ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ: Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΟΥΣΤΟΥ: Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Του Δημήτριου Δ. Τριανταφυλλόπουλου*
Οἱ πρῶτες μαρτυρίες γιὰ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ἀνιχνεύονται σὲ ἀπόκρυφα κείμενα, ἐκεῖνα ποὺ δὲν συμπεριλήφθηκαν στὸν Κανόνα τῆς Βίβλου.
Στὸν πέμπτο αἰώνα, τὴν περίοδο ποὺ πραγματοποιεῖται ἡ Γ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Ἐφέσου (431 μ.Χ.), ἡ ὁποία ἀσχολήθηκε κυρίως μὲ θεομητορικὰ ζητήματα, ἀρχίζουν νὰ πληθαίνουν οἱ μαρτυρίες.
Ἀργότερα, στοὺς κακῶς λεγόμενους «σκοτεινοὺς αἰῶνες», ποὺ μεσολαβοῦν ἀπὸ τὸ τέλος τῆς βασιλείας τοῦ Ἰουστινιανοῦ μέχρι τὸ τέλος τῆς Εἰκονομαχίας (565-843), ἰδιαίτερα τὸν ἕβδομο καὶ τὸν ὄγδοο, πολλοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ἰωάννης Θεσσαλονίκης καί, κυρίως, ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς σὲ σειρὰ ὁμιλιῶν ἀσχολήθηκαν πιὸ συστηματικὰ μὲ τὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου.
Ἀργότερα πολλοὶ ἄλλοι Πατέρες ὕμνησαν τὴ Θεοτόκο, ἀφιερώνοντας καὶ στὴν Κοίμησή της ὕμνους καὶ ὁμιλίες· ἀνάμεσά τους ὁ Νικόλαος Καβάσιλας, τὸν 14ο αἰώνα, μᾶς χάρισε περίφημα κείμενα.
