ΣΤΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

EΠIKAIΡOΣ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΙΕΡΩΜΕΝΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΣΤΟ ΜΑΤΙ…

ΜΕΡΟΣ 1ο

«Ἅς σβήσουμε τήν πυρκαγιά τῶν ἁμαρτημάτων μας,

ὄχι μέ ὕδατα πολλά, ἀλλά μέ λίγα δάκρυα·

τό δάκρυ σβήνει τήν πυρκαγιά τῶν ἁμαρτημάτων,

καί ἀποπλύνει τήν δυσωδία τῆς ἁμαρτίας.’’[1]

Ζήσαμε τίς ἡμέρες αὐτές τήν ὅλη τραγικότητα μέ τήν φωτιά πού ξέσπασε στήν περιοχή τῆς Ἀττικῆς, μέ ὅλα τα καταστροφικά ἀποτελέσματα. Κινούμενη ἡ φωτιά μέ τήν δριμύτητα τῶν ἀνέμων, μέ ἠλιγγιώδεις ταχύτητες, μέσα σέ λίγες ὧρες κατέκαψε ἐκτάσεις, σπίτια καί τό χειρότερο ἀνθρώπινες ζωές.

Θεατές τῆς μεγάλης καταστροφῆς ἔγιναν ὅλοι οἱ Ἕλληνες, πονώντας καί πενθώντας καί κλαίγοντας μπροστά σε μιά γυάλινη παρουσίαση τῆς τηλεόρασης, σέ μιά αἱματηρή ἀγωνία καί ἀνύστακτη προσευχή τῆς καρδιᾶς, μπροστά στίς θρηνώδεις περιγραφές καί κραυγές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων.

Ποιά ψυχή δέν ἔσκυψε θρηνωδοῦσα μπροστά στό δράμα τῶν παιδιῶν καί τῶν ἀνθρώπων ποῦ καίγονταν σάν λαμπάδες στό πέρασμα τοῦ ὁλοθρευτοῦ πυρός; Ἄνθρωποι ἑνωμένοι σφιχτά σέ μιά ἀγκαλιά ἀγάπης καί προσευχῆς σήκωναν γενναία το μαρτύριο τῆς καιόμενης φύσης καί γινόταν παρανάλωμα τῆς φωτιᾶς.

Ἦταν μάρτυρες τῆς ὑπομονῆς, καιόμενοι σέ ἕνα σφιχταγκάλισμα προσευχῆς, καθώς οἱ ψυχές των ἀνέβαιναν στήν Πολιτεία τοῦ Θεοῦ ἀφήνοντας τά καρβουνιασμένα σώματά τους, τά οὐρανοφύτευτα καμμένα δένδρα.