Τουρκοελληνική δυστοπία
Του Γιάννη Σχίζα*
Εν αρχή ην οι δυστοπίες, και μάλιστα αυτές που εμπεριέχουν ένα βαθμό χιούμορ: Πχ αυτή του Κύπριου συγγραφέα Βάσου Φτωχόπουλου, που εδώ και πολλά χρόνια συνέταξε ένα «Δελτίο ΠΡΟΠΟ » του μέλλοντος και το δημοσίευσε στο περιοδικό που έβγαζε, την «Ένωση»…Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του δελτίου ήταν ότι έκανε πρόβλεψη ενός αγώνα που θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι : «Ολυμπιακός Πειραιώς – Ακρίτας Λαμίας, σημειώσατε X»…Ο αναγνώστης στεκόταν στην αρχή ολίγον αμήχανος, μέχρις ότου «έπιανε» το θέμα : Το θέμα ήταν η επιστροφή του ελληνικού κράτους στην κατάσταση του κρατιδίου του 1830 ! Με τη Λαμία να γίνεται ακριτική πόλη !
Ο αείμνηστος Τζίμης Πανούσης θα το ονόμαζε return to the roots–επιστροφή στις ρίζες- ενώ άλλοι δεν θα το έβλεπαν αρνητικά, με δεδομένη την είσοδο της Τουρκίας στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» κλπ. κλπ.
Υπάρχει κίνδυνος μετάπτωσης στην «Φινλανδοποίηση», στη σχέση «προστασίας» της Ελλάδας από την Τουρκία; Ναι, όμως υπάρχει κάποιος δρόμος για να διανυθεί. Ο δρόμος αυτός έχει σταθμούς, μπορεί να περάσει από τη διχοτόμηση του Αιγαίου, από την αυτονομία της Δυτικής Θράκης, από την εξάλειψη της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω της δημιουργίας μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, από τη «κοινή αξιοποίηση» των υδρογονανθράκων της Μεσογείου- μέχρι την αξιοποίηση τους με βάση τον εκατέρωθεν πληθυσμό, λέω εγώ, σαν κυρίαρχο κριτήριο !
Η Ελλάδα σήμερα πιέζεται αφόρητα από την Τουρκία, οι στρατιωτικές δυνάμεις των δύο μερών είναι καταφανώς άνισες, οι εξοπλισμοί της χώρας μας κατέληξαν στα πάρτυ των Παρισίων του Τσοχατζόπουλου και στις φιλειρηνικές παπάρες του Κον Μπεντίτ του τύπου «διαλύστε το στρατό για να πληρώσετε το χρέος»! Η Τουρκία, κατά πως γράφει η γερμανική εφημερίδα DieWelt,κυνηγάει την παραγωγή υπερόπλου και θέλει να «παράγει δικά της τεθωρακισμένα, υποβρύχια, πολεμικά πλοία, προηγμένα πολεμικά αεροσκάφη που είναι αόρατα στο ραντάρ, ακόμα και κανόνια λέιζερ». Την ίδια στιγμή εμείς εξαφανίσαμε τη πολεμική βιομηχανία ή επιφυλάξαμε σ’ αυτήν το ρόλο της παραγωγής κυνηγετικών φυσιγγίων…Μόνη διέξοδος σωτηρίας, οι συμμαχίες. Αλλά αυτές οι συμμαχίες που προτείνονται ως αντίδοτο είναι επισφαλείς: Η «συμμαχία» με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιμελώς βάζει στην άκρη την πολιτική αρτιότητα των χωρών του Νότου προς όφελος του ξεζουμίσματος τους. Τα μασημένα λόγια της Αμερικανικής υπερδύναμης, που αφήνει να διαφαίνεται η πιθανότητα μιας επανασύνδεσής της με τον Ερντογκάν, έστω και με θυσία «κάποιων» Ελληνικών συμφερόντων.. Η σχέση με την Βουλγαρία, τις λοιπές Βαλκανικές χώρες, τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι επί των κεφαλών τους επικρέμαται το Οθωμανικό αυτοκρατορικό όνειρο. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η Ρωσία – φίλος ευκαιριακός της Τουρκίας- και υπάρχουν οι Κούρδοι, που αγωνίζονται σθεναρά για την υπόθεση του Ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους : Με την πρώτη δεν έχουμε να ελπίζουμε τίποτε, από τη στιγμή που η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ολοκλήρωσε την στροφή πολιτικής. Με τους Κούρδους δεν έχουμε να προσδοκούμε τίποτε, σε ένα πολεμικό επεισόδιο που θα γίνει με όρους του πολέμου των Άστρων – όπου η Κέρκυρα θα μπορούσε άνετα να βομβαρδισθεί από την Άγκυρα και το Ισλαμαμπάντ.…
Η ιστορία φαίνεται πως επαναλαμβάνεται, ο κατακτητής συμμαχεί με τους μεν εις βάρος των δε ή με τους δε εις βάρος των μεν – κατά περίπτωση. Τι μπορούμε να κάνουμε ; Αυτό που είναι στη παρούσα φάση μέσα απολύτως στις δυνάμεις μας, είναι μια καμπάνια σε διεθνή κλίμακα για το φαύλο παρελθόν και το ακόμη φαυλότερο παρόν της Τουρκίας : Δηλαδή να αφήσουμε τις Τουρκοελληνικές σχέσεις να τίθενται σε επίπεδο αγνής διπλωματικής πολιτικής , και να υπενθυμίσουμε όλοι, διανοούμενοι και απλοί άνθρωποι, επίμονα έως φορτικά ,την μεγάλη ιστορία, την ιστορία που εξετάζει όχι συγκυριακά επεισόδια αλλά δεκαετίες και αιώνες. Να βρούμε ακροατήριο στους μικρούς λαούς που μας περιβάλλουν –στους Βούλγαρους, στους Σύρους, στους Σέρβους, στους Ρουμάνους, στους Αυστριακούς, στους Ούγγρους, στους Αιγύπτιους. Να σταματήσουμε τα μασημένα λόγια και να υπενθυμίσουμε τα πεπραγμένα της γειτονικής χώρας από τη συνθήκη της Λωζάνης και εντεύθεν. Θα έχουμε πολλά να πούμε για να αφυπνίσουμε τους φίλους – ή να κάνουμε πιο σκεπτικούς τους εχθρούς μας…
