ΟΤΑΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ…
«ΑΣΦΑΛΕΣ», «ΕΞΥΠΝΟ», «ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ»
Γράφει η Sinéad Murphy*
Ασφαλές, έξυπνο, ιδιαίτερο – οι τρεις πυλώνες της διγλωσσίας μας. Το «ασφαλές» θέτει σε κίνδυνο τη ζωή σας. Το «έξυπνο» υποβαθμίζει τις ικανότητές σας. Το «ξεχωριστό» σε κάνει φυσιολογικό.
*
«Ασφαλές» φαίνεται να σημαίνει την αποφυγή βλάβης. Αυτό που σημαίνει τώρα είναι η αποφυγή της πιθανότητας.
Το να είσαι ασφαλής σημαίνει να απομακρυνθείς από τον κόσμο, έτσι ώστε να παραμείνει μόνο ένα σεναριακό φάσμα επιλογών, πολύ στενό για να συνειδητοποιήσεις το πιο μέτριο δυναμικό και ως εκ τούτου να προκαλέσεις την πνευματική δυσφορία που προέρχεται από μια ζωή με μικρή συμμετοχή και που είναι το θεμέλιο τόσων πολλών από τις σημερινές πραγματικές και φανταστικές ασθένειες.
Επιπλέον, καθώς η μακρά σύνδεση της «Υγείας και της Ασφάλειας» έχει γίνει όλο και πιο στενή, η υγεία είναι πλέον ο κυρίαρχος τομέας στον οποίο παραμένουμε ασφαλείς.
Επομένως, το «ασφαλές» συνεπάγεται όχι μόνο μια υπερβολικά προσεκτική διαπραγμάτευση του κόσμου στον οποίο κινούμαστε, αλλά έναν τρόπο σχέσης με τις υποτιθέμενες βιοχημικές απειλές που έχει ελάχιστη σχέση με τη δική μας προσοχή, βασιζόμενοι σχεδόν εξ ολοκλήρου στην παρέμβαση καθορισμένης τεχνικής εμπειρογνωμοσύνης.
Το αποτέλεσμα αυτής της σύγχυσης της ασφάλειας και της υγείας, και της συνακόλουθης μαζικής υποταγής σε τεχνικές λύσεις για εντοπισμένες απειλές για την υγεία, είναι ότι η ευημερία μας καλλιεργείται στο επίπεδο των κοόρτων και όχι των ατόμων.
Όταν κάποιος από εμάς παραμένει ασφαλής, όλο και περισσότερο συναινούμε στη θυσία της ατομικής μας ευημερίας στο βωμό του ενός ή του άλλου καθολικού οφέλους που διαμορφώνεται από υπολογιστή, του οποίου μπορούμε στην καλύτερη περίπτωση απλώς να συμμετάσχουμε, αλλά το οποίο είναι θεμελιωδώς αδιάφορο για την άνθησή μας.
Μια ραδιοφωνική διαφήμιση για ένα πρόγραμμα διακοπής του καπνίσματος παρουσιάζει μια γυναίκα που ισχυρίζεται ότι υπέφερε από καρκίνο του λάρυγγα ως αποτέλεσμα της συνήθειάς της.
«Το κάπνισμα προσπάθησε να αφαιρέσει τη ζωή και την υγεία μου», λέει. Ένα περίεργο σενάριο που προετοιμάστηκε γι ‘αυτήν, σαν να είναι δυνατόν να πάρει τη ζωή κάποιου χωρίς να πάρει την υγεία του, σίγουρα σαν οι δύο να είναι αμοιβαία ανεξάρτητοι.
Είναι αμοιβαία ανεξάρτητες σύμφωνα με τους αλγόριθμους που καθορίζουν τι είναι για εμάς να παραμείνουμε ασφαλείς; Η αποφυγή των κινδύνων για την υγεία διακρίνεται όχι μόνο από την ποιότητα ζωής των ατόμων αλλά και από την ίδια τη ζωή του ατόμου;
Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας ισχυρίζεται ότι η υγεία είναι ανθρώπινο δικαίωμα. ” συγχώνευση της υγείας και της ασφάλειας μας προετοιμάζει να το αποδεχθούμε αυτό·
Περιμένουμε τώρα να βγούμε έξω στον κόσμο και να μην αναπτύξουμε όγκους ή να υποφέρουμε από άγχος τόσο πλήρως όσο περιμένουμε να βγούμε στον κόσμο και να μην χτυπηθούμε από μια σκάλα που πέφτει.
Η υγεία – που ορίζεται σύμφωνα με μετρήσεις αφηρημένων αντικειμένων που συγκροτούνται σε ιατρικά ερευνητικά εργαστήρια και ερμηνεύονται από ειδικούς και τα όργανά τους – έχει γίνει ιερή.
Συνεπάγεται, ωστόσο, ότι η απουσία υγείας έχει γίνει εξοργιστική. Μια παράβαση. Πολύ απαράδεκτο για να το αντέξουμε. Όσο μάχεσαι – δηλαδή, υποτάσσεσαι σε τεχνικές λύσεις που δεν δίνουν προτεραιότητα στην ατομική σου αντοχή, αλλά δικαιολογούνται από μακροεπιστημονικές αναλύσεις μικροεπιστημονικών αντικειμένων – είσαι ένα νέο είδος ήρωα. Αλλά μόλις διαπιστωθεί ότι δεν υπάρχει μάχη για να πολεμήσετε, βρίσκεστε τώρα έξω από το χλωμό.
Ανίκανοι να παραμείνετε ασφαλείς, δεν υπάρχετε (ή δεν θα έπρεπε) να υπάρχετε. Αυτό εξηγεί τον πολλαπλασιασμό των οδών στο τέλος της ζωής που υποστηρίζονται τώρα από την κρατική υγειονομική περίθαλψη τουλάχιστον στο Ηνωμένο Βασίλειο, η νευρική ανορεξία είναι μία από τις ασθένειες που πρόσφατα θεωρήθηκε ότι αξίζουν μια παρηγορητική προσέγγιση.
Ότι η υγεία είναι τώρα ένα ανθρώπινο δικαίωμα και όμως διαχωρισμένο από τη συνεχιζόμενη ύπαρξη οποιουδήποτε ατόμου – ότι η υγεία μου είναι ανεξάρτητη από την επιβίωσή μου – τοποθετεί την υγεία ως ένα είδος σωτηρίας που πρέπει να επιδιωχθεί και να κερδηθεί σε ένα επίπεδο αρετής υψηλότερο από την απλή ανθρώπινη επιμονή.
Αυτή είναι η δυσοίωνη αλήθεια των συνθημάτων “In This Together” που έχουν κατακλύσει τους θεσμούς υγείας μας τα τελευταία χρόνια: ο επαναπροσδιορισμός της υγείας ως ασφάλειας, έτσι ώστε η υγεία μας να είναι αδιάφορη για τη ζωή μου.
*
«Έξυπνο» είναι η πύλη μέσω της οποίας εγκαθίστανται ευκαιρίες που διαφημίζονται ως εγγενείς στην ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης ως αυτονόητη διεύρυνση των οριζόντων της ανθρώπινης ύπαρξης.
Το «έξυπνο» είναι στην πραγματικότητα μια επίθεση στην ανθρώπινη νοημοσύνη, βασισμένη στην υποβάθμιση των ανθρώπινων ικανοτήτων από ένα ενεργά διαβρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, έτσι ώστε να πάψουμε να είμαστε ικανοί για τις ανώτερες λειτουργίες μας και να αναπλαισιωθούμε ως καθαρά υπολογιστικά όντα.
Δεσμευμένοι να λειτουργούμε σε τόσο στενά πλαίσια που τα προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών υπερβαίνουν τις αρμοδιότητές μας.
Η φαντασία, η μνήμη, η εικασία, η σύλληψη, η κρίση, το συναίσθημα – η πραγματική κατανόηση – δεν απειλούνται άμεσα από την τεχνητή νοημοσύνη, η οποία δεν μπορεί ποτέ να προσεγγίσει τέτοια ουσιαστικά σωματικά επιτεύγματα.
Εξαλείφονται έμμεσα από τη συστηματική αποτυχία να καλλιεργηθούν αυτά τα επιτεύγματα που είναι η καθοριστική επιτυχία των εκπαιδευτικών (και άλλων) ιδρυμάτων μας και που μας έχει προετοιμάσει να βιώσουμε τις περιορισμένες δυνατότητες του ρομποτικού υπολογισμού ως πρόοδο στην απλή ανθρώπινη ικανότητα.
Η Εθνική Υπηρεσία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου μας προσφέρει τους «ανταποκριτές φροντίδας», τους οποίους μπορείτε να καλέσετε δωρεάν και οι οποίοι θα αλληλεπιδράσουν μαζί σας με τρόπο φροντίδας, θα σας ρωτήσουν αν καταφέρατε να βγείτε για τη βόλτα σας σήμερα ή αν ο γιος σας θυμήθηκε να πάρει τη συνταγή σας – είναι καλό να έχετε κάποιον να συνομιλήσετε.
Αλλά μια κοινωνία στην οποία μια τέτοια τεχνητή αλληλεπίδραση είναι δυνατή και δυνατή υπό την αιγίδα της φροντίδας, είναι μια κοινωνία στην οποία η επικείμενη μετάβαση στην έξυπνη φροντίδα είναι ήδη προετοιμασμένη, μια κοινωνία στην οποία δύσκολα θα παρατηρήσουμε πότε ο ανταποκριτής είναι ρομπότ.
Έξυπνη είναι η υποβάθμιση της ανθρώπινης σκέψης και αίσθησης, βασισμένη στην κατάρρευσή της και επιταχύνοντας περαιτέρω τον θάνατό της…
… Και όλο αυτό το διάστημα μας επιλέγουν το πιο μεγάλης κλίμακας περίβλημα στην ανθρώπινη ιστορία, εξορύσσοντας κάθε νανο-ποσότητα δεδομένων που πρόκειται να έχουμε, ακόμη και από τις ρωγμές του σώματός μας, ακόμη και από τις εσοχές του μυαλού μας, καθιστώντας μας εξαρτημένους από ψηφιακά συστήματα για τα οποία εργαζόμαστε συνεχώς άθελά μας.
Αν η βιομηχανική εποχή μας έκανε ταυτόχρονα υπάκουους και χρήσιμους, υπάκουους και παραγωγικούς – όσο πιο υπάκουοι, τόσο πιο χρήσιμοι. Όσο πιο χρήσιμοι, τόσο πιο υπάκουοι – η έξυπνη κοινωνία μας κάνει ταυτόχρονα προσωπικά παθητικούς και ψηφιακά ενεργούς, χαζούς και έξυπνους – τόσο πιο χαζοί, τόσο πιο έξυπνοι. Όσο πιο έξυπνος, τόσο πιο χαζός.
Στεκόμαστε στις έξυπνες ζυγαριές του μπάνιου μας και κοιτάζουμε με άδειο βλέμμα το σύμπλεγμα πληροφοριών στην οθόνη του και υποτασσόμαστε στην παιδική υπερηφάνεια ή απογοήτευση που εκφράζεται από την περσόνα του ρομπότ και δεχόμαστε την αλήθεια που υπονοείται από τη γραφική απεικόνιση των διακυμάνσεων του σπλαχνικού λίπους μας και ξεχνάμε εντελώς ότι είναι δυνατόν να δούμε και να αισθανθούμε τη μάζα του σώματός μας και να τρώμε λιγότερο και να κινούμαστε περισσότερο,
Και αδυνατούμε να παρατηρήσουμε ότι τα σημεία δεδομένων που παράγονται από την απερίσκεπτη ικεσία μας στις μετρήσεις των συσκευών μας, που έχουν νόημα μόνο στη μαζική συσσωμάτωσή τους και επομένως ουσιαστικά ανοησίες για οποιονδήποτε από εμάς, είναι ένα άλλο τούβλο στον ψηφιακό τοίχο που χτίζεται γύρω μας.
Όσο περισσότερο εφαρμόζουμε σε αυτές τις συσκευές, τόσο περισσότερο βγαίνουμε από την πρακτική στο να συμβουλεύουμε τις δικές μας ικανότητες λογικής, κρίσης και συναισθήματος. Όσο περισσότερο βγαίνουμε από την πρακτική, τόσο περισσότερο εφαρμόζουμε σε αυτές τις συσκευές. Η τρομερή συμβίωση του έξυπνου και ηλίθιου.
*
Το «Ιδιαίτερο» εργάζεται για να εξομαλύνει την ανθρώπινη μοναδικότητα μπολιάζοντας μια υστερία κανονικοποίησης κατηγοριών και στρατηγικών σε μια αφήγηση ατομικής μοναδικότητας.
Το «Ιδιαίτερο» το επιτυγχάνει αυτό εξουδετερώνοντας τους πολιτιστικούς ορίζοντες εντός των οποίων οι άνθρωποι εγκαθίστανται στον κόσμο με χαρακτηριστικούς τρόπους, στέλνοντας τους ανθρώπους σε ένα σύνολο επιλογών που δεν είναι εγγενείς σε κανέναν πολιτισμό, αλλά είναι διαπολιτισμικές, γενικές, υπόκεινται σε αυθαίρετη αναστολή ή αλλοίωση και είναι προσβάσιμες μόνο μέσω εγκεκριμένων πυλών.
Πώς το επιτυγχάνει αυτό το «ειδικό»; Από τον σιωπηλό συνεργάτη της. Το να είσαι ξεχωριστός σημαίνει να έχεις ειδικές ανάγκες. Το «Ιδιαίτερο» μας κερδίζει με την προφανή υπεράσπιση εκείνων που είναι πιο αδύναμοι ανάμεσά μας, εκείνων που λυπούμαστε και θέλουμε να βοηθήσουμε. Παρουσιάζοντας αυτές τις ευάλωτες ψυχές ως έχουσες πρόσθετες ανάγκες, το «Ιδιαίτερο» κατασκευάζει κρυφά μια σιωπηρή συναίνεση ότι όλοι έχουν ανάγκες.
Αλλά αυτή η αντίληψη, ότι ο καθένας έχει ανάγκες, μια έννοια που είναι παντού αδιαμφισβήτητη, ανακατεύει βαθιά τις συντεταγμένες της ανθρώπινης ζωής, έτσι ώστε να καθοριζόμαστε από την έλλειψη και όχι να διαμορφωνόμαστε από οποιαδήποτε πληρότητα συνιστά τον πολιτισμό μας.
Ως πλάσματα ανάγκης, είμαστε αποκομμένοι από την πληρότητα των ανθρώπινων οριζόντων των δυνατοτήτων και προσκολλημένοι σε ένα smorgasbord βασικών και καθολικών οφελών που υπερισχύουν και ως εκ τούτου αφοπλίζουν τη δύναμη των τρόπων ζωής.
Οι άνθρωποι σε ζωντανούς πολιτισμούς δεν έχουν ανάγκη: τα όρια του τι είναι δυνατό καθορίζονται από το τι είναι δυνατό, οπότε είναι, εξ ορισμού, αδύνατο να χρειαστεί.
Εάν η σοδειά αποτύχει, οι άνθρωποι μπορεί να πεθάνουν, αλλά πεθαίνουν από την κατάρρευση του τρόπου ζωής τους και όχι από ανεκπλήρωτες ανάγκες που καθορίζουν την ύπαρξη μόλις οι τρόποι ζωής έχουν διαλυθεί.
Το γεγονός ότι υπάρχουν ανάμεσά μας, όλο και περισσότεροι, με ειδικές ανάγκες είναι ο μηχανισμός με τον οποίο η ανθρώπινη ζωή επαναπροσδιορίζεται ως βιωμένη σε ένα κατώτατο σημείο προσδιορισμένων οφελών, υποκείμενη σε άπειρες αλλαγές από εξαιρετικά συγκεντρωτικούς οργανισμούς και τις εταιρικές στρατηγικές και διαφημιστικές εκστρατείες τους·
Τα επιπλέον στηρίγματα σε εκείνο το κατώτατο σημείο που τα άτομα με ειδικές ανάγκες θεωρείται ότι αξίζουν αποκρύπτουν την οργή μιας ζωής που ζει σε ανταγωνισμό για σπάνια και μεταβαλλόμενα αγαθά αντί να ορίζεται από τις σημαντικές δυνατότητες που διαμορφώνουν τα ανθρώπινα όντα σε ανθρώπινα περιβάλλοντα.
Αναπόφευκτα, καθώς οι λεγόμενες ανάγκες μας ορίζονται όλο και πιο ρητά στην υπηρεσία των μακρινών συμφερόντων των ελίτ οργανώσεων που είναι υπερπολιτισμικές στο όραμα και την εμβέλειά τους, όλο και περισσότεροι από εμάς αισθανόμαστε αποξενωμένοι από τις ανάγκες μας – για κοινωνική αλληλεπίδραση που είναι όλο και πιο αποστασιοποιημένη, για υγεία που είναι όλο και πιο αφηρημένη, για εκπαίδευση που διαμορφώνεται από ένα τεχνητό πρόγραμμα σπουδών, για τρόφιμα που είναι χωρίς τροφή και ύπνο που διακόπτεται από εικονική διακοπή.
Εξ ου και η τρέχουσα συσσώρευση ειδικών αναγκών, καθώς αυξάνεται η ζήτηση για όλο και περισσότερες υποστηρίξεις για πρόσβαση σε ανάγκες που είναι όλο και πιο κενές και πιο εχθρικές προς την ανθρώπινη ευτυχία.
Απελπιστικά δυσαρεστημένοι με τη ζωή μας, αλλά αγνοώντας την αιτία της δυσαρέσκειάς μας, εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας στις τελευταίες ετικέτες των θεσμικών μας οργάνων και στις συνεχώς πολλαπλασιαζόμενες στρατηγικές που έχουν σχεδιαστεί για να επιφέρουν την ένταξή μας.
Και όλο αυτό το διάστημα η ευκαιρία να καθιερωθούμε, να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας και να διαμορφώσουμε τον πολιτισμό μας, υποχωρεί μπροστά στην πορεία της παγκόσμιας κανονικότητας.
*
Ο μηχανισμός αυτών των τριών πυλώνων της διγλωσσίας είναι κάθε φορά ο ίδιος: να σβήσουμε την εμπειρία των ορίων.
Αυτός είναι ο πυρήνας της αλήθειας που βρίσκεται αντιστρόφως σε όλη τη συζήτηση για το πώς μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε επιλέγουμε να κάνουμε, και να είμαστε οτιδήποτε επιλέγουμε να είμαστε, και να σκεφτόμαστε αυτό που μας αρέσει και να αισθανόμαστε αυτό που αισθανόμαστε – σε όλη τη φλυαρία για το ότι δεν υπάρχουν όρια.
Υπάρχουν όρια, φυσικά και υπάρχουν· Στην πραγματικότητα, τα όρια του τι μπορούμε να κάνουμε και να είμαστε και να σκεφτόμαστε και να αισθανόμαστε πολλαπλασιάζονται και απολιθώνονται με ανησυχητικό ρυθμό. Ο πυρήνας της αλήθειας δεν είναι ότι δεν υπάρχουν όρια, αλλά ότι αισθανόμαστε σαν να μην υπάρχουν όρια. Η εμπειρία των ορίων μας υποχωρεί.
Καθώς η αυξανόμενη αρετή του να παραμένεις ασφαλής σαρώνει τον κόσμο από κάθε πρόκληση, μεταφράζοντας όλα όσα είχαμε μάθει με τον δύσκολο τρόπο μέσα από δοκιμές και λάθη σε αφηρημένα μαθήματα που αποτελούνται από παιδικές λέξεις και εικόνες.
Και καθώς οι έξυπνες συσκευές που παρέχουν τον εξομαλυνμένο κόσμο μας πολλαπλασιάζονται γύρω μας και μέσα μας, αναδιατυπώνοντας δύσκολες κρίσεις σχετικά με το τι πρέπει να κάνουμε και να σκεφτούμε μόνο για να μετρήσουμε – πόσα βήματα, πόσους πόντους, πόσες θερμίδες, πόσα likes.
Και καθώς η απομάκρυνση, η απροσεξία, το άγχος και η κατάθλιψη επαναξιολογούνται ως ένα είδος ιδιαιτερότητας, η οποία μας απομακρύνει απαλά σε ένα ολοένα και πιο ισότιμο πεδίο ανταγωνισμού – το φονικό πεδίο της εφεύρεσης και της φιλοδοξίας – για το οποίο δεν υπάρχουν απόψεις σε περίπτωση που ενεργοποιηθούν και δεν υπάρχουν εμπόδια σε περίπτωση που σκοντάψουν: μεγαλώνουμε κάθε μέρα πιο ασυνήθιστοι στην εμπειρία των ορίων μας.
Ωστόσο, είναι η εμπειρία των ορίων μας που δίνει μορφή στη ζωή μας, αποκαλύπτοντας τι είναι δυνατόν να κάνουμε και να είμαστε, τι είμαστε για.
Στην πραγματικότητα, η ζωή βιώνεται πραγματικά μόνο ως η εμπειρία των ορίων μας, είναι ένας χορός παραδοχής και άρνησης των προκλήσεων που συναντάμε, υποταγής σε αυτές ή υπέρβασής τους ή κάποιου συνδυασμού και των δύο. Μόνο από αυτό αντλεί σκοπό η ζωή μας. Μόνο από αυτό αντλεί νόημα η ζωή μας.
Φυσικά, υπάρχουν όρια ακόμη και στον κόσμο μας του Ασφαλούς, Έξυπνου και Ειδικού, πολύ περισσότερα από ό, τι υπήρχε ή θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν μπορούμε να συνδεθούμε. Υποφέρουμε από πόνο. Είμαστε αποκλεισμένοι.
Αλλά αυτά τα όρια είναι τόσο ξένα, τόσο πέρα από τις ικανότητές μας να διαπραγματευτούμε ή να μάθουμε από αυτά, που είναι σχεδόν εντελώς χωρίς νόημα και σχεδόν δεν μας παρέχουν καθόλου εμπειρία.
Είναι ένα σφάλμα στο σύστημα. Μια ανωμαλία. Μια αποτυχία του θεσμού, θαμμένη βαθιά στη γραφειοκρατία του και γεννώντας μόνο μια άλλη ομαλή εταιρική συγγνώμη που δεν προέρχεται από κανέναν και δεν οδηγεί πουθενά και πρέπει να γίνει αποδεκτή σιωπηρά.
Όταν όλα είναι ασφαλή, έξυπνα και ξεχωριστά, τα όρια της ζωής μας δεν μας προσφέρουν καμία αγορά και κάθονται ξεδιάντροπα δίπλα στην πανταχού παρούσα ρητορική των άπειρων δυνατοτήτων, της προσωπικής προσοχής, της εξατομικευμένης θεραπείας, των ατελείωτων επιλογών.
Τα όρια παρουσιάζονται ως απλώς κακή τύχη, πριν από την οποία μπορούμε μόνο να παραμείνουμε άφωνοι και επιρρεπείς: έτσι χάσατε αυτή τη φορά. Παίξτε ξανά και μπορεί να κερδίσετε.
Το gaming αντικαθιστά τη συμμετοχή στον κόσμο του Ασφαλούς, Έξυπνου και Ειδικού. Η τύχη αντικαθιστά τον σκοπό.
Σε κάθε δρόμο που στρεφόμαστε, κερδίζοντας και χάνοντας μεταμφιέζονται ως νόημα – στο σχολείο, δίνονται πόντοι για καλή συμπεριφορά και τα τρόφιμα από το κυλικείο προσφέρονται ως βραβεία, καθώς τα τελευταία απομεινάρια ηθικής εξουσίας απομυζούν από τις τάξεις μας.
Στο σούπερ μάρκετ, η αφοσίωση και οι υγιεινές επιλογές ανταμείβονται με μειώσεις τιμών και δωρεάν προϊόντα, καθώς η προοπτική της πραγματικής διατροφής φεύγει από το κτίριο.
Όπως τα χάμστερ σε έναν απελπιστικό τροχό, συνεχίζουμε να διατηρούμε την αδρανή προσδοκία ότι θα μπορούσατε να είστε ο επόμενος ή θα μπορούσε να είστε εσείς.
Ανίκανοι να ελπίζουμε ή να ονειρευόμαστε, έξω από την χονδροειδή προσομοίωση της ελπίδας και του ονείρου σύμφωνα με οποιοδήποτε γεμάτο χρέη έπαθλο ωθούμαστε να στοχεύσουμε, οι ορίζοντες της ζωής μας συστέλλονται στις διαστάσεις ενός μικρού κλουβιού για έναν, στο οποίο αποσπάται η προσοχή μας από την αυξανόμενη ennui μας, από κάποια πολυάσχολη εταιρική λύση στον νεότερο θανάσιμο κίνδυνο, ή τελευταία τεχνική συσκευή για τη μέτρηση της ζωής μας, ή οιονεί επιστημονική ετικέτα για να ανακουφίσει αυτή την ενοχλητική αίσθηση ότι όλα δεν είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε.
Η Sinéad Murphy είναι συγγραφέας των βιβλίων Effective History (2010), The Art Kettle (2012) και Zombie University (2017) και συνεκδότρια του Pandemic Response and the Cost of Lockdowns (2022).
