Η αποκάλυψη Πούτιν και η συμπεριφορά των δυτικών ηγετίσκων

Ο Πούτιν μετά την εκλογή του Τραμπ: διαβάζοντας τα λόγια του.

Ο Ζελένσκι και η πιο σκοτεινή ώρα: η αγωνία προεκτείνεται

Τα γεγονότα «τρέχουν» με αφάνταστη ταχύτητα και το πιο πιθανόν είναι να αιφνιδιάσουν τους πάντες, ειδικά εκείνους που νομίζουν πως είναι άτρωτοι και ανέγγιχτοι.

Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

1. Ακούμε και διαβάζουμε συνεχώς ό, τι μας αραδιάζουν οι Δυτικοί ηγέτες, Μπάιντεν, Μακρόν, Σολτς, Στάρμερ, Ρούτε, κλπ., ως επί το πλείστον ηγετίσκοι της πεντάρας, το «πολιτικό» αποτύπωμα των οποίων σίγουρα θα μείνει στην Ιστορία με τα πιο μελανά χρώματα. Τί να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτούς, για όλα τα αρνητικά τους και το ανύπαρκτο θετικό;

Αυτό δεν τους εμποδίζει να μας βομβαρδίζουν με τα λεγόμενά τους θέλοντας να μας ισοπεδώσουν όπως ισοπεδωμένοι είναι και αυτοί που τα ξεστομίζουν.

Πιστεύουμε πως δίκαιο θα είναι και διδακτικό να διαβάσουμε (μιας και δεν μπορούμε να ακούσουμε για τους λόγους που όλοι ξέρουμε) τουλάχιστον για μια φορά και τουλάχιστον ένα μέρος από όσα λέει και η άλλη όψη του νομίσματος, ο Πούτιν, αυτή τη φορά, και εάν δεν είμαστε δογματικά προκατειλημμένοι, σίγουρα θα μπορούμε να μάθουμε κάτι που δεν γνωρίζαμε.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τον θρίαμβο του Τραμπ τον περασμένο μήνα, ένα θέμα παγκόσμιας εμβέλειας και μια εκλογή η οποία απ’ τη μια μεριά προκάλεσε συννεφιές προπαντός για την διεθνή και ειδικά για την Κοινοτική οικονομία κι απ’ την άλλη άνοιξε χαραμάδες φωτός για την διεθνή ειρήνη.

«Θα ήθελα να επωφεληθώ της ευκαιρίας και να τον συγχαρώ για την εκλογή του ως πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχω ήδη δηλώσει πως θα συνεργαστούμε με οποιονδήποτε αρχηγό κράτοιυς τον οποίο ο λαός εμπιστεύεται»: ήταν τα πρώτα λόγια του Πούτιν για τον Τραμπ.

Βέβαια, στην ομιλία-συνέντευξη-ποταμός του Ρώσου προέδρου στο Σότσι δεν έλειψε και το θέμα «Ουκρανία» (πώς μπορούσε να λείψει;!). Αναφερόμενος στα όσα είχε πει ο Τραμπ για τον εκεί πόλεμο, ο Πούτιν διευκρίνισε τα εξής: «Εκείνα που έχουν ειπωθεί περί της επιθυμίας επανασύνδεσης των σχέσεων με τη Ρωσία με σκοπό να λυθεί η ουκρανική κρίση, νομίζω πως αξίζουν όλη τη προσοχή μας».

Ωστόσο στα λόγια του Πούτιν υπήρξε και μια αναπάντεχη λεκτική «έκπληξη» σχετικά με τους άλλους ηγέτες της Δύσης, αποκαλύπτοντας κάτι που ασφαλώς κανείς δεν ήξερε: « Οι leaders των Δυτικών χωρών κάποια στιγμή με τηλεφωνούσαν σχεδόν κάθε εβδομάδα, αλλά ξαφνικά σταμάτησαν». Όμως, «εάν κάποιος απ’ αυτούς θελήσει να ξαναρχίσει τις επαφές, το έχω πει και το επαναλαμβάνω: δεν έχουμε καμία αντίθεση σχετικά».

Πρέπει να δούμε τώρα ποια θα είναι η συμπεριφορά των δυτικών ηγετίσκων. Πάντως μια μεγάλη απορία παραμένει μετέωρη: ποιος ξέρει ποια θα ήταν η απάντηση των λαών αυτών των ηγετίσκων εάν αυτοί οι τελευταίοι είχαν το κουράγιο να εμπιστευτούν τους πολίτες τους σε ένα δημοψήφισμα με το ερώτημα: «θέλετε ή όχι να έχουμε σχέσεις με τη Ρωσία;»

Εδώ βέβαια μπαίνουμε στα χωράφια της διεθνούς δημοκρατικής νομιμότητας ένα βασικό μέρος της οποίας είναι και η δημοκρατική προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, της οποίας μόνο οι Ελβετοί σε όλο τον κόσμο, ίσως μαζί με το Σαν Μαρίνο, δίνουν τρανά παραδείγματα, και τα οποία ετούτοι οι σημερινοί νάνοι ηγετίσκοι «βλέπουν» ως τον χειρότερο εχθρό τους!

Ακριβώς λοιπόν σε αυτό το διεθνές πανόραμα δεν μπορούσε να μην αναφερθεί ο Πούτιν: «Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει: η προηγούμενη παγκόσμια τάξη τελειώνει ανεπιστρεπτί. Κι αυτό δε σημαίνει πάλη για εξουσία, αλλά σύγκρουση αρχών», δηλώνει στην επέμβασή του στο Club Valdai*: «Βρισκόμαστε σε ένα επικίνδυνο σημείο. Και μπορούμε να υποθέσουμε πως τα προσεχή 20 χρόνια θα είναι ακόμη πιο δύσκολα».

Τώρα, μένει να μάθουμε για «ποιον» θα είναι πιο «δύσκολα» τα επόμενα 20 χρόνια. Μιλώντας για «παγκόσμια τάξη», ο νους πηγαίνει αυτομάτως σε δύο ισχύουσες «παγκόσμιες καταστάσεις»: η παγκοσμιοποίηση με οδηγό το δολάριο των ΗΠΑ(οικονομία) και η παγκόσμια στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ(πολιτική).

Για τη πρώτη, ήδη υπάρχουν και δρουν ομάδες χωρών που υπονομεύουν την παντοδυναμία του δολαρίου, τουτέστιν της αμερικανικής οικονομίας και διόλου απίθανο σε μερικά χρόνια αυτό το νόμισμα να συρρικνωθεί δραματικά. Δεν ήταν στο κενό άλλωστε η απειλή που ο Τραμπ πρόσφατα εκτόξευσε εναντίον όσους ενεργούν για την «αντικατάσταση» του δολαρίου ως παγκόσμιο μέσο οικονομικών συναλλαγών! Κιόλας νιώθει τον κίνδυνο να έρχεται!

Όσο για τη δεύτερη, αρκεί ένας εκτεταμένος πόλεμος μεταξύ των μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων για να φθείρει αμετάκλητα τις περισσότερες αμερικανικές διάσπαρτες εστίες παρουσίας, εκτεθειμένες και σε ντόπιες, ως τώρα κρυφές, εχθρότητες.

Λέει ο Πούτιν: «Το ρεύμα της παγκόσμιας πολιτικής, το mainstream, στοχεύει μια άλλη κατεύθυνση, αντίθετη προς τις φιλοδοξίες της Δύσης. Περνάμε από μέναν καθοδικό ηγεμονικό κόσμο σε μια ανοδική διαφορετικότητα.»

Τα γεγονότα «τρέχουν» με αφάνταστη ταχύτητα και το πιο πιθανόν είναι να αιφνιδιάσουν τους πάντες, ειδικά εκείνους που νομίζουν πως είναι άτρωτοι και ανέγγιχτοι.

Κατά την άποψη του Πούτιν, είναι φανερό πως «η δημοκρατία ερμηνεύεται όλο και περισσότερο ως κυβέρνηση της μειοψηφίας, αντί κυβέρνηση της πλειοψηφίας», ενώ «ο δυτικός φιλελευθερισμός παρήγαγε μια ακραία αδιαλλαξία και επιθετικότητα», στα πλαίσια της οποίας «οι Δυτικές χώρες χρησιμοποιούν την Ουκρανία ως μέσο για να ξεφορτωθούν τη Ρωσία. Ο κόσμος έχει ανάγκη τη Ρωσία και καμία απόφαση – ούτε εκείνη της Ουάσιγκτον ούτε εκείνη από τους υποτιθέμενους αφέντες των Βρυξελλών – μπορεί να αλλάξει αυτή τη κατάσταση».

Σχετικά με την παρούσα εποχή, ο πραγματισμός των λεγόμενων του είναι έντονος και άμεσος: «Ζούμε σε μια περίοδο ορόσημο με κομβικές αλλαγές, κυρίως επαναστατικές. Όχι μόνο μπορούμε να κατανοήσουμε, αλλά και να είμαστε άμεσοι συμμέτοχοι σε διαδικασίες άκρως περίπλοκες στα χρόνια ετούτου του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα».

Η γνώμη του Πούτιν, όπως εκφράστηκε στο Valdai Club, είναι πως η απόλυτη πλειοψηφία των χωρών, και η Ρωσία μαζί, προσπαθούν να ενισχύσουν το πνεύμα της διεθνούς ανάπτυξης και την φιλοδοξία για μια διαρκή ειρήνη όπως εκείνη που υπήρξε

μοχλός ανάπτυξης τα χρόνια από τα μέσα του περασμένου αιώνα και μετά.

Όσο αφορά αυτή τη πραγματικότητα, η αναφορά του στο δυτικό στρατόπεδο ήταν σφοδρά επικριτική: «Η Δύση προσπαθεί με υποκρισία να πείσει όλους εμάς πως εκείνο που η ανθρωπότητα επιχείρησε να πετύχει μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο βρίσκεται τώρα σε κίνδυνο!

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Και η Ρωσία και η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών κάνουν απόπειρες για να ενισχύσουν το πνεύμα της διεθνούς ανάπτυξης και την βούληση για μια ειρήνη μεγάλης διάρκειας, όπως ήδη υπήρξε άλλωστε από τα μέσα του περασμένου αιώνα.

«Άλλα είναι τα πράγματα που κινδυνεύουν», υπογράμμισε τελειώνοντας με μια τελευταία νύξη ανευθυνότητας για τους Δυτικούς: «Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η Δύση δεν θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα», γιατί «τυφλά πιστεύει στη δική της ατιμωρησία. Αυτή όμως είναι μια απειλή δημιουργίας μιας τεράστιας τραγωδίας. Και οι εκκλήσεις μερικών ξένων πολιτικών να ηττηθεί η Ρωσία αποδεικνύουν τον τυχοδιωκτισμό τους».

2. Κιόλας αμέσως λίγο μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και προπαντός μετά την υποχώρηση του ρωσικού στρατού από τη περιοχή του Κίεβου το 2022, το μότο που όλοι οι Δυτικοί μερίμνησαν να κυκλοφορήσουν παντού ήταν το «η Ρωσία πρέπει να ηττηθεί στο μέτωπο».

Και παράλληλα και προπαντός η φαντασμαγορική ιδέα πως «οι Δυτικοί και οι Ουκρανοί προστατευόμενοι τους δεν πρέπει να ηττηθούν από τους Ρώσους»! Γι’ αυτό άλλωστε και τα αμέτρητα δις δολάρια και ευρώ που στάλθηκαν στον Ζελένσκι (ποιος ξέρει πόσα απ’ αυτά κατέληξαν σε τσέπες ιδιωτικές και παράξενους λογαριασμούς) σε χρήματα και οπλικά συστήματα με την ελπίδα κατανίκησης των Ρώσων.

Στις μέρες μας το μότο-σλόγκαν και η ιδέα έχουν κατά πολύ ξεθωριάσει, δυστυχώς ειδικά για κάποιους πλέον φανατικούς, πλην γι΄αυτό επικινδυνέστατους Γάλλους, Άγγλους και άλλους Νατοϊκούς ηγέτες οι οποίοι, το ξαναλέμε, αποφεύγουν οι ίδιοι να δώσουν (!) το καλό παράδειγμα πηγαίνοντας, πρώτοι και καλύτεροι, με κράνος και τουφέκι να πολεμήσουν στο μέτωπο και να πεθάνουν(!), αλλά προτιμούν να στείλουν να πολεμήσουν και να πεθάνουν τα παιδιά των πολιτών τους προς δόξα της… ουκρανικής αποδεδειγμένα διεφθαρμένης πατρίδας!

Σήμερα το «επεισόδιο» του Κούρσκ φαίνεται πως σιγά-σιγά ξεφτίζει όλο και περισσότερο. Κανείς δεν μιλάει πια ούτε και δοξάζει τα «κατορθώματα» των Ουκρανών. Οι επίλεκτες ουκρανικές ταξιαρχίες που εισέβαλαν στη Ρωσία με σκοπό να κατακτήσουν το σημαντικό πυρηνικό εργοστάσιο του Kurchatov, λίγα χιλιόμετρα από το Κουρσκ, απέτυχαν και τώρα όλο και περισσότερο υποχωρούν υπό τη πίεση των Ρώσων οι οποίοι, απ’ ό, τι φαίνεται, επανακατάλαβαν περίπου 200 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους. Οι Ουκρανοί ελέγχουν τώρα μόνο περίπου 750 τ.χ. και ο έλεγχος τους ολοένα μειώνεται.

Όσο για το Donbass, τα «νέα» για τους Ουκρανούς είναι τουλάχιστον απογοητευτικά. Η ρωσική προέλαση συνεχίζει ακάθεκτη και η κατάκτηση όλων των περιοχών που ανήκουν στο Ντονέτσκ, Λουγάνσκ και Ζαπορίζια είναι πλέον μόνο θέμα χρόνου.

Εντωμεταξύ, μόνο λίγες μέρες πριν από την δια νόμου παύση οποιωνδήποτε κυβερνητικών πράξεων ο γέρο Biden ξεσαλώνει εγκληματικά εγκρίνοντας την χορήγηση από το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών άλλων 20 εκατομμυρίων δολαρίων (η αμερικανική κεντρική Τράπεζα αβέρτα «τυπώνει» στρατσόχαρτα δολάρια!) για τους Ουκρανούς, ενώ δεν ξέρουμε αν αληθεύει μια είδηση που «μιλάει» για 500 εκατομμύρια δολάρια με τα οποία στις τελευταίες μέρες της θητείας του ο πολεμοκάπηλος Biden σκοπεύει να τροφοδοτήσει τους εσαεί πεινασμένους από χρήματα παλιούς και νέους Ουκρανούς ολιγάρχες του Ζελένσκι.

Επ’ αυτού, χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις της εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ Maria Zacharova: «Αυτή είναι μια μανιακή επιθυμία να παρατείνουν την αγωνία του καθεστώτος του Κίεβου, του ιδίου του Ζελένσκι και όλων αυτών των διεφθαρμένων συμφωνιών που το καθεστώς του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Joe Biden δημιούργησε πάνω στη κατάσταση στην Ουκρανία».

Και τί συμβαίνει; Κανείς δεν το λέει βέβαια στις κρατικοδίαιτες συστημικές TV και δεν το γράφει στα συστημικά μειοδοτικά φύλλα εφημερίδων! Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πόσους ΥΠΑΜ και στρατηγούς άλλαξε ως τώρα ο Ζελένσκι. Αντιλαμβανόμαστε πως όσο περισσότερο Donbass πέφτει στα χέρια των Ρώσων, τόσους περισσότερους στρατηγούς του ο Ζελένσκι θα «συνταξιοδοτήσει» και αντικαταστήσει (πόσους στρατηγούς πια έχει αυτή η Ουκρανία; Υπάρχει εκεί μια ειδική βιομηχανία παραγωγής στρατηγών;!) και άλλου τόσους υπουργούς και υφυπουργούς άμυνας.

Από τις φήμες που κυκλοφορούν εικάζεται πως και η θέση του χρονικά τελευταίου ΥΠΑΜ Rustem Umerov είναι ετοιμόρροπη, όπως και εκείνη του Kyrylo Budanov, αρχηγού της στρατιωτικής αντικατασκοπείας και εκείνη του David Arakhamia, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ζελεζνιακού κόμματος «Υπηρέτης του Λαού».

Φαίνεται πως ειδικά η υπερβολική δημοτικότητα του τελευταίου «ενοχλεί» τον Ζελένσκι!

Κυρίαρχη επιρροή σε όλες αυτές τις «αντικαταστήσεις» έχει ο επικεφαλής της προεδρικής διοίκησης Andrij Jermak, κύριος «ενορχηστρωτής» των «κινήσεων» και gray eminence της ζελεζνικής εξουσίας.

Εξάλλου ακριβώς ο Zelenski και ο Jermak είναι οι μεγάλοι «διανομείς» του πακτωλού χρημάτων και όπλων που ρέει από τη Δύση και ως τοιούτοι μπορούν και να ακροβατούν κατά βούληση ανάλογα με τις μικρές ή μεγάλες αποδείξεις πίστης που λαμβάνουν από τα υποκείμενα όργανα ασφαλείας και στρατού που είναι και οι πρώτοι παραλήπτες.

Σήμερα όμως ο Ζελένσκι όλο και πιο πολύ νιώθει στριμωγμένος σε μια γωνία η μια πλευρά της οποίας είναι η αποδεδειγμένη αδυναμία του να νικήσει τον πόλεμο, ενώ η άλλη είναι η συνείδηση ότι έφτασε το τέλος του, τα «ψωμιά» του τελειώνουν όπου να ‘ναι και σε λίγο θα είναι ένα οδυνηρό παρελθόν.

Το άσβεστο, αδυσώπητο μίσος του για τον σχεδόν ομώνυμό του Vladimir τον ωθεί σε ακραίες συμπεριφορές και απαιτήσεις [άμεση είσοδος στο ΝΑΤΟ(!), ακόμη περισσότερα όπλα για να συνεχιστεί το μακελειό], βλέποντας πως ούτε οι πύραυλοι που τού’ δοσαν για να χτυπήσει τη Ρωσία μπορούν να αλλάξουν το ρουν του πολέμου και ταυτόχρονα της… Ιστορίας!

Δεν ξέρουμε εάν επιτέλους καταλαβαίνει πως και πώς οι Αμερικανοί τον έχουν χρησιμοποιήσει για να πετύχουν τα συμφέροντά τους που σίγουρα δεν αντιστοιχούν με τα συμφέροντα της Ουκρανίας!

Αναμφισβήτητα οι Αμερικανοί είναι οι μόνοι κερδισμένοι και νικητές του πολέμου που διεξήγαγαν μέσω… ουκρανού πληρεξουσίου, από τη μια αποδυναμώνοντας σημαντικά την Ρωσία, ειδικά στον τομέα του ανθρώπινου δυναμικού (νεκροί και τραυματίες) και από την άλλη προκαλώντας τρομερή αφαίμαξη στη Κοινοτική Ευρώπη, δυνητικά οικονομική αντίπαλός τους: τα οικονομικά των δύο μεγαλύτερων μελών της (Γερμανία, Γαλλία) πάνε κατά διαόλου, ενώ ταυτόχρονα η παγίδα της ολικής υποταγής της Ιταλίας στις ΗΠΑ γίνεται ολοένα πιο αισθητή, αρχίζοντας από τα κομπλιμέντα του Τραμπ προς τη Μελόνι.

Γι’ αυτό, τελικά, έχει δίκιο ο Τραμπ να λέει: «Ο Πούτιν έχασε τον πόλεμο, καιρός για ειρήνη!» υπονοώντας πως ό, τι ήθελαν οι ΗΠΑ το πήραν, τώρα μπορεί και να γίνει ειρήνη για να μπορέσουν να δρέψουν τους καρπούς της νίκης τους, αφήνοντας όλους τους άλλους να γλείφουν τις πληγές τους, Ευρωπαίοι Κοινοτικοί, Ουκρανοί, Ρώσοι!

* To Valdai Discussion Club ιδρύθηκε το 2004. Πήρε το όνομά του από τη λίμνη Valdai Novgorod κοντά στη πόλη Veliky Novgorod όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση του Club.

Το επίπεδο του διανοητικού δυναμικού του Club πολύ έχει εκτιμηθεί όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στο εξωτερικό. Πάνω από 5000 επιστήμονες, πολιτικούς με δυνατότητες απόφασης πήραν ως τώρα μέρος στις δραστηριότητες του.

Οι περιφερειακές διασκέψεις «Ασιατική», Αμερικανική», «Κέντρο-Ασιατική»,»Μέσο-Ανατολική», «Ρώσο-Κινέζικη» και άλλες του Valdai Discussion Club έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον της κοινότητας διεθνών εμπειρογνωμόνων.

Το Club οργανώνει τις συναντήσεις στο St Petersburg International Economic Forum και στο Fastern Economic Forum στο Vladivostok.

Το 2024 το Valdai Club στη 21η συνάντηση στο Σότσι(4-7.11.2024) υπό τον τίτλο «Ειρήνη διάρκειας: υπό ποιους όρους; Κοινή ασφάλεια και ίσες ευκαιρίες», λάνσαρε και ένα νέο project για τους νέους με τίτλο Valdai New generation με σκοπό να δημιουργηθεί μια κοινότητα νέων μελετητών που προσπαθούν να ανακαλύψουν νέες λύσεις στα επείγοντα προβλήματα της διεθνούς πολιτικής και της παγκόσμιας οικονομίας.

Πηγή MSN 7.11.2024

ΥΓ. Δεν γίνεται να μην ειπωθεί!

Ξαφνικά, μα εντελώς ξαφνικά, περίπου ένα μήνα πριν από την ορκωμοσία του Τραμπ(!) και υπόπτως ξαφνικά, οι ουρανοί των ΗΠΑ, Αγγλία και Γερμανία (κοίτα να δεις!: οι τρεις χώρες με τις περισσότερες αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις!) γέμισαν από drones την προέλευση και εθνικότητα των οποίων ΜΑΣ ΛΕΝΕ πως κανείς δεν γνωρίζει!!

Πού όλα αυτά; Μα στις ΗΠΑ! Και το πιο ωραίο είναι, όπως πάλι ΜΑΣ ΛΕΝΕ, ότι «δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αναχαίτισής τους καθώς αμέσως «εξαφανίζονται»(!) όταν πλησιάζουν μαχητικά της USAF ή εξοπλισμένα ελικόπτερα»!

Είπαμε, η αμερικανική κυβέρνηση να μας παίρνει για βλάκες, αλλά τόσο πια;! Έλεος! Και πού ξαφνικά εξαφανίζονται;! Στο πουθενά;!

Και κανείς δεν σκέφτεται να τα καταρρίψει, με τις τόσες τεχνικές δυνατότητες που έχει ο αμερικανικός στρατός!! Το να το λες «παράξενο», πολύ λίγο λες.

Κάτοικοι πρότειναν να λάβουν οι ίδιοι μέτρα εναντίον των drones. Θεέ και Κύριε, μη τυχόν! Οι «αρχές» τους προειδοποίησαν αμέσως πως αυτό είναι παράνομο(!!) και επικίνδυνο.

Δηλαδή για τις αμερικανικές αρχές το να καταρρίπτεις ένα άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο που δεν ξέρεις τί απειλή μπορεί να σου είναι, είναι παράνομο!!! Σκέτη τρέλα πάνε να μας πουλήσουν.

Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση όλα αυτά τα drones να μην είναι αμερικάνικα. Γι’ αυτό άλλωστε οι «αρχές» λένε να μη τα καταρρίπτουν οι πολίτες! Γιατί είναι αμερικανικά! Τα δικά τους θα καταρρίψουν;!

Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται για «επιχείρηση» του ίδιου του αμερικανικού στρατού, στη πατρίδα, αλλά και στο εξωτερικό όπου είναι πολυπληθέστερος.

Και μάλλον θα πρέπει να είναι έργο του Μπάιντεν και της κλίκας του πριν εγκαταλείψουν την εξουσία.

Και διόλου απίθανο οι «αρχές» να απαγορεύουν την κατάρριψη των drones ώστε να δημιουργηθεί η μεγαλύτερη ένταση και ο γερο-εκδικητικός Biden να βρει το πρόσχημα για να κηρύξει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που θα αναβάλλει την ορκωμοσία του Τραμπ και ο ίδιος θα συνεχίζει να είναι ακόμη πρόεδρος πραγματοποιώντας ποιος ξέρει ποια πολεμικά προγράμματα που θα υπονομεύσουν την ειρήνη στην Ουκρανία για να μη νικήσει η Ρωσία!!

Όλα να τα περιμένει κανείς από έναν σαν τον Μπάιντεν με όσους τον υποστηρίζουν!

Ως το τέλος αυτός ο άνθρωπος – ο χειρότερος κατά, πολύ πρόεδρος των ΗΠΑ στην ιστορία – εννοεί να βάλει σε κίνδυνο πολέμου ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Γι’ αυτό και το feeling του με τον Ζελένσκι, ένας άλλος αδίστακτος πολεμοκάπηλος.

Κανονικά θα πρέπει ο Τραμπ κάπως να αντιδράσει. Για να δούμε τί παιχνίδι παίζεται!

geopolitico.gr