Ανυπομονώντας να καλύψουν τη διαφορά στον τομέα των υπερηχητικών
Από την προσωπική ιστοσελίδα του Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου greatvoulgarokton
Πριν από λίγο περισσότερο από μια δεκαετία οι περισσότεροι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες ήταν πεπεισμένοι ότι οι ΗΠΑ ήταν ο κύριος κινητήριος μοχλός στα υπερηχητικά όπλα.
Το αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα (MIC) υποτίμησε κατηγορηματικά τις ρωσικές προόδους, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το σύστημα «Iskander», συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων 9M723 που ήταν τα πρώτα επίγεια υπερηχητικά όπλα, αλλά γενικά θεωρούνταν ως πύραυλοι οιονεί βαλλιστικοί.
Η ουκρανική σύγκρουση που ενορχηστρώθηκε από το ΝΑΤΟ απέδειξε την υψηλή ευελιξία και την ταχύτητα των όπλων που χρησιμοποιεί το σύστημα «Iskander-M», αποδεικνύοντας πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η Μόσχα είναι περίπου 15 με 20 χρόνια μπροστά στην ανάπτυξη και ανάπτυξη υπερηχητικών. Από την άλλη πλευρά, οι προσπάθειες της Ουάσιγκτον να γελοιοποιήσει τις ρωσικές προόδους φαίνεται να είχαν «καρμική» επίδραση στις δικές της επιδόσεις, αφού το Πεντάγωνο είχε μια σειρά από ενοχλητικές αποτυχίες για περίπου δέκα χρόνια.
Το να προσπαθείς να υποτιμήσεις τον αντίπαλό σου μέσω της μηχανής προπαγάνδας δεν θα επιβραδύνει τις τεχνολογικές του εξελίξεις στον πραγματικό κόσμο. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να τους δώσει μια κακή εικόνα (αλλά όχι πέρα από την πολιτική Δύση), αλλά τίποτα περισσότερο. Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν να κάνουν αυτού του είδους την προπαγάνδα. Οι μάλλον αξιοθρήνητοι ισχυρισμοί ότι η Ρωσία «έκλεψε» τις ανύπαρκτες υπερηχητικές τεχνολογίες των ΗΠΑ έχουν γίνει ακόμη πιο γελοίοι καθώς οι αποτυχίες του Πενταγώνου να αναπτύξει ένα μόνο επιχειρησιακό όπλο έχουν συσσωρευτεί. Παρά τα δώδεκα προγράμματα υπερηχητικών όπλων, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν τίποτα να επιδείξουν για τις προσπάθειές τους. Τον Μάρτιο του περασμένου έτους, τα πράγματα πήραν μια στροφή προς το χειρότερο μετά την ακύρωση του AGM-183A, ενός πυραύλου που εκτοξεύτηκε από αέρος που μετέφερε όχημα υπερηχητικής ολίσθησης (HGV). Ο πύραυλος που ονομάζεται ARRW (Air-Launched Rapid Response Weapon), αυτός ο πύραυλος υποτίθεται ότι ήταν το σημείο εισόδου των Ηνωμένων Πολιτειών στην πολύ αποκλειστική «υπερηχητική λέσχη».
Οι αστοχίες του αμερικανικού MIC δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Πράγματι, η αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών να παράγουν ακόμη και σχετικά βασικά όπλα (σε σύγκριση με το καθεστώς υπερδύναμης της Αμερικής) έγινε εμφανής, προκαλώντας ενοχλητικά επεισόδια, όπως συνεχείς καθυστερήσεις και τεχνολογικά προβλήματα που σχετίζονται με την ανάπτυξη ICBM (διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων).
Ωστόσο, δεδομένου του γεωπολιτικού κύρους που προσδίδει η ανάπτυξη υπερηχητικών όπλων, ήταν σημαντικό για την Ουάσιγκτον να αποσιωπήσει πληροφορίες σχετικά με τις αποτυχίες των προγραμμάτων της, γεγονός που εξηγεί γιατί δεν έχουμε ακόμη επίσημη επιβεβαίωση των αποτελεσμάτων της τελευταίας προσπάθειας. Έχω ήδη υποστηρίξει ότι αυτό ήταν πιθανότατα μια αποτυχία, και παρόλο που δεν υπάρχει ακόμη επίσημη απόδειξη, τα επόμενα γεγονότα ενίσχυσαν αυτήν την ιδέα. Οι τελευταίες αποκαλύψεις σχετικά με τις προθέσεις της Αμερικής να αναβιώσουν αποτυχημένα προγράμματα είναι απόδειξη αυτού. Πράγματι, ο πύραυλος AGM-183A με κεφαλή HGV, ο οποίος ματαιώθηκε, θα μπορούσε κάλλιστα να εκτοξευθεί εκ νέου.
Ονομάστηκε «Super-Duper» από τον πρώην (προς το παρόν) Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, το ARRW (συνήθως διαβάζεται ως «Βέλος») φέρεται να ήταν πιο απομακρυσμένο στην ανάπτυξη και τη δοκιμή, τουλάχιστον σύμφωνα με το War Zone . Ωστόσο, το όπλο ήταν ανεπαρκές για να ανταγωνιστεί τα σχέδια της Βόρειας Κορέας και του Ιράν, για να μην αναφέρουμε τα κινεζικά, ούτε τις ρωσικές προόδους, που αποτελούν μια δική τους κατηγορία. Σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, η αβεβαιότητα γύρω από το μέλλον του AGM-183A βάθυνε στα τέλη Σεπτεμβρίου, όταν η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ χορήγησε στη Lockheed Martin 13,4 εκατομμύρια δολάρια σε επιπλέον κεφάλαια για εργασίες στο επίσημα ακυρωμένο πρόγραμμα.
Πράγματι, εκτός από την προαναφερθείσα απόλυση τον Μάρτιο του 2023 (επισήμως λόγω «απροσδιόριστων τεχνικών ζητημάτων»), υπήρξε μια σύντομη (αν και ανεπίσημη) περίοδος ανάκαμψης, κυρίως λόγω των αλλεπάλληλων αποτυχιών άλλων προγραμμάτων. Ωστόσο, η χρηματοδότηση για το AGM-183A αφαιρέθηκε περαιτέρω τον Μάρτιο του 2024.
Αυτή ήταν η δεύτερη ακύρωση του έργου, με τον αμερικανικό στρατό να υπόσχεται να προχωρήσει σε άλλα προγράμματα. Ο πύραυλος εξακολουθούσε να παρουσιάζεται στην Ασία-Ειρηνικό ως «επίδειξη δύναμης» κατά της Βόρειας Κορέας και της Κίνας, αλλά τα πραγματικά αποτελέσματα των δοκιμών δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ (πράγμα που υποδηλώνει νέα αποτυχία), ενώ η Βόρεια Κορέα και το Ιράν απέδειξαν ότι είναι σε θέση να κατασκευάσουν και να χρησιμοποιήσουν αυτούς τους πυραύλους (με ισχυρές ενδείξεις ότι το Ιράν έχει χρησιμοποιήσει πραγματικά τους δικούς του στη μάχη).
Αν και σίγουρα ένα αποτελεσματικό όπλο στα χαρτιά, το πρόγραμμα AGM-183A είτε εκτελείται πολύ κακώς (στην καλύτερη περίπτωση) είτε οι Ηνωμένες Πολιτείες απλώς δεν διαθέτουν την τεχνολογία για να εφαρμόσουν αυτόν τον τύπο όπλου. Το όπλο φέρει κεφαλή HGV, που σημαίνει ότι ο ενισχυτής θα πρέπει να είναι το λιγότερο από τα προβλήματα του Πενταγώνου, αλλά φαίνεται ότι ακόμη και αυτή η σχετικά απλή τεχνολογία είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, που οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες αποτυχίες και διαρκή υπέρβαση του κόστους.
Το ίδιο το HGV είναι η πιο σύνθετη τεχνολογική πρόκληση, καθώς απαιτεί πρώτης τάξεως γνώση της πυραυλικής και υπερηχητικής ολίσθησης (πτήση χωρίς ισχύ). Η διατήρηση μιας τέτοιας υψηλής ταχύτητας υπό αυτές τις συνθήκες είναι ένα σημαντικό εμπόδιο, ειδικά επειδή οι παραδοσιακοί βαλλιστικοί πύραυλοι χάνουν την ορμή τους όσο πιο μακριά ταξιδεύουν. Ωστόσο, τα υπερηχητικά βλήματα είναι ικανά να χρησιμοποιούν τις επιφάνειες ανύψωσής τους όχι μόνο για να διατηρήσουν την υπερηχητική ταχύτητα, αλλά και για ελιγμούς ενώ το κάνουν.
Η Ρωσία έχει κατακτήσει αυτήν την τεχνολογία στο πλαίσιο του προγράμματός της “Avangard” (προηγουμένως γνωστό ως Yu-71 και Yu-74), φτάνοντας εκπληκτικές μέγιστες ταχύτητες έως και 28 Mach (σχεδόν 10 km/s ή περισσότερες από 33.000 km/h), καθώς καθώς και ένα διηπειρωτικό βεληνεκές (από περισσότερα από 6.000 έως 18.000 km), γεγονός που το καθιστά το μοναδικό υπερηχητικό στρατηγικό όπλο στον κόσμο. Το αποτυχημένο ARRW προορίζεται να είναι ένα επιχειρησιακό ισοδύναμο των συστημάτων 9-A-7660 “Kinzhal” οπλισμένα με αεροεκτοξευόμενους υπερηχητικούς πυραύλους 9-S-7760.
Το Πεντάγωνο παρουσίασε το AGM-183A ως ένα υποτιθέμενο «πιο προηγμένο» όπλο από το «Kinjal». Ωστόσο, το τελευταίο δεν είναι μόνο ένα υπάρχον όπλο, αλλά έχει αποδείξει και τις δυνατότητές του στη μάχη, κάτι που ο αμερικανικός πύραυλος δεν μπορεί να ταιριάξει ούτε σε εξαιρετικά ελεγχόμενα περιβάλλοντα δοκιμών. Το «game changer» υποτίθεται ότι έδινε στον αμερικανικό στρατό «πρωτοφανείς επιλογές κρούσης» και επρόκειτο να μεταφερθεί από στρατηγικά αεροσκάφη όπως τα βομβαρδιστικά B-52, καθώς και τακτικά αεροσκάφη όπως το F-15. Ωστόσο, οι επανειλημμένες αποτυχίες του Πενταγώνου οδήγησαν σε όλο και πιο χαμηλή χρηματοδότηση για το πρόγραμμα. Θεωρούμενο από καιρό ως το πρώτο υπερηχητικό όπλο στο δυτικό οπλοστάσιο, το «προβληματικό» ρεκόρ δοκιμών του έχει αναγκάσει την USAF να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις. Γίνεται ακόμη λόγος ότι τα στοιχεία του προγράμματος θα μεταμορφωθούν σε ένα άλλο πρόγραμμα που ονομάζεται Tactical Boost Glide (TBG), υποδεικνύοντας ότι το όπλο πιθανότατα θα έχει πολύ μικρότερο βεληνεκές από αυτό που είχε προγραμματιστεί για το AGM-183A.
Το τελευταίο υποτίθεται ότι θα μεταφερόταν από βομβαρδιστικά Β-52, ενώ η ενσωμάτωσή του σχεδιαζόταν και για τα νέα μαχητικά F-15EX, το μόνο δυτικό τακτικό αεροσκάφος ικανό να αναπτύξει πυραύλους τέτοιου μεγέθους. Ωστόσο, εάν το TBG καταλήξει να έχει πιο μέτριες προδιαγραφές (κάτι που σίγουρα υποδηλώνει το ίδιο το όνομα), αυτός ο πύραυλος θα μπορούσε επίσης να μεταφερθεί από άλλα τακτικά αεροσκάφη, υπό την προϋπόθεση ότι θα δει ποτέ να πετάξει.
Ωστόσο, το ίδιο το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο ανακύκλωσης του προγράμματος ARRW, το οποίο έχει ήδη ακυρωθεί δύο φορές λόγω υπερβολικού κόστους, αναξιοπιστίας, επαναλαμβανόμενων αποτυχιών δοκιμών, έλλειψης προόδου στη βελτίωση του σχεδιασμού κ.λπ.… είναι πολύ ενδεικτικό. Καθώς όλα τα άλλα προγράμματα έχουν αποτύχει, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πλέον πρόθυμες να κάνουν τα πάντα για να ανταποκριθούν τουλάχιστον στις προαναφερθείσες περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν.
Επιπλέον, είναι πολύ πιθανό η τελευταία να έχει δώσει και τους υπερηχητικούς πυραύλους της στους συμμάχους της στη Μέση Ανατολή (ιδίως στην Υεμένη), κάτι που απλώς επιτείνει την αμηχανία των Ηνωμένων Πολιτειών.
πηγή: InfoBRICS
Έρευνα-επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : [email protected]