Της Ψυχής μου Εωθινά……. Προσευχή στον Χριστό……

 Αυτή η προσευχή, είναι απλά μία κατάθεση Ψυχής, ενός ανθρώπου σαν κι εσένα, που θέλησε να μοιραστεί μαζί σου, σε τούτες τις φοβερές ημέρες που όλοι μας βιώνουμε. Σε τούτες τις ημέρες τις αποκαλυπτικές, τις σκοτεινές, τις δύσκολες στην αντιμετώπιση τους. 

Ο άνθρωπος  μέσα στο χάος της μοναξιάς του και στον τρόμο που έχει κυκλώσει την ύπαρξη του, εκεί που στέκεται στην ερημιά και με τα μάτια του αγωνίζεται μέσα στην απύθμενη άβυσσο, στην φρίκη του κενού, ψάχνει απελπισμένα να βρει τα ίχνη του Θεού που μας γέννησε. Και στυλώνετε σαν ένας ήρωας αρχαίος τραγικός ψάχνοντας με την ψυχή του ολάνοιχτη το φως να αντικρίσει. Το φως κι ας κάψει τα μάτια του, κι ας λιώσει τα σπλάχνα του. Το φως αναζητά να πάψουν να γίνονται πικρή βροχή τα δάκρυα του. 

Είναι που η ψυχή σου αγωνίζεται με μία φωνή παράξενη να σου διηγηθεί ιστορίες με νοσταλγία για μία πατρίδα μακρινή. Μία πατρίδα που στης νύχτας τις σιωπές στέλνει στον άνθρωπο μελωδίες που ξεχάστηκαν μέσα στην φλογισμένη έρημο που χρόνια μόνος του βαδίζει. Μία φωνή που μυστικά σου ψιθυρίζει να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις ψηλά, δίχως από τον πόνο να σπαράξεις. Μία φωνή ξεχασμένη που Θέλει να σου δώσει απάντηση στα αιώνια γιατί. Κι από την άλλη υπάρχει μία άλλη φωνή που κι αυτή από την μεριά της με νύχια και με δόντια παλεύει να πνίξει την πρώτη φωνή και να αφήσει την ψυχή σου πεινασμένη και διψασμένη. Σκεπασμένη από έναν ουρανό γεμάτο με πύρινες απειλές να σε φοβερίζουν και να ξεσχίζουν με αγριότητα αυτό που τόσο πολύ και οδυνηρά επιθυμείς και δεν σε αφήνει να βρεις ανάπαυση.

Στην Ψυχή σου, στην Ψυχή μου, στην Ψυχή όλων των ανθρώπων, υπάρχει μια ανάμνηση από ημέρες που κάποτε ζούσες σε ένα φως  χωρίς την απειλή της φθοράς. Σε μια γη που σημάδια πόνου δεν υπήρχαν. Μήτε σκιά αγωνίας, μήτε κόπος. Σε μια εποχή που στο πρόσωπο του ανθρώπου δεν υπήρχαν κηλίδες και ρυτίδες. Σύνορα, τείχη, σύννεφα που σκέπαζαν τον ήλιο δεν υπήρχαν. Ο άνθρωπος κάποτε έζησε σε μια εποχή που δεν υπήρχε πόλεμος· ούτε εσωτερικός, ούτε εξωτερικός. Ο πόλεμος ήταν μια φοβέρα ανύπαρκτη. Μέρες που κάτω από το βήμα του ανθρώπου το θαύμα άνθιζε. Όλα ήσαν φλόγα δόνησης, όλα ήσαν φωτεινά, όλα ήσαν μια μουσική. Σε μια εποχή που ο άνθρωπος και η γη κάτω από τον καθάριο ουρανό ταξίδευαν και ονειρεύονταν. 

Ήμασταν κοινωνοί στο φως της δημιουργίας και στην ουράνια τελετή επίσημοι ήμασταν καλεσμένοι. Με φωνή δοξαστική λόγια έβγαιναν από τα χείλη μας, λόγια που άλλαζαν σε σώμα το ψωμί και το αίμα σε κρασί μέσα στις φλέβες μας. Το βάδισμα μας ήταν χορός και ο λόγος μας τραγούδι. Το φαγητό ήταν μετάληψη Θεϊκή. Κι όπως ο σπόρος είναι κρυμμένος μέσα στο λουλούδι, έτσι η αιωνιότητα έκλεινε τη στιγμή.

Αυτή η προσευχή, είναι μία κατάθεση Ψυχής, είναι μια ανάμνηση της εποχής εκείνης, αλλά και κάθε εποχής αρκεί να το θελήσεις να έχεις κοινωνία με Εκείνον που έγινε άνθρωπος για εσένα για να σου χαρίσει και πάλι εκείνη την ζωή. Αυτή η προσευχή, είναι η μυστική φωνή της Ψυχής ενός ανθρώπου σαν κι εσένα , που θέλησε να μοιραστεί μαζί σου σε τούτες τις φοβερές ημέρες που όλοι μας βιώνουμε. Σε τούτες τις ημέρες τις αποκαλυπτικές, τις σκοτεινές, τις δύσκολες στην αντιμετώπιση τους. 

Υπάρχει Κάποιος που είναι παρών μέσα στην καρδιά εκείνων που υποφέρουν και όποιες και όσες κι αν είναι οι ελλείψεις και οι αδυναμίες μας, οι χαρές και οι λύπες μας, οι προσδοκίες και οι απογοητεύσεις μας, οι πτώσεις μας και οι ανορθώσεις μας, Εκείνος είναι έτοιμος να μας κατακλύσει με την ελπίδα, τη δική Του την ελπίδα, που δεν σβήνει και δεν αλλοιώνεται ποτέ. Υπάρχει Κάποιος που είναι πιο δυνατός από οποιοδήποτε σφάλμα, Κάποιος που μπορεί να νικήσει ακόμα και τον ίδιο το θάνατο, και τον πιο απάνθρωπο θάνατο ακόμα.

Υπάρχουν οδοδείκτες στην ζωή, που άλλες φορές ξοδεύτηκαν σε λύπες και χαρές κι άλλες φορές ανάμεσα στον πόνο και στον πόθο των ανεκπλήρωτων ονείρων σου. Υπάρχουν παραμεθόριες γραμμές, υπάρχουν σταυροδρόμια που την καρδιά αφήνουνε αμήχανη, που από μακριά σου δείχνουν άγνωστους σταθμούς και αφήνουν στην Ψυχή σου μια υποψία παράξενη και άγνωστη συνάμα του νέου ταξιδιού που σε προσμένει, στο μονοπάτι της ζωής σου που ο άνεμος το στόλισε με άνθη λεμονιάς. Κι είναι εκείνες οι στιγμές που πρέπει μια απόφαση να πάρεις καθώς ανοίγεται εμπρός σου ενός καινούργιου ταξιδιού το μονοπάτι που φόβο κι απορία σε γεμίζει. Είναι που τότε μια φωνή από άκρη σε άκρη το στερέωμα διασχίζει και σου λέει: «Τόλμησε το μονοπάτι που χαράζεται μπροστά σου με πίστη να βαδίσεις. Μη φοβηθείς γιατί Εγώ είμαι μαζί σου σε όλες τις ημέρες της ζωής σου».  

Να θυμάσαι ότι ο Χριστός γνωρίζει την προσευχή σου, γνωρίζει τον πόνο της Ψυχής σου, γνωρίζει όλα όσα τις αντοχές σου έχουν ραγίσει, ακόμα κι αν δεν βρίσκεις τις κατάλληλες λέξεις για να προσευχηθείς. Εκείνος πάντοτε τους μυστικούς ήχους και τις κραυγές σου τις ακούει. Όταν στην προσευχή ενώσεις τα χέρια σου, ο Χριστός ανοίγει τα δικά Του και σε αγκαλιάζει. 

Σε παρακαλώ μόνο ότι κι αν κάνεις, μόνο για μια φορά, άκουσε αυτή την ανάρτηση έως το τέλος.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΣΤΟ YOUTUBE «ΤΑ ΕΡΗΜΟΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ».