ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
Η ΚΥΡΙΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΗΤΑΝ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ
Ο συγγραφέας του άρθρου είναι και αυτός «θύμα» του «φιλέλληνα» Φίνλεϊ, και του αντικαποδιστριακού πνεύματος που επικράτησε κατά την βαβαροκρατία.
Όμως ο ενήμερος αναγνώστης καταλαβαίνει σε ένα τέτοιο άρθρο που υπάρχει η αλήθεια.
Άλλωστε αν ο Καποδίστριας δεν τους ενοχλούσε ιδιαίτερα με την ίδρυση ανεξάρτητης Ελληνικής Τράπεζας, δεν θα τον σκότωναν…
Ο Ιωάννης Καποδίστριας και η πρώτη τράπεζα στην Ελλάδα
Γράφει ο Ερανιστής
Τώρα, ήταν λύκοι, έφκειασες κι’ αρκούδια.
Στρατηγός Μακρυγιάννης
Αθηναϊκή οικογένεια επιστρέφουσα στα ερείπια της οικίας της, πίνακας, Θεόδωρος Π. Βρυζάκης
Αν και η εισαγωγή του Φοίνικα γενικώς απέτυχε, ο Καποδίστριας επιχείρησε να εγκαινιάσει νέο φορολογικό σύστημα, καθορίζοντας την καταβολή του φόρου σε χρήμα (από 10 έως 25%), ανάλογα με την ποιότητα και την ποσότητα των προϊόντων.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Έλληνες χωρικοί αντιτάχθηκαν στο συνετό και χρήσιμο αυτό μέτρο, καθώς ήταν αδύνατο να βρουν μετρητά χωρίς να καταφύγουν σε τοκογλύφους. Το νέο σύστημα χρεοκόπησε οικτρά, με άμεσο αποτέλεσμα την επάνοδο στο παλιό.
Ο φέρελπις κυβερνήτης, θέλοντας να αυξήσει τους κρατικούς πόρους καθιέρωσε τους έμμεσους φόρους και ανέβασε τα τελωνειακά τέλη σε 6% στις εξαγωγές και 10% στις εισαγωγές.
Το γεγονός δυσαρέστησε τους Άγγλους βιομήχανους, που είχαν κακοσυνηθίσει στο μόλις 3% των Τούρκων.
Παρά ταύτα, οι τελωνειακές εισπράξεις μαζί με τον φόρο του άλατος απέδωσαν 1.200.000 φοίνικες και ο Καποδίστριας κατέφυγε στο μέτρο της αυξήσεως του δασμού των εκ του εξωτερικού εμπορευμάτων. Το καλοκαίρι του 1831 το εξαγωγικό τέλος έφτασε τα 8% και το εισαγωγικό 12%. [14]
Όπως αναφέραμε ήδη, ο βασικότερος και επαχθέστερος φόρος της δεκάτης δεν καταργήθηκε, ούτε προσελήφθησαν κρατικοί ή δημοτικοί υπάλληλοι για την είσπραξή του. Διατηρήθηκε και εδώ το Οθωμανικό σύστημα της επινοικίασης ή πώλησης του δικαιώματος για την είσπραξη κρατικών εσόδων σε ιδιώτες τρίτους – συνήθως παλαιούς προκρίτους και κλεφταρματολούς.
Οι φοροεισπράκτορες αυτοί προπλήρωναν ορισμένα ποσά και στη συνέχεια τα εισέπρατταν πολλαπλάσια και συχνά αυθαίρετα από το φτωχό αγροτικό πληθυσμό.
Ακόμη και στην προστατευόμενη Αίγινα, αμπέλια έμεναν ατρύγητα και σοδειές καταστρέφονταν μόνο και μόνο διότι ο καλλιεργητής αμέλησε ή αδυνατούσε να δώσει το απαιτούμενο ανατολίτικο φιλοδώρημα ή μπαχτσίσι.
Ο κυβερνήτης προτίμησε να καταστήσει τους ασύδοτους καπεταναίους προσωπικούς οπαδούς του, παρά να συγκροτήσει αξιόπιστο φοροεισπρακτικό μηχανισμό που να δίνει λόγο στο Νόμο.
loading...
