Τελικά ήταν εθνάρχης ο επιστήθιος φίλος του Ευταξία ;

Με τις ευχές τού Καραμανλή στείλαμε στη Γερμανία και τον ανθό της νεότητας της χώρας, για να την ξαναχτίσει από την αρχή. Τον εξειδικευμένο σε τέχνες ανθό, γιατί οι Γερμανοί ήθελαν να πάρουν και την τεχνογνωσία μας. Ξυλουργοί, μηχανουργοί, μηχανικοί, επιπλοποιοί, γουνοποιοί, όλοι ευπρόσδεκτοι στο γερμανικό Νταχάου, το οποίο απελευθερώνει δια της εργασίας. Δεν θα τάιζαν άσχετους Έλληνες, που θα τους μάθαιναν από τις δικές τους τέχνες. Οι Έλληνες θα πήγαιναν εκεί μάχιμοι να στελεχώσουν την παραγωγική μηχανή της Γερμανίας και όχι να εκπαιδευτούν απ’ αυτήν. Μέσα σε λίγα χρόνια οι ηττημένοι Γερμανοί με Mercedes ξανά και οι ήρωες με τα γαϊδούρια.
Ο Καζαντζίδης έκλαιγε στον Σταθμό τού Μονάχου, αλλά δυστυχώς δεν ήξερε ποιος τον είχε στείλει εκεί, ώστε να ενημερώσει και τους υπόλοιπους. Μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο και έναν τρομερό Εμφύλιο, ο οποίος αποψίλωσε στην κυριολεξία τον ελληνικό πληθυσμό, ήρθε αυτό το ύπουλο χτύπημα από τον Καραμανλή και τον αποτελείωσε. Στέρησε πολύτιμες ανάσες στη χώρα, προκειμένου αυτή να μπορέσει να σταθεί γρήγορα στα πόδια της. Της στέρησε άπειρους οικονομικούς πόρους για ν’ αναπτυχθεί και ταυτόχρονα της αφαίρεσε ένα πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο θα μπορούσε να στηρίξει μια εθνική προσπάθεια εκβιομηχάνισης μέσα σε έναν κόσμο, ο οποίος μετά την καταστροφή των πολέμων διψούσε για προϊόντα. Αυτό το δυναμικό το πήραν οι Γερμανοί και το έβαλαν να δουλεύει στις δικές τους φάμπρικες οι οποίες στήνονταν από την αρχή, εφόσον οι κουβαρντάδες χάριζαν χρέη.