ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΦΩΤΑΔΙΣΜΟΣ: ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΣΕ ΛΕΥΚΟ ΦΟΝΤΟ

Υποτίθεται πως ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, πως τα γεγονότα, όσο μακρινά κι αν συμβαίνουν από εμάς, φανερώνονται μπροστά μας με αστραπιαία ταχύτητα.

Υποτίθεται πως οι πηγές πληροφόρησης είναι τόσες πολλές, που ο ενδιαφερόμενος διαθέτει πλέον μύριες επιλογές για να «κοινωνήσει» τις πληροφορίες που τον ενδιαφέρουν.

Υποτίθεται, επίσης, πως τα τεχνολογικά μέσα καταγραφής της πληροφορίας είναι τόσο εξελιγμένα και οικονομικώς προσιτά, που ο καθένας μπορεί να δημοσιογραφεί, καταγράφοντας και μεταφέροντας την πληροφορία, μέσω του διαδικτύου, στα μήκη και τα πλάτη της Υφηλίου.

Υποτίθεται.

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ένα απερίγραπτο χάσιμο χρόνου κι ενέργειας, σε καθημερινή βάση˙ προσπαθούμε να διακρίνουμε τί είναι ψέμα και τί αλήθεια, ποιες φωτογραφίες ή κι ολόκληρα βίντεο είναι κατασκευασμένα και ποια όχι, γιατί «ξαφνικά» όλοι προβάλουν ένα συγκεκριμένο γεγονός με έναν (σχεδόν) απόλυτα συγκεκριμένο τρόπο.

Κάθε μέρα, χανόμαστε σαν ναυαγοί σε αυτόν τον λευκό ωκεανό άγνοιας που ονομάζεται φωταδισμός, με την ελπίδα πως, δολοφονώντας καθημερινά τον χρόνο μας, χαραμίζοντας τους αυστηρά πεπερασμένους κόκκους της εσωτερικής κλεψύδρας μας, θα βγάλουμε άκρη με το τί συμβαίνει.

Η αυταπάτη είναι η αρχαιότερη και βολικότερη μορφή καταστολής.

Αλήθεια, ποιος πιστεύει πως σήμερα, με όλα αυτά τα δεδομένα στην τεχνολογία, μπορεί να έχει καλύτερη πληροφόρηση, ας πούμε, για τα γεγονότα στον πόλεμο της Ουκρανίας από αυτήν που είχαν οι άνθρωποι για τον πόλεμο στο Βιετνάμ πενήντα (και πλέον) χρόνια πριν;