Ηνωμένες Πολιτείες-Ισραήλ, αρχαϊκός ιμπεριαλισμός. Άρθρο του Τζαμέλ Λαμπίδη

Θα πρέπει τώρα να αναρωτηθούμε αν δεν πρέπει τώρα να μιλάμε για αμερικανο-ισραηλινό ιμπεριαλισμό.

Πράγματι, η κλασική ανάγνωση, που επικρατούσε μέχρι τώρα, του Ισραήλ, πράκτορα των Ηνωμένων Πολιτειών για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, επομένως ένα είδος πληρεξούσιου των Ηνωμένων Πολιτειών, φαίνεται εντελώς ξεπερασμένη.

Ένα σύνολο γεγονότων φαίνεται να υποστηρίζει μια νέα ανάγνωση: το Ισραήλ φαίνεται να διαδραματίζει πολύ πιο σημαντικό ρόλο από αυτόν που του είχε αποδοθεί μέχρι τώρα, και τώρα φαίνεται να έχει ένα είδος ισοτιμίας στη λήψη πολιτικών αποφάσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες θέματα που ενδιαφέρουν και τους δύο.

Υπέρ αυτής της νέας ανάγνωσης, υπάρχει η βαθιά επιρροή του Ισραήλ στους αμερικανικούς θεσμούς, τη Βουλή των Αντιπροσώπων, τη Γερουσία. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα μέσω της διαβεβαίωσης των ισραηλινών ηγετών και ακόμη και της αλαζονείας τους στις σχέσεις τους με Αμερικανούς εκλεγμένους αξιωματούχους, φυσικά είναι ότι θα πλήρωναν ακριβά την παραμικρή γκάφα ή απόπειρες ανεξαρτησίας κρίσης σε σχέση με ζητήματα που αφορούν Ισραήλ Αυτό είναι ιδιαίτερα ορατό στις ακραίες προφυλάξεις που λαμβάνουν τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι στις αμερικανικές εκλογές στις θέσεις τους για το Ισραήλ.

Το ίδιο φαινόμενο βρίσκουμε και στη Γαλλία όπου το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα των μέσων ενημέρωσης πήρε θέση καθαρά υπέρ του Ισραηλινού πρωθυπουργού και κατά του Γάλλου προέδρου, του ίδιου του προέδρου, όταν ο τελευταίος επέκρινε ξεκάθαρα το Ισραήλ στη συμπεριφορά του στον Λίβανο διακοπή των παραδόσεων όπλων σε συνδυασμό με κατάπαυση του πυρός.

Ισραηλινοαμερικανική συγκυριαρχία

Η διείσδυση του Ισραήλ στο αμερικανικό και δυτικό σύστημα μέσων ενημέρωσης έχει αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που οι ισραηλινοί πράκτορες πληροφοριών και η Μοσάντ επεμβαίνουν τώρα άμεσα, εν όψει όλων, στα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Όλα αυτά μας επιτρέπουν να πούμε ότι υπάρχει αυτόνομη επιρροή του Ισραήλ στα κέντρα λήψης πολιτικών αποφάσεων των περισσότερων δυτικών χωρών.

Σε αυτό πρέπει να προστεθεί η εξέλιξη της κατάστασης στη Μέση Ανατολή, ο ακραίος συντονισμός μεταξύ των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ και της δράσης των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν μας επιτρέπουν πλέον να μιλάμε μόνο, και σε αυτό το στρατιωτικό επίπεδο, για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Στην πραγματικότητα, αντιμετωπίζουμε ένα πραγματικό ισραηλινο-αμερικανικό στρατιωτικό, μέσα ενημέρωσης και πολιτικό σύμπλεγμα. Το Ισραήλ δεν παίζει πια, όπως πριν, έναν σημαντικό αλλά περιορισμένο ρόλο υποταγμένο στην αμερικανική ισχύ, αλλά έναν ρόλο εταίρου, ισάξιο στη λήψη στρατηγικών αποφάσεων. Είναι ένα είδος ισραηλοαμερικανικής συγκυρίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Έχουμε παρατηρήσει ότι το Ισραήλ συχνά αναλαμβάνει ακόμη και την πρωτοβουλία λήψης αποφάσεων, και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν, θέλοντας και μη. Το Ισραήλ ζυγίζει σαφώς πολύ περισσότερο από όλους τους άλλους δυτικούς συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η αμερικανο-ισραηλινή αυτοκρατορία, μια αρχαϊκή δύναμη

Αξίζει να τεθεί μια ερώτηση. Πώς μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ να πιστέψουν ότι μπορούν να κερδίσουν τον πόλεμο στη Γάζα, τον Λίβανο και αλλού, δηλαδή να υποτάξουν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή;

Αυτού του είδους οι νίκες είναι αδύνατες σήμερα. Αυτές οι νίκες ήταν δυνατές στο παρελθόν με τις αρχαίες αυτοκρατορίες, για παράδειγμα τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ακόμη και τις αποικιακές αυτοκρατορίες, επειδή τότε οι άνθρωποι μπορούσαν να κυριαρχούνται στη σιωπή και στην απομόνωση. Αυτό οδήγησε στη σκλαβιά στη βάση της οποίας χτίστηκαν οι κυρίαρχες αρχαίες κοινωνίες, η Ελλάδα και η Ρώμη. Αυτό προκάλεσε τη γενοκτονία των ιθαγενών Αμερικανών, στη συνέχεια τη σκλαβιά στην Αμερική και συνεχίστηκε με την ανάπτυξη αποικιακών αυτοκρατοριών, οι οποίες χτίστηκαν με ταχύτητα κεραυνού εν μέσω εκτεταμένων σφαγών.

Αν αναλογιστούμε τα γεγονότα, η λαϊκή εξέγερση και τα κινήματα αντίστασης θα μπορούσαν να είχαν ηττηθεί στην προηγούμενη ιστορία, επειδή ήταν απομονωμένα, επειδή κυριαρχούσαν ολοκληρωτικά οι αυτοκρατορίες, είτε αρχαίες αυτοκρατορίες είτε αποικιακές αυτοκρατορίες. Όμως σήμερα και μετά την αποαποικιοποίηση και την άνοδο του σύγχρονου απελευθερωτικού κινήματος, τα απελευθερωτικά κινήματα έχουν υποστήριξη, πίσω βάσεις σε όλο τον κόσμο.

Η νίκη ενός λαού που αγωνίζεται ενάντια στην ξένη κυριαρχία δεν είναι πλέον δυνατή σήμερα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, και γενικά οι Δυτικοί, δεν έχουν μάθει τα μαθήματα από το Βιετνάμ, τον πόλεμο της Αλγερίας, το Ιράκ, το Αφγανιστάν κ.λπ από τη γιγαντιαία αλληλεγγύη όλων των λαών, συμπεριλαμβανομένων των κυρίαρχων δυνάμεων, την έμμεση, ηθική και πολιτική αλληλεγγύη ή την άμεση αλληλεγγύη σε όπλα και μέσα.

Από την Ιντιφάντα στη Γάζα

Δεν μπορούμε πλέον να αγνοούμε τον αγώνα ενός λαού που αντιστέκεται. Από αυτή την άποψη, το αντανακλαστικό του παλαιστινιακού λαού της Γάζας, να δείξει στον κόσμο ζωντανά τις εικόνες του μαρτυρίου του, είναι ένα τρομερό όπλο, όπως ποτέ άλλοτε, ειρηνικό, αλλά προικισμένο με εξαιρετική δύναμη. Βρέθηκε για την επιβίωσή του από τον παλαιστινιακό λαό, από την ιδιοφυΐα του για αντίσταση. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που επινόησαν την Ιντιφάντα, αυτόν τον πόλεμο που οδήγησαν, οπλισμένοι με απλές πέτρες. Η Γάζα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην κορυφή της διεθνοποίησης των απελευθερωτικών αγώνων. Είναι αδύνατο για το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες να νικήσουν την Παλαιστίνη γιατί είναι αδύνατο να κρύψουν τη γενοκτονία στη Γάζα, να την καλύψουν. Όσο σκοτώνουν, τόσο περισσότερο καταδικάζουν τον εαυτό τους ιστορικά. Οι προσπάθειες αποικιακής υποτροπής στην Παλαιστίνη, τον Λίβανο και αλλού είναι αναπόφευκτα καταδικασμένες σε αποτυχία.

Το γενοκτονικό πνεύμα, η πλήρης απανθρωπιά, είναι ένας από τους δείκτες του αρχαϊσμού των δυνάμεων που επιτίθενται στην Παλαιστίνη. « Θυμήσου τι σου έκανε ο Αμαλέκ », η φράση που προφέρθηκε από τον Νετανιάχου αναφερόμενος σε έναν βιβλικό θρύλο, μπροστά στον στρατό του, πριν τον εξαπολύσει στη μεγαλύτερη ανθρώπινη σφαγή της σύγχρονης εποχής, είναι σημαντική για αυτήν την αρχαϊκή δύναμη που αντιπροσωπεύει το Ισραήλ. Ο Νετανιάχου δεν είναι ατύχημα μιας δυσλειτουργικής δημοκρατίας, είναι το πρόσωπο αυτής της δύναμης, τη συμβολίζει ως ηγέτη του Ισραήλ.

Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος για την αναπόφευκτη ήττα αυτών των αρχαϊκών δυνάμεων. Δεν μπορείς να νικήσεις έναν ενωμένο, ομόφωνο λαό. Καμία δύναμη δεν μπορεί. Όλες οι αποικιακές επιχειρήσεις στο παρελθόν είχαν επιτύχει λόγω της διαίρεσης πληθυσμών, των φυλετικών διαιρέσεων, των φεουδαρχικών συμφερόντων όπως υπάρχουν ακόμα στις αραβικές μοναρχίες, μεταξύ των οποίων ακριβώς οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ εξακολουθούν να βρίσκουν υποστήριξη. Μπορούμε να επικρίνουμε τις αραβικές δημοκρατίες για πολλά πράγματα, ιδιαίτερα όσον αφορά τη δημοκρατία και τις ελευθερίες, αλλά δεν παρουσιάζουν τέτοιου είδους ελαττώματα όταν πρόκειται για το εθνικό αίσθημα της αραβικής ενότητας.

Στοχευμένες δολοφονίες ηγετών

Στοχευμένες δολοφονίες ηγετών όπως έκανε ο Τραμπ για τον Ιρανό στρατηγό Κασέμ Σουλεϊμανί, και όπως το Ισραήλ συνέχισε να κάνει τακτικά με τις δολοφονίες του Ισμαήλ Χανίγιε, ηγέτη της Χαμάς, σε πλήρη διαπραγμάτευση μαζί του, στη συνέχεια του Χασάν Νασράλα και άλλων, η πρόθεσή του εκφράστηκε στο φως της ημέρας. και επικροτήθηκαν από τα κύρια δυτικά μέσα ενημέρωσης, για να δολοφονήσουν τον Αλί Χαμενεΐ, όλα αυτά είναι μια άλλη αποκάλυψη ορισμένων πτυχών της πολεμικής κουλτούρας της συγκυριαρχίας Ισραηλινοαμερικανός.

Πρόκειται για αρχαϊκά έθιμα, ξένα προς το διεθνές δίκαιο του σύγχρονου πολέμου. Είναι μια επιστροφή στις αρχαίες μεθόδους βασανιστηρίων και δολοφονίας των ηγετών των επαναστατημένων λαών, όπως ασκούσε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες το έκαναν και με τον Σαντάμ και τον Καντάφι. Στη Δύση, κάποιοι σκέφτηκαν ακόμη και να το κάνουν, και μάλιστα το έφεραν στο φως με τον Πούτιν ο ηγέτης της μεγαλύτερης πυρηνικής δύναμης, που δίνει μια ιδέα για την τρέλα τους.

Η μεγαλύτερη πηγή ανησυχίας

Έχουμε αρχαϊκές δυνάμεις που γίνονται όλο και πιο άγριες, αιματηρές, απάνθρωπες, χωρίς καμία αναφορά, χωρίς κανένα όριο, χωρίς κανένα ιδανικό πέρα από αυτό της όρεξης για πλούτο, της ατελείωτης απόλαυσης, χωρίς κανένα πρόταγμα κοινωνικής ζωής, αλλά δυνάμεις που Ταυτόχρονα, είναι προικισμένα με τεράστια μέσα καταστροφής και ικανά να εκμηδενίσουν την ανθρωπότητα, και πιθανώς όλη τη ζωή στη γη.

Η γενοκτονία της Γάζας μαρτυρεί αυτήν την απεριόριστη απανθρωπιά.

Γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία, διαμορφώνεται μια παγκόσμια πυρκαγιά που οι πολεμοκάπηλοι θέλουν να κρύψουν από την κοινή γνώμη τους.

Οι πιο σύγχρονες μορφές τεχνολογίας, ρομποτική, τεχνητή νοημοσύνη κ.λπ. κρατούνται από δυνάμεις, παρακμιακές αλλά ισχυρές, των οποίων η νοοτροπία εξακολουθεί να αναπαράγει εκείνες από τις πιο αρχαϊκές δυνάμεις κατάκτησης και κυριαρχίας που γνώρισε η Ιστορία. Αυτό κάνει ένα εκρηκτικό μείγμα, αυτό του υψηλότερου επιπέδου τεχνολογίας με αυτό της κατώτερης ηθικής και ανθρώπινης συνείδησης.

Αυτή είναι, σήμερα, μια από τις μεγαλύτερες πηγές ανησυχίας.

Μάλιστα, μια από τις προκλήσεις της εποχής μας, είτε στις κοινωνικές σχέσεις είτε στη σχέση μας με τη φύση, είναι η αναβάθμιση της ανθρώπινης συνείδησης με την τεχνολογική πρόοδο.

« Η επιστήμη χωρίς συνείδηση είναι μόνο καταστροφή της ψυχής », μια παλιά επιταγή που δεν ήταν ποτέ πιο αληθινή. Αυτή η γνωστή φράση, που έχει γίνει τόσο μπανάλ, ξαναέρχεται στην επιφάνεια και σήμερα αποδεικνύεται προφητική.