ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΧΡΗΜΑΤΩΝ: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ: Ο ΔΑΝΕΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΕΙ ΤΟΝ ΔΑΝΕΙΖΟΜΕΝΟ!

Από τον Kerry Bolton 

Αυτό μπορεί να είναι το λιγότερο κατανοητό θέμα της εποχής μας.

Πολύ περισσότεροι άνθρωποι σήμερα αναγνωρίζουν ότι τα εμβόλια δεν είναι ούτε ασφαλή ούτε αποτελεσματικά από ό, τι καταλαβαίνουν πραγματικά πώς λειτουργούν τα χρήματα και το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι η δύναμη της «δημιουργίας» χρήματος από το τίποτα – η λεγόμενη «δύναμη του χρήματος» – βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια, όχι στα χέρια του κοινού.

Αυτό σημαίνει ότι τα ιδιωτικά συμφέροντα καθορίζουν επίσης την ταχύτητα του χρήματος – πόσα να εισρεύσουν στο σύστημα και πόσα να παρακρατήσουν. Στην πραγματικότητα, οι ιδιωτικοί φορείς ελέγχουν τον επιταχυντή της δημόσιας οικονομίας, επιτρέποντάς τους να δημιουργούν εκρήξεις και υφέσεις κατά βούληση.

Μέσα σε αυτό το ευρύτερο ζήτημα, η έννοια της «τοκογλυφίας» είναι επίσης ευρέως παρεξηγημένη. Συχνά ορίζεται απλοϊκά ως οποιαδήποτε χρέωση τόκων ή χρέωση πολύ υψηλών τόκων, αλλά δεν είναι αυτό το πραγματικό πρόβλημα. Εάν κάποιος σας δανείσει το κεφάλαιό του και παραιτηθεί από τη χρήση του, είναι απολύτως λογικό να αποζημιωθεί με τόκους για αυτή τη χαμένη ευκαιρία, με τρόπο βάσει κινδύνου.

Το πραγματικό ζήτημα έγκειται στη δημιουργία χρήματος από το πουθενά από ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες στη συνέχεια εισπράττουν «πραγματικούς» τόκους από το κοινό. Αυτό, με λίγα λόγια, είναι το βασικό συστημικό πρόβλημα – αυτό που βρίσκεται πάνω από όλα τα άλλα.

Αυτό το βιβλίο ρίχνει επίσης φως στην πραγματική φύση των Παγκοσμίων Πολέμων, ιδιαίτερα του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν ήταν απλώς μια γεωπολιτική σύγκρουση, αλλά ένας πόλεμος μεταξύ δύο ανταγωνιστικών χρηματοπιστωτικών συστημάτων.

Φανταστείτε ένα θέατρο που μπορεί να φιλοξενήσει 1.000 άτομα, με πολλούς ηθοποιούς έτοιμους να παίξουν και ένα πρόθυμο κοινό που θέλει να παρευρεθεί. Τώρα φανταστείτε ότι αντί το θέατρο να διαχειρίζεται το δικό του σύστημα εισιτηρίων, μια ιδιωτική εταιρεία έχει λάβει αποκλειστικά δικαιώματα για τη δημιουργία και τη διανομή όλων των εισιτηρίων του θεάτρου. Αυτή η εταιρεία δεν πουλάει μόνο εισιτήρια – τα δημιουργεί από το τίποτα και τα δανείζει σε άτομα ενδιαφέροντος.

Η εταιρεία εισιτηρίων αποφασίζει πόσα εισιτήρια υπάρχουν ανά πάσα στιγμή και κάθε εισιτήριο που δανείζεται πρέπει να επιστραφεί συν επιπλέον εισιτήρια ως τόκος.

Ωστόσο, δεδομένου ότι η εταιρεία είναι η μόνη πηγή εισιτηρίων και δημιουργεί μόνο το αρχικό ποσό αλλά όχι το επιπλέον ποσό που απαιτείται για τόκους, οι άνθρωποι πρέπει να συνεχίσουν να δανείζονται περισσότερα εισιτήρια μόνο για να εξοφλήσουν τα χρέη των εισιτηρίων τους.

Παρόλο που το θέατρο έχει άδειες θέσεις, ταλαντούχους ηθοποιούς έτοιμους να παίξουν και ανθρώπους που θέλουν να παρακολουθήσουν, πολλές θέσεις παραμένουν κενές επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε εισιτήρια χωρίς να χρεωθούν στην εταιρεία εισιτηρίων.

Αυτή η κατάσταση θα φαινόταν παράλογη για ένα θέατρο – θα βλέπαμε αμέσως ότι το σύστημα εισιτηρίων θα πρέπει να εξυπηρετεί τον σκοπό της πλήρωσης θέσεων και της διευκόλυνσης των παραστάσεων, όχι του εμπλουτισμού της εταιρείας εισιτηρίων. Ωστόσο, έτσι ακριβώς λειτουργεί το χρηματικό μας σύστημα. Έχουμε τους πόρους, τους εργαζόμενους και τις ανάγκες, αλλά ο ιδιωτικός έλεγχος της δημιουργίας χρήματος μέσω έντοκου χρέους εμποδίζει τη φυσική αντιστοίχιση παραγωγής και κατανάλωσης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ