O «αντισυστημικός», «φιλειρηνιστής» και «φίλος της Ρωσίας» Ντόναλντ Τραμπ

Ακόμα κι αν οι δυνάμεις της ακροδεξιάς εμφανίζονται εδώ ή εκεί ως «φιλειρηνικές», θα το κάνουν μόνο για να κερδίσουν χρόνο για την αντεπίθεση.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*
24 Ιανουαρίου 2025

Σε ένα προηγούμενο άρθρο μας εξηγήσαμε γιατί η απάτη γίνεται όλο και περισσότερο το υποχρεωτικό όπλο ενός «Καπιταλισμού της Καταστροφής» και μιας δυτικής αυτοκρατορίας σε παρακμή και κρίση.

Αλλά βέβαια, αν το κυρίαρχο σύστημα χρειάζεται να μεταβεί σε ένα στάδιο πολύ πιο βίαιου ολοκληρωτισμού, όπως ήταν ο Φασισμός και ο Ναζισμός στον Μεσοπόλεμο, τότε του χρειάζεται μια πολύ μεγάλη δόση απάτης, σύγχυσης και ανορθολογισμού, ώστε μεγάλες μάζες και χώρες ολόκληρες να παραπλανηθούν και να τραβήξουν στον δρόμο του «ειρηνικού» ή του «βίαιου» Ολοκληρωτισμού, του Φασισμού, του Πολέμου και του Παραλογισμού. Χρειάζεται κυρίως οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης που αναπόφευκτα γεννάει η ίδια η κρίση του συστήματος να χρησιμοποιηθούν ως «καύσιμο» αυτής της μετάβασης.

Αυτό έγινε πριν από εκατό χρόνια στην Ιταλία του Μουσολίνι και τη Γερμανία του Χίτλερ. Όπως υποστηρίξαμε στο προηγούμενο άρθρο μας υπάρχει μετά ιδίως το 2000 και την άνοδο των Νεοσυντηρητικών στην εξουσία στις ΗΠΑ (Μπους και Τσένεϊ με υποστήριξη Νετανιάχου), μια όλο και μεγαλύτερη ανάγκη προσφυγής στον ανοιχτό παραλογισμό, υπό δήθεν «αντισυστημικό» μανδύα, για να στηριχθεί μια ρηξικέλευθη πολιτική που κανείς λογικός δυτικός πολίτης δεν θα μπορούσε να στηρίξει. Αναπτύσσεται ακόμα και μια «συνωμοσία των συνωμοσιών», που επιχειρεί, μέσω της διασποράς ανοησιών, παραλογισμών και ανυπόστατων θεωριών συνωμοσίας να αποκρύψει τις πραγματικές συνωμοσίες, και ιδίως την κυριότερη από αυτές, που δεν είναι παρά η προσπάθεια μιας ελαχιστότατης μειοψηφίας πάμπλουτων διεθνών «ολιγαρχών», προερχόμενων κυρίως από δύο ή τρία έθνη, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, με προσωπικότητα αναπόφευκτα διαταραγμένη ψυχοπνευματικά, να ελέγξουν και να κυριαρχήσουν σε όλη την ανθρωπότητα, καρκίνος στο σώμα της.

Όταν έγινε η 11η Σεπτεμβρίου είχαμε μια διάδοση δεκάδων θεωριών, μερικές τελείως ανυπόστατες για το τι συνέβη με τους Δίδυμους Πύργους. Το κύριο αποτέλεσμα της διάδοσης ήταν να μην τεθεί το βασικό ερώτημα: «Για ποιο λόγο το αμερικανικό κράτος, αν και είχε μια πληθώρα προειδοποιήσεων, δεν έδρασε για να αποτρέψει τις επιθέσεις;». Όπως και το δεύτερο εξίσου βασικό ερώτημα «Ποιον ωφέλησαν οι επιθέσεις;». Αντί αυτών, συζητάγαμε για το αν έπεσαν όντως αεροπλάνα στο Πεντάγωνο ή πόσο ανθεκτικό ήταν το τσιμέντο των πύργων.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό παράδειγμα είναι η χρηματοδοτούμενη ετησίως από τις πολυεθνικές των ορυκτών καυσίμων, με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, άρνηση της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, που έχει παρασύρει και πολλούς καλόπιστους, αλλά στερούμενους στέρεης επιστημονικής μόρφωσης και παιδείας ανθρώπους. Αλλά υπάρχουν και εκατοντάδες άλλα παραδείγματα.

Με τον τρόπο αυτό και επειδή η αριστερά βρίσκεται στην «ερειπιώδη» κατάσταση που ξέρουμε, η αμφισβήτηση που αναπόφευκτα παράγει το ίδιο το σύστημα πολύ συχνά δεν κατευθύνεται και δεν ενισχύει μια συγκροτημένη προσπάθεια προς την κατεύθυνση της απαραίτητης κοινωνικής μεταβολής, αλλά διαχέεται χωρίς αποτέλεσμα ή ενισχύει της δήθεν «αντισυστημικές» κινήσεις της άκρας δεξιάς, που αποσκοπούν στην αλλαγή του απωθητικού υπάρχοντος συστήματος με ένα ακόμα χειρότερο!

Το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την απουσία μιας συγκροτημένης, σοβαρής, αριστερής δύναμης διεθνώς που να αμφισβητεί με αξιόπιστο τρόπο το κυρίαρχο σήμερα σύστημα του «Καπιταλισμού της Καταστροφής», να προτείνει μια σοσιαλιστική εναλλακτική και να οργανώνει τους αγώνες των λαών, είναι η παθητικοποίηση των ανθρώπων, ιδίως όσων δεν διαθέτουν μια σοβαρή πολιτική μόρφωση και την εμπειρία συμμετοχής σε κοινωνικά κινήματα, η αδυναμία τους να αντισταθούν σε δυνάμεις που εμφανίζονται περίπου παντοδύναμες και ικανές να δρουν με τρόπους ακατανόητους στους κοινούς θνητούς και, εν τέλει, η «ανάθεση» σε κινήματα της άκρας δεξιάς, όπως ο τραμπισμός ή ο λεπενισμός του έργου της αντιμετώπισης των κοινωνικών προβλημάτων. Οι Γερμανοί ήθελαν να κάνουν επανάσταση, αλλά δεν τολμούσαν και την ανέθεσαν στον Χίτλερ, έχει γράψει ο Βίλχελμ Ράιχ, από τους βαθύτερους μελετητές του εθνικοσοσιαλιστικού φαινομένου. Άλλοι στρέφονται στη μεταφυσική, στην αναζήτηση μιας ατομικής, προσωπικής λύσης ή σε παραθρησκευτικές κινήσεις όπως η Διεθνής των Ευαγγελιστών -που είναι στην πραγματικότητα μια Διεθνής καθοδηγούμενη από τον Σιωνισμό και στην υπηρεσία του.

Ένα πνευματικό χάος προετοιμάζει το έδαφος για την έλευση ενός παγκόσμιου Δικτάτορα

Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι οι Γερμανοί ψήφισαν μαζικά τον Χίτλερ, όπως και οι Αμερικανοί (αν και όχι με πολύ μεγάλη πλειοψηφία) ψήφισαν τον Τραμπ. Και δεν τον ψήφισαν γι’ αυτό που ήταν ή που σκόπευε να κάνει, τον ψήφισαν γιατί δεν φαντάζονταν τι θα έκανε, γιατί εμφανίστηκε ως Πατριώτης και ως Σοσιαλιστής (εθνικοσοσιαλιστής). Τον ψήφισαν επίσης γιατί, αντιμετωπίζοντας μια πολύ βαθειά κρίση δεν τους προσφέρθηκε άλλη αξιόπιστη εναλλακτική ούτε από το αστικό, καπιταλιστικό κατεστημένο της Γερμανίας, ούτε και από το τεράστιο σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό της κίνημα, που απέφυγε μάλιστα ουσιαστικά να δώσει μάχη για να αποτρέψει την άνοδο του Χίτλερ.

Τηρουμένων των αναλογιών, για τους ίδιους βαθύτερους λόγους και με ανάλογους τρόπους αναπτύσσεται σήμερα η άκρα δεξιά εντός της Δύσης, εκπροσωπούμενη από ρεύματα όπως αυτό του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, μετρ της παραπλάνησης, από τους ισχυρότερους σήμερα πολιτικούς και με τη μεγαλύτερη επιρροή σε όλη τη «συλλογική Δύση», με άριστες σχέσεις με ολόκληρο το φάσμα της παγκόσμιας άκρας δεξιάς, του Ντόναλντ Τραμπ ή της Μαρίν Λεπέν.

Οι «παγκοσμιοποιητές» δεν είναι οι μόνοι ιμπεριαλιστές

Ο λόγος που το κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα χρειάζεται σήμερα την άκρα Δεξιά είναι η κρίση του προηγούμενου συστήματος ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας (της «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης»), η αδυναμία του να εξασφαλίσει την παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης, ακόμα όμως και την κοινωνική συναίνεση στο εσωτερικό της, όπως δείχνει άλλωστε σήμερα η μεγάλη κρίση και της γερμανικής και της γαλλικής εξουσίας.

Η άκρα δεξιά χρειάζεται λοιπόν για να μεταβούμε από το προηγούμενο σύστημα ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας («παγκοσμιοποίηση») σε ένα νέο σύστημα που στηρίζεται στον (αντιδραστικό γιατί υπάρχει και προοδευτικός, των αμυνομένων εθνών) εθνικισμό, αν δεν κατευθύνεται στον καθαρό φασισμό.

Ένα πράγμα που μπερδεύει πολύ κόσμο είναι ότι τα ρεύματα αυτά εμφανίζονται ενίοτε «φιλορωσικά» και «αντιπολεμικά». Εμφανίζονται, αλλά δεν είναι και δεν μπορούν να είναι. Για παράδειγμα γνωρίζουμε σήμερα ότι ο Τραμπ εξελέγη την πρώτη φορά με τη μαζική συνδρομή των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ. Την ίδια στιγμή υπήρχαν οι κατηγορίες εναντίον του (που πολιτικά μάλλον τον ενίσχυσαν παρά τον έβλαψαν, καθώς τον εμφάνισαν εξ αντιδιαστολής φιλειρηνικό) ότι είναι «άνθρωπος του Πούτιν».

Περιέργως πώς, για έναν «άνθρωπο του Πούτιν», ο Τραμπ βομβάρδισε δις τη Συρία παρά την εκεί ανάπτυξη ρωσικών δυνάμεων (κάτι που είχε αρνηθεί να κάνει ο Ομπάμα για αυτόν ακριβώς τον λόγο), εξόπλισε σαν αστακό την Ουκρανία, δεν έκανε τίποτα για να εφαρμοστούν οι συμφωνίες του Μινσκ, εγκαινίασε ένα τεράστιο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των αμερικανικών πυρηνικών δυνάμεων, κατήργησε τη συμφωνία INF για τους ευρωπυραύλους, κάτι που η Μόσχα θεωρεί και ορθώς εντελώς αποσταθεροποιητικό και έπραξε μια σειρά από άλλες ενέργειες που στο τελευταίο που δεν ταιριάζουν με το προφίλ του δήθεν «ειρηνιστή».

Είναι ενδεικτικό της επιφανειακής σκέψης που κυριαρχεί στην εποχή μας το πόσο έπιασε, παρά αυτόν τον παραλογισμό, το ανόητο επιχείρημα ότι ο Τραμπ δεν έκανε πολέμους σε αντίθεση με τον Ομπάμα. Οι πόλεμοι δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Προετοιμάζονται με πολιτικές που ασκούνται ακόμα και σε βάθος δεκαετιών. Αν διαβάσουμε τις αναλύσεις του Γινόν π.χ. θα δούμε πως από τη δεκαετία του 1980 το Ισραήλ ετοιμάζει τη σημερινή διάλυση της Συρίας. ‘Όπως έγραψε χαρακτηριστικά ένας από τους οξυδερκέστερους γεωπολιτικούς αναλυτές που διαθέτουμε, ο Michael Klare, ο Τραμπ (της πρώτης θητείας) μας πήγε «από τους ουδέποτε τερματιζόμενους πολέμους του Ομπάμα στην προετοιμασία για τους αποκαλυπτικούς πολέμους». Είναι άλλωστε στη διάρκεια της πρώτης θητείας Τραμπ που το αμερικανικό στρατηγικό «δόγμα» άλλαξε, αναγορεύντας τη Ρωσία και την Κίνα ως τις κύριες «απειλές» και «αντιπάλους» των Ηνωμένων Πολιτειών, στη θέση της «τρομοκρατίας» («κωδική ονομασία» για το ριζοσπαστικό Ισλάμ).

Δεν είναι οι προσωπικές απόψεις του ενός ή του άλλου πολιτικού, ούτε η εκφερόμενη δημαγωγία που μπορεί να μας επιτρέψει να αντιληφθούμε την ουσία της πολιτικής του. Το κύριο χαρακτηριστικό της Άκρας Δεξιάς είναι η απάτη. Εμφανίζεται ως δήθεν αντισυστημική, σε καμιά περίπτωση όμως δεν αμφισβητεί το οικονομικό και κοινωνικό θεμέλιο του κυρίαρχου συστήματος: το μεγάλο διεθνές χρηματιστικό Κεφάλαιο και τις οικονομικές και διεθνείς πολιτικές που θέλει να επιβάλλει.

Ακριβώς επειδή η πολιτική της δυτικής άκρας δεξιάς καθορίζεται από τις ανάγκες των ολιγαρχικών δυνάμεων που εκφράζει στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και αλλού και ακριβώς επειδή οι δυνάμεις αυτές έχουν οργανικούς, σοβαρούς λόγους για να θέλουν τη διάλυση, το τσάκισμα ισχυρών αυτόνομων κρατικών οντοτήτων, όπως η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και ασφαλώς ομάδες όπως οι BRICS στο μέτρο που επιχειρούν να καταστούν εναλλακτικός πόλος εξουσίας, η άκρα δεξιά κατευθύνεται στρατηγικά, αν και όχι κατ’ ανάγκη τακτικά, στην προετοιμασία πολέμου εναντίον τους, ακόμα και αν μπορεί, για λόγους τακτικής, να μιλάει για ειρήνη.

Ακόμα λοιπόν κι αν οι δυνάμεις της Άκρας Δεξιάς εμφανίζονται εδώ ή εκεί ως «φιλειρηνικές» ή «φιλορωσικές», ακόμα κι αν φανούν σε μερικά ζητήματα φιλικές προς τη Μόσχα, θα το κάνουν μόνο και μόνο για να ελιχθούν, να κερδίσουν χρόνο, να ετοιμάσουν από καλύτερες θέσεις την αντεπίθεση. Ο Χίτλερ, για να θυμηθούμε ένα κλασικό παράδειγμα, όχι μόνο εμφανίστηκε ως φιλορωσική δύναμη (ενώ ευθύς εξ αρχής ο κύριος σκοπός του ήταν να επιτεθεί στη σοβιετική Ρωσία, το περίφημο Drang nach Osten του γερμανικού Ιμπεριαλισμού), αλλά και έφτασε στο σημείο να συνάψει συμμαχία με την ΕΣΣΔ δύο χρόνια προτού της επιτεθεί!!! Είναι γεγονός ότι τα γεγονότα δεν επαναλαμβάνονται ποτέ με την ίδια ακριβώς μορφή, η γνώση της Ιστορίας όμως και η χρήση της μεθόδου των ιστορικών αναλογιών είναι απαραίτητη για να μην είναι τυφλή η Πολιτική.

Ο στρατηγικός ρόλος της δυτικής ακροδεξιάς ήταν στο παρελθόν, είναι και σήμερα και δεν μπορεί παρά να είναι και στο μέλλον παρά η προετοιμασία των ιδεολογικών, υλικών και πολιτικών προϋποθέσεων για τον Μεγάλο Πόλεμο που έρχεται αν δεν τον σταματήσουμε με ισχυρή, παγκόσμια μαζική δράση. Ενός μεγάλου Πολέμου του οποίου η σύγκρουση στην Ουκρανία και η σφαγή στην Παλαιστίνη, είναι μόνο η γενική δοκιμή και προαναγγελία.

Όπως ο Α’ και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως ο Ψυχρός Πόλεμος, οι πόλεμοι δεν προκύπτουν από την α’ ή β’ «φιλελεύθερη» ή «εθνικιστική» ή όποια άλλη ιδεολογία. Οι ιδεολογίες κινητοποιούνται και χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν πολιτικές που προκύπτουν από την οργανική ανάγκη του Καπιταλισμού και του Ιμπεριαλισμού να αγωνιστούν σήμερα για την παγκόσμια κυριαρχία και να μην αφήσουν εναλλακτικούς πόλους ισχύος να ανδρωθούν.

Όσοι θέλουν να πολεμήσουν κατά του Ολοκληρωτισμού και του Ιμπεριαλισμού και της απειλής του μεγάλου Πολέμου που ετοιμάζουν πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί με τις έννοιες που χρησιμοποιούν και τους ορισμούς που δίνουν ώστε να μην ενισχύσουν, άθελά τους, τα φαινόμενα που θέλουν να καταπολεμήσουν. Η σοβαρότητα, ο ορθολογισμός, η κριτική σκέψη, η επιστήμη, όπως επίσης η αγάπη και ο ανθρωπισμός, είναι τα ισχυρότερα όπλα που έχει ο άνθρωπος αν θέλει να παλέψει για την Ελευθερία του. Πράγμα που σημαίνει, στην εποχή μας, με τις παραγωγικές δυνάμεις και τεχνολογίες που διαθέτουμε, και για την ίδια του την Επιβίωση.

– – – – – –

Σημειώσεις:

1. Εννοείται ότι το νεοφιλελεύθερο ακραίο κέντρο και η συστημική αριστερά φέρουν βαρύτατη ευθύνη γιατί επέτρεψαν με την πολιτική τους στην Ουκρανία, αλλά και στη Γάζα, στην άκρα δεξιά να εμφανισθεί ως δήθεν φιλειρηνική δύναμη. Ο Τραμπ εξελέγη Πρόεδρος εξαιτίας της ουκρανικής πολιτικής του Μπάιντεν και ιδίως της υποστήριξης των Δημοκρατικών προς τη γενοκτονία των Παλαιστινίων.

2.Το άρθρο αυτό είχε γραφεί πριν ο κ. Τραμπ ορκισθεί και ξεδιπλώσει το πρόγραμμά του, με το οποίο θα ασχοληθούμε σε επόμενα άρθρα μας.

Πηγή: kosmodromio.gr