυθεντική διαδρομή. 

Πέτα την ανθρωπιά σου και από τον αφέντη πιάσου και όταν σε φτύσει αυτός να κάθεσαι σκυφτός και θα έχεις τα πρωτεία στην σάπια πολιτεία-κοινωνία.

Λέμε δυνατά αυτά που οι άλλοι ψιθυρίζουν.

Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, πάρτην ο ίδιος εάν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις.

Ο λάτρης της Ελληνικής ιστορίας ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων tamystikatoubaltou.blogspot.