ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ;
Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΕΪΑΣ ΑΠΟ ΣΟΒΑΡΟΥΣ “ΑΦΡΟΝΕΣ” ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΙΝ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΧΛΙΑΡΩΝ ΠΙΣΤΩΝ…
Το σώμα της Γης
Ο ανθρώπινος χρόνος τις τελευταίες δεκαετίες έχει συσταλεί. Συμπυκνώνεται και περιέχει μεγάλο όγκο γεγονότων, δράσεων, εξελίξεων, τεχνολογικών επιτευγμάτων. Ο ανθρώπινος πολιτισμός -ιδιαίτερα σε μια πλευρά του πλανήτη Γη- έχει διογκωθεί.
Τεράστιος όγκος αντικειμένων, προϊόντων, υποπροϊόντων, που απαιτούν υπερβολικές ποσότητες ενέργειας, για να δημιουργηθούν, να μεταφερθούν, να καταναλωθούν και να λειτουργήσουν, κατακλύζουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Αλλά και της Γης.
Αν διευρύνουμε την αντίληψή μας για τον χρόνο, θα κατανοήσουμε, χωρίς να απαιτείται κάποια τεχνική και εξειδικευμένη επιστημονική γνώση από την πλευρά μας, ότι ο χρόνος που ζει ένα δέντρο, μια χελώνα, οι πλανήτες είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι ο ανθρώπινος. Μια τέτοια διαπίστωση δεν χρειάζεται κάποια απόδειξη. Δεν είμαστε καν τα μακροβιότερα πλάσματα του πλανήτη.
Στον σχετικά με άλλα πλάσματα περιορισμένο μας χρόνο, λοιπόν, θέλουμε να συμπιέσουμε τα πάντα: θέλουμε να «ζήσουμε» πολλές «ζωές», να δούμε όσο γίνεται περισσότερα, να μάθουμε όσο γίνεται περισσότερα, να αποκτήσουμε και να κατακτήσουμε όσο γίνεται περισσότερα.
