Mytilenepress : Η αδιαφορία του Πούτιν προς τον Σόλτς και ο εξασφαλισμένος πόλεμος στο Αλγέρι
Η εφημερίδα Bild αναφέρει ότι κατά την έναρξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία, κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνομιλίας με τη γερμανίδα καγκελάριο, ο Ρώσος πρόεδρος δεν ανέφερε καν τις δυτικές κυρώσεις κατά της Μόσχας. Ένα σημείο που θα ενοχλούσε τον Σολτς.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ MYTILENEPRESS ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
«Ο πρόεδρος δεν έθιξε ποτέ το θέμα των κυρώσεων με αυτούς που τις επέβαλαν », δήλωσε ο Ντμίτρι Πεσκόφ στις 29 Αυγούστου. « Για εμάς, ο σκοπός μας είναι πιο σημαντικός », πρόσθεσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου.
Ανακρίθηκε από έναν δημοσιογράφο στη δημοσίευση την προηγούμενη μέρα, στη Bild , για τις παρατηρήσεις που θα είχαν ανταλλάξει ο Όλαφ Σολτς και ο Εμανουέλ Μακρόν μετά τις αντίστοιχες τηλεφωνικές συνομιλίες τους με τον Βλαντιμίρ Πούτιν κατά την έναρξη της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα, ο Όλαφ Σολτς ανησυχούσε για την αδιαφορία του Βλαντιμίρ Πούτιν για τις δυτικές κυρώσεις.
« Κάτι με ενοχλεί περισσότερο από τις διαπραγματεύσεις: δεν παραπονιέται για όλες τις κυρώσεις », φέρεται να είπε η γερμανίδα καγκελάριος στον Εμμανουέλ Μακρόν, αναφέρει η εφημερίδα Bild . Το πιο πολυδιαβασμένο ταμπλόιντ της Γερμανίας βασίζεται στην ιστορία που έδωσε ο δημοσιογράφος Stephan Lamby για αυτή την ανταλλαγή μεταξύ των δύο δυτικών ηγετών στο βιβλίο του Emergency Situation. Governing in Wartime, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα από τον CH Beck. Βιβλίο που είναι κυρίως αφιερωμένο στη διαχείριση της σύγκρουσης στην Ουκρανία από τη γερμανική κυβέρνηση.
Αυτή η συνομιλία, μεταξύ Scholz και Macron, φέρεται να έλαβε χώρα στις 4 Μαρτίου 2022 μετά από τις αντίστοιχες κλήσεις τους στον Πούτιν. Βρισκόμαστε τότε στην 9η ημέρα της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία. Οι δυτικές καγκελαριές εντείνουν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, δηλώνοντας ότι θέλουν να κάνουν τον πρόεδρό της « παρία στη διεθνή σκηνή ». Το κλείσιμο του εναέριου χώρου στα ρωσικά αεροπλάνα, των μεγάλων ρωσικών τραπεζών που έχουν αποσυνδεθεί από το διατραπεζικό σύστημα Swift, αυτές οι κυρώσεις « ιστορικού » μεγέθους παρουσιάζονται στη συνέχεια ως πιθανές να προκαλέσουν την κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας.
Η κατάσταση στην Ουκρανία: Η μόνη ανησυχία του Πούτιν
Όμως, σύμφωνα με την αφήγηση του Stephan Lamby, αυτές οι κυρώσεις δεν αναφέρθηκαν καν από τον Ρώσο πρόεδρο κατά τις τηλεφωνικές του συνομιλίες με τη Γερμανίδα καγκελάριο, ούτε με τον ενοικιαστή του Ηλυσίου. « Δεν ξέρω αν το έκανε αυτό σε μια συνομιλία μαζί σας. Αλλά δεν ανέφερε καν τις κυρώσεις », φέρεται να επέμεινε ο γερμανός καγκελάριος στον Γάλλο συνομιλητή του, στον οποίο ο τελευταίος απάντησε, « ούτε εγώ ».
Σύμφωνα με τον Scholz, ο Ρώσος πρόεδρος –ο οποίος δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο συνάντησης με τους Γερμανούς και Γάλλους αρχηγούς κρατών για τη διαπραγμάτευση της ειρήνης στην Ουκρανία– μίλησε μόνο για επίλυση της κατάστασης στην Ουκρανία. « Μου είπε όλες τις ιδέες του για το πώς να βρω έναν συμβιβασμό. Μίλησε για αποστρατιωτικοποίηση, για αποναζοποίηση » θα είχε, σύμφωνα με τον όρο που χρησιμοποιεί η Bild , « παραπονέθηκε » ο Γερμανός ηγέτης. ︎
” Τίποτα καινούργιο, για να μιλήσω ειλικρινά “, καταλήγει η Καγκελάριος, αφού αναφέρει το ρωσικό αίτημα για αναγνώριση της Κριμαίας καθώς και την ανεξαρτησία των δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ. Λίγους μήνες αργότερα, αντιμέτωπες με την επίμονη άρνηση του Κιέβου και των δυτικών υποστηρικτών του να διαπραγματευτούν, αυτές οι δύο περιοχές που βομβαρδίζονται για χρόνια από τις ουκρανικές δυνάμεις θα καταλήξουν -με αυτές της Χερσώνας και της Ζαπορίτζια- να προσκολληθούν στη Ρωσία μετά το δημοψήφισμα.
Στο οικονομικό μέτωπο, η Ρωσία είναι σίγουρη για την ανθεκτικότητά της παρά τον πολλαπλασιασμό των δυτικών κυρώσεων. Τακτικά, η Μόσχα –όπως και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα– ανακοινώνει ότι αναθεωρεί προς τα πάνω τις προβλέψεις της για τη ρωσική οικονομία.
πηγή: RT France
Mytilenepress : Εφόσον οι Αμερικανοί έχουν έναν σεβασμό για το Αλγέρι, η ειρήνη και όχι η σύγκρουση στην Αφρική μπορεί να είναι εξασφαλισμένη.
Ο Αύγουστος είναι ένας μήνας που βρήκε τους περισσότερους κυβερνητικούς αξιωματούχους στο Ραμπάτ σε διακοπές μακριά από την πρωτεύουσα και τα δεινά της. Αλλά για εκείνους που έπρεπε να επανδρώσουν τα υπουργεία, μεγάλη σύγχυση κρέμονταν στον αέρα μέσα στο ίδιο το υπουργείο Εξωτερικών όταν συλλογίστηκε τις σχέσεις του Μαρόκου με τον παλαιότερο σύμμαχό του την Αμερική.
Η κορυφαία στιγμή του ενθουσιασμού ήρθε μεταξύ του Ισραήλ και του Μαρόκου όταν ο πρώτος αναγνώρισε τελικά τη διεκδίκηση του Ραμπάτ στη Δυτική Σαχάρα, την αμφισβητούμενη περιοχή στο νότο του Μαρόκου που ήταν αρχικά αποικία της Ισπανίας μέχρι το 1975, όταν η Μαδρίτη ουσιαστικά την εγκατέλειψε.
Και όμως δεν υπήρξαν πυροτεχνήματα, καμία μεγάλη χαρά από το Ραμπάτ παρά την τεράστια σημασία της κίνησης. Η ελίτ του Μαρόκου είναι δύσπιστη για την κίνηση του Ισραήλ, ειδικά δεδομένου ότι το Ισραήλ δεν έχει ακόμη δημιουργήσει προξενείο στη Δυτική Σαχάρα. Ο λόγος για τον οποίο έχουν σταματήσει δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στη μεγαλύτερη εικόνα του τι ήταν η αναγνώριση αρχικά και οι λόγοι πίσω από αυτήν. Σύμφωνα με τον κορυφαίο αναλυτή Sami Hamdi, γράφοντας για το Maghrebi.org, σε όλο το μήκος οι Μαροκινοί πίστευαν ότι αν ενίσχυαν τις σχέσεις με το Ισραήλ, η ανταπόδοση τους θα ήταν η πρόσβαση στο Κογκρέσο στις ΗΠΑ μέσω Ισραηλινών ηγετικών προσωπικοτήτων. Αυτή η πρόσβαση, ήλπιζαν, θα ακολουθούσε γρήγορα μια νέα πρωτοβουλία με τα Ηνωμένα Έθνη για την επίσημη αναγνώρισή της στη Δυτική Σαχάρα – ένα όνειρο του βασιλιά του Μαρόκου και πολλών ανθρώπων στην ίδια τη χώρα. Αλλά οι Ισραηλινοί γνώριζαν ότι αυτό δεν θα λειτουργούσε και έτσι έσερναν τα πόδια τους, ελπίζοντας ότι μια νέα τροπή των γεγονότων θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Στην περίπτωση αυτή, σύμφωνα με τον Hamdi, οι Ισραηλινοί ένιωσαν ότι οι Μαροκινοί είχαν κουραστεί από τα παιχνίδια και σκέφτονταν ακόμη και να αποχωρήσουν από τη συμφωνία εξομάλυνσης εντελώς – ωθώντας το Τελ Αβίβ να προχωρήσει στην αναγνώριση μόνο και μόνο για να κρατήσει το Ραμπάτ χαρούμενο.
Αλλά οι Μαροκινοί δεν είναι ηλίθιοι. Γνωρίζουν ότι έχουν εξαπατηθεί από το Ισραήλ και τώρα το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει το Ραμπάτ είναι ότι εάν το Ισραήλ προχωρήσει και χτίσει ένα προξενείο στη Δυτική Σαχάρα, η σημασία του θα σημαίνει κάτι μόνο εάν η κυβέρνηση Μπάιντεν ακολουθήσει την ίδια την πρωτοβουλία.
Ωστόσο, αυτό φαίνεται απίθανο. Όταν εξετάζουμε τις κινήσεις και τις ιδέες του Μπάιντεν για το Μαρόκο και την Αλγερία –με τη Σαχάρα στο επίκεντρο όλων– βλέπουμε ότι οι απόψεις του για το πώς να μειωθούν οι εντάσεις βασίζονται στην εμμονή του με τον Τραμπ. Δεν μπορεί να συνεχίσει να υποστηρίζει οποιαδήποτε σκληροπυρηνική πρωτοβουλία που θα μπορούσαν να ελπίζουν το Ραμπάτ και το Ισραήλ όσον αφορά την ενίσχυση του στρατού του Μαρόκου. Αντίθετα, είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες, να κινείται προς μια πολύ πιο ήπια προσέγγιση στην αντιμετώπιση της Αλγερίας. Οι πρόσφατες επισκέψεις του Άντονι Μπλίνκεν, οι οποίες οδήγησαν στο Αλγέρι να δηλώσει ότι είναι «ικανοποιημένο» με τη θέση των ΗΠΑ στη Δυτική Σαχάρα και όπου βρέθηκε το Μαρόκο δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι η Αλγερία γοητεύεται ως νέος σύμμαχος στην περιοχή τόσο για τα ενεργειακά της αποθέματα όσο και γεωπολιτική. Η παλιά παροιμία του να φέρνεις τους εχθρούς σου πιο κοντά,
Για την ελίτ του Ραμπάτ, αυτό είναι εξαιρετικά απογοητευτικό, καθώς δεν προωθεί τον φάκελο της Σαχάρας και δημιουργεί μόνο μια ατμόσφαιρα δυσαρέσκειας προς το στρατόπεδο Μπάιντεν, αφήνοντας τους Μαροκινούς στην ίδια βάρκα με τις περισσότερες χώρες του ΚΣΚ που κυριολεκτικά μετρούν τις μέρες πριν ελπίζουν Ο Τραμπ θα επιστρέψει και κάποια τάξη μπορεί να αποκατασταθεί.
Αλλά δεν είναι όλα άσχημα νέα. Μια ορισμένη υψηλή στάση τεστοστερόνης από το Ραμπάτ προκαλεί κάποια ανησυχία, ακόμη και ορισμένοι από τους συνεργάτες του που ζητούν από το παλάτι να εξετάσει το ενδεχόμενο αγοράς 90 εκατομμυρίων δολαρίων τζετ F-35 ως αντίμετρο στις άγριες δαπάνες του Αλγερίου σε στρατιωτικό υλικό.
Η ιδέα, κάπως γελοία που δεν έχει μελετηθεί καθόλου, θα αύξανε το διακύβευμα σε μια κούρσα εξοπλισμών μόνο αν έβγαινε ποτέ από το κλιμάκιο και έκανε την εξισορροπητική πράξη του Μπάιντεν μεταξύ Ραμπάτ και Αλγέρι ακόμα πιο δύσκολη. Μπορεί στους Μαροκινούς να μην αρέσει η διπλωματία του Μπάιντεν με τον μεγάλο εχθρό τους, αλλά είναι μια διπλωματία που μειώνει τις εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών και διατηρεί την ειρήνη. Οι Αλγερινοί, από την πλευρά τους, δεν πρόκειται να πηδήξουν όμως για να δείξουν ότι είναι σοβαροί παίκτες μέσω της διπλωματίας, όπως διαπίστωσε πρόσφατα ο βασιλιάς του Μαρόκου όταν πρόσφερε ένα κλαδί ελιάς σε πρόσφατη ομιλία του. Τίποτα δεν επέστρεψε.
Αλλά όσο οι Αμερικανοί έχουν έναν σεβασμό και τυχαίο διάλογο με το Αλγέρι, η ειρήνη και όχι η σύγκρουση στην ήπειρο μπορεί να διασφαλιστεί είτε στη Δυτική Σαχάρα είτε στον Νίγηρα όπου το Αλγέρι υπαινίσσεται ότι θα εμπλακεί εάν οι χώρες της Δυτικής Αφρικής αποφασίσουν να παρεμβαίνω. Με την διετή επέτειο από το φιάσκο της υποχώρησης της Αμερικής από το Αφγανιστάν ακόμα νωπή στο μυαλό πολλών αναλυτών, είναι δύσκολο να βρεθούν πάρα πολλές πρωτοβουλίες του Μπάιντεν στο κύκλωμα εξωτερικής πολιτικής που μπορούν να θεωρηθούν έξυπνες κινήσεις. Οι Μαροκινοί πρέπει να είναι πιο ευγνώμονες για τα μικρά ελέη.
Πηγή : Στρατηγική Κουλτούρα
