ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΗΓΕΤΩΝ ΣΤΗ ΔΥΣΗ (ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ)

ΟΙ “ΗΓΕΤΕΣ” ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΟΜΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΡΟΘΥΜΩΝ, ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ, ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΙΜΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΧΑΜΗΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ…

Από πολύ νωρίς στην ιστορία της, η δημοκρατία διέτρεχε την τάση ή τον κίνδυνο να εξελιχθεί σε ένα καθεστώς όπου ο εκάστοτε αρχηγός διαχειριζόταν τα πράγματα αυταρχικά.

Ίσως η πιο αξιομνημόνευτη γνώμη για το φαινόμενο αυτό προέρχεται από τον Θουκυδίδη, ο οποίος παρατηρεί ότι ενώ η Αθήνα ήταν κατ’ όνομα δημοκρατία, στην πραγματικότητα την κυβερνούσε ο πρώτος πολίτης της, ο Περικλής (ἐγίγνετό τε λόγῳ μὲν δημοκρατία, ἔργῳ δὲ ὑπὸ τοῦ πρώτου ἀνδρὸς ἀρχή, 2.65.10).

Παρόμοιο φαινόμενο είχε διαπιστωθεί και με τον Θεμιστοκλή, ο οποίος ήταν ηγέτης που κατόρθωνε να πείθει τους Αθηναίους με τα επιχειρήματά του, ακόμη και όταν τους ζητούσε να εγκαταλείψουν την πόλη τους και να την αφήσουν να γίνει παρανάλωμα του πυρός, προκειμένου να νικήσουν τους Πέρσες στην θάλασσα και να λυτρωθούν οριστικά από την εξ Ανατολών απειλή.

Η εμπιστοσύνη του λαού στον Περικλή, η υψηλή στρατηγική του οποίου απαιτούσε παρόμοιες θυσίες, όπως όταν ζήτησε και τελικώς έπεισε τον αγροτικό πληθυσμό να αφήσει τους Σπαρτιάτες να του καταστρέψουν την γη προκειμένου να επικρατήσει η Αθήνα σε έναν πόλεμο κατατριβής, αποδόθηκε από τον αρχαίο ιστορικό στην μεγάλη εκτίμησε που έχαιρε ανάμεσα στους συμπολίτες του και την προσωπική του ικανότητα.

Απέδειξε εν τω μεταξύ τον εαυτό του ανώτερο χρημάτων και κατόρθωνε να συγκρατεί τον λαό από παρορμητικές κινήσεις, επιδεικνύοντας, παράλληλα, σεβασμό για την ελευθερία του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ