ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠANAKΡIBH ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΗΣΥΧΙΟ
Μόνο διαγαλαξιακοί ταξιδευτές (Star Trek) τα καταλαβαίνουν αυτά, μου είπε, άνθρωποι που ταξιδεύουν σε εξαιρετικά ψηλές νοητικές ταχύτητες (νομίζω εννοούσε στροφές του νου)….
Βασικά μου εξήγησε τον χωροχρόνο και τις προφητείες, δηλαδή το πώς να ζει κανείς ήδη το μέλλον του στο παρόν, καθώς και πώς να βλέπει ήδη το συλλογικό μέλλον (που δημιουργούν άλλοι) για να προφυλάγεται…
1. Επειδή λέει ο Μοναχός ο κόσμος μας είναι ενιαίος με τα πάντα να ανάγονται στη Μονάδα, αυτό που ΕΜΕΙΣ ζούμε σαν δυαδική (διττή) πραγματικότητα του χωροχρόνου (2 πράγματα, ο χώρος και ο χρόνος) δεν είναι επίσης και η Αλήθεια που είναι ΜΙΑ, έστω κι αν μοιράζεται στα 2 εν είδη «αδιαίρετης διαίρεσης», ή «διαιρεμένης ένωσης».
2. Υπάρχει λέει Κέντρο του Παντός (διαγαλαξιακό, κοσμολογικό και υπέρ πάντων όλων), το οποίο αποτελεί και το Απόλυτο Κριτήριο αναφοράς, κάτι σαν benchmark, σαν υπερβαίνων Νους κοσμολογικής συγκριτικής αναφοράς.
Αν κατάλαβα καλά, εννοεί τον Χριστό που είναι η φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο, τα πάντα εν πάσι, όπως μου είπε. Κι εμείς λέει, που είμαστε πιασμένοι στον χωροχρόνο, είναι σαν να τρέχουμε συνεχώς στο πουθενά του χώρου και το ποτέ του χρόνου, κάνοντας κύκλους επανάληψης ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο που είναι 1 (τον χώρο και τον χρόνο), χωρίς βέβαια να το κουνούμε ρούπι ως προς το απόλυτο αυτό κοσμολογικό Κριτήριο, μια κι αυτά τα 2 (ο χώρος και ο χρόνος) είναι ΕΝΑ (σε διαιρεμένη ένωση), μ’ εμάς να μην έχουμε καν αντίληψη αυτού του ΕΝΟΣ για να καθοριστούμε ως προς Αυτό, υπερβαίνοντες την ισοπέδωση και αποκτώντας από πιο ψηλά διάκριση καλού και κακού.
Αυτό το πιάσιμο στον χωροχρόνο είναι θανατηφόρο. Είναι ο ίδιος ο διάβολος που μας παγιδεύει χωρίς τελειωμό σε οφειλές και οφειλήματα, σε πιστώσεις και χρεώσεις από τις οποίες δεν ξοφλούμε απολύτως ποτέ. Είναι ο κλοιός του Όφεως, η πτώση από τον Παράδεισο, η απόλυτη υπαρξιακή (και οικονομική) χρεοκοπία…
Παραμένουμε από άγνοια (λόγω της ανερμάτιστης αθεΐας μας) στη τρεχάλα του επίπεδου επαναληπτικού κύκλου και στο τέλος εξαντλούμαστε από το πήγαινε-έλα και πεθαίνουμε.
Όλο τρέχουμε προς το ΘΑ (μέλλον) μόνο και μόνο για να τρέχουμε ξανά πίσω στο ΠΡΙΝ (παρελθόν), διαγράφοντας συνεχώς τον ίδιο επίπεδο κύκλο, χωρίς να προχωρούμε καθόλου, μια και το τέλος του κάθε επαναληπτικού κύκλου είναι και η αρχή του.
Ο χρόνος που λέμε πως περνά, μου είπε, είναι ο χώρος που διανύουμε άσκοπα κατά το φρενήρες τρέξιμό μας μέχρι που να καταλάβουμε (αν καταλάβουμε) το αυτονόητο, το οποίο είναι πως δεν εξελισσόμαστε, δεν πηγαίνουμε πουθενά ως προς το μόνο υπερβαίνον Κριτήριο, σε σχέση με το οποίο θα μπορούσαμε ποτέ να πάμε κάπου νοητικά, δηλαδή συνειδησιακά.
Επειδή το τρέξιμο στο πουθενά του χώρου και το ποτέ του χρόνου είναι ατελείωτο, σαν να μετρά κανείς αέναα αριθμούς επ’ άπειρο. Η οποιαδήποτε κίνησή μας, δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη, καταλήγει πάντοτε στο ίδιο σημείο, την αρχή και το τέλος του ίδιου επίπεδου κύκλου.
Εμείς βέβαια έχουμε την εντύπωση πως προχωρούμε ευθεία προς τα εμπρός (αντί κυκλικά), αλλά είναι σαν η κάθε κίνησή μας προς τα εμπρός να αντισταθμίζεται από μια ισόποση κίνηση προς τα πίσω (επειδή είμαστε πάντα στον ίδιο επίπεδο κύκλο), με το γνωστό μηδενικό τελικό αποτέλεσμα του θανάτου σε οτιδήποτε κάνουμε, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της ζωής μας. Απλώς πηγαινοερχόμαστε από εμάς στους εαυτούς μας σ’ ένα κλειστό κύκλο που επαναλαμβάνεται συνεχώς ο ίδιος, επίπεδα.
3. Μου είπε πως, η μόνη αληθινή νοητική εξελικτική κίνηση (συνειδητοποίηση) γίνεται ως προς το υπερβαίνον ΕΝΑ σε «ακίνητη αεικινησία» «εντός» του νοητικού χωροχρονικού κύκλου του καθενός, το εύρος του οποίου καθορίζεται από τον βαθμό ταπείνωσης του καθενός σε συνήχηση με το Κέντρο (την Πηγή της Ζωής, τον Χριστό).
Η οποιαδήποτε αληθινή ανθρώπινη εξέλιξη γίνεται ως προς το ΕΝΑ και όχι βέβαια ως προς τον εαυτό του καθενός, όχι δηλαδή έχοντας ο καθένας σαν μέτρο σύγκρισης τον εαυτό του, αλλά ως προς το υπερβαίνον ΕΝΑ.
Επειδή χωρίς το ΕΝΑ, αν Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει, τότε πρόκειται περί βραχυκυκλώματος και χρεοκοπίας, σαν να τρως από πάνω σου, ή σαν να πνίγεσαι και να τραβάς τα μαλλιά σου… για να σωθείς.
Με άλλα λόγια, αντί να τρέχει κανείς άσκοπα σαν τρελός γύρω-γύρω στο πουθενά και το ποτέ κολλημένος στον επίπεδο κύκλο (ισοπεδωμένος), ο σοφός άνθρωπος, ο έχων φόβο Θεού, παραμένει πράος και ήρεμα ακίνητος εντός του χωροχρονικού κύκλου του σε συνήχηση (συντονισμό) με το υπερβαίνον Κριτήριο Κοσμολογικής Αναφοράς (τον Χριστό), κινούμενος μόνο με την ανοδικά σπειροειδή κίνηση του κύκλου του ως προς τον Χριστό, την οποία κίνηση και πάλι καθορίζει ο ίδιος ο Χριστός, όπως και όποτε θέλει ο ίδιος ο Χριστός εν είδη Αγιασμού, δηλαδή φωτισμού από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, που είναι πάλι ο Χριστός.
4. Αν και σ’ εμάς αρέσει να λέμε ότι ο Αγιασμός αυτός δίνεται ανάλογα με τον βαθμό της ταύτισης του ανθρώπου (της πίστης του) στον Χριστό, αυτό δεν γίνεται καθόλου έτσι νομοτελειακά, ή ανταποδοτικά της ανθρώπινης προσπάθειας, επειδή ο Χριστός είναι υπεράνω κάθε νόμου και της φύσεως, έχοντας τελείως διαφορετικά κριτήρια.
Ο Χριστός και μόνον Αυτός αποφασίζει αν, πότε και πώς μπορεί να γίνει η φώτιση (enlightenment), ενώ ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται συνέχεια, ταπεινά και χωρίς καμιά απαίτηση προς αυτή την κατεύθυνση.
Όταν δε δοθεί το Άγιο Φως εν είδη φωτίσεως, τότε ο άνθρωπος ανυψώνεται νοητικά, δηλαδή σμικρύνεται η ατομική χωροχρονική του κλίμακα καθώς τον ανεβάζει ο Χριστός ελικοειδώς (σπειροειδώς) στον κώνο, κάτι που επιταχύνει τις στροφές του νου του σε αστρονομικές ταχύτητες, αφήνοντας πίσω στον τεράστιο επίπεδο επαναληπτικό κύκλο του πάτου της σπείρας (του κώνου) όλους τους άλλους που συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται επίπεδα από τους ιδίους στους εαυτούς τους, μέχρι που να εξαντληθούν και να πεθάνουν, οπότε και τους σκεπάζει το επίπεδο (το χώμα) χωρίς να έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε από την αληθινή ύπαρξη, χωρίς να έχουν εξελιχθεί καθόλου νοητικά.
Μια τέτοια τραγική περίπτωση αποτελεί π.χ., ο μακαριστός Stephen Hawking.
