Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Ας ξεκινήσει το Μεγάλο Παιχνίδι!. Του Πέπε Εσκομπάρ.

Δεν έπρεπε ποτέ να ήταν η Γιάλτα. Αν και το Yalta 2.0 μπορεί τελικά να συμβεί.

Στην παρέλαση της Ημέρας της Νίκης στη Μόσχα στις 9 Μαΐου, για τον εορτασμό των 80 χρόνων από το τέλος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου και την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, ο Πούτιν ως οικοδεσπότης και ο Σι Τζινπίνγκ ως διακεκριμένος καλεσμένος θα είναι στην πόλη. Μπορεί να είναι και ο Ντόναλντ Τραμπ. Γιατί να μην τους πάρετε όλους σε μια πτήση για την Κριμαία και να έχετε ένα Yalta 2.0 στη Γιάλτα ή κάπου αλλού;

« Τα γλυκά όνειρα είναι φτιαγμένα από αυτό », αναφέρει η ποπ μεταφυσική Eurythmics. Στο μεταξύ, δεν υπήρχε Γιάλτα, ούτε καν Ρέικιαβικ: έγιναν τεσσεράμισι ώρες συζητήσεων στο βασιλικό παλάτι του Αλ Ντιρίγια, στην κοιλάδα του Ουάντι Χανίφα. Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες κάθισαν επιτέλους για συνομιλίες ενηλίκων για πρώτη φορά εδώ και τρία χρόνια.

Υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός, που συνδέθηκε με το « έργο της εξομάλυνσης των διπλωματικών σχέσεων » των ενδιαφερομένων μερών. Μέχρι πριν από τρεις μήνες, υπό τη διοίκηση του Λευκού Οίκου και τον Υπουργό Γενοκτονίας του, αυτή η πιθανότητα ήταν τόσο απίθανη όσο ένας μετεωρίτης να πέσει στη Γη (θα συμβεί, αλλά όχι στο εγγύς μέλλον).

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάρκο Ρούμπιο πέτυχε το υπεράνθρωπο κατόρθωμα να μην αποτύχει μπροστά στον πανίσχυρο Λαβρόφ, τον μεγαλύτερο διπλωμάτη στον πλανήτη. Ο Λαβρόφ και ο Ρούμπιο συμφώνησαν να δημιουργήσουν έναν μηχανισμό διαβούλευσης για την εξάλειψη των « σημείων τριβής » (αμερικανική ορολογία) στις σχέσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας και να συνεργαστούν σε « θέματα κοινού γεωπολιτικού ενδιαφέροντος », σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι BRICS ενδέχεται να μην αποτελούν μέρος αυτού.

Η εξάλειψη των « σημείων τριβής » μπορεί εύκολα να ερμηνευθεί ως κώδικας για το Trump 2.0 που προσπαθεί να βρει πώς να βγει από το προηγούμενο τσουνάμι κυρώσεων και οικονομικού πολέμου που τελικά προκάλεσε μόνο μια θεαματική αντίδραση.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Αμερικανοί τόνισαν ότι « μια μόνο συνάντηση δεν θα είναι αρκετή για την επίλυση της ουκρανικής σύγκρουσης » . Φυσικά και όχι. Ο βοηθός του προέδρου Γιούρι Ουσάκοφ είπε ότι ο ίδιος ο Πούτιν θα πάρει την απόφαση να ξεκινήσει « διαπραγματεύσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες για την Ουκρανία » και θα διορίσει Ρώσους διαπραγματευτές.

Ο Λαβρόφ αρνήθηκε πλήρως την ύπαρξη σχεδίου τριών σταδίων για την Ουκρανία, που περιλαμβάνει κατάπαυση του πυρός, εκλογές και υπογραφή τελικής συμφωνίας. Έχοντας εξετάσει προσεκτικά την υπόθεση ως είχε, ο Λαβρόφ υποστήριξε σταθερά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «δεν είναι πρόθυμες να διαπραγματευτούν ».

Ο ειδικός απεσταλμένος του Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ, εξέπεμπε με ικανοποίηση:

” Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερο αποτέλεσμα μετά από αυτή τη συνεδρία .” Λοιπόν, ο Witkoff σίγουρα ακολούθησε τα χρήματα – την κορυφαία προτεραιότητα του Trump – όταν ο ίδιος και η αμερικανική αντιπροσωπεία έμειναν εξαιρετικά « έκπληκτοι » όταν έμαθαν ότι « οι αμερικανικές εταιρείες έχασαν 300 δισεκατομμύρια δολάρια φεύγοντας από τη Ρωσία », όπως αποκάλυψε ο Διευθύνων Σύμβουλος του Russian Direct Investment Fund Kirill Dmitriev.

Όπως και με το φιάσκο των BRICS, φαίνεται ότι η ομάδα Τραμπ δεν έχει κάνει την εργασία της ούτε από την πλευρά των επιχειρήσεων.

Πώς κερδήθηκε ο γεωοικονομικός πόλεμος

Κρίνοντας από όσα συνέβησαν στο Ριάντ, είναι πολύ νωρίς για να κηρύξουμε τη νίκη, με την Ουάσιγκτον υπό το Trump 2.0 να έχει δηλώσει ότι η Ουκρανία –και ο αξιολύπητος ναρκο-Φύρερ της– έχουν τελειώσει. Μια ετοιμοθάνατη Ουκρανία θα επιβιώσει με τη μια ή την άλλη μορφή, αλλά δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο πώς θα μοιάζει αυτή η Ουκρανία μετά τη σύγκρουση.

Η Ρωσία, από την πλευρά της, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του σχεδιασμού μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Ένα νέο Μεγάλο Παιχνίδι εγκαθίσταται, έτη φωτός μακριά από την αρχική βρετανική συνταγή του 19ου αιώνα, και πολύ πιο κοντά στην ιδέα ενός Νέου Μεγάλου Παιχνιδιού που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2010, όταν οι Κινέζοι ξεκίνησαν την ιδέα των Νέων Δρόμων του Μεταξιού.

Όταν η Ουάσιγκτον και η Ρωσία διακηρύσσουν τώρα ότι « λαμβάνουν υπόψη η μία τα συμφέροντα της άλλης », σημαίνει σιωπηρά ότι η Αυτοκρατορία του Χάους χάνει την επιρροή της και τώρα αναγκάζεται να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να ακούσει ( ο Λαβρόφ τόνισε μάλιστα ότι και οι δύο πλευρές είχαν ακούσει η μία την άλλη ).

Όταν και οι δύο αντιπροσωπείες τονίζουν ότι ο προγραμματισμός μιας προσωπικής συνάντησης μεταξύ Τραμπ και Πούτιν είναι πολύ περίπλοκος, αυτό μπορεί σίγουρα να ερμηνευθεί ως κώδικας για το αμερικανικό βαθύ κράτος που αναγκάζεται να περάσει αυτό που είναι de facto μια ξεκάθαρη στρατηγική ήττα ως ένας αποτυχημένος πόλεμος πληρεξουσίων.

Πέρα από την παροιμιώδη πλημμύρα σχολίων για τα αληθινά κίνητρα του Τραμπ για αυτή την προσέγγιση με τη Ρωσία, που προκαλούν ακόμη και τις απολαύσεις ενός αλληγορικού ταξιδιού σε ένα μαγικό χαλί – υπό τον ήχο του Steppenwolf και του Jefferson Airplane – είναι απολύτως πιθανό αυτό να είναι μόνο ένα φανταστικό ταξίδι.

Ή κάτι πολύ πιο απαίσιο, όπως η πιθανότητα ο Τραμπ να προετοιμάσει τον ευρωπαϊκό λαό για έναν νέο Μεγάλο Πόλεμο εναντίον της Ρωσίας πριν από το 2030, μπροστά στα μάτια των Αμερικανών.

Το σίγουρο είναι ότι ο Τραμπ θέλει να εξομαλύνει τις σχέσεις με τη Ρωσία για να σταματήσει να χάνει χρήματα στην Ουκρανία – αφήνοντας τους ευρωπαίους αποδιοπομπαίοι τράγοι να το πληρώσουν – και να επικεντρωθεί στο πραγματικό ζήτημα: στον τεχνολογικό και γεωοικονομικό πόλεμο με την Κίνα, τον οποίο το Πεκίνο έχει ήδη κερδίσει σε πολλά επίπεδα χωρίς να ξεκινήσει ούτε ένα HIMARS, εστιάζοντας αντ’ αυτού στα επιτεύγματα του σχεδίου Made in China 2025.

Όσο για τους υποκείμενους της ΕΕ, τους οποίους απεχθάνεται ο Τραμπ, συναντήθηκαν στο Παρίσι για μια ένδοξα άσκοπη αντισύσκεψη: το League of Losers, για να συζητήσουν, φυσικά, τους αιώνιους πολέμους τους και πώς θα στείλουν τις «ειρηνευτικές» δυνάμεις τους –που δεν έχουν, με όπλα που δεν έχουν– στην Ουκρανία.

Η μούτρα που υποδύεται τον Βρετανό πρωθυπουργό υπόσχεται να στείλει «στρατεύματα εδάφους», ενώ η Μέδουσα φον ντερ Λούγκε, η τοξική τσούχτρα, συνεχίζει να φωνάζει με το καλύτερο ένδυμά της ως ένα μανιασμένο πολεμοχαρή τσιουάουα. Ακόμη και άλλοι λυσσασμένοι κυνόδοντες, όπως η Πολωνία, δίπλα στις παλιές ομίχλες της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, είπαν «όχι» στη βρετανική χιονοστιβάδα.

Όπως έχουν τα πράγματα, αυτό που συνέβη στο Ριάντ ήταν μόνο ένα πρώτο βήμα, ένα είδος συμφιλίωσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, όπως κατά τη διάρκεια της μακράς περιόδου ύφεσης στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στα μέσα της δεκαετίας του 1970: Γκορμπατσόφ-Ρίγκαν το 1986-1989 και Γκορμπατσόφ-Παπα Μπους το 1919 και το τέλος των ΗΠΑ το 1989 και στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Ομπάμα το 2009 (με την καταστροφή της Λιβύης).

Οπότε, προς το παρόν, τίποτα δεν έχει αποφασιστεί. Εκτός από όσα συνεχίζουν να σπέρνουν οι ρωσικές δυνάμεις στα πεδία των μαχών της Novorossiya. Αυτές οι νέες εξελίξεις στο πεδίο θα επιδεινώσουν την κατάσταση για τους Αμερικανούς, καθώς οι ιδιαίτερα ευαίσθητες διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία θα διαρκέσουν αρκετούς μήνες ακόμη.

Ας αφήσουμε την τελευταία λέξη σε έναν σοφό Λαβρόφ:

« Όταν τα εθνικά συμφέροντα συγκλίνουν, πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να ενώσουμε τις προσπάθειές μας, προς το συμφέρον αμοιβαία επωφελών έργων, τόσο στη γεωπολιτική σφαίρα όσο και στις οικονομικές υποθέσεις ».

Ο Λαβρόφ είναι πεπεισμένος ότι οι Αμερικανοί « καταλαβαίνουν τώρα καλύτερα τη θέση μας ».

Θα είναι έτσι ή θα είναι απλώς ένα ακόμη επεισόδιο ενός τηλεοπτικού ριάλιτι που δεν τελειώνει ποτέ; Αφήστε επιτέλους να ξεκινήσει το νέο Μεγάλο Παιχνίδι!

Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : [email protected]6945294197