Η «κανονικότητα», όποτε κι αν «έρθει», δεν θα είναι αυτή που ζούσαμε! Θα είναι μία τελείως διαφορετική! Ο κόσμος άλλαξε!

Ζούμε στην εποχή των σλόγκαν. Πάει και τελείωσε! Όλοι μιλούν για την «επόμενη ημέρα», για την επιστροφή στην «κανονικότητα»…οι επικοινωνιολόγοι έχουν δώσει το σύνθημα που θα προετοιμάσει, θα καθησυχάσει, θα μας δώσει την “πολυπόθητη” ψευδαίσθηση ασφάλειας. Πιασάρικο – δεν λέω – αλλά όχι απαραίτητα και “αληθινό”!

Ως γνήσια αφελής θα ρωτήσω…για ποια, ακριβώς, “κανονικότητα” μιλάμε; από πότε αυτό που ζούσαμε χαρακτηριζόταν ως “κανονικότητα”; Για να ακούσω…;.πόσο φυσιολογικό ήταν αυτό το πράγμα, που ονομάζαμε “καθημερινότητα”; Όλοι τα έχουμε συζητήσει, σε πρότερες και σε πιο (στην φαντασία μας και μόνο) “ευτυχισμένες” και “ασφαλείς” εποχές! Τότε που δεν «πείραζε» και πολύ, τα λόγια, που με τόσο «θέρμη» υποστηρίζαμε, να μένουν στην θεωρία και να μην γίνονται ποτέ πράξη!

It’s time to wake up and smell the coffee (κοινώς έφτασε η ώρα να «ξυπνήσουμε»)! Δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ το «κανονικό»! Οι άνθρωποι ξεχνάγαμε ανθρώπους μπροστά στην «επιδίωξη» της «επιτυχίας». Ζούσαμε σε μία κοινωνία του «φαίνεσθαι», όπου η λογική ερχόταν σε μόνιμη αντιπαράθεση με την ψυχή. Όπου η ανθρώπινη ζωή δεν μετρούσε και πολύ και η ευχή για «υγεία» ήταν ένα απλό «κλισέ»! Τι; Όχι; Δεν αναλώναμε, δηλαδή, τις ημέρες μας, τους μήνες… τα χρόνια της ζωής μας στο «χτίσιμο» μίας «ευημερίας»; Η οποία, φυσικά, και δεν ήρθε ποτέ! Τι κι αν μας την είχαν «πλασάρει» ως η μόνη «αλήθεια»; Ως την μόνη «πραγματικότητα»;

Γιατί όμως δεν πέτυχε η «συνταγή»; Αφού ακολουθούσαμε πειθήνια και πιστά τις «οδηγίες»; Γιατί πολύ απλά, αγαπημένοι μου, δεν υπάρχει «ατομική ευημερία»! Δεν μπορεί κανένας να είναι «ευτυχισμένος» επειδή απέκτησε χρήματα, απέκτησε «δόξα» ή «επιτυχία» πατώντας, λησμονώντας το βασικό πανανθρώπινο χαρακτηριστικό… «Ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικόν (κοινωνικόν) ον»! Όταν η «κοινωνία»μας, νοσεί τόσο βαθιά …πώς ακριβώς περιμένουμε εμείς (προσωπικά ο καθένας μας) να «ευημερήσει»; Να «ευτυχίσει»;

Πότε ακριβώς έγινε «κανονικό» το να θυσιάζουμε την όποια (ατομική, συνολική ή ακόμα και οικολογική) ηθική, προκειμένου – ας μην αυτοδουλευόμαστε – απλά να «επιβιώσουμε» άλλη μία μέρα; Να κερδίσουμε, ανεξαρτήτως τιμήματος, κάτι παραπάνω από όλα αυτά που τώρα «στερούμαστε»;

Η «κανονικότητα», όποτε κι αν «έρθει», δεν θα είναι αυτή που ζούσαμε! Θα είναι μία τελείως διαφορετική! Ο κόσμος άλλαξε! Και, μετά από αυτό, δεν θα είναι ΠΟΤΕ ο ίδιος! Οι άνθρωποι αλλάξαμε! Όχι όλοι…προς Θεού…η πλειοψηφία όμως, σίγουρα!

Δεν θα τολμήσω να προβλέψω αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Εξάλλου ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι διαθέτω «κληρονομικό χάρισμα» να οραματίζομαι το μέλλον. Αλλά είμαι πρόθυμη κι εγώ μαζί με πολλούς – πολλούς άλλους, να λάβω τα «μαθήματα» που μας έδωσε (με πολύ σκληρό τρόπο, είναι η αλήθεια) αυτή η «κρίση»!

Αυτή η «ευαλωτότητα» (τους περισσότερους), μας «αφύπνισε»! Μας έβγαλε από την «φούσκα» μας! Στερηθήκαμε τις «ανέσεις» μας, τις «πολυτέλειές» μας! Στερηθήκαμε και απομακρυνθήκαμε από ανθρώπους που – όπως αποδείχτηκε – ήταν περισσότερο σημαντικοί από ότι «πιστεύαμε»!

Οι «δεδομένες» προτεραιότητές μας, άρχισαν να αμφισβητούνται και να καταρρίπτονται, η μία μετά την άλλη! Ξαφνικά το «μεροδούλι, μεροφάι» χάθηκε μπροστά στην «μεγάλη εικόνα»! Κι ο ατομικισμός μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Και μεταξύ μας; καιρός του ήταν!

Αναγκαστήκαμε (σιγά μην το κάναμε οικειοθελώς) να “δράσουμε” (αδρανώντας) όλοι μαζί. Η ανθρώπινη ζωή και η ατομική ευθύνη μπήκαν και πάλι στο “λεξιλόγιό” μας! Και το σπουδαιότερο (κατά την δική μου ταπεινή άποψη) λειτούργημα, πήρε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την θέση που του αξίζει!

Έπρεπε να μας “αγγίξει” το “κακό” για να καταλάβουμε ότι είμαστε μια “αλυσίδα”; Έπρεπε να “κινδυνεύσουμε” για να διαπιστώσουμε ότι είμαστε μέρος του συνόλου; Έπρεπε να μας “πλησιάσει” ο Θάνατος για να θυμηθούμε τί σημαίνει Ζωή!

Στο τέλος κάθε αρχαιοελληνικής τραγωδίας…ερχόταν η Κάθαρση! Δεν έμοιαζε ποτέ με χολυγουντιανό happy end…ούτε τώρα μοιάζει! Γιατί το “τίμημα” είναι βαρύ…όσο βαριές κι οι “αμαρτίες” μας ως κοινωνία!