Πώς να αντισταθείς

Με το φαινόμενο νέα τάξη να κυριαρχεί σε όλους τους τομείς –ένα «αστέρι» ον, όποια και αν είναι η νομιμότητα και οι ικανότητές του, προϊόν ενός συστήματος που προβάλλεται για εμπορικούς ή ιδεολογικούς σκοπούς– και την εισαγωγή της ιδιωτικής ζωής στη δημόσια συζήτηση, έκανε την πολιτική θέαμα.

Αλλά η πολιτική –πραγματική– είναι πάνω από όλα θέμα πραγματισμού, πρακτικότητας. Πέρα από εικόνες και συνθήματα, πρέπει πρώτα να είναι λειτουργικό. Δεν είναι η ουσία του η εξύψωση –κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και ίσως ηθική– των πολιτών που περιμένουν εκπαίδευση και αναγνώριση, με αντάλλαγμα την εργασία που παρέχεται ακριβώς για την κοινότητα;

Πολιτικά, ζούμε σε μια κομβική εποχή, όπου οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην εξουσία που τους κυβερνά, η τελευταία έχει προδώσει σε μεγάλο βαθμό τις θεμελιώδεις αποστολές της για ομοσπονδία, προστασία και ανύψωση. Οι «αστέρες» πολιτικοί μας προτιμούν, για ευκολία, να επενδύσουν στη διαχείριση – βραχυπρόθεσμα – των πεποιθήσεων και της συνηθισμένης τεμπελιάς των πολιτών παρά στον θυσιαστικό αγώνα – μακροπρόθεσμα – για την ανθρώπινη πρόοδο.

Στη Γαλλία, μια δημοκρατική χώρα, αν υπήρξε ποτέ, η κενή θέση της κυβέρνησης του περασμένου καλοκαιριού θα μας έχει πείσει επιτέλους για την άχρηστη θέση των αντιπροσωπευτικών θέσεων, των υπουργών και άλλων ανδρών που υπόκεινται σε κάθε είδους λόμπι, πολυεθνικές και συμβουλευτικές εταιρείες. την ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας που στηρίζεται πάνω απ’ όλα, συγκεκριμένα, στα «χεράκια» της διοίκησης και της πραγματικής οικονομίας – επιχειρηματίες, βιοτέχνες, ελεύθερα επαγγέλματα κ.λπ. Η έλλειψη γιατρών και η κατάρρευση του συστήματος υγείας είναι αναμφίβολα οι πιο εμφανείς δείκτες μιας κοινωνίας σε κρίση.

Αυτή η γενική επίγνωση προμηνύει το τέλος της πολιτικής ως θεάματος, με τους επαγγελματίες ψευδαισθητές της από τη μια και τους ψυχαναγκαστικούς σχολιαστές της από την άλλη; Προχωράμε προς μια ανωνυμοποίηση της εξουσίας , ο μόνος τρόπος για να εξαλειφθούν οι συγκρούσεις συμφερόντων, οι ενοριακές διαμάχες και οι εγωισμοί, από την πολιτική λειτουργία; Και γιατί να μην χρησιμοποιήσουμε σοβαρά την τεχνητή νοημοσύνη στη διακυβέρνηση των κοινωνιών μας που παρασιτούν από τους νόμους της ευνοιοκρατίας και της ιδεολογικής υποτέλειας;…

Ο αντιστασιακός είναι εξ ορισμού άνθρωπος της λογικής: αντιστέκεται πάνω απ’ όλα στην οργανωμένη τρέλα των ανθρώπων – πόλεμο, βία, αδικία, διαφθορά, λογοκρισία κ.λπ. Βασικά από πραγματισμό δρα, στο επείγον της ειρήνης, στην πραγματικότητα λιγότερο για την υπεράσπιση ενός ιδανικού παρά για τη διατήρηση μιας ορισμένης ισορροπίας. Αυτή η ισορροπία, την οποία βλέπει ως θεμέλιο για τη συμβίωση των ανθρώπων στη Γη, απαιτεί μια κατάσταση μόνιμης κριτικής επαγρύπνησης σε σχέση με τις διάφορες επιθέσεις και τους ελιγμούς μιας εξουσίας στην οποία η ζάλη της εξουσίας την κάνει εύκολα να χάσει κάθε μορφή ηθική αίσθηση και διαύγεια. Αυτή η ισορροπία αποδεικνύεται τρομερά εύθραυστη.

Πέρα από τη διαισθητική παρόρμηση της εξέγερσης, ο καθένας θα πρέπει να αναρωτηθεί με τι μάχεται. Απέναντι σε ποιες υπερβολές, σε ποιες υπερβολές, σε ποιους κινδύνους. Εάν ο αγώνας προκύπτει από μια προσωπική ιστορία, ένα κοινωνικό περιβάλλον ή μια ιδιαίτερα άγρυπνη φύση, δεν είναι απόλυτος και εμπεριέχει πάντα μια μορφή συναισθηματικής αμφιθυμίας.

Παλεύουμε πρώτα από όλα με βάση την καταγωγή μας, τις ευαισθησίες μας, τα δικά μας συμφέροντα ή με ποιους συναναστρεφόμαστε. Από την προοπτική της διαρκούς αρμονίας ή με τη νοσταλγία για την παιδική ηλικία, όταν ακολουθούσαμε το ένστικτό μας και δημιουργούσαμε με τα χέρια μας. Παλεύουμε επίσης με βάση μια συγκεκριμένη σχέση με την εξουσία, περισσότερο ή λιγότερο συγκρουσιακή. Αλλά αυτό συνεπάγεται ξεκάθαρη διάκριση της νόμιμης εξουσίας από την παράνομη εξουσία, με τη δυσκολία να δημιουργηθεί ένας κοινός ορισμός και για τα δύο.

Η εκπαιδευτική λειτουργία του λόγου είναι απαραίτητη. Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας αποτελεσματικός παγκόσμιος αγώνας, εκτός από τον ερημίτη που βλέπει στον συναινέσει αυτοαποκλεισμό μια ριζική απάντηση στην αδικία… Η πολιτική δεν μπορεί να διεκδικήσει τη λογοτεχνία ή να ικανοποιηθεί με αυτήν. Γιατί η αφαίρεση δεν λύνει τίποτα. Το ρήμα δεν λύνει τίποτα. μπορεί να είναι ένα εργαλείο κατανόησης και αποπλάνησης, αλλά κατά κάποιο τρόπο αποτρέπει τη δράση και περιορίζει την πρωτοβουλία. Οι συμπεριφορές, περισσότερο από τα λόγια, εμπνέουν και καθορίζουν τη δράση. Και αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του ερμηνευτή και του επικοινωνητή: ο ένας ενσαρκώνει τον αγώνα ενώ ο άλλος τον αποσαρκώνει.

Από την άλλη, μου φαίνεται ότι η πιο αποτελεσματική –και επομένως η λιγότερο θεαματική– μάχη, ενήλικη και ρεαλιστική, περιλαμβάνει μια σωματική δέσμευση, που πραγματοποιείται σε τοπική και ανθρώπινη κλίμακα. Το να αντιστέκεσαι στο σπίτι, στη γειτονιά σου, σε μια περιοχή, στη δουλειά, στον αθλητισμό ή σε ένα καφέ, μοιράζοντας τις αιτίες σου μέσω άμεσης επαφής και παραγωγικής ανταλλαγής, καθιστά τον εαυτό σου πραγματικά χρήσιμο. Η δέσμευση σε μια γειτονιά, η αντίσταση για την επιβίωση της ηθικής καλής λογικής και της ευφυΐας στο όνομα της Εγγύτητας, είναι η επιβεβαίωση της πολιτικής δύναμης της αυτορρύθμισης, μιας περιφερειακής δημοκρατικής πρωτοπορίας που, μέσω της μορφής της ενάρετης ανωνυμίας των πολιτών, θα έκανε την ανάγκη μια παγκόσμια αρχή ξεπερασμένη.

Χρειάζεται πραγματικά μόνο λίγο συνηθισμένο θάρρος. Το θάρρος να σκεφτείς, το θάρρος να βοηθήσεις, το θάρρος να πεις όχι κ.λπ. Αυτό είναι στην προσιτότητα όλων. Ωστόσο, ο φόβος, αυτός της κρίσης ή του αποκλεισμού, υπερισχύει πολύ συχνά, για τους περισσότερους ανθρώπους υπό την επιρροή κάποιου κομφορμισμού, έναντι της πρωτοβουλίας. Είναι θέμα να κάνουμε αυτό που κάνουμε , ακόμα κι αν μερικές φορές σημαίνει να θυσιάζουμε κάθε λογική ή κάθε είδους αξιοπρέπεια. Το επεισόδιο Covid ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό αυτής της τάσης προς τον μιμητισμό ακόμα και στις πιο παράλογες, ακόμη και νοσηρές, εκδηλώσεις της.

Εκκενώστε από τον αγώνα τις ευαισθησίες και τους ανταγωνισμούς του παρεκκλησίου, τις μανιχαϊστικές και υπερ-συνωμοσιολογικές αυταπάτες, τις προσωπικές φιλοδοξίες και τις εικονικές επιτυχίες, για να αφήσετε την αντίσταση να συντονιστεί σε ένα ανώνυμο, αποκομματικό και άπιαστο κίνημα, όπως τα Κίτρινα Γιλέκα. αντι-vax και anti-pass, μεσαίες και εργατικές τάξεις που περιφρονούνται από την παγκοσμιοποιημένη νεοφιλελεύθερη εξουσία, τέτοια είναι η πρόκληση ενός λαού θύματος της τυραννίας των μέσων ενημέρωσης και της αστυνόμευσης των απόψεων όσο και της συνδικαλιστικής και ιδεολογικής ανάκαμψης.

Αντί για ηγέτες, σωτήρες ή διαμορφωτές κοινής γνώμης, χρειαζόμαστε χαμόγελα για να συναντιόμαστε, χειρονομίες φροντίδας, συμβουλές, ενθάρρυνση και ανταλλαγές με το περιβάλλον μας. Επειδή τα κίνητρα της εξουσίας δεν πηγάζουν πάντα από τη μεγαλομανή αρπαγή και τον καριερισμό; Είναι δυνατή η ειλικρινής ενσυναίσθηση μεταξύ των ανδρών της εξουσίας, οι οποίοι θα έχουν χρησιμοποιήσει όλα τα κόλπα και όλους τους συμβιβασμούς για να την επιτύχουν με ακρίβεια;…

Γνωρίζουμε ότι η πρώτη μορφή αντίστασης είναι η αυτονομία. Αυτονομία σκέψης. Διατροφή, ενέργεια, εκπαιδευτική, ιατρική αυτονομία κ.λπ. Γιατί η απελευθέρωση του εαυτού σου από το σύστημα ξεκινά με την απελευθέρωση από τα πρότυπά του. Και τα πρότυπα δεν είναι οι νόμοι, από αυτή την άποψη είναι στο χέρι του καθενός να τα ξεφορτωθεί. Κατά ειρωνικό τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μέλλον είναι ο «αποσχισμός». στις αγροτικές κοινότητες, στους συνεταιρισμούς, στις συνεταιριστικές ομοσπονδίες, σε όλες τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και τοπικής ενδυνάμωσης απέναντι στην τεχνοκρατική παγκοσμιοποίηση αυτοκρατορία.

Αυτό το διαζύγιο από την εξουσία απαιτεί, εκτός από λίγο προσωπικό θάρρος, μια νέα ικανότητα για λαϊκό συντονισμό. Αυτό που είχε επίσης ξεκινήσει, με επιτυχία στις πρώτες άγριες διαδηλώσεις του 2018, από τα κίτρινα γιλέκα των πόλεων και της υπαίθρου, σε μια εξέγερση της σιωπηρής πλειοψηφίας, που επιτέθηκαν και εκβιάστηκαν από τον ευρωατλαντικό Μακρόνι. Λοιπόν, πριν εκπαιδεύσουμε ο ένας τον άλλον, ας ξεκινήσουμε να γνωριζόμαστε!

Και αν η κουλτούρα σε κάνει ελεύθερο, μπορείς επίσης απλά να αντισταθείς καλλιεργώντας τον εαυτό σου ή, ανάλογα με την άποψή σου, «αποκαλλιεργώντας» τον εαυτό σου… Μετά από μέθη, ενημέρωση. Τότε η πραγματική μάχη: άναρχη ή μεθοδική, άναρχη και μεθοδική, ατομική ή συλλογική, ατομική και συλλογική, με τις καλές χάρες του καιρού  ! Περιμένοντας πιο ευνοϊκές μέρες, θα έχουμε πάντα το στοιχείο της έκπληξης και τη δύναμη του μποϊκοτάζ. του Rorik Dupuis Valder

GREAT VOULGAROKTONOS .BLOGSPOT.COM. EVANGELOS F. GIANNOPOULOS OFFICIAL WEBSITE.