Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ Π.Ο.Υ.

Κατανόηση του βάθους ενός προβλήματος

ΟΠαγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) μπήκε πρόσφατα στη συνείδηση πολλών στις δυτικές χώρες ως, δικαιολογημένα, ένα παράδειγμα καταστροφικής, ασύδοτης γραφειοκρατικής υπέρβασης.

Επιδιώκοντας να επιβάλει περιορισμούς και να αποσπάσει χρήματα από άτομα και έθνη προς όφελος εύπορων χορηγών, δεν παίζει κανένα χρήσιμο ρόλο στη ζωή πολλών πέρα από την παροχή μιας πιθανής σταδιοδρομίας για όσους θέλουν ταξίδια, καλό μισθό και αίσθημα αλτρουιστικής ανωτερότητας.

Μέσω του ρόλου του στην κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την εξαθλίωση εκατοντάδων εκατομμυρίων κατά τη διάρκεια της αντιμετώπισης του Covid, έχει γεννήσει ένα κίνημα Exit the WHO που στέκεται στην υπεροχή της ατομικής και εθνικής κυριαρχίας.

Αυτό είναι κατανοητό, αλλά κινδυνεύει επίσης να είναι αφελές και απλοϊκό. Εάν ο ΠΟΥ πρόκειται να καταρρεύσει, εκείνοι που το υποστηρίζουν θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουν γιατί υπάρχει, τους περιορισμούς και το πλαίσιό του.

Δεν είναι μια παγκόσμια ηγεμονική δύναμη και δεν μπορεί να είναι, αλλά αντανακλά μια πολύ βαθύτερη και πιο περίπλοκη απειλή για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και την ίδια την παγκόσμια υγεία.

Δημιουργήθηκε για να βοηθήσει στη μείωση της παγκόσμιας ανισότητας στην ανθρώπινη υγεία, έχει συμβάλει στη σταθερή βελτίωση της υγείας του πληθυσμού στο παρελθόν, όπως έχει δείξει πιο πρόσφατα ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Οι ενέργειες και τα αποτελέσματά της αντικατοπτρίζουν τα αφεντικά της, όχι μια ανεξάρτητη οντότητα που έγινε απατεώνας.