Το Μακεδονικό ως “group therapy” και ως επάγγελμα

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Λυπάμαι που για ακόμη μια φορά αναγκάζομαι να επαναλάβω το αυτονόητο, αλλά σε Ελληνες απευθύνομαι, άρα …Δεν είναι φασίστες, τουλάχιστον η συντριπτική τους πλειοψηφία, όσοι τάσσονται κατά της συμφωνίας των Πρεσπών. Αλλά δεν είμαστε και προδότες όσοι την
υποστηρίζουμε! Ας σταματήση λοιπόν ο εκατέρωθεν κανιβαλισμός μέσω της ανηλεούς ταμπελοποίησης που φανερώνει φτώχεια πνεύματος κι’ας συγκεντρώσουμε τις αντιδράσεις μας στο περιεχόμενο της συμφωνίας, διότι εκεί είναι η ουσία. Χώρια που ακόμη κι’αν εγκριθή, είναι η εφαρμογή της που μετράει και εκεί χρειάζεται συνεχής επαγρύπνιση, προϋπόθεση για την οποία είναι να έχη κανείς τα μάτια του ανοιχτά για να μην ονειρεύεται εφιάλτες κι’όταν υποτίθεται πως είναι ξύπνιος! Κι’αν κρίνω από την “ποιότητα” του “διαλόγου” προ της υπογραφής, τέτοια αφύπνιση δεν υπάρχει. Οι αντιδράσεις θυμίζουν φανατικούς οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων κι’όχι πολίτες με γνώση και κρίση.

Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις επειδή κατά κανόνα προσφέρουν εύκολες και ένοχες λύσεις. Ωστόσο, η εξαλλοσύνη προέρχεται κυρίως από τους αντιτιθέμενους στη συμφωνία που είναι και οι περισσότεροι. Οχι με απολύτως δική τους ευθύνη, έχουν αυτοσχεδιάσει ως προς τη δοσολογία ιστορίας και μυθολογίας στο χωνευτήρι της πραγματικότητος με αποτέλεσμα αντί της υγιούς ενεργείας να λαμβάνουν το ακροτελεύτειον της διαδικασίας, τουτέστιν τα σκατά τα οποία εκσφενδονίζουν αφιονισμένοι αφού πρωτίστως τα γευτούν οι ίδιοι.
Δυστυχώς σ’αυτό το σημείο βρισκόμαστε είτε μας αρέσει είτε όχι. Και το Μακεδονικό, όπως συμβαίνει και με τα άλλα “εθνικά θέματα”, δεν προσφέρεται προς ρεαλιστική επίλυση αλλά προς μαζική εκτόνωση. Δώσε μας “group therapy” και πάρε μας τα σώβρακα, τα οποία είναι και ελαχίστου περιεχομένου, άλλωστε … “Ο λαός τραγούδι θέλει” για να θυμηθούμε τον σύγχρονο Νεοέλληνα φιλόσοφο Στράτο Διονυσίου. Κι’αν το τραγούδι είναι “Μακεδονία ξακουστή”, τότε ποιός μας πιάνει! Πάλι καλά που δεν είναι σε χορευτικό ρυθμό ειδάλλως θα είχε κυριαρχήσει στις νυχτερινές πίστες, όπως το “Σ’αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα” του άλλου μεγάλου φιλοσόφου Δημήτρη Μητροπάνου με το οποίο ξανάχτισε καριέρα, άσχετα αν ο Τόκας το είχε γράψει αρκετά χρόνια πριν την έξαρση του Μακεδονικού. Είναι το “τάιμινγκ” που παίζει ρόλο, το λένε και οι καλύτεροι ξένοι επικοινωνιακοί σύμβουλοι των μεγάλων ελληνικών κομμάτων που ελάχιστα διαφέρουν ως προς την ουσία από τις ποδοσφαιρικές ομάδες με τη διαφορά ότι προσφέρουν χειρότερης ποιότητος θέαμα κι’ας είναι το ελλαδικό “πρωτάθλημα” τόσο ξεπεσμένο. Ετσι και βρεις το “τάιμινγκ” γίνεσαι “σούπερσταρ”, καβαλάς το κατά περίπτωση κύμα λαϊκισμού και είσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι!

Δεν ξέφυγα του θέματος, παραμένω ανατριχιαστικά εντός, διότι το Μακεδονικό όπως και τα άλλα “εθνικά θέματα” προσφέρονται για χτίσιμο καριέρας και μάλιστα σε πλέον του ενός τομείς. Δεν είναι λίγα ψώνια που εμφανίζονται μπροστάρηδες “αγώνων” ελπίζοντας σε λίγα δράμια δόξας που συνήθως συνοδεύονται κι’από την ανάλογη επαγγελματική αποκατάσταση με την επίσης ανάλογη οικονομική απολαβή. Τους βλέπουμε, τους ξέρουμε, τους ακούμε κι’όσοι διακρίνουμε τους αντιμετωπίζουμε ως αυτό που είναι, γιδοβοσκοί σε αναζήτηση ποιμνίου. Οι πολλοί όμως που συνειδητά αποφεύγουν τις ευθύνες όπως οι Ελληνες την πραγματικότητα, αφήνονται επίσης συνειδητά στο κάλεσμά τους ακόμη κι’όταν ξέρουν ενδομύχως ότι πρόκειται για κάφρους. Ο ανεύθυνος άνθρωπος χρειάζεται πάντα κολαούζο, οποιασδήποτε ποιοτικής στάθμης, κάποιον επί του οποίου να αποθέση την ευθύνη της πορείας που καλείται να βαδίση. Μετά τον Οθωνα κι’αφού οι “ελεύθεροι” Ελληνες τα είχαν κάνει μουνί καπέλο είπαν στις τότε Μεγάλες Δυνάμεις “φέρτε μας έναν βασιλιά κι’ας είναι από ξύλο”! Ομοίως οι σύγχρονοι “Macedonofighters” θέλουν τον καπετάνιο τους κι’ας είναι …Ψωνιάδης!

Φυσικά, δεν είναι όλοι ίδιοι και δεν λείπουν αρκετοί συνετοί άνθρωποι οι οποίοι με πολιτικά και ιστορικά επιχειρήματα αντιτίθενται στη συμφωνία των Πρεσπών. Αυτοί όμως ελάχιστα ακούγονται διότι ακριβώς, προσφέρουν επιχειρήματα και όχι συνθήματα. Οι χούλιγκαν δεν χρειάζονται τέτοια ηγεσία διότι τη στιγμή που θα αρχίσουν να σκέφτονται θα πάψουν να είναι χούλιγκαν! Ο όχλος συντηρείται όχι με ηγεσία αλλά με ποδηγεσία, οι δημαγωγοί είναι οι δικοί του διανοούμενοι και όσοι περισσότεροι τόσο το καλύτερο!
Ταλιμπάν, φυσικά, υπάρχουν και στην αντίπερα όχθη, άνθρωποι που στην παραμικρή ένδειξη πατριωτισμού βλέπουν εθνικιστές και φασίστες και είναι πρόθυμοι να δώσουν …πηγή και ύδωρ προκειμένου να αποδείξουν στον εαυτό τους πρώτα ότι οι ίδιοι είναι απελευθερωμένοι τέτοιων συμπλεγμάτων. Αυτοί είναι εθνοκάπηλοι κατα αντιστροφήν, επίσης φανατικοί και επίσης στραβοί στα ιδεολογήματά τους. Κάθε χώρος έχει τα στεγανά του, κάθε περιβόλι τα φρούτα του. Κι’αν επικεντρώθηκα σήμερα στους εναντίον της συμφωνίας το έκανα, όπως ήδη ανέφερα, επειδή είναι οι περισσότεροι και κάνουν τον μεγαλύτερο θόρυβο. Και επειδή ήμουν και εγώ κάποτε αντίθετος στο να περιλαμβάνη η γειτονική χώρα τον όρο Μακεδονία στην τελική ονομασία της.

Με βάση τα δεδομένα όπως είναι σήμερα και έχοντας εξετάσει όλες τις ρεαλιστικές πιθανότητες, κατέληξα, με μισή καρδιά είναι η αλήθεια, ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να επιτύχη η Ελλάς αντί της ολοκληρωτικής ήττας! Και σε όλες τις αντιδράσεις που έχω ακούσει εναντίον της πουθενά δεν έχω δει εφαρμόσιμες προτάσεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν καλύτερη λύση …

*Ο Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιοογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει λαϊκός τραγουδιστής με έδρα τη Νέα Υόρκη.

ΥΓ: 1) ΑΝΕΛαστικός ο Κοτζιάς, ΑΝΕΛπιστη νίκη Καμμένου, ΑΝΕΛλιπώς σε ρόλο εξισορροπιστή ο Τσίπρας ΑΝΈΛυσε τα δεδομένα και ΑΝΈΛαβε το ΥΠΕΞ!

2) Δεν θέλει λέει να βγή με βραχιόλι ο (έξι και) Ξερός! Μα δεν έχει ακούσει ότι φοριέται και στο δεξί σαν κόσμημα;

3) Με το λαθρεμπόριο οργάνων να καλπάζη,
το άσμα “Πες μου πού πουλάν καρδιές” έχει επικαιροποιημένο νόημα…

4) Ε ρε και βγουν στοιχεία για τη διαχείριση μυστικών κονδυλίων! Θα γίνη της πουτανας και στα ΜΜΕ της …ωμογένειας!

5) Τελικά οι μόνες επενδύσεις που γίνονται στην Ελλάδα είναι …υαλοβάμβακος!