Σε ποιο Νομό της Ελληνικής επικράτειας υπάρχει άγαλμα της Ελευθερίας αντίστοιχο με αυτό της Αμερικής ; Και για ποιους λόγους ;
Η συντριπτική ήττα της ναζιστικής Γερμανίας το 1945 από την Ρωσία αποτελεί μόνο μια ανάπαυλα σε έναν μεγαλύτερο συγκρουσιακό πλαίσιο ενάντια στο φασισμό. Στην Ουκρανία συνεχίζεται κατά την σύγχρονη εποχή η Χιτλερική παράνοια Αμερικής-Γερμανίας ενάντια στην Ρωσία.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του εβδομαδιαίου ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Contact : [email protected]
ΔΙΝΩ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ. ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΗ. ΕΤΙΚΕΤΕΣ : ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ–ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ–ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Φ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ–ΥΓΕΙΑ–ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ–ΤΕΥΧΗ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ MYTILENEPRESS ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Οι Αμερικάνοι είναι ομόθρησκοι των ιδρυτών της Ρωμαϊκής-Περσικής αυτοκρατορίας και των Φοινίκων Ιουδαίων (Παγανισμός-Διονυσιακός πολιτισμός) και η Νέα Υόρκη είναι η σύγχρονη-παγκόσμια πρωτεύουσα του εωσφορισμού. Ρωμαίοι και Αμερικάνοι έχουν τις ίδιες θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και στρατιωτικές πεποιθήσεις. Στα πλαίσια αυτά οι κρατούντες στην Ουάσιγκτον έδωσαν στα θεσμικά τους όργανα τις ίδιες ακριβώς ονομασίες με το αρχαίο Ρωμαϊκό κράτος!!! Καπιτώλιο, Γερουσία κλπ. Εν τούτοις οι αρχαίοι Ρωμαίοι έχασαν την διοίκηση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας από τους Έλληνες του μεσαίωνα, όπως έχασαν οι Αμερικάνοι -Ισραηλινοί και Ευρωπαίοι (Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός και θρησκευτικός άξονας 666) την παγκόσμια κυριαρχία από την Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν και την Κίνα (888) .
ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ;
Η Αμερική αποτελεί συνέχεια των αρχαίων Φοινίκων, της Περσικής και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στα πλαίσια όλων αυτών των σκοπών δεν είναι τυχαίο γεγονός η τοποθέτηση του αγάλματος της Ελευθερίας στην Αμερική. Το συγκεκριμένο έργο τέχνης κρύβει έναν τεράστιας σημασίας συμβολισμό.
Το Άγαλμα της Ελευθερίας έχει ως επίσημη ονομασία «Η Ελευθερία φωτίζοντας τον κόσμο» («Liberty enlightening the World», στα Γαλλικά la Liberte eclairant le monde. Είναι ένα κολοσσιαίο άγαλμα πάνω στην ομώνυμη νησίδα και στο άνω τμήμα του Κόλπου της Νέας Υόρκης. Το άγαλμα αυτό στήθηκε σε ανάμνηση της φιλίας των λαών των ΗΠΑ και της Γαλλίας !!!
Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φύλλα χαλκού τα οποία σφυρηλατήθηκαν με το χέρι για να πάρουν το επιθυμητό σχήμα και συναρμολογήθηκαν πάνω σε έναν σκελετό από τέσσερα γιγάντια χαλύβδινα υποστηρίγματα, τον οποίο είχε σχεδιάσει ο διάσημος από την κατασκευή του Πύργου του Άιφελ, Αλεξάντρ-Γκυστάβ Άιφελ.
Το 1885 το περατωμένο άγαλμα που είχε ύψος 46 μέτρα περίπου (151 πόδια και 1 ίντσα) και ζύγιζε 225 τόνους, αποσυναρμολογήθηκε και φορτώθηκε για να μεταφερθεί στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το βάθρο που κατασκευάστηκε μέσα από τα τείχη του φρουρίου Γουντ στη νησίδα Μπέντλο, περατώθηκε αργότερα. Το άγαλμα στήθηκε στο βάθρο του και στις 28 Οκτωβρίου 1886 αφιερώθηκε στον πρόεδρο Κλίβελαντ.
Την διαχείριση και φροντίδα του αγάλματος είχε στην αρχή η Επιτροπή Φάρων, επειδή ο φωτεινός πυρσός θεωρήθηκε ως είδος φάρου για τους ναυτικούς. Επειδή όμως το φρούριο Γουντ εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από τον Αμερικανικό στρατό, το άγαλμα μεταφέρθηκε το 1901 στο υπουργείο των Στρατιωτικών. Το 1924 ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο. Το 1937 το φρούριο Γουντ έπαψε να είναι στρατιωτικό και το υπόλοιπο νησί ενσωματώθηκε στο μνημείο ως περιβάλλων χώρος. Το 1956 το νησί Μπέντλεϊ ονομάσθηκε «Νησί της Ελευθερίας» (Liberty Island) και το 1965 προστέθηκε στο συγκρότημα η γειτονική νησίδα. Η συνολική έκταση του χώρου του μνημείου έφθασε έτσι τα 23,63 εκτάρια.
Σύμφωνα με την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας Larousse Britannica το άγαλμα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία, υπονοώντας ότι η γυναίκα αυτή είναι προσωποποιημένη η Ελευθερία. Αποκρύπτουν όμως συστηματικά ότι είναι η μορφή του Φωτοφόρου Απόλλωνος – Ηλίου!
Ο φωτοφόρος Απόλλων απεικονίζεται με αυτήν ακριβώς την μορφή. Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο της Κορίνθου. Όμως περνά απαρατήρητη για τους επισκέπτες που δεν είναι γνώστες. Το έργο τέχνης βρίσκεται σε μία τρίπτυχη πλάκα μαζί με άλλες δύο παραστάσεις.
Η μία στο αριστερό τμήμα απεικονίζει έναν Άγγελο, μορφή όμοια και ίδια με αυτήν της Χριστιανικής πίστεως. Επίσης σύμφωνα με κάποιους αρχαιολόγους είναι η μορφή της θεάς Εκάτης. Στο δεξιό τμήμα απεικονίζεται ρόδακας. Στο μέσον έχουμε την μορφή του Ιουδαίου δαίμονα των καταστροφών Απόλλωνα. Η όψη του είναι ίδια με αυτή του αγάλματος της Ελευθερίας στην Αμερική! Είναι προφανές σε ποιόν ανήκει το άγαλμα. Λέγεται από ανθρώπους της Κορίνθου ότι ο διευθυντής της Αμερικανικής-Αρχαιολογικής αποστολής, σώφρων και έντιμος άνθρωπος, έχει δηλώσει ότι οι Αμερικανοί πρέπει να έρχονται να προσκυνούν στον χώρο του Μουσείου Κορίνθου, διότι είναι η πηγή του εθνικού τους συμβόλου.
Το εθνικό-Αμερικανικό σύμβολο είναι ο Ιουδαϊκός θεός Απόλλων.
Το άγαλμα αυτό συμβολίζει την Σιωνιστική-Παγανιστική δικτατορία των δούλων, της Τυραννίας και της ολιγαρχίας την οποία είχαν επιβάλει μέσα από δύο αυτοκρατορίες την Περσική και την Ρωμαϊκή. Σε συνέχεια των δύο αρχαίων υπερδυνάμεων την σύγχρονη εποχή οι παράγοντες της νέας τάξης πραγμάτων δημιούργησαν την Αμερικανική αυτοκρατορία. Δεν αποτελεί καμία απολύτως σύμπτωση ότι το μοναδικό άγαλμα της ελευθερίας στην Ελλάδα βρίσκεται στον νομό Λέσβου και είναι αντίστοιχο με αυτό της Αμερικής.
Δυστυχώς η Λέσβος είναι μέσα στους τρεις κορυφαίους προορισμούς ως ιερός τόπος του απαίσιου Δαιμονοθεού Savaziou.
Η ΕΙΣΟΒΛΗ ΤΩΝ ΦΙΟΙΝΙΚΩΝ-ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Διαβάζοντας τους αρχαίους συγγραφείς Εκαταίο Μιλήσιο (Στράβων 7, 321), Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 – 58), Ισοκράτη (Παναθηναϊκός, Ελένης εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός κ.α.), Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, Απόσπασμα 3),και τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ύπατο των φιλοσόφων (Μενέξενος 245c-d), διαπιστώνουμε ότι πριν από τους Τρωικούς πολέμους και συγκεκριμένα το 1500 π.Χ. ξεσπούν στην Αίγυπτο λοιμώδης ασθένειες (οι 7 πληγές, σύμφωνα με την Αγία Γραφή) και οι ντόπιοι τις αποδίδουν στους ασεβείς αλλόφυλους.
Για να αποφύγουν την οργή των ντόπιων οι μετανάστες που ζούσαν στην Αίγυπτο συσπειρώνονται και φεύγουν σε άλλα μέρη. Ένα μέρος των Ισραηλιτών με αρχηγό τον Μωυσή κατευθύνονται δια ξηράς στην Ιουδαία. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας. Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου.
Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 – 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες.
Ο Εκαταίος-Μιλήσιος αναφέρει ότι η Πελοπόννησος πριν από τους Έλληνες την κατοίκησαν βάρβαροι. Εξάλλου, ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατοικία βαρβάρων υπήρξε, στους παλιούς καιρούς, αυτά αναφέρουν όσοι μνημονεύουν αυτά τα πράγματα, γιατί ο Πέλοπας έφερε ένα λαό από τη Φρυγία στη χώρα που απο αυτόν ονομάστηκε Πελοπόννησος, και ο Δαναός από την Αίγυπτο, και οι Δρύοπες, οι Καύκωνες κι οι Πελασγοί κι οι Λέλεγες και άλλοι τέτοιοι λαοί μοίρασαν τους τόπους πάνω και κάτω από τον ισθμό. Γιατί την Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα τ
Ην ότε υας Βοιωτιον ένεπον. Κ
Οι Δαναοί με πλοία και με αρχηγό το Δαναό μέσω Ρόδου πάνε στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τους κατοίκους του Άργους, που ήσαν Αχαιοί στην γενιά. Ωστόσο επειδή ο βασιλιάς των Αργείων που ονομάζονταν Γελάνωρ δεν είχε γιο για διάδοχο και από την άλλη δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες για να νικήσει , οι Αργείοι κάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση και αφετέρου να γίνει κοινός βασιλιάς.
Αυτός είναι και ο λόγος που μετά τα Τρωικά οι Αργείοι ονομάζονταν και Αχαιοί-Δαναοί και Αργείοι και από αυτούς κατ’ επέκτασιν και όλοι οι Έλληνες. Με αρχηγό τον Κάδμο οι Φοίνικες πέρασαν σε πολλά Ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, καθώς και στην Βοιωτία της Ελλάδας όπου έκτισαν την Καδμεία ή Θήβα της Ελλάδας.
Η πόλη αυτή ονομάστηκε Καδμεία από το όνομα του Κάδμου και Θήβα λόγω της πατρίδας του Κάδμου, τις Θήβες της Αιγύπτου. Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό κάτι που διαβεβαιώνουν οι μεγάλοι σοφοί Αριστοκλής-Πλάτωνας, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης και άλλοι, οι Δαναοί έφτασαν στην Πελοπόννησο το έτος 1511 π.Χ. και ο Κάδμος στην Βοιωτία το έτος 1519 π.Χ. Οι Δαναοί έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο (έγινε το έτος 1218 – 1209 π.Χ). Αντίθετα οι Καδμείοι ή Θηβαίοι δεν έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και κατά τα Περσικά μήδισαν, επειδή ήσαν Φοινικικής-βαρβαρικής καταγωγής (Ηρόδοτος). (1)
Η οικογένεια των Περσειδών από το Άργος θεωρούσε γενάρχη της τον Δαναό, που ήλθε από την Ανατολή, και οἱ Θηβαίοι τιμούσαν ως γενάρχη τους τον Κάδμο γιο του βασιλιά της Φοινίκης Αγήνορα, που ήλθε στην Ελλάδα από την Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην Θήβα και συνέβαλε στη γένεση των λεγόμενων Σπαρτών από τα δόντια του δράκοντα. Σύμφωνα και με τον Ευριπίδη (Φοίνισσες 247), «κοινόν αίμα» ενώνει τους Θηβαίους με τους Φοίνικες. Tην Αττική κατέλαβαν Θράκες προκαλώντας φοβερή γενοκτονία με τον θεουργό Εύμολπο, την Δαυλίδα τ
Οι δε Θράκες, και Ιλλυριοί, και Ηπειρώται, και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν. ΄Τοισι μέντ
Στην νήσο Λέσβο έφτασε ως κατακτητής ο Φοινικικής καταγωγής Μάκαρας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι ο Γκρούπε και ο Βιλαμόβιτς επιβεβαιώνουν τον Ύπατο των Φιλοσόφων Αριστοκλή, τον πατέρα της Ιστορίας Ηρόδοτο, και τον Μεγάλο Ισοκράτη, καθώς ομιλούν περί μεταναστευτικών ορδών από την Φοινικική Βοιωτία προς την Λέσβο. Αρχηγός των Φοινίκων εισβολέων ήταν ο Μάκαρας. Σύμφωνα με την “μυθολογία” την οποία δικαίως αποκαλούν οι σύγχρονοι-παγανιστές ιστορία, ο πρώτος βασιλεύς και γενάρχης της Λέσβου ήταν ο Μακαρέας.
Ο Μακαρέας καταγόταν από την Αίγυπτο και έφθασε από την Ρόδο και την Φοινικική Βοιωτία στην Λέσβο, στην περιοχή δυτικά από την είσοδο του κόλπου Καλλονής, εκεί όπου διατηρείται ο εικονιζόμενος “Καλόχτιστος”, με την πανάρχαια Λεσβία δομή του. Στην Ρόδο στάθηκε προσωρινά και ο Δαναός, πριν ξεκινήσει για το Άργος. Ο Μάκαρας ήταν δισέγγονος της Ρέας και του Κρόνου, αδελφού του Δία, εγγονός του Ποσειδώνα και της Αλίας, και γιος του Ήλιου και της Ρόδου, η οποία είχε αδέλφια τούς Τελχίνες από την Κρήτη, που ανέθρεψαν τον Ποσειδώνα.
Ο πρώτος Λέσβιος ηγεμόνας είχε μία αδελφή και έξι αδελφούς, που από το όνομα του πατέρα τους ονομάστηκαν Ηλιάδες, και οι οποίοι αγαπώντας την παιδεία και την αστρονομία, χώρισαν την ημέρα σε ώρες.
Ο Μάκαρας ήλθε στην Λέσβο με τις έξι κόρες του την Ίσσα, την Άντισσα, την Αρίσβη, την Μήθυμνα, την Μυτιλήνη και την Μεγακλώ και τους τέσσερις γιους του τον Έρεσο, τον Κερδόλαο, τον Νέανδρο και τον Λεύκιππο, όπου αποκτώντας μεγάλη δύναμη από τον πλούτο της Λέσβου, μεγάλωσε το βασίλειό του, φτιάχνοντας αποικίες με αρχηγούς τους γιους του στα νησιά Χίο, Σάμο, Κω και Ρόδο, που μαζί με την Λέσβο τα έλεγαν: «Μακάρων νήσοι», από το όνομά του. Οι έξ από τις πόλεις της Λέσβου, Ίσσα, Άντισσα, Αρίσβη, Μήθυμνα, Μυτιλήνη και Ερεσός, ονομάστηκαν από τις πρώτες πέντε κόρες και έναν από τους γιους του. Ο Μάκαρας ήταν αρχιερέας του Φρυγικού δαίμονα Σαβάζιου και οι κόρες του ιέρειες.
Ο Μάκαρας και οι συγγενείς του έφεραν στην Λέσβο και την Κρόνια-Διονυσικακή λατρεία. Ο Μάκαρας ακολούθησε την ίδια διαδρομή, από την Άιγυπτο όπως και οι άλλοι Φοίνικες Κάδμος, Δαναός, Λυγκέας, Αίγυπτος και ήρθε στην αρχαία Ελλάδα (Ηρόδοτος Β βιβλίο “Ευτέρπη”, Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον τελευταία παράγραφος). Με γνώμονα τις ιστορικές πηγές από την Αρχαϊκή εποχή και ίσως παλαιότερα γινόταν στην Λέσβο η λατρεία των Αιγύπτιων θεοτήτων του παγανισμού στην Βρίσα και την Άντισσα. Στην Άντισσα βρισκόταν ο τάφος του Ορφέα. Η λατρεία του Φρυγικού Σαβάζιου συνδέεται με διάφορες αναφορές-παραδόσεις. Ο Αθηναίος πολιτικός-ιστορικός Ανδροτίωνας (4ος αιώνας π.Χ.), ο Ρωμαίος σοφιστής Αιλιανός (2ος αιώνας μ.Χ. αναφέρουν τον Μάκαρα ως τον ιδρυτή της Λέσβου και ως τον πρώτο αρχιερέα του Διονύσου στην νήσον.
Ο Μακαρεύς φθάνοντας στο νησί ως αρχηγός των Βοιωτών αποίκων εισήγαγε μεταξύ άλλων την λατρεία του θεού Διονύσου του Βρισαίου. Ένας άλλος τόπος λατρείας του θεού Διονύσου στην Λέσβο, χρονολογείται την ίδια περίπου εποχή με την προαναφερόμενη, με βάση την διήγηση του Ρωμαίου σοφιστή Αιλιανού, ο οποίος έζησε τον δεύτερο αιώνα μετά την γέννηση του Χριστού, μετά από την ανεύρεση της κεφαλής του Ορφέα, που είχε φονευθεί από τους κατοίκους της Λέσβου και την τοποθέτησή της στο «Βακχείον», το οποίο βρισκόταν στη περιοχή της Αντίσσης και σύμφωνα με άλλους ιστορικούς στην Βρίσα. Αναφορές για την λατρεία του Φρυγικού δαίμονα έχουμε και από τον Μυρσίλο.
Υπάρχουν ιστορικές πληροφορίες και για άλλες περιοχές της νήσου. Στην περιοχή της Μήθυμνας επίσης λατρευόταν ο θεός Διόνυσος “Φαλλήν”. Ο περιηγητής του 2ου αιώνα μ.Χ. Παυσανίας, αναφέρει ότι κάποιοι αλιείς από τη Λέσβο βρήκαν στα δίχτυα τους ένα προσωπείο από ξύλο ελιάς, του οποίου τα χαρακτηριστικά ήταν μεν εμφανώς θεϊκά, αλλά όμως δεν ομοίαζαν με τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων θεών.
Προκειμένου να μάθουν σε ποιον θεό ή ήρωα ανήκε το ως άνω ξύλινο προσωπείο, οι Μηθυμναίιοι συμβουλεύθηκαν το μαντείο των Δελφών. Η ιέρεια του Δελφικού μαντείου απάντησε με τον εξής χρησμό: «Αλλά κε Μυθύμνης ναέταις πολύ λώϊον έσται. Φαλληνόν τιμώσι Διονύσοιο κάρηνον». Οι κάτοικοι της Μηθύμνης ευχαρίστησαν το μαντείο του Απόλλωνα, έστειλαν ένα χάλκινο αντίγραφό του στο μαντείο και άρχισαν από τότε να τιμούν με θυσίες και προσευχές τον Διόνυσο τον «Φαλληνόν».
Από διάφορες επιγραφές που έχουν ανακαλυφθεί, του 3ου και του 2ου αιώνα π.Χ., στη Μήθυμνα και στην Ερεσό, συμπεραίνουμε ότι εορτάζονταν τα Διονύσια με μεγάλη λαμπρότητα και συγκεκριμένα με δραματικούς αγώνες, με περιφορές ενός πολύ σημαντικού αγάλματος του Διονύσου, με δημόσιες τελετουργίες και οργιαστικές τελετές.
Εκτός όμως από τα Διονύσια, στην Λέσβο λάμβανε χώρα και άλλη μια εορτή προς τιμήν του Διονύσου και των Νυμφών, η οποία τελείτο με λαμπρότητα. Η θρησκευτική τελετή ονομαζόταν «Θεοδαίσια». Η λατρεία του Διονύσου ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της θρησκευτικότητας των κατοίκων της Λέσβου και μάλιστα στην περιοχή της Μήθυμνας φαίνεται ότι ήταν η σημαντικότερη.Την Ρωμαϊκή περίοδο η λατρεία του Φρυγικού Σαβάζιου ήταν ανώτερη ακόμη και από του Απόλλωνα, με βάση τις αναφορές, τις επιγραφές, και διάφορα άλλα ευρήματα.
Ο ΑΡΧΙΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ SAVAZIOS-ΔΙΟΝΥΣΟΣ KAI OI ΓΕΟΚΤΟΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.
O Φρυγικός δαίμονας Savazios είναι ο “θεός” των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν και την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο δαίμονα των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής “θεό” Απόλλων.
Στην μυθολογία-ιστορία αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες στους «θεούς»-δαίμονες της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Οι πόλεμοι των Ελλήνων κατά των βαρβάρων και οι φονικοί εμφύλιοι ήταν ο βασικός στόχος των σατανιστών ιερέων. Από κάθε πόλεμο απαιτούσαν ως θέληση των Ιουδαίων δαιμόνων Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός “θεός” Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων. Στον δαίμονα από την Φρυγία πιστεύουν από τα πανάρχαια χρόνια και οι Ιουδαίοι. Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Savazios αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους.
Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης- ομόθρησκος των Ιουδαίων αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών (1)
Οι Φοίνικες ίδρυσαν το Σημιτικό μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού.
Η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες “περί αθεΐας” και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές, και μεθοδικές γενοκτονίες. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία. Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : ” Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, “Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας”, σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες. Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των “άθεων” φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο.
Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία.
Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο “ιερό” άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.
Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3). Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία, όλων των Ελλήνων, η αδίστακτη και σκοτεινή ιερατική συμμορία των Δελφών. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας.
Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!
Την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό-Ιουδαϊκό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο. Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών.
Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία.
Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των δαιμόνων ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια.
Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας. Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία. Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών, ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων- δωδεκαθειστών για δωροδοκία.
Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα.
Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν “Ιουδαίοι” θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών. Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.