Η διάλυση της Ελληνικής κοινωνίας. Από τον Βασίλη Τριανταφυλλίδη στον Νίκο Μαστοράκη.

Γράφει η Νίκη Δημητριάδη.*
Δεν είναι τυχαία η Ελλάδα σε αυτό το καθεστώς παρακμής και διάλυσης. Η Ελλάδα αποσυντίθεται με ραγδαίους ρυθμούς σε κάθε τομέα. Ενδεικτικό της σήψης είναι ότι άνθρωποι με μεγάλη αξία δεν αναγνωρίζονται είστε μένουν στο περιθώριο. Η Ελληνική κοινωνία προωθεί τις μετριότητες και τους ανίκανους. Όλοι οι χαμηλών δυνατοτήτων άνθρωποι στην Ελλάδα, για να αναδειχθούν καταδιώκουν, συκοφαντούν και παραγκωνίζουν τους ανθρώπους με μεγάλη και πραγματική αξία.
Χθες με τα κρύα είμασταν συγκεντρωμένοι στο οικογενειακό τραπέζι. Ο μπαμπάς αγνός φίλαθλος του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, θυμήθηκε ότι μια μεγάλη αθλητική προσωπικότητα του Ελληνικού ποδοσφαίρου ο Αλέξης Αλεξανδρής, απολύθηκε ως προπονητής από ομάδες που είναι κατώτερες από το προπονητικό-ποδοσφαιρικό επίπεδο του.
https://www.newsit.gr/
Αντί όλες αυτές οι ομάδες να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις γνώσεις και την εμπειρία του Α. Αλεξανδρή για να εξελιχθούν τον απέλυσαν !!!
Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Κυριαρχούν οι διεφθαρμένοι και τα φαιδρά υποκείμενα. Στα πλαίσια αυτής της συζητήσεως ο πατέρας μου θυμήθηκε τον αείμνηστο Βασίλη Τριανταφυλλίδη και τον Νίκο Μαστοράκη. Ο δαιμόνιος και πολύ ευρηματικός Β. Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλύνν) θέλοντας να δείξει την φαιδρότητα και την σήψη αυτών των υποκειμένων αναφέρει στον δίσκο του με τίτλο “Χάρρυ Κλύνν Αποκάλυψις”, αναφέρει σε ένα σημείο του δίσκου : ” Και τώρα θα διακόψουμε την μετάδοση μας για να σας αναφέρουμε ένα αποτέλεσμα από την 108η Εθνική κατηγορία. Απόλλων Τραχανοπλαγιάς-Θύελλα Μαγούλας 8-6 !!!
https://www.youtube.com/watch?
Τονώνεται η αυτοπεποίθησή και αποκτούν θετική εικόνα για την ζωή. Για αυτό είναι σε θέση να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και να αντιμετωπίσουν με ψυχικό σθένος τις δυσκολίες που προκύπτουν. Παράλληλα με την ψυχική αυτή ανάταση συντελείται και η αναζωογόνηση του πνεύματος. Ικανότητες όπως η αντίληψη, η προσοχή, η αυτοσυγκέντρωση και η μνήμη καλλιεργούνται με τον αθλητισμό.
Την δεκαετία του 1980-1990 σε ηλικία δέκα ετών η μητέρα μου ξεκίνησε να ασχολείται με το άθλημα του Στίβου. Στο χωριό το οποίο έμενε το στάδιο δεν είχε ταρτάν αλλά χώμα. Αυτό ήταν το καθεστώς εκείνα τα χρόνια με τα περισσότερα χωριά της επικράτειας. Για όσους γνωρίζουν στα στάδια χωρίς ταρτάν, είναι δύσκολο, να γίνουν σωστά οι προπονήσεις.
Κυριολεκτικά είναι τριτοκοσμικές οι συνθήκες αθλήσεως, και πολύ αντίξοες, Επίσης στο γήπεδο δεν υπήρχαν σύγχρονα όργανα γυμναστικής. Το μόνο το οποίο είχαν στην διάθεση τους οι αθλητές ήταν ένα μηχάνημα παλαιού τύπου από την δεκαετία του 1980 για τετρακέφαλο, δικέφαλο και δυο αλτήρες. Για να κάνουν αντιστάσεις έδεναν σχοινιά και τραβούσανε παλαιά λάστιχα αυτοκινήτου !!! Για να καλύψουνε όλες τις υπόλοιπες ανάγκες πήγαιναν στο δάσος και στην παραλία για τρέξιμο, καθώς και σε μικρά εκκλησάκια έξω από το χωριό με πολλά σκαλοπάτια, τα οποία ανέβαιναν και κατέβαιναν αρκετές φορές.
Με αυτούς τους τρόπους προσπαθούσαν να καλύψουν την έλλειψη μηχανημάτων εκγύμνασης και σύγχρονων υποδομών. Το μεγαλύτερο κίνητρο για να αντέξουν και να είναι σε θέση, να ανταπεξέλθουν με επιτυχία σε κάθε δυσκολία, ήταν η αγάπη για τον στίβο, οι ηθικές και οι σωματικές ανταμοιβές.
Η μητέρα μου θυμάμαι τους πρώτους μου αγώνες έξω από τον Νομό. Ήταν οι Αιγαιοπελαγίτικοι αγώνες, οι οποίοι εκείνη την σεζόν γινόταν στην Ρόδο. Δεν θα ξεχάσει ποτέ τον μεγάλο ενθουσιασμό όταν μπήκε για πρώτη φορά στο στάδιο της Ρόδου για να συμμετέχει μαζί με όλη την ομάδα στους αγώνες εκείνης της χρονιάς. Κυριολεκτικά πετούσε δεν “βρισκόταν” στην γη. Μοναδικές στιγμές ζωής, ανεπανάληπτα συναισθήματα, τα οποία εύχεται να ζήσουν όλα τα παιδιά.
Ένας μαγικός κόσμος ανοιγόταν μπροστά της. Ήταν η πρώτη φορά που θα αγωνιζόταν σε στάδιο με ταρτάν. Αν και ήταν η πρώτη φορά σε αγώνες έξω από τον νομό μας επέτυχε να ανέβει στον βάθρο των νικητών. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Όταν αγαπάς κάτι πραγματικά δεν υπολογίζεις δυσκολίες και εμπόδια. Ακόμη και με βροχές κρύο, χιόνια, έκαναν προπονήσεις και φυσικά ο μεγαλύτερος αντίπαλος τους ήταν το χωμάτινο τερέν. Όλα τα παιδιά της ομάδας έκαναν κατάθεση ψυχής.
Είναι γνωστό ότι κάθε επώνυμος έχει φανατικούς φίλους και εχθρούς. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι τον κατηγορούν, ως προκλητικό, και “βουτηχτή” των πέναλτι. Στο χθεσινό μου άρθρο, μεταξύ άλλων έγραφα, για τις δυσκολίες του αθλητισμού στην επαρχία και ειδικά για το άθλημα του στίβου.
Πραγματικά ήταν σαν να έπαιζε από την αρχή των αγώνων ως βασικός και όχι ως αλλαγή !!! Αυτό έγινε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Νομίζω ότι η η ψυχολογία, η προσωπικότητα, η δύναμη, το πάθος, η πίστη, η επιμονή και το πείσμα που επέδειξε ο Αλέξης Αλεξανδρής, εκείνα τα χρόνια που αγωνιζόταν ως αλλαγή, θα πρέπει να αποτελούν παράδειγμα για κάθε αθλητή.
Ο Αλέξης Αλεξανδρής ξεκίνησε το ποδόσφαιρο από τον Πέλοπα Κιάτου και το 1986, σε ηλικία 18 ετών, πήγε στη Βέροια. Έδωσε τα πρώτα του διαπιστευτήρια στη μεγάλη κατηγορία σημειώνοντας συνολικά 10 γκολ με τη φανέλα της Βέροιας μέχρι τον Μάιο του 1988, όταν η “Βασίλισσα της Ημαθίας” υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική. Συνέχισε να αγωνίζεται με τη φανέλα της Βέροιας για τα επόμενα τρία χρόνια στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, στο οποίο αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ την περίοδο 1989-90.
Το 1991 έκανε το μεγάλο άλμα στην καριέρα του παίρνοντας μεταγραφή για την ΑΕΚ, όπου την περίοδο εκείνη με προπονητή τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, κατέκτησε 3 πρωταθλήματα και αναδείχθηκε μία φορά πρώτος σκόρερ. Το 1994 ολοκληρώθηκε το συμβόλαιο του στην ΑΕΚ και ο Αλεξανδρής αποδεχόμενος την πρόταση του Ολυμπιακού αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στην ομάδα του Πειραιά.
Στον Ολυμπιακό πήγε στα λεγόμενα “πέτρινα χρόνια”, σε μια περίοδο που είχε να κατακτήσει το πρωτάθλημα 9 χρόνια και συνέβαλε στην αναγέννησή του. Την περίοδο 1996-97 αναδείχθηκε και πάλι πρώτος σκόρερ. Αξιομνημόνευτο έχει μείνει το τέρμα που σημείωσε εναντίον του Άγιαξ στις 23 Οκτωβρίου 1998 στην φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ (1998-99). Χαρακτηριστικά έχουν μείνει επίσης τα τέρματα του με ανάποδο ψαλίδι.[
Το 2006 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, έχοντας συνολικά 504 συμμετοχές πρωταθλήματος και 249 τέρματα, καθώς και 48 συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με 10 τέρματα. Επίσης, μαζί με τους Γιώργο Ανατολάκη και Μίμη Δομάζο είναι οι τρεις ποδοσφαιριστές που έχουν κατακτήσει 10 πρωταθλήματα Ελλάδας. Τους ξεπερνούν μόνο οι Αντώνης Νικοπολίδης (11 πρωταθλήματα) και Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς (12 πρωταθλήματα). Στις εθνικές ομάδες. Με την Ελλάδα αγωνίστηκε 42 φορές, έχοντας σημειώσει 10 τέρματα. Το ντεμπούτο του με τη γαλανόλευκη φανέλα πραγματοποιήθηκε στις 27 Μαρτίου 1991, στην εκτός έδρας φιλική αναμέτρηση με το Μαρόκο (0–0). Συμμετείχε στην αποστολή της Ελλάδας που έλαβε μέρος στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου των ΗΠΑ το 1994, αγωνιζόμενος σε έναν αγώνα.
Υπήρξε βασικό στέλεχος της εθνικής Ελπίδων που έλαβε μέρος στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ελπίδων (Κ-21) το 1988, εναντίον της Γαλλίας. Το προηγούμενο έτος (2019), ο Αλέκος Αλεξανδρής σκόραρε για μια ακόμη φορά. Πέτυχε ένα πάρα πολύ σημαντικό “τέρμα”, αλλά αυτή την φορά εκτός γηπέδων.