Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΩΣ ΜΑΣΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΗΨΗ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ

Καθώς η Ευρώπη μετατρέπεται σε φρούριο, τίθενται εύλογα ερωτήματα προς τους ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου.

Είναι αυτή μια φυσιολογική απάντηση στις «πιο επικίνδυνες στιγμές», όπως είπε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ή η απόδειξη ότι οι ελίτ δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα των πολιτών που παλεύουν με τον πληθωρισμό, τη φτώχεια και την κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών;

 Γιατί οι δημοσιονομικοί κανόνες γίνονται «ελαστικοί» μόνο όταν πρόκειται για μαζικό στρατιωτικό εξοπλισμό και όχι για την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση και την κοινωνική ανάπτυξη των κρατών μελών;

Η φον ντερ Λάιεν επισημαίνει ότι η αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού κατά 1,5% του ΑΕΠ θα απελευθερώσει 650 δισεκατομμύρια ευρώ σε τέσσερα χρόνια.

Αλλά πώς ακριβώς σκοπεύει η ΕΕ να δικαιολογήσει τον μαζικό δανεισμό για όπλα, ενώ χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία ή η Κροατία μόλις και μετά βίας καλύπτουν βασικές κοινωνικές ανάγκες;

Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας ξεπερνά ήδη το 140% του ΑΕΠ και η Κροατία παλεύει με την έλλειψη γιατρών και τη μετανάστευση των νέων.

Γιατί οι δημοσιονομικοί κανόνες γίνονται «ελαστικοί» μόνο όταν πρόκειται για μαζικό στρατιωτικό εξοπλισμό και όχι για την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση και την κοινωνική ανάπτυξη των κρατών μελών;

Το νέο μέσο δανεισμού 150 δισ. ευρώ για την αγορά drones και πυραύλων μοιάζει με όνειρο του λόμπι του ΝΑΤΟ. Τι θα μπορούσε όμως να επιτευχθεί με αυτά τα χρήματα αν δεν είχαν «πεταχτεί στη φωτιά»;