The Times of Nationalism : Η νέα πολυπολική πραγματικότητα του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Γράφει ο Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μιναρέδες του τεμένους Kul Sharif στο Καζάν ήταν το σήμα κατατεθέν της συνόδου κορυφής: ως ένδειξη της Ρωσικής πολυπολικότητας. Οι Μωαμεθανικές χώρες έχουν λάβει το μήνυμα του Κρεμλίνου.
Εν τούτοις η πολυπολικότητα του Πούτιν είναι διαφορετική και ιδιόμορφη σε σχέση με τις αρχές που πρεσβεύει ο γεωστρατηγικός άξονας 666 ΗΠΑ-ΕΥΡΩΠΗ-ΙΣΡΑΗΛ).
Η έννοια του αμυντικού πολέμου στο διεθνές δίκαιο αφορά την πολεμική εμπλοκή μεταξύ των εθνών. Η χρήση όπλων ανάγεται ιστορικά στην αρχαιότητα και προηγείται της εμφάνισης των εθνών-κρατών. Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου, διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου. Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά.
Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. “Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους.”
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονι
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. Η παρατήρηση του στρατηγού Μπάτλερ περιγράφει άριστα τον υποτιθέμενο πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής Ουκρανίας την ίδια στιγμή που εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ανελέητος υβριδικός πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών. Ας μην ξεχνάμε ότι μεταξύ άλλων ο πόλεμος είναι η τέχνη της εξαπάτησης.
Εισαγωγές λιπασμάτων έγιναν από την Αμερική κατόπιν προτροπων του Λευκού Οίκου προς τις Αμερικανικές εταιρείες να καλύψουν τις ελλείψεις. Η Ρωσία επέτυχε να διατηρήσει την οικονομική δύναμη της, εξάγοντας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μέταλλα (τιτάνιο-αντιντομόνιο) σε αρκετές χώρες. Ανάμεσα στις χώρες αυτές είναι και η Αμερική.
Η Αμερική εξαρτάται ενεργειακά από την Ρωσία και την Κίνα, για την παραγωγή στρατιωτικού εξοπλισμού, και καύσιμα για τις αεροπορικές εταιρίες. Ο αριθμός των Ρωσικών προϊόντων που εισάγονται στις ΗΠΑ δείχνει την εξάρτηση από την Ρωσία. Το Associated Press αναφέρει ότι Αμερικανικές και Ευρωπαϊκές βιομηχανίες εισάγουν τεράστιες ποσότητες σε μέταλλο από μια Ρωσική εταιρεία που κατασκευάζει ανταλλακτικά για τα μαχητικά αεροσκάφη της Μόσχας. Από την μια κυρώσεις και από την άλλη συνεργασία. Επίσης και οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον αυξάνουν τους οικονομικούς δεσμούς τους με τη Ρωσία. Η Τουρκία που είναι και μέλος της Βορειοατλαντικής συμμαχίας, διπλασίασε τις εισαγωγές Ρωσικού πετρελαίου το 2022 και αγοράζει και δεύτερη συστοιχία πυραύλων S 400.
Στις 23 Νοεμβρίου 2015 ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, έδωσε ένα σπάνιο και πολύτιμο δώρο στον Ιρανό ηγέτη Αλί Χαμενει.Ο Πούτιν χάρισε στον Χαμενει ένα απo τα πέντε αντίγραφα του αρχικού χειρόγραφου του Κορανίου, του Μωαμεθανικού ιερού κειμένου, που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα. Μην ξεχνάτε ότι το Ιράν όχι μόνον είναι ένας από τους καλύτερους πελάτες των Ρώσων, στον εξοπλιστικό τομέα (άμυνας), αλλά είναι ταυτόχρονα το δεύτερο κράτος στον κόσμο, με το περισσότερο φυσικό αέριο. Ο Πούτιν θέλει το Ιράν και την Συρία, στην νέα ένωση που δημιουργεί.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν εφαρμόζει ένα πρότυπο παγκόσμιο δόγμα καθώς είναι φίλος και εχθρός παράλληλα με όλα τα έθνη. Την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθεί ο Ρώσος πρόεδρος και με την ηττημένη Αμερική, στον πόλεμο της Συρίας. Οι Αμερικάνοι αν και ηττήθηκαν κατά κράτος έχουν στην κατοχή τους μέχρι σήμερα την Ανατολική Συρία, και συνεχίζουν να αφαιρούν παράνομα τον ενεργειακό πλούτο της διαλυμένης από τον πόλεμο μαρτυρικής χώρας. Τους ίδιους πολιτικούς χειρισμούς ακολουθεί και με το Ισραήλ, η Ρωσική Ομοσπονδία. Το Ισραήλ έχει την έγκριση να βομβαρδίζει την Δαμασκό, αν και στηρίζει εμπράκτως την Ουκρανία.
Ο Πούτιν έχει καλές σχέσεις με όλους τους ηγέτες, καθώς είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός του αιώνα μας. Είναι φιλικά προσκείμενος στους Χριστιανούς, στους Ιουδαίους και παράλληλα έχει πολύ καλές σχέσεις με τους Μωαμεθανούς. Στις 23 Νοεμβρίου 2015 ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, έδωσε ένα σπάνιο και πολύτιμο δώρο στον Ιρανό ηγέτη Αλί Χαμενει. Ο Πούτιν χάρισε στον Χαμενει ένα απo τα πέντε αντίγραφα του αρχικού χειρόγραφου του Κορανίου, του Μωαμεθανικού ιερού κειμένου που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα. Το Ιράν όχι μόνον είναι ένας από τους καλύτερους πελάτες των Ρώσων στον εξοπλιστικό τομέα (άμυνας), και είναι ταυτόχρονα το δεύτερο κράτος στον κόσμο, με το περισσότερο φυσικό αέριο.
Ο Πούτιν είναι σε θέση να σταματήσει τον πόλεμο σε Συρία και Ουκρανία. Εν τούτοις δεν το κάνει για να δοκιμάζει τα νέα Ρωσικά όπλα και να κρατά μάχιμο τον στρατό του σε πραγματικές συνθήκες πολέμου και φυσικά για να προωθεί την παγκόσμια ηγεμονία της Κίνας. Επίσης είναι πολύ μεγάλο το οικονομικό κίνητρο καθώς Συρία και Ιράν αγοράζουν τα πάντα στον εξοπλιστικό τομέα από την Ρωσία.
Ο Ρώσος πρόεδρος έχει την παγιωμένη άποψη-τακτική ότι η συμμαχία με την Τουρκία, θα τον βοηθήσει να διαλύσει το ΝΑΤΟ.
Για αυτό η φιλία των Τούρκων είναι πιο σημαντική από το να βοηθήσει την αιματοβαμμένη Συρία. Για αυτούς τους λόγους είχαμε την συναίνεση της Ρωσίας και με την σύμφωνη γνώμη του “Τσάρου”, η Τουρκία ενεπλάκη στον πόλεμο του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Από την πλευρά του ο δαιμόνιος Ερντογάν στοχεύει να οδηγήσει την Ρωσία σε πολεμική σύγκρουση με το Νάτο, ευελπιστώντας σε ήττα και διάλυση της Ρωσίας ώστε να πάρει η Άγκυρα την θέση της Μόσχας !!! Πίσω από τον Ερντογάν καραδοκεί η δύση για να αποσπάσει ενεργειακά την Ευρώπη από την Μόσχα.
Η Τουρκία είναι σε θέση να πραγματοποιήσει στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Συρία, αποκλειστικά με την Ρωσική έγκριση. Στον στενό κύκλο συμβούλων του Ερντογάν, καθώς και στον Τουρκικό στρατό υπάρχουν αρκετοί υποστηρικτές της Ασιατικής ενώσεως, οι οποίοι επιθυμούν την συνεργασία με την Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα. Φίλοι και εχθροί, μια νέα τάξη πραγμάτων από τους Πούτιν και Ερτνογάν. Ρωσία και Τουρκία είναι σύμμαχοι αν και εξακολουθούν να έχουν συγκρούσεις, στην Συρία. Μετά από Ρωσική επίθεση ενάντια σε Τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις, σκοτώθηκαν 36 Τούρκοι στρατιώτες. Εν τούτοις η Τουρκία θεώρησε υπεύθυνο για την επίθεση τον πρόεδρο της Συρίας, τον Μπασάρ αλ-Ασσάντ !!!
Ως αναπόδοση ο Βλαντιμίρ Πούτιν επέτρεψε εν μέρη στην Τουρκία, να βομβαρδίσει της κυβερνητικές δυνάμεις με τα πολεμικά αεροσκάφη της, ενώ τα Ρωσικά αεροσκάφη παρέμειναν στο έδαφος ως παθητικοί θεατές. Οι δύο μεγάλες δυνάμεις έχουν διαφορετικά κίνητρα και συμφέροντα στην Συρία, την Γεωργία, την Λιβύη και την Ουκρανία. Η Τουρκία θέλει να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ, η Ουκρανία και η Γεωργία. Αυτό το ενδεχόμενο όμως είναι απίθανο για την Ρωσία, η οποία διεξήγαγε πολέμους για να κρατήσει τις δύο χώρες μακριά από την εξουσία της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Η Αγκυρα εφαρμόζει ύπουλες τακτικές. Ο Ερντογάν έχει υποστηρίξει την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ενώ επανειλημμένα έχει δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Κριμαίας, από την Ρωσική Ομοσπονδία, κάνοντας λόγο για διωγμούς της Τουρκογενούς μειονότητας στην χερσόνησο.
Ρωσία και Τουρκία έχουν μεγάλες πολιτικές και ιστορικές διαφορές, Όμως όλα αυτά δεν αποτελούν εμπόδιο στις σχέσεις των δύο ηγετών. Έχουν συγκρουστεί στρατιωτικά μεταξύ τους αρκετές φορές. Τον καιρό που ήταν ακόμη μεγάλες αυτοκρατορίες, οι δύο χώρες βρέθηκαν αντίπαλες σε περιοχές όπου συγκρούονταν τα συμφέροντά τους. Κατά την δεκαετία που πέρασε, τα δύο έθνη έχουν πολεμήσει στην Συρία, την Λιβύη. και τον Καύκασο. Στον Καύκασο η Ρωσία στηρίζει την Χριστιανική Αρμενία και η Τουρκία πολιτικά και στρατιωτικά το Αζερμπαϊτζάν.
Τον Νοέμβριο του 2020 οι δύο ηγέτες τερμάτισαν τις μάχες επισφραγίζοντας μια συμφωνία που δίνει στην Ρωσία στρατιωτική παρουσία στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και στην Τουρκία μια οικονομική βάση στον Νότιο Καύκασο. Αυτή η συμφωνία αντιπροσωπεύει μια από τις μεγαλύτερες γεωστρατηγικές ανατροπές καθώς η Ρωσία και η Τουρκία βρισκόταν επί αιώνες σε αντίθετες πολιτικές και θρησκευτικές πλευρές. Στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ το Κρεμλίνο συμμάχησε με την Άγκυρα για να περιοριστούν οι Νατοϊκές-Αμερικανικές δυνάμεις. Μετά από την επανάσταση των μπολσεβίκων και την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Τούρκοι θεώρησαν τους Ρώσους ως συμμάχους, και αντίστοιχα οι κομμουνιστές τους Τούρκους, ενάντια στην εχθρική Δύση.
Με την συνέχιση του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας περισσότεροι από 31000 επαναπατρισθέντες Εβραίοι έχουν φθάσει στο κράτος του Ισραήλ από την Ρωσία και την Ουκρανία,
Ο Αριθμός αυτός είναι τρεις φορές μεγαλύτερος από την χρονική περίοδο του 2019. Επίσης είναι περισσότεροι από τους Ισραηλινούς που επέστρεψαν στο Ισραήλ από όλες τις χώρες του κόσμου. Σημειώνεται ότι το ποσοστό επαναπατρισμού από την Ρωσία είναι υψηλότερο από ότι στην Ουκρανία, αν και στους Εβραίους από το Κρεμλίνο προσφέρονται ειδικοί όροι.
Από ότι φαίνεται ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας εξυπηρετεί μεγάλα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά σχέδια με τον επαναπατρισμό χιλιάδων Ισραηλινών και την οικονομική-κοινωνική εξαθλίωση του πλανήτη για να ανοίξει ο δρόμος στον παγκόσμιο μεσσία. Μεταξύ άλλων η Ρωσία επέστρεψε 43 αιχμάλωτους μαχητές στο Ισραήλ μέσω των Εμιράτων. Είναι γνωστό ότι περισσότεροι από 20 μισθοφόροι σκοτώθηκαν εκεί.
Κατά γενική παραδοχή δεν υπάρχει μεγαλύτερος φίλος των Ιουδαίων από τον σημερινό Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν μαζί με τον Λένιν ο οποίος θεωρούσε τους Εβραίους και τους Γερμανούς κορώνες της δημιουργίας. Αυτά αναφέρει ο Λεβ Βερσίνιν γνώστης απόλυτος κι εκ των έσω του ρωσοεβραικού ζητήματος δίνει εντυπωσιακές πληροφορίες και προβαίνει σε αποκαλύψεις όπως αυτή.
ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΡΩΣΟΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ;
Ουδείς αχαριστότερος του ευργετηθέντος. Δυστυχώς είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο.
Σχετικά με τον Πούτιν αναρωτιέται ο P. Escobar κατά πόσο είναι φιλικά προσκείμενος προς το Ισραήλ ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ποιες ισορροπίες κρατά λόγω του Μωαμεθανικών κρατών με τα οποία έχει στενές σχέσεις (Τουρκία, Ιράν, Συρία).
Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει σχετικά : “Ενώ ορισμένοι Ρώσοι βαρέων βαρών πιέζουν ώστε το Ισραήλ να θεωρηθεί και πάλι εχθρικό κράτος, το Κρεμλίνο είναι απίθανο να αλλάξει γνώμη. Αντίθετα, η Μόσχα θα παραμείνει «ουδέτερη» για να μεγιστοποιήσει την επιρροή της στην Δυτική Ασία, ενώ θα κινηθεί πιο κοντά στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.
Είναι δυνατόν ο φιλοσημίτης Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν να επανεκτιμά αργά αλλά σταθερά την γεωπολιτική του εκτίμηση για το Ισραήλ; Είναι υποτιμητικό να πούμε ότι αυτός είναι ο κύριος γρίφος στους διαδρόμους εξουσίας στη Μόσχα. Δεν υπάρχουν εξωτερικά σημάδια μιας τέτοιας σεισμικής μετατόπισης, τουλάχιστον όσον αφορά την επίσημα «ουδέτερη» στάση της Ρωσίας στο δυσεπίλυτο ισραηλινο-παλαιστινιακό δράμα.
Εκτός από μια εκπληκτική δήλωση που έγινε την περασμένη Παρασκευή στη σύνοδο κορυφής της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (CIS) στο Μπισκέκ, όταν ο Πούτιν επέκρινε τις « σκληρές μεθόδους » που χρησιμοποίησε το Ισραήλ για τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας και τις συνέκρινε με την « Πολιορκία του Λένινγκραντ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο » . .
«Αυτό είναι απαράδεκτο », είπε ο Ρώσος πρόεδρος και προειδοποίησε ότι όταν τα 2,2 εκατομμύρια πολίτες της Γάζας « πρέπει να υποφέρουν, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, είναι δύσκολο για κανέναν να συμφωνήσει με αυτό ».
Τα σχόλια του Πούτιν είναι ίσως ένας δείκτης αλλαγών που βρίσκονται σε εξέλιξη στην απογοητευτική και αδιαφανή σχέση μεταξύ Ρωσίας και Ισραήλ. Το πολύ σημαντικό άρθρο που δημοσιεύτηκε την περασμένη Παρασκευή στο Vzglyad , έναν ιστότοπο στρατηγικής ασφαλείας κοντά στο Κρεμλίνο, με διπλωματικό τίτλο « Γιατί η Ρωσία παραμένει ουδέτερη στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή », βρίσκεται πολύ πίσω.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι μόλις πριν από έξι μήνες, οι συντάκτες του Vzglyad , αντανακλώντας μια σχεδόν συναίνεση στη ρωσική κοινότητα πληροφοριών, καλούσαν τη Μόσχα να μετατοπίσει το σημαντικό πολιτικό βάρος της για να υποστηρίξει το νούμερο ένα ζήτημα για τον κόσμο των Αραβικών και Ισλαμικών.Το άρθρο εξετάζει τα βασικά σημεία που εξέφρασε ο Πούτιν στο Μπισκέκ: δεν υπάρχει εναλλακτική στις διαπραγματεύσεις. Το Τελ Αβίβ έπεσε θύμα βίαιης επίθεσης και έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του. μια πραγματική διευθέτηση είναι δυνατή μόνο μέσω ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Ο Ρώσος πρόεδρος τάσσεται υπέρ της αρχικής λύσης των «δύο κρατών» του ΟΗΕ και πιστεύει ότι ένα παλαιστινιακό κράτος πρέπει να δημιουργηθεί « με ειρηνικά μέσα ». Ωστόσο, αν και η σύγκρουση είναι « άμεσο αποτέλεσμα της αποτυχίας της πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή », ο Πούτιν απορρίπτει τα σχέδια του Τελ Αβίβ να ξεκινήσει μια χερσαία επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτή η επιφύλαξη σίγουρα δεν είναι απόδειξη ότι ο Πούτιν έχει συσπειρωθεί σε μια οιονεί συναίνεση στο Γενικό Επιτελείο, στο siloviki πολλών υπηρεσιών πληροφοριών και στο Υπουργείο Άμυνας του: Θεωρούν ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να είναι de facto εχθρός της Ρωσικής Ομοσπονδίας, σύμμαχος με την Ουκρανία. των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ. Ακολουθήστε τα χρήματα.
Το Τελ Αβίβ ήταν εξαιρετικά προσεκτικό για να μην ανταγωνιστεί τη Ρωσία κατά μέτωπο στην Ουκρανία, κάτι που θα μπορούσε να είναι άμεση συνέπεια των διαβόητων εγκάρδιων σχέσεων μεταξύ του Πούτιν και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ωστόσο, πολύ πιο σημαντική από το Ισραήλ είναι η εξελισσόμενη σχέση της Μόσχας με τα αραβικά κράτη, ιδιαίτερα με τη Σαουδική Αραβία, τη Σαουδική Αραβία, τη εταίρο του ΟΠΕΚ+, η οποία έχει βοηθήσει στην αποτροπή των δυτικών προσπαθειών για τον έλεγχο των τιμών του πετρελαίου στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Η στρατηγική εταιρική σχέση με το Ιράν, η οποία έχει αποφέρει καρπούς στη Συρία και τον Καύκασο και συμβάλλει στον περιορισμό του επεκτατισμού των ΗΠΑ, διαδραματίζει επίσης βασικό ρόλο στη διαμόρφωση της περιφερειακής πολιτικής της Ρωσίας. Τέλος, η πολύπλοκη και πολυεπίπεδη αντιπαράθεση της Μόσχας με την Άγκυρα είναι κρίσιμη για τις οικονομικές και γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Ρωσίας στην Ευρασία. Και οι τρεις δυνάμεις της Δυτικής Ασίας είναι κράτη με μουσουλμανική πλειοψηφία, σημαντικές σχέσεις για μια πολυπολική Ρωσία που φιλοξενεί τον δικό της μεγάλο μουσουλμανικό πληθυσμό.
Και για αυτούς τους τρεις περιφερειακούς παράγοντες, χωρίς διάκριση, η τρέχουσα συλλογική τιμωρία της Γάζας ξεπερνά κάθε δυνατή κόκκινη γραμμή.Το Ισραήλ επίσης δεν είναι πλέον πολύ σημαντικό στα οικονομικά της Μόσχας. Από τη δεκαετία του 1990, τεράστια ποσά ρωσικών κεφαλαίων εισρέουν στο Ισραήλ, αλλά σήμερα ένα σημαντικό μέρος επιστρέφει απευθείας στη Ρωσία. Η περιβόητη περίπτωση του δισεκατομμυριούχου Mikhail Friedman δείχνει ξεκάθαρα αυτή τη νέα πραγματικότητα. Ο ολιγάρχης άφησε το σπίτι του στο Ηνωμένο Βασίλειο και μετακόμισε στο Ισραήλ μια εβδομάδα πριν ξεκινήσει η πλημμύρα στο Al-Aqsa, κάτι που τον ώθησε να πάρει το ρωσικό του διαβατήριο και να πάει στη Μόσχα για να ξεκινήσει το καταφύγιο.
Ο Φρίντμαν, ο οποίος ηγείται του ομίλου Alfa με μεγάλα συμφέροντα στις τηλεπικοινωνίες, τις τραπεζικές συναλλαγές, το λιανικό εμπόριο και τις ασφάλειες, και είναι πλούσιος επιζών της οικονομικής κρίσης του 1998, υποπτεύεται από τους Ρώσους ότι «συνέβαλε» στον εχθρό ύψους 150 εκατομμυρίων δολαρίων καθεστώς στο Κίεβο. Η αντίδραση του Προέδρου της Δούμας Vyacheslav Volodin δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη, ούτε λιγότερο ανησυχητική για τα αισθήματα του Ισραήλ επί του θέματος:
«Όλοι όσοι έφυγαν από τη χώρα και έκαναν κατακριτέες πράξεις, πανηγυρίζοντας πυροβολισμούς σε ρωσικό έδαφος και ευχόμενοι νίκη για το ναζιστικό καθεστώς στο Κίεβο, πρέπει να ξέρουν ότι δεν είναι ευπρόσδεκτοι εδώ και ότι αν επιστρέψουν, το Μαγκαντάν (ένα διαβόητο λιμάνι διέλευσης προς το τα γκουλάγκ την εποχή του Στάλιν) τους περιμένει ».
Η ρωσοφοβία συναντά την συλλογική τιμωρία. Ενώ η συλλογική Δύση έχει καταφύγει σε ένα μονομανιακό «Είμαστε όλοι Ισραηλινοί τώρα», η στρατηγική του Κρεμλίνου είναι να τοποθετηθεί εμφανώς ως ο μεσολαβητής επιλογής σε αυτή τη σύγκρουση – όχι μόνο για τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, αλλά και για τον παγκόσμιο Νότο και η παγκόσμια πλειοψηφία.
Αυτός ήταν ο στόχος του ρωσικού σχεδίου ψηφίσματος που παρουσιάστηκε αυτή την εβδομάδα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο ζητούσε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και το οποίο, όπως ήταν αναμενόμενο, απορρίφθηκε από τους συνήθεις ύποπτους.
Τρία μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας – οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, καθώς και η νεοαποικία τους, η Ιαπωνία – καταψήφισαν. Στον υπόλοιπο κόσμο, έμοιαζε ακριβώς όπως ήταν: η παράλογη δυτική ρωσοφοβία και τα κράτη-μαριονέτα των ΗΠΑ που επικυρώνουν τον γενοκτονικό βομβαρδισμό του άμαχου πληθυσμού της Γάζας από το Ισραήλ. Ανεπίσημα αναλυτές πληροφοριών επισημαίνουν ότι το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ο μηχανισμός πληροφοριών και το υπουργείο Άμυνας φαίνεται να ευθυγραμμίζονται οργανικά με τα παγκόσμια αισθήματα απέναντι στην υπερβολική επιθετικότητα του Ισραήλ.
Το πρόβλημα είναι ότι η επίσημη και δημόσια κριτική της Ρωσίας για τη σειριακή και ψυχωτική υποκίνηση βίας του Νετανιάχου, καθώς και του δεξιού υπουργού εθνικής ασφάλειας, Itamar Ben-Gvir, και του υπουργού Οικονομικών του, Bezalel Smotrich, ήταν ανύπαρκτη. Οι γνώστες της Μόσχας επιμένουν ότι η επίσημη «ουδέτερη» στάση του Κρεμλίνου έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τις υπηρεσίες άμυνας και ασφάλειας -ιδιαίτερα τις GRU και SVR- που δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι το Ισραήλ συμμετείχε άμεσα στη δολοφονία Ρώσων στη Συρία.
Αυτή η άποψη ενισχύθηκε από τον Σεπτέμβριο του 2018, όταν η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία χρησιμοποίησε ένα ηλεκτρονικό αεροσκάφος αναγνώρισης Ilyushin-20M ως κάλυψη έναντι συριακών πυραύλων, οδηγώντας στην κατάρριψή του και στο θάνατο των 15 Ρώσων που επέβαιναν στο πλοίο. Αυτή η σιωπή στους διαδρόμους της εξουσίας αντικατοπτρίζεται στη σιωπή της δημόσιας σφαίρας. Δεν υπήρξε συζήτηση στη Δούμα για τη θέση της Ρωσίας σχετικά με το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Και δεν έχει γίνει καμία συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας από τις αρχές Οκτωβρίου.
Ο Πατριάρχης Κύριλλος επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, έκανε μια λεπτή νύξη, ωστόσο, τονίζοντας ότι η « ειρηνική συνύπαρξη » είχε « θρησκευτική διάσταση » και απαιτούσε « δίκαιη ειρήνη ». Αυτό δεν αντιστοιχεί ακριβώς στην ανακοινωθείσα εθνοκάθαρση των « ανθρώπινων ζώων » (πνευματικά δικαιώματα Ισραηλινό Υπουργείο Άμυνας) στη Γάζα. Σε ορισμένους διαδρόμους κοντά στην εξουσία, μια ανησυχητική φήμη κάνει λόγο για ένα περίπλοκο σκιερό παιχνίδι μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον, στο οποίο οι Αμερικανοί θα φρόντιζαν το Ισραήλ με αντάλλαγμα τους Ρώσους που θα φρόντιζαν την Ουκρανία. Αν και αυτό θα σφράγιζε την ήδη συνεχιζόμενη διαδικασία της Δύσης να πετάξει κάτω από το λεωφορείο τον ηθοποιό του Κιέβου που φορούσε φούτερ, το Κρεμλίνο είναι πολύ απίθανο να εμπιστευτεί μια αμερικανική συμφωνία, και σίγουρα όχι μια συμφωνία που θα περιθωριοποιούσε τη ρωσική επιρροή στη στρατηγική περιοχή της Δυτικής Ασίας.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : [email protected]