Απόρρητο έγγραφο Foreign Office 1992 και αφορούσε στην Ελλάδα.

Μια και κλείνει ένας χρόνος σήμερα από το θάνατο της Ελισσάβετ, να συμβάλλω και εγώ στο μνημόσυνο της….
Το 1992, δόθηκε στη δημοσιότητα ένα έγγραφο από το παγκοσμίως γνωστό Foreign Office των ΗΠΑ, το οποίο ήταν απόρρητο και αφορούσε στην Ελλάδα.
Το έγγραφο (F.O.371/29840:R7038, «Στέμμα και Σβάστικα, Η Ελλάδα τής Κατοχής και τής Αντίστασης, 1941-1944», κεφάλαιο «Πείνα και προπαγάνδα», τόμος Α΄, εκδόσεις «Παπαζήση») είχε ημερομηνία 11-7-1941, είχε δηλαδή συνταχθεί μερικές εβδομάδες μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τις δυνάμεις του άξονα.
Να σας θυμίσω εδώ ότι στην Ελλάδα είχαμε τριπλή κατοχή από Ιταλούς, Γερμανούς και Βούλγαρους.
Το ανατριχιαστικό ντοκουμέντο, έγραφε τα ακόλουθα:
«Το πρόβλημα είναι, πόσο αξίζει για μας η καλή θέληση των Ελλήνων; Έχει μεγαλύτερη σημασία για μας ο στόλος τους, ή αποτελεσματικότητα της παθητικής τους αντίστασης και η ένοπλη αντίσταση των ελευθέρων στρατευμάτων τους, εννοούνται τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα, που είχαν συγκροτηθεί υπό βρετανική επιτήρηση και χορηγία στη Μέση Ανατολή) ώστε να διευκολύνουμε τον εφοδιασμό της Ελλάδας με σιτηρά ή βαραίνει περισσότερο το κέρδος που τότε θα αποκομίσει ο εχθρός;
Είναι σημαντικό να έχουμε έναν υγιή πληθυσμό 7,5 εκατομμυρίων αγγλόφιλων Ελλήνων, για να ενισχύσουμε τη μεταπολεμική θέση μας στην Ανατολική Μεσόγειο, ή να αποδεχθούμε τη μείωση τού πληθυσμού της Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια τη μείωση τού ελληνικού πληθυσμού από την πείνα, την καταστροφή της υγείας του -κυρίως των παιδιών- καθώς και τη μεταστροφή των διαθέσεών του σε βίαια αντιβρετανικές;
Πρέπει να ζυγισθούν πολύ αποφασιστικά τα υπέρ και τα κατά, πριν αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα σε λιμοκτονία. Επίσης πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη, ότι οι Έλληνες δεν θα λιμοκτονήσουν σιωπηλά. Επιπλέον θα πρέπει να υπολογίσουμε τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη των Η.Π.Α.»
Ο Βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός, αποφασίστηκε με το πρόσχημα, του ότι η Ελλάδα, ως κατεχόμενη από τον αντίπαλο χώρα, δεν έπρεπε να ανεφοδιάζεται ούτε ακόμα και με προμήθειες και αγαθά, για τα οποία είχε συνάψει νόμιμες εμπορικές συμφωνίες προ της Κατοχής π.χ. με σιτάρι από την Αίγυπτο.
Η επισήμως προβαλλόμενη δικαιολογία ήταν, ότι ο αντίπαλος μπορούσε να υπεξαιρέσει προς όφελός του μέρος των αγαθών, που προορίζονταν για την επιβίωση των κατεχομένων πληθυσμών.
Ο αποκλεισμός της Ελλάδας περιλάμβανε ακόμα και την παρεμπόδιση από το Βρετανικό πολεμικό ναυτικό της βοήθειας, που προερχόταν από διεθνείς οργανώσεις. Έφτασαν στο σημείο οι Άγγλοι να δεσμεύσουν 350.000 τόνους αυστραλιανού σιταριού που, μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν εξοφλημένοι, για να μη φτάσουν ποτέ στην Ελλάδα.
Η ουσία όμως αυτού του αποκλεισμού και της δολοφονίας των Ελλήνων από πείνα ήταν για να εξωθηθεί ο πληθυσμός σε «αντίσταση» κατά του άξονα. Δηλαδή, προκειμένου να μην επωφεληθούν οι λίγες δεκάδες χιλιάδες Ιταλών ή Γερμανών, οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν θα πεινούσαν ποτέ, έπρεπε να γίνει «αποδεκτή μια μείωση τού πληθυσμού της Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια».
Κρίνοντας από την γνωστή θλιβερή ψυχοδιανοητική κατάσταση του νεοέλληνα, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το αποικιοκρατικό σκεπτικό: Δεν χάθηκε κι ο κόσμος, δηλαδή ο πόλεμος, αν το ένα τρίτο των Ελλήνων και μάλιστα τα παιδιά τους, δεν επιβιώσει. Άλλωστε οι Έλληνες έχουν αποδειχτεί κατά βάθος πιστά και υπάκουα σκυλιά: στην πραγματικότητα ότι κι αν τους κάνουμε (ακόμα κι αν είμαστε υπαίτιοι για μαζική δολοφονία των παιδιών τους), δεν θα τους περάσει καν απ’ το μυαλό να μας δαγκώσουν. Μπορεί να εκνευριστούν λίγο με μας, αλλά κατά βάθος είναι κουραδόμαγκες και φανφαρόνοι, που φωνάζουν μόνο για εκτόνωση.
Είναι τόσο δουλοπρεπείς, αληθινά σκουλήκια, που σχεδόν σε προκαλούν να τα πατήσεις: όπως κι οι βυζαντινομεσαιωνικοί πρόγονοί τους «τουμπάρονται» πανεύκολα με κολακευτικές παραινέσεις, σε σημείο, που να δουλεύουν για ψίχουλα ή να πεθάνουν πρόθυμα για σένα, νομίζοντας, ότι αυτό είναι ηρωισμός στην πνιγμένη ηθικολογία διάλεκτό τους το αποκαλούν «φιλότιμο».
Χαρακτηριστική η δήλωση του Έλληνα πρέσβη στην Άγκυρα Ρ. Ραφαήλ, ο οποίος δήλωσε με χαρακτηριστική αναισθησία, ότι «ο Ελληνικός λαός πρέπει να πεινάσει για να εξεγερθεί ενάντια στους κατακτητές»
Ο απολογισμός των νεκρών από τον λιμό τού 1941-1942 εκτιμάται από τους ιστορικούς, από 300.00 έως 800.00, στην πλειοψηφία τους παιδιά.