Η γεωστρατηγική του Θουκυδίδη στην αρχαία και την σύγχρονη εποχή στην Ελληνική και την Τουρκική πολιτική
Η Τουρκία εφαρμόζει το δόγμα της Κίνας σχετικά με την Γαλάζια πατρίδα. Είναι το δόγμα των τριών πολέμων με στόχο τον Γωστρατηγικό-Γεωπολιτικό΄
Για αυτό οι Τούρκοι στα πλαίσια αυτά εφαρμόζουν την γεωστρατηγική του Θουκιδίδη. Οι γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές τακτικές του μεγάλου ιστορικού διδάσκονται από την
αρχαιότητα μέχρι την σύγχρονη εποχή στα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου. Αρχικά να περάσουμε να δούμε τι αναφέρει ο Δημήτριος Τσαϊλάς απόστρατος Αξιωματικός του ΠΝ, δίδαξε επί σειρά ετών στις έδρες Επιχειρησιακής Σχεδιάσεως.:
“Η στροφή στη θαλάσσια κυριαρχία αντικατοπτρίζει μια σημαντική αλλαγή στην υψηλή τουρκική στρατηγική που έχει επιπτώσεις για τον Ελληνισμό και το θαλάσσιο άξονα Αιγαίου-Μεσογείου γενικότερα.
Η ναυτική στρατηγική της Τουρκίας έχει από καιρό ερωτευτεί τη νουθεσία του Θεμιστοκλή στους Αθηναίους – «έχουμε γη και πατρίδα, όσο έχουμε πλοία στη θάλασσα», όταν με τον δικό του συνοπτικό τρόπο ο Θουκυδίδης αποφαινόταν «Μέγα το της θαλάσσης κράτος».
Πράγματι, δεν υπερεκτιμάται η σκέψη μας αν υποστηρίξουμε ότι από τότε που η Νέο-οθωμανική και αναθεωρητική Τουρκία έστρεψε για πρώτη φορά την προσοχή της προς τη θάλασσα στις μεταγενέστερες δεκαετίες του 20ου αιώνα, κανένας στοχαστής δεν άσκησε μεγαλύτερη επιρροή στην τουρκική θαλάσσια στρατηγική, από το Θουκυδίδη. Τα κύρια επιχειρήματα αυτής της υψηλής τουρκικής στρατηγικής, είναι σχετικά ένα ξεκάθαρο σχέδιο και ονομάστηκε με δύο λέξεις: «Γαλάζια Πατρίδα».
Συμπεριφερόμενη ως περιφερειακή δύναμη και διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υποστήριξε ότι έχει ζωτικής σημασίας θαλάσσια συμφέροντα, που κυμαίνονται από την υπεράσπιση των ακτών τους έως την προστασία των ζωτικών εμπορικών οδών τους, που διαγράφονται από τον άξονα Εύξεινος Πόντος -Θάλασσα του Μαρμαρά -Στενά Ελλησπόντου -Αιγαίο Πέλαγος-Μεσόγειος Θάλασσα. Αντιλαμβανόμενη, την υπεράσπιση της θέσης της ως μεγάλη δύναμη της περιοχής χρειάστηκε να λάβει μέτρα για να εξασφαλίσει αυτά τα συμφέροντα έναντι των αντιπάλων ή ανταγωνιστών της.
Για το Θουκυδίδη αυτό υπονοούσε ότι μια πραγματικά μεγάλη δύναμη έπρεπε να κυριαρχήσει σε αυτές τις θάλασσες και μια τέτοια κυριαρχία θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την απομάκρυνση του κύριου στόλου του εχθρού σε μια αποφασιστική μάχη. Απόρροια αυτού είναι ότι οι συνεχείς απειλές προκλήσεις, παραβιάσεις και άλλες αποσπασματικές ναυτικές επιχειρήσεις κατά του Ελληνισμού αποσπούσαν την προσοχή που δεν μπορούσαν ποτέ να αποδειχθούν στρατηγικά καθοριστικές, πέραν του γκριζαρίσματος του Αιγαίου και την ποσοτική αύξηση των τουρκικών διεκδικήσεων εις βάρος του Ελληνισμού.
Οι λόγοι για την ελκυστικότητα του Θουκυδίδη για τους Τούρκους είναι προφανείς. Ο Θουκυδίδης περιέγραφε τη στρατηγική για μια ανερχόμενη δύναμη, την Αθήνα, η οποία συνειδητοποιούσε ότι είχε ζωτικά θαλάσσια συμφέροντα που έπρεπε να διασφαλιστούν για να ευημερήσουν και να συνειδητοποιήσουν το πεπρωμένο τους ως μεγάλη δύναμη.
Η έκκληση προς τους σύγχρονους Τούρκους πολιτικούς ηγέτες έχει τις ρίζες της σε μια παρόμοια λογική. Καθώς οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς άρχισαν να δημιουργούν οικονομική ανάπτυξη στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, η διαπίστωση των υποθαλάσσιων πόρων το 2000 και καθώς η Τουρκία εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από το θαλάσσιο εμπόριο και την άντληση των υδρογονανθράκων, οι Τούρκοι ηγέτες άρχισαν να αναγνωρίζουν ότι είχαν ζωτικά θαλάσσια συμφέροντα που έπρεπε να διασφαλιστούν. Αρχικά, αυτά τα συμφέροντα πλαισιώθηκαν από την άποψη των πλησιέστερων θαλασσών της Τουρκίας. Αμφισβήτηση της κυριαρχίας στα ύδατα Του Ανατολικού και Κεντρικού Αιγαίου.
Στη συνέχεια, ακολουθώντας μια τραχιά καμπύλη στο Νότο από την Κύπρο, μετά το σύμπλεγμα των νησιών της Μεγίστης- Καστελόριζου μέχρι την Κεντρική Μεσόγειο νοτίως της Κρήτης και εν’ τέλει με το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, άρχισαν να στρέφουν την προσοχή τους στις απομακρυσμένες βαθιές θάλασσες που θεωρούνταν όλο και περισσότερο ως κρίσιμες για την ασφάλεια και την ευημερία της Τουρκίας.
Και στις δύο περιόδους, η αφήγηση του Θουκυδίδη στην ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου παρείχαν ένα εννοιολογικό πλαίσιο για να σκεφτούνε το είδος της ναυτικής στρατηγικής που ταιριάζει καλύτερα σε μια ανερχόμενη Τουρκία. Και αν το τουρκική ναυτική στρατηγική, μετά το 1996 στα Ίμια, αγνόησε σε μεγάλο βαθμό τις αποφασιστικές μάχες και εκτοπισμό του εχθρικού στόλου από τις θάλασσες, αγκάλιασαν πλήρως εκείνους που ασχολούνταν με την ανάγκη μιας περιφερειακής δύναμης να έχει ένα ναυτικό κατάλληλο για τους σκοπούς της.
Συγκεκριμένα, οι Τούρκοι Ναύαρχοι υιοθέτησαν (και προσάρμοσαν ανάλογα) την άποψη του Θουκυδίδη ότι μια μεγάλη δύναμη έπρεπε να έχει ένα ναυτικό ικανό να αποσπά τον έλεγχο των στρατηγικών πλωτών οδών και των γεωστρατηγικών σημείων από ισχυρούς αντιπάλους, διασφαλίζοντας έτσι την ασφάλεια του εμπορίου από το οποίο εξαρτιόταν η ευημερία της. Εσωτερίκευσαν επίσης την πεποίθηση ότι μια πραγματικά μεγάλη δύναμη έπρεπε να έχει ένα ισχυρό μεγάλο ναυτικό – ικανό όχι μόνο να διασφαλίσει τα θαλάσσια συμφέροντά της, αλλά και να ελέγχει τοπικά και χρονικά τις θαλάσσιες περιοχές ενδιαφέροντος.
Η άποψη του Θεμιστοκλή όπως μεταφέρεται από τον Θουκυδίδη ήταν ότι ο πλήρης έλεγχος των θαλασσών, είναι πάντα το καλύτερο μέσο για τους μεγάλους στρατηγικούς στόχους μιας δύναμης και ότι αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την απομάκρυνση του εχθρικού στόλου από τις θάλασσες. Όπως άλλωστε, έπραξε το ιστορικό δίδυμο Βενιζέλου-Κουντουριώτη κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912-13.
Ωστόσο στη σύγχρονη εποχή αποφεύγονται οι μεγάλες ναυμαχίες ιδίως μεταξύ συμμαχικών κρατών, οι δυνάμεις θα μπορούσαν να έχουν τη δική τους ξεχωριστή «θαλάσσια στρατηγική».
Οπότε υιοθετήθηκε ο προσωρινός τοπικός «έλεγχος της θάλασσας», ο θαλάσσιος αποκλεισμός, οι καταδρομικές επιθέσεις σε ακατοίκητα νησιά και η άμυνα της πατρίδας. Όλα εξαρτούνται από την υψηλή στρατηγική που θα ακολουθούσε. Η πιο θεμελιώδης αρχή, ήταν του Κλαούζεβιτς, η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής στον πόλεμο.Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για το αυξημένο ενδιαφέρον των Τούρκων Ναυάρχων για την προσαρμογή στη σύγχρονη Τουρκική Ναυτική Στρατηγική. Ίσως ο πιο αποφασιστικός παράγοντας, ωστόσο, ήταν μια βαθιά αλλαγή στην υψηλή στρατηγική της Τουρκίας την τελευταία εικοσαετία περίπου.
Η στρατιωτική και άλλη στρατηγική εστίαση της Τουρκίας ήταν στην άμυνα της ηπειρωτικής Τουρκίας, στην επανένταξη εδαφών από την καθημαγμένη Μέση Ανατολή, και στην άσκηση περιορισμένου αριθμού διεκδικήσεων σε αμφισβητούμενα εδάφη όπου υπάρχουν Κουρδικοί πληθυσμοί. Ωστόσο, την τελευταία πενταετία περίπου, η Τουρκία υιοθέτησε ουσιαστικά μια νέα υψηλή στρατηγική, που ίσως χαρακτηρίζεται καλύτερα ως «κυριαρχία των θαλασσών».
Αυτή η στρατηγική περιλαμβάνει τα παρακάτω καθοριστικά στοιχεία. Κυρίως, συνεπάγεται δέσμευση για τη διασφάλιση των χερσαίων και των παράκτιων συνόρων της Τουρκίας, όπως τα ορίζει η Άγκυρα. Αυτό περιλαμβάνει τη διεκδίκηση της κυριαρχίας στη θάλασσα εντός της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας», των αμφισβητούμενων θαλασσίων ζωνών κατά μήκος των συνόρων της με την Ελλάδα, των νησιών που διεκδικεί στο Ανατολικό και Κεντρικό Αιγαίο και φυσικά της διχοτομημένης Κύπρου.
Περιλαμβάνει επίσης την άρνηση στον Ελληνισμό της δυνατότητας να απειλήσουν την ηπειρωτική Τουρκία από τα στρατιωτικοποιημένα νησιά. Επίσης η κυριαρχία των θαλασσών συνεπάγεται τη διατήρηση μιας ευνοϊκής ισορροπίας δυνάμεων. Στο τουρκικό πλαίσιο, μια ευνοϊκή ισορροπία δυνάμεων είναι αυτή που γέρνει υπέρ της Τουρκίας. Μεταξύ άλλων, αυτό σημαίνει μια ισορροπία που δεν είναι ευνοϊκή για τον Ελληνισμό.
Μια τέτοια υψηλή στρατηγική απαιτεί μια κατάλληλη θαλάσσια στρατηγική, μια στρατηγική που μπορεί να συνδέσει την εφαρμογή της ναυτικής ισχύος με τον πολιτικό σκοπό να αποτρέψει την ανάπτυξη μιας δυσμενούς ισορροπίας δυνάμεων σε οποιαδήποτε περιοχή που ο εξισορροπητής θεωρεί ζωτικής σημασίας.
Και αυτή ακριβώς είναι η θαλάσσια στρατηγική που ακολουθεί σήμερα η Τουρκία. Στην εγγύς θάλασσας περιοχές, για πάνω από μια δεκαετία τώρα είναι απασχολημένη με την ανάπτυξη αεροπορικών, ναυτικών και πυραυλικών δυνάμεων για να δημιουργήσει μια περιοχή αντιπρόσβασης και άρνησης (A2/AD). Για αυτήν την αποστολή, η Τουρκία αναπτύσσει υποβρύχια, φρεγάτες, αεροσκάφη, αντιαεροπορικά συστήματα, πυραύλους Κρουζ κατά πλοίων.
Αυτές οι δυνάμεις υποστηρίζονται από ισχυρή αεροπορία και μεγάλες ναυτικές βάσεις.
Πέρα από αυτή τη ζώνη άμυνας εγγύς στη θάλασσα, η Τουρκία έχει αναπτύξει ναυτικές δυνάμεις για να κυριαρχήσει στις θάλασσες μέχρι τη Βόρεια Αφρική. Εκτός από τις δυνατότητες A2/AD που μόλις αναφέρθηκαν, αυτές οι δυνάμεις περιλαμβάνουν προηγμένους βαλλιστικούς πυραύλους επιφανείας Ταϋφούν και πυραύλους Μπόρα ή Khan που απειλούν την ελληνική ενδοχώρα και τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα νησιά αντίστοιχα.
Χρησιμοποιούνται επίσης βαλλιστικοί πύραυλοι κατά πλοίων, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας προηγμένη τεχνολογία, έχουν την ικανότητα να χτυπούν με ακρίβεια και να νικούν τα περισσότερα συστήματα πυραυλικής άμυνας στη θάλασσα.
Ο σκοπός αυτών των συστημάτων είναι να αποτρέψουν, να καθυστερήσουν και, εάν είναι απαραίτητο, να υποβαθμίσουν πιθανές στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ελλάδας με τρόπους που αρνούνται τον έλεγχο του Ελληνισμού στις θάλασσες.Δεδομένων όλων αυτών, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία έχει αρχίσει να εφαρμόζει μια θαλάσσια στρατηγική που τους δίδαξε ο Ελληνισμός. Ωστόσο, για τον Ελληνισμό, το ερώτημα παραμένει: Τι πρέπει να κάνουμε; ¨
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του εβδομαδιαίου ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Contact : [email protected]
ΔΙΝΩ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΣΟ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ. ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΗ. ΕΤΙΚΕΤΕΣ : ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ–ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ–ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Φ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ–ΥΓΕΙΑ–ΛΑΜΠΡΟΣ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΣ–ΤΕΥΧΗ
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ MYTILENEPRESS ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Η έννοια του αμυντικού πολέμου στο διεθνές δίκαιο αφορά την πολεμική εμπλοκή μεταξύ των εθνών. Η χρήση όπλων ανάγεται ιστορικά στην αρχαιότητα και προηγείται της εμφάνισης των εθνών-κρατών. Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου, διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου. Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά.
Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. “Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους.”
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn.,Berlin: Weidmann, 1951: 150-182). (1) Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Διαχρονι
Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. Μερικούς αιώνες αργότερα ο υποστράτηγος των ΗΠΑ Smedley Butler στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έγραψε ότι ο πόλεμος είναι μια απάτη. Σύμφωνα με τον Αμερικανό υποστράτηγο Butler στους πολέμους μόνο μια μικρή ομάδα μυημένων είναι ενημερωμένοι για την πραγματικότητα.
Οι πόλεμοι είναι μια πραγματική απάτη που οργανώνεται προς όφελος ενός μικρού αριθμού ατόμων που ελέγχουν την εξουσία. Όλοι αυτοί οι πόλεμοι πραγματοποιούνται σε βάρος των λαών και παράλληλα δίνουν το δικαίωμα σε έναν μικρό αριθμό να αυξήσει την περιουσία του. Η παρατήρηση του στρατηγού Μπάτλερ περιγράφει άριστα τον υποτιθέμενο πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής Ουκρανίας την ίδια στιγμή που εδώ και αρκετά χρόνια διεξάγεται ανελέητος υβριδικός πόλεμος μεταξύ των δύο χωρών. Ας μην ξεχνάμε ότι μεταξύ άλλων ο πόλεμος είναι η τέχνη της εξαπάτησης.
Διαχρονικά οι θρησκευτικές-πολεμικές συρράξεις υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και στο όνομα των θεών σφαγιάστηκαν, βασανίστηκαν και μετανάστευσαν εκατομμύρια άνθρωποι.
Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : ” Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, “Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας”, σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες.
Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των “άθεων” φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο. Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες. Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους.
Το απόγειον του ανθελληνισμού και του εωσφορισμού, ήταν η αποστολή 300 αιχμαλώτων αγοριών, στις Σάρδεις για να ευνουχιστούν προς τιμήν της Κυβέλης !!! Ο Σπαρτιάτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, ανάγκασε τον άμαχο πληθυσμό, να καταφύγει στο “ιερό” άλσος. Στην συνέχεια έβαλε φωτιά και έκαψε πέντε χιλιάδες άμαχους. Απανθρακώθηκε-αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους. Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών», δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο.
Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3). Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία, όλων των Ελλήνων, η αδίστακτη και σκοτεινή ιερατική συμμορία των Δελφών. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας. Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!
Από κάθε πόλεμο οι αλλοδαπό ιερείς των Δελφών απαιτούσαν ως θέληση του Ιουδαίου Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου-Savaziou την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους, κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό, ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς, για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες και υποδαύλιζαν τα μίση μεταξύ των αρχαίων πόλεων. Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός “θεός” Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων της φυλής τους, ήταν παγανιστές. Στον Savazio από την Φρυγία πιστεύουν από τα πανάρχαια χρόνια και οι Ιουδαίοι. Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!!
Ένας μύστης- ομόθρησκος των Ιουδαίων αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών (1) O Φρυγικός δαίμονας Savazios είναι ο “θεός” των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν και την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο θεό των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής “θεό” Απόλλων. Την εποχή των Περσικών πολέμων το μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες.
Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Από τα αρχαία χρόνια τα έθνη όρισαν κανόνες ηθικής και νομικής δεοντολογίας, όμως ανέκαθεν τα ιερατεία είχαν έναν ισχυρό ρόλο, επιβάλλοντας την αδίστακτη εξουσία τους στους λαούς με καταστροφικές συνέπειες. (Εμφύλιοι πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα και οι τέσσερις Σταυροφορίες). Οι πολεμικές αντιπαραθέσεις στο όνομα των θεών γινόταν στην πραγματικότητα για να αποκτούν οι αρχιερείς των θρησκειών εξουσία-δύναμη και πλούτο. Η κινητήριος δύναμη της θρησκείας κινητοποιούσε τις μάζες οι οποίες πολεμούσαν για την πίστη, την πατρίδα, την ελευθερία, την περιουσία, και την ζωή. Το περί δικαίου αίσθημα το οποίο επικαλούνταν τα ιερατεία έκανε λιγότερο ειδεχθής και αποκρουστικές τις πολεμικές διαμάχες.
Η έννοια του αμυντικού πολέμου στο διεθνές δίκαιο αφορά την πολεμική εμπλοκή μεταξύ των εθνών. Η χρήση όπλων ανάγεται ιστορικά στην αρχαιότητα. Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή. Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου. Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι λογικό να παρουσιασθούν ως δίκαιες με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμαζόταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο
Η Μήλος ήταν αποικία των Λακεδαιμονίων και στην αρχή του πολέμου κράτησε ουδετερότητα Ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Εν τούτοις οι Αθηναίοι δεν αναγνώριζαν την ανεξαρτησία του νησιού. Αυτό ήταν κάτι υποτιμητικό για την Αθηναϊκή συμμαχία και δημιουργούσε αρνητική εικόνα για την δύναμη των Αθηναίων, στις άλλες πόλεις-κράτη. Η αυτοδιάθεση των Μήλιων θα δημιουργούσε τριγμούς και ρωγμές στην εξουσία των Αθηνών.
Οι απεσταλμένοι της Αθήνας στην Μήλο διαπραγματεύτηκαν σε κλειστό κύκλο με τους ηγέτες του νησιού. Οι Αθηναίοι με ηγεμονικό ύφος τονίζουν ότι στα πλαίσια του πολιτισμού και της Δημοκρατίας, οι Μήλιοι έχουν το δικαίωμα να διαφωνήσουν. Τότε οι άρχοντες της Μήλου απάντησαν ότι οι Αθηναϊκές δυνάμεις που απειλούν το νησί καταργούν κάθε δημοκρατική έννοια διαλόγου, διότι είναι υπό την απειλή των όπλων. Με την στρατιωτική ισχύ επιβάλουν οι Αθηναίοι τους όρους των διαπραγματεύσεων. Δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή για την Μήλο, εκτός από την υποταγή στην Αθήνα.
Στο επιχείρημα των Μήλιων ότι θα φαίνονταν άνανδροι αν παραδοθούν χωρίς να πολεμήσουν, οι επιικεφαλείς των Αθηναίων απάντησαν ότι αν πάρετε συνετές αποφάσεις δεν θεωρείστε ριψάσπιιδες. Γιατί δεν αγωνίζεστε ενάντιά με ίσουςόρους, διότι αντιμετωπίζετε μια ανώτερη στρατιωτικά δύναμη. Η λογική και το μέτρον Άριστον επιβάλλει την αποφυγή της καταστροφής. Σύμφωνα με τους Αθηναίους η γενναιότητα δεν είναι συνετή. Το παράτολμο συνδέεται με το συναίσθημα. Η λογική συνδέεται με την ψυχρότητα. Αν οι κάτοικοι της Μήλου αποδεχτούν την υποταγή και πληρώνουν το φόρο υποτέλειας που ζητούν οι Αθηναίοι, θα μετατραπούν σε θλιβερά ανδράποδα χωρίς ελευθερία-αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και καλές συνθήκες διαβίωσης. Όμως οι κάτοικοι της Μήλου επέλεξαν τον πόλεμο, γιατί οι Αθηναίοι δεν τους άφησαν κανένα περιθώριο.
Γιατί επιχείρησαν να τους ισοπεδώσουν. Διαχρονικά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν επιθυμούν να ζούνε, αν στερηθούν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους. Κατά την διάρκεια των εχθροπραξιών υπήρξαν προδότες ανάμεσα στους Μήλιους, για αυτό εξαναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν με τους Αθηναίους. Ο μοναδικός όρος που ζήτησαν οι νησιώτες ήταν να αποφασίζουν εκείνοι για τις ζωές τους. Όμως οι κατακτητές Αθηναίοι σκότωσαν όσους ενήλικους Μήλιους έπιασαν και έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Εγκαταστάθηκαν στο νησί και αργότερα, έφεραν πεντακοσίους αποίκους.
Ο Θουκυδίδης στον περίφημο διάλογό του με τους ΜήλIους αφηγείται τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας και Μήλου. Εφόσον η Αθήνα είναι η πιο δυνατή, η Μήλος υποχρεούται να υποκύψει για να αποφύγει τα χειρότερα. Η δύναμη της πειθούς και το στρατιωτικό οπλοστάσιο έπεισαν μερικούς Μήλιους ότι ήταν καλύτερο να συνεννοηθούν με τον επιτιθέμενο και να προδώσουν, με στόχο να διαπραγματευτούν μια θέση στη νικήτρια πλευρά. Το να κερδίζεις χωρίς να πολεμάς αποτελεί παγια τακτική στα πλαίσια του υβριδικού και συμβατικού πολέμου. Η δημιουργία πανικού στον αντίπαλο με στόχο την αποτροπή οποιαδήποτε αντιστάσεως καθώς ο τρομοκρατημένος αντίπαλος είναι πεπεισμένος ότι είναι καλύτερα να υποταχτεί.
Αυτό που δείχνουν τα έργα του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα, είναι ότι η δύναμη και η πολιτιστική ανωτερότητα αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία στις πολεμικές αναμετρήσεις, στην πολιτική, την οικονομία, τον αθλητισμό και την κοινωνία. Στον Πελοποννησιακό πόλεμο δεν επεμβαίνουν οι θεοί, αλλά πρωταγωνιστούν οι Περικλής, Θουκυδίδης, Αλκιβιάδης, Νικίας για τους Αθηναίους. Βρασίδας, Λύσανδρος για τους Σπαρτιάτες. Από αυτούς τους άνδρες εξαρτάται η νίκη. Από την παιδεία, τις ικανότητες και την ανδρεία τους
Ό ενάρετος άνθρωπος είναι δυνατός και είναι σε θέσηαντιστέκεται στους πειρασμούς, στις αδυναμίες, στους θρήνους και δεν αφήνει τον εαυτό του να εκτραπεί από το δρόμο του. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Δέκα Χιλιάδων,οι Έλληνες ηγέτες συνελήφθησαν και σκοτώθηκαν από τους Πέρσες, ο Ξενοφών βρίσκεται μόνος και αναγκασμένος να οδηγήσει τους επιζώντες έξω από αυτή την Περσία.
Ο ηγέτης στρατιωτικός-πολιτικός, πρέπει να είναι πρώτα από όλα ένας ισχυρός άνδρας, και ένας ενάρετος άνθρωπος. Η αδυναμία και η διονυσιακή κουλτούρα. δημιουργούν παρακμιακές καταστάσεις και ανθρώπους αδύναμους να αντισταθούν. Δύναμη δεν είναι μόνον η γενναιότητα στα πεδία των μαχών Ο δυνατός ηγέτης ξέρει να προστατεύει τους άνδρες του, να τους ξεκουράζει και να συμμερίζεται τις κακουχίες τους. Επίσης ο σωστός ηγέτης συζητά με τους στρατιώτες του, για τα προβλήματα που τους απασχολούν και ότι άλλο τους επιβαρύνει.