Η «βαλκανιοποίηση» της Μέσης Ανατολής και οι άμεσες επιπτώσεις στον Ελληνισμό Πηγή:
Smoke billows following Israeli strikes amid the ongoing conflict between Israel and the Palestinian Islamist group Hamas, in Gaza, October 13, 2023. REUTERS/Mohammed Salem
Στις 26/01/24 γράφαμε: Η «βαλκανιοποίηση» της Μέσης Ανατολής προ των πυλών(;). Στο εν λόγω άρθρο εξηγήθηκε ότι: “η απομείωση του «στρατιωτικού αποτυπώματος» των Αμερικανών από την ευρύτερη περιοχή [της Μ. Ανατολής] συμπεριλαμβανομένου και του Αφγανιστάν, δεν γίνεται τυχαία και έχει σχεδιαστεί βάσει της νέας παγκόσμιας Υψηλής Στρατηγικής των ΗΠΑ.”
.jpg) |
| Χάρτης-1 του άρθρου «Blood borders» του Ralph Peters (2006). Πηγή: http://armedforcesjournal.com/peters-blood-borders-map/ |
Εκεί αναφέρθηκε επίσης ότι: “Σε […] σχόλιό μας (19/01/24) το οποίο προηγήθηκε, εξηγήθηκε από πού προέρχεται η ιδέα της «βαλκανιοποίησης» της Μέσης Ανατολής και συσχετίστηκε με το σχέδιο «Oded Yinon» αλλά και ένα δημοσίευμα στο επίσημο περιοδικό των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων υπό τον τίτλο «Blood borders» -δημοσιεύτηκε το 2006- όπου και παρουσιάστηκε ο Χάρτης-1. Πρόκειται ουσιαστικά για προαναγγελία προσπάθειας αλλαγής συνόρων σε μια περιοχή υψηλού ενεργειακού ενδιαφέροντος, στην οποία ούτως ή άλλως ακόμη και ιστορικά διεξάγονται βίαιες συγκρούσεις. Μάλιστα το «Blood borders» και η «βαλκανιοποίηση» της Μέσης Ανατολής ενδέχεται να σχετίζεται με άλλο σχέδιο που εκπονηθεί από την νεοσυντηρητική κυβέρνηση George W. Bush και παρουσιάστηκε μια δεκαετία νωρίτερα, το 1996 υπό τον τίτλο: «A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm». Συντάχθηκε υπό την καθοδήγηση της «Ομάδας εργασίας για μία νέα ισραηλινή στρατηγική για το έτος 2000» για τον τότε ισραηλινό πρωθυπουργό Μπ. Νετανιάχου και πρότεινε ανοικτά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν (η οποία ήρθε επτά χρόνια αργότερα, το 2003), καθώς επίσης και τον πόλεμο στην Συρία (ξεκίνησε το 2011).”
Εάν οι προβλέψεις που αναλύονται στο από τις 19/01/24 σχόλιό μας επιβεβαιωθούν -και μέχρι στιγμής, αυτό συμβαίνει- τότε: “Εκτός από τη «βαλκανιοποίηση» του Ιράκ, το σχέδιο «Oded Yinon» θα επιφέρει διχοτόμηση στον Λίβανο, την Αίγυπτο και την Συρία”. Η τραγικότερη διαπίστωση όμως από τις τεκτονικές αλλαγές στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι ότι (σύμφωνα με τον Χάρτη-4 που παρατίθεται σε προηγούμενη ανάλυσή μας και την πιθανή μετατόπιση της γραμμής υπεράσπισης των κρίσιμων αμερικανικών συμφερόντων) η φημολογούμενη αποχώρηση των Αμερικανών από την Συρία (ο Ντ. Τραμπ από τον Νοέμβριο του 2024 το άφησε να διαρρεύσει) εκτός του Ιράκ, σημαίνει ότι αμφότερες μένουν εκτός «νυμφώνος» Rimland και ότι η Κύπρος διχοτομείται (βλ. λεπτομέρειες ανάλυσης). Το έναυσμα σε όλα αυτά ήταν τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023 με την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ (1 και 2)…
Η Κυπριακή Δημοκρατία (χωρίς τα κατεχόμενα και μερικώς αποστρατιωτικοποιημένη) περνάει στον έλεγχο των ΗΠΑ/δυτικών δυνάμενων ενώ μετατρέπεται σε σκληρό σύνορο υπεράσπισης των κρίσιμων αμερικανικών συμφερόντων. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι κινήσεις Χριστοδουλίδη για την σύσφιξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ και η πιθανή θεσμοθέτηση “ειδικής σχέσης” της ΚΔ με συγκεκριμένες χώρες του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ-Γαλλία και Βρετανία υπό προϋποθέσεις) και όπως άλλωστε υπαινίχθηκε και ο διευθυντής του γραφείου τύπου Χριστοδουλίδη δηλώνοντας: “το να είμαστε όμως σε θέση να ανταποκριθούμε σε επίπεδο απαιτήσεων όσον αφορά πρωτόκολλα εκπαίδευσης, εξοπλισμού, σε επίπεδο ΝΑΤΟ συνεπάγεται σημαντική αναβάθμιση”. Αυτή η “ειδική σχέση” με τις συνακόλουθες αίολες εγγυήσεις ασφαλείας -εφόσον δεν μιλάμε για πλήρη ένταξη στο ΝΑΤΟ– θα αποτελέσει το “χάπι” για την αποδοχή της τουρκοβρετανικής εμπνεύσεως ΔΔΟ -που ήδη δρομολογείται (1 και 2)- η οποία παγιώνει τα διχοτομικά σχέδια και υποβιβάζει την ΚΔ από κυρίαρχο διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος σε δορυφόρο της Τουρκίας…
 |
| Χάρτης-2: Ι. Θ. Μάζης, Γεωπολιτική προσέγγιση για ένα Νέο Εθνικό Αμυντικό Δόγμα, Παπαζήσης, 2006, σ.47 |
Και για να γίνουμε ακόμη πιο σαφείς, αναλυτές επισημαίνουν ότι: “οι θαλάσσιες δυνάμεις προβάλλουν ισχύ στον οριζόντιο άξονα (Χάρτης-2) με την Κρήτη να αποτελεί τον πολεμικό ναύσταθμο που συμπληρώνει Γιβραλτάρ και Μάλτα” ενώ η Κύπρος καθίσταται καίριο σημείο ελέγχου. Το συμπέρασμα για τον Ελληνισμό εν συνόλω είναι ότι: “αποτελεί τον ανασχετικό παράγοντα εναντίον της Τουρκίας, βάση γεωγραφίας και διάταξης δυνάμεων”. Το παρόν βήμα από το 2019 έγραφε σχετικά με το “τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν” το οποίο δημιουργεί μια ενιαία “ομπρέλα/ανάχωμα” στην Τουρκική νέο-οθωμανική επεκτατικότητα.
Η εγκατάσταση του ισραηλινού Iron Dome αρχικά στην Κύπρο, εν συνεχεία στην Κρήτη (μαζί με ραντάρ) καθώς και η de jure ανακήρυξη του Μεγάλου Κουρδιστάν οσονούπω, συναποτελούν τις επιμέρους ψηφίδες του ίδιου σχεδίου το οποίο τοποθετεί τον Ελληνισμό στο μάτι του κυκλώνα των εξελίξεων στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή…
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
Ελλάδα-Κύπρος: Άραγε έχουμε αντιληφθεί τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχουμε;
Οι περίπλοκες ισραηλοτουρκικές σχέσεις είναι σχέσεις αγάπης-μίσους, καρότου και μαστίγιου, αλληλοθαυμασμού και καχυποψίας. Τα συχνά “ενδοσυζυγικά” καβγαδάκια” -που συχνά καταλήγουν σε ακραίες καταστάσεις… βλ. γεγονότα Μαβί Μαρμαρά– όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, ξεχνιούνται και επανέρχεται η ομαλότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι και οι δύο χώρες παύουν να επιδιώκουν την περιφερειακή ηγεμονία σε μια από τις πιο ασταθείς περιοχές του κόσμου. Δεδομένων των φιλοδοξιών τους και την αναζήτηση αναγκαίου ζωτικού χώρου, ενίοτε βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά όποτε οι γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές στοχεύσεις τους συγκλίνουν, η συνεργασία τους είναι αγαστή (1, 2, 3, 4).
Υπό αυτό το πρίσμα, αμφότερες διατηρούν “back up plans” η μια έναντι της άλλης για την περίπτωση όπου τα πράγματα βγουν εκτός ελέγχου. Έτσι για το Ισραήλ το “back up plan” είναι το “τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν” με τον Ελληνισμό να αναλαμβάνει ρόλο ανασχετικού παράγοντα έναντι των νεοθωμανικών επεκτατικών βλέψεων, ενώ για την Τουρκία, η σύσφιξη των σχέσεών της με το Ιράν και τα proxies του στην περιοχή, αποτελούν το αντιστάθμισμα στις ισραηλινές βλέψεις.
 |
| Τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν |
Ο Αμερικανός πρόεδρος Ρούσβελτ έλεγε ότι πρέπει πάντα “να μιλάς απαλά και να κρατάς μεγάλο ραβδί”. Στη Μέση Ανατολή όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι δυτικοί τρόποι σπανίζουν και η “σκληρή γλώσσα” συμβαδίζει σχεδόν πάντοτε μαζί με το “ραβδί”. Για την ακρίβεια θα λέγαμε ότι πρέπει “να μιλάς σκληρά και να απειλείς με μεγαλύτερο ραβδί από του αντιπάλου σου, ακόμη κι αν δεν το ‘χεις…”.
Εν προκειμένω βέβαια -και δεδομένων των ως άνω διαπιστώσεων-, το ζήτημα δεν είναι το πόσο στενές ή μη είναι οι ισραηλοτουρκικές σχέσεις, αλλά το πώς αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός εν συνόλω την δική του ασφάλεια και πώς επιλέγει να δράσει για να την κατοχυρώσει. Και πιο συγκεκριμένα, το πώς οι αθηναϊκές και κυπριακές πολιτικές ηγεσίες αντιλαμβάνονται την σταδιακή δημιουργία του “τόξου Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν” ως απότοκο της κυοφορούμενης «βαλκανιοποίησης» της Μέσης Ανατολής και το συνακόλουθο ενδεχόμενο να κληθούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα όταν/αν ξαναεκτροχιαστούν οι ισραηλοτουρκικές σχέσεις… Διότι το ισραηλοαμερικανικό σχέδιο για de jure αναγνώριση του Μεγάλου Κουρδιστάν είναι πολύ πιθανό να πυροδοτήσει αντανακλαστικά έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο ως “εκτόνωση/εξωτερίκευση του οξύτατου προβλήματος που θα δημιουργηθεί στο εσωτερικό της Τουρκίας με κίνδυνο τις περαιτέρω εθνοτικές διασπάσεις” (1 και 2).
Άραγε έχουμε αντιληφθεί τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχουμε; Το ότι ο Ελληνισμός είναι το “ραβδί” που κραδαίνουν τρίτες χώρες για την επίτευξη των στοχεύσεών τους είναι άξιο πανηγυρισμών; Ελλείψει στρατηγικού σχεδιασμού και πολιτικής εμβρίθειας, έχουμε καταντήσει να χαιρόμαστε που γινόμαστε εργαλεία για την άσκηση πίεσης στην Τουρκία, και αυτό σίγουρα δεν θα μας βγει σε καλό…
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com