Klaus Schwab – O Ιδρυτής του WEF προέβλεψε με ακρίβεια την πανδημία ενώ υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας του χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους

0

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ο Ιδρυτής του Forum του Davos έχει προφητικές ικανότητες.

Ο ίδιος (το WEF) προέβλεψε την πανδημία, πρόλαβε να γράψει και σχετικό βιβλίο με αφορμή τον COVID-19 σε χρόνο dt ενώ υπήρξε και αυτόπτης μάρτυρας του χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους καθώς βρισκόταν στο Park Εast της Νέας Υόρκης ενώ το συμβάν βρισκόταν σε εξέλιξη.

Eδώ>

Πάμε όμως να δούμε την εντυπωσιακή πρόβλεψη της επερχόμενης πανδημίας όπως αυτή εμφανίζεται στον επίσημο ιστότοπο του Forum.

Mε ημερομηνία 15 Οκτωβρίου 2019 δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του WEF η προσομοίωση πανδημίας με την ονομασία EVENT 201 που εμπρόκειτο να λάβει χώρα 3 μέρες αργότερα στη Νέα Υόρκη και για την ακρίβεια στις 18 Οκτωβρίου 2019.

H προσομοίωση πανδημίας έγινε για να προετοιμαστεί η απάντηση των ηγετών για το ενδεχόμενο πανδημίας που θα γινόταν πραγματικότητα σχεδόν ταυτόχρονα εάν λάβουμε υπόψη μας τις επικρίσεις που ακολούθησαν σε βάρος της Κίνας για την καθυστερημένη ενημέρωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Δείτε>

Χορηγοί του EVENT 201 ήταν το WEF από κοινού με το Ιδρυμα Gates και το Johns Hopkins ( ιδιωτικό ερευνητικό πανεπιστήμιο των ΗΠΑ με έδρα τη Βαλτιμόρη).

Λίγο μετά θα ακολουθούσε η πραγματική πανδημία.

Το πιο εκτενές πορτρέτο του κ. Schwab φέρνει την υπογραφή του κ. Johnny Vedmore o οποίος είναι είναι ανεξάρτητος ερευνητής-δημοσιογράφος από το Κάρντιφ της Ουαλίας. Kαθώς η Σύνοδος του 2023 βρίσκεται σε εξέλιξη ας δούμε ποιος είναι ο εμπνευστής του Forum σύμφωνα με την έρευνα του συγκεκριμένου δημοσιογράφου.

Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ο Klaus Schwab βρισκόταν στο Park Εast της Νέας Υόρκης και υπήρξε μάρτυρας ενός από τα πιο εντυπωσιακά γεγονότα της επόμενης εικοσαετίας με τα δίδυμα κτίρια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου να σωριάζονται μετά από 3 απανωτές εκρήξεις. Σήμερα, δύο δεκαετίες μετά, ο Klaus Schwab κάθεται ξανά στην πρώτη σειρά μιας άλλης στιγμής που καθορίζει τη γενιά στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία.

Των Steve Beckow και Johnny Vedmore*
Aπόδοση> Γιάννης Βαγγελάτος

Έχοντας, φαινομενικά, πάντα μια θέση στην πρώτη σειρά όταν πλησιάζει μια τραγωδία, η εγγύτητα του Schwab με γεγονότα που αλλάζουν τον κόσμο πιθανότατα να οφείλεται στο ότι είναι ένας από τους πιο καλά δικτυωμένους ανθρώπους στη Γη. Ως κινητήριος δύναμη πίσω από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, «τον διεθνή οργανισμό για τη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα», ο Schwab έχει φλερτάρει με αρχηγούς κρατών, κορυφαία στελέχη επιχειρήσεων και την ελίτ ακαδημαϊκών και επιστημονικών κύκλων στο Νταβός για περισσότερα από 50 χρόνια.

Πιο πρόσφατα, έχει επίσης φλερτάρει με την οργή πολλών λόγω του πιο πρόσφατου ρόλου του ως επικεφαλής της Great Reset (Μεγάλη Επαναφορά), μιας σαρωτικής προσπάθειας να αναδημιουργηθεί ο πολιτισμός παγκοσμίως προς όφελος της ελίτ του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και των συμμάχων της.

Ο Schwab, κατά την ετήσια συνάντηση του Φόρουμ τον Ιανουάριο του 2021, τόνισε ότι η οικοδόμηση εμπιστοσύνης θα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας του Great Reset, σηματοδοτώντας τη συνεχιζόμενη επέκταση της ήδη μαζικής εκστρατείας δημοσίων σχέσεων της πρωτοβουλίας. Αν και ο Schwab ζήτησε την οικοδόμηση εμπιστοσύνης μέσω μιας απροσδιόριστης «προόδου», η εμπιστοσύνη συνήθως διευκολύνεται μέσω της διαφάνειας. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που πολλοί δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τον Schwab και τα κίνητρά του, καθώς είναι γνωστά ελάχιστα για την ιστορία και το βιογραφικό του πριν από την ίδρυση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Όπως πολλοί εξέχοντες επικεφαλής της ατζέντας που υποστηρίζεται από την ελίτ, το διαδικτυακό αρχείο του Schwab έχει καθαριστεί καλά, καθιστώντας δύσκολο να βρεθούν πληροφορίες για την πρώιμη ιστορία του καθώς και πληροφορίες για την οικογένειά του. Ωστόσο, έχοντας γεννηθεί στο Ράβενσμπουργκ της Γερμανίας το 1938, πολλοί εικάζουν τους τελευταίους μήνες ότι η οικογένεια του Schwab ίσως να είχε κάποια σχέση με τις πολεμικές προσπάθειες του Άξονα, δεσμούς που, εάν δημοσιοποιηθούν, θα μπορούσαν να απειλήσουν τη φήμη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και να προκαλέσουν ανεπιθύμητο έλεγχο στην αποστολή και τα κίνητρά του.

Στην έρευνα της ιστοσελίδας Unlimited Hangout, διερευνάται λεπτομερώς το παρελθόν για το οποίο ο Klaus Schwab έχει εργαστεί να αποκρύψει και αποκαλύπτεται η συμμετοχή της οικογένειας Schwab, όχι μόνο στη ναζιστική αναζήτηση για μια ατομική βόμβα, αλλά και στο παράνομο πυρηνικό πρόγραμμα της Νότιας Αφρικής για το απαρτχάιντ. Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η ιστορία του πατέρα του Klaus, Eugen Schwab, ο οποίος υπήρξε καθοδηγητής του υποστηριζόμενου από τους Ναζί γερμανικού υποκατατήματος μιας ελβετικής εταιρείας μηχανικών στον πόλεμο, ως εξέχων εργολάβος στρατού.

Αυτή η εταιρεία, η Escher-Wyss, θα χρησιμοποιούσε τη δουλεία για να παράγει μηχανήματα ζωτικής σημασίας για την πολεμική προσπάθεια των Ναζί, καθώς και Βαρύ Ύδωρ για το πυρηνικό τους πρόγραμμα. Χρόνια αργότερα, στην ίδια εταιρεία, ένας νεαρός, ο Klaus Schwab, υπηρέτησε στο διοικητικό συμβούλιο όταν πάρθηκε η απόφαση να εφοδιαστεί το ρατσιστικό καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής με τον απαραίτητο εξοπλισμό προκειμένου να προωθήσει την προσπάθειά του να γίνει πυρηνική δύναμη.

Με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ να είναι πλέον ένας εξέχων υποστηρικτής της μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων και της «καθαρής» πυρηνικής ενέργειας, το παρελθόν του Klaus Schwab τον καθιστά φτωχό εκφραστή της δήθεν ατζέντας του για το παρόν και το μέλλον. Ωστόσο, σκάβοντας ακόμη βαθύτερα στις δραστηριότητές του, γίνεται σαφές ότι ο πραγματικός ρόλος του Schwab ήταν από καιρό να «διαμορφώνει παγκόσμιες, περιφερειακές και βιομηχανικές ατζέντες» του παρόντος, προκειμένου να διασφαλίσει τη συνέχεια μεγαλύτερων, πολύ παλαιότερων σχεδίων που δυσφημίστηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο την πυρηνική τεχνολογία, αλλά και τις πολιτικές ελέγχου του πληθυσμού που είναι επηρεασμένες από την Ευγονική (ένα σύνολο πεποιθήσεων και πρακτικών που στοχεύουν στη βελτίωση της γενετικής ποιότητας του πληθυσμού).

Μία ιστορία από την Σουαβία

Στις 10 Ιουλίου του 1870, ο παππούς του Klaus Schwab,Jakob Wilhelm Gottfried Schwab, που αργότερα αναφέρεται ως απλά Gottfried, γεννήθηκε σε μια Γερμανία που βρίσκονταν σε πόλεμο με τους Γάλλους γείτονές της.

Η Καρλσρούη, η πόλη που γεννήθηκε ο Gottfried Schwab, περιλαμβάνονταν στο Μεγάλο Δουκάτο του Μπάντεν, το οποίο κυβερνούσε το 1870 ο 43χρονος Μέγας Δούκας του Μπάντεν, Φρειδερίκος Α’. Το επόμενο έτος, ο προαναφερόμενος Δούκας θα ήταν παρών στη διακήρυξη της Γερμανικής Αυτοκρατορίας που έλαβε χώρα στην Αίθουσα των Κατόπτρων στο Παλάτι των Βερσαλλιών.

Ήταν ο μοναδικός γαμπρός του αυτοκράτορα Γουλιέλμου Α’ και, ως Φρειδερίκος Α’, ήταν ένας από τους ηγεμόνες της Γερμανίας. Όταν ο Gottfried Schwab έγινε 18 ετών, η Γερμανία θα έβλεπε τον Γουλιέλμο Β’ να παίρνει το θρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του, Φρειδερίκου Γ’.

Το 1893, ο 23χρονος Gottfried Schwab θα έφευγε επίσημα από τη Γερμανία, έχοντας απαρνηθεί τη γερμανική υπηκοότητα, για να μεταναστεύσει στην Ελβετία. Εκείνη την εποχή, το επάγγελμά του ήταν αρτοποιός.Εδώ, ο Gottfried θα συναντούσε τη Marie Lappert που ήταν από το Κίρχμπεργκ κοντά στη Βέρνη της Ελβετίας και η οποία ήταν πέντε χρόνια νεότερή του. Οι δυο τους, θα παντρευτούν στο Ρόγκβιλ της Βέρνης, στις 27 Μαΐου του 1898 και τον επόμενο χρόνο, στις 27 Απριλίου του 1899, γεννήθηκε το παιδί τους, Eugen Schwab.

Την εποχή της γέννησής του Eugen, ο Gottfried Schwab είχε εξελιχθεί επαγγελματικά σε Μηχανικός Μηχανών. Όταν ο Eugen ήταν περίπου ενός έτους, ο Gottfried και η Marie Schwab αποφάσισαν να επιστρέψουν για να ζήσουν στην Καρλσρούη και ο Gottfried έκανε ξανά αίτηση για τη γερμανική υπηκοότητα.

Ο Eugen Schwab θα ακολουθούσε τα βήματα του πατέρα του και θα γινόταν επίσης Μηχανικός Μηχανών και στα επόμενα χρόνια θα συμβούλευε τα παιδιά του να κάνουν το ίδιο. Ο Eugen Schwab θα άρχιζε τελικά να εργάζεται σε ένα εργοστάσιο σε μια πόλη στην Άνω Σουαβία, στη Νότια Γερμανία, πρωτεύουσα της περιφέρειας Ράβενσμπουργκ, την Μπάντεν-Βούτεμπεργκ.

Το εργοστάσιο όπου θα χαράξει την καριέρα του ήταν το γερμανικό υποκατάστημα μιας ελβετικής εταιρείας με το όνομα Escher Wyss. Η Ελβετία είχε πολλούς μακροχρόνιους οικονομικούς δεσμούς με την περιοχή του Ράβενσμπουργκ,με Ελβετούς εμπόρους στις αρχές του 19ου αιώνα που έφεραν νήματα και προϊόντα ύφανσης. Την ίδια περίοδο, το Ράβενσμπουργκ παρέδιδε σιτηρά στο Ρόρσαχ, βαθιά μέσα στις Ελβετικές Άλπεις, μέχρι το 1870, μαζί με ζώα αναπαραγωγής και διάφορα τυριά. Μεταξύ 1809 και 1837, ζούσαν 375 Ελβετοί στο Ράβενσμπουργκ, αν και ο ελβετικός πληθυσμός είχε πέσει στους 133 μέχρι το 1910.

Στη δεκαετία του 1830, ειδικευμένοι Ελβετοί εργάτες δημιούργησαν ένα εργοστάσιο βαμβακιού με ενσωματωμένο εργοστάσιο λεύκανσης και φινιρίσματος που ανήκε και συντηρήθηκε από τους αδελφούς Erpf. Η αγορά αλόγων του Ράβενσμπουργκ, που δημιουργήθηκε γύρω στο 1840, προσέλκυσε επίσης πολλούς από την Ελβετία, ειδικά μετά το άνοιγμα της σιδηροδρομικής γραμμής από το Ράβενσμπουργκ στο Φριντριχσάφεν, μια πόλη που βρίσκεται στην κοντινή λίμνη της Κωνσταντίας, στα σύνορα της Ελβετίας και της Γερμανίας, το 1847.

Οι έμποροι σιτηρών από το Ρόρσαχ έκαναν τακτικές επισκέψεις στο εργαστάσιο του Ράβενσμπουργκ και τελικά αυτή η διασυνοριακή συνεργασία και το εμπόριο οδήγησε επίσης στο άνοιγμα ενός υποκαταστήματος στην πόλη, του εργοστασίου μηχανών της Ζυρίχης, Escher-Wyss & Cie. Αυτό έγινε εφικτό όταν ολοκληρώθηκε η γραμμή τρένου που συνέδεε την Ζυρίχη με το γερμανικό δίκτυο δρομολογίων, μεταξύ 1850 και 1853.

Το εργοστάσιο ιδρύθηκε από τον Walter Zuppinger μεταξύ 1856 και 1859 και θα ξεκινήσει την παραγωγή το 1860. Το 1861,μπορούμε να δούμε το πρώτο επίσημο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας των κατασκευαστών του Escher-Wyss στο Ράβενσμπουργκ που αναφέρεται στις «ιδιαίτερες εγκαταστάσεις με μηχανικούς αργαλειούς για ύφανση κορδέλας». Εκείνη την εποχή, το υποκατάστημα του Ράβενσμπουργκ Escher Wyss θα διευθύνονταν από τον Walter Zuppinger και θα ήταν εκεί όπου ο ίδιος ανέπτυξε την εφαπτομενική τουρμπίνα του και όπου κέρδισε μια σειρά από επιπλέον διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Το 1870, ο Zuppinger, μαζί με άλλους, ίδρυσαν επίσης ένα εργοστάσιο χαρτοποιίας στο Μπάινφερτ, κοντά στο Ράβενσμπουργκ. Ο ίδιος, αποσύρθηκε το 1875 και αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις στην περαιτέρω προώθηση των στροβίλων.

Στο γύρισμα του νέου αιώνα, το εργοστάσιο Escher-Wyss είχε αφήσει την ύφανση της κορδέλας σχεδόν στην άκρη και άρχισε να επικεντρώνεται σε πολύ μεγαλύτερα έργα όπως η παραγωγή μεγάλων βιομηχανικών στροβίλων και, το 1907, ενεπλάκη σε μια «διαδικασία έγκρισης και παραχώρησης» για την κατασκευή υδροηλεκτρικού σταθμού κοντά στο Ντόγκερν Αμ Ράιν, όπως αναφέρεται σε έγγραφο της Βασιλείας στηνν Ελβετία από το 1925.

Μέχρι το 1920, το εργοστάσιο Escher-Wyss βρέθηκε μπλεγμένο σε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες.Η συνθήκη των Βερσαλλιών είχε περιορίσει τη στρατιωτική και οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, και η Ελβετική Εταιρεία βρήκε την ύφεση στα γειτονικά εθνικά έργα υπερβολική για να την αντέξει.

Ωστρόσο, το μητρικό υποκατάστημα Escher-Wyss που βρισκόταν στη Ζυρίχη και είχε ιδρυθεί το 1805 και η εταιρεία, η οποία εξακολουθούσε να επωφελείται από μια καλή φήμη και μια ιστορία που διήρκεσε περισσότερο από έναν αιώνα, κρίθηκαν πολύ σημαντικά για να χαθούν. Τον Δεκέμβριο του 1920, πραγματοποιήθηκε αναδιοργάνωση με μείωση του μετοχικού κεφαλαίου από 11,5 σε 4,015 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα και το οποίο αργότερα αυξήθηκε ξανά σε 5,515 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι το τέλος του οικονομικού έτους του 1931, η εταιρεία Escher-Wyss εξακολουθούσε να χάνει χρήματα.

Μέχρι τότε, το εργοστάσιο συνέχιζε να παραδίδει μεγάλης κλίμακας συμβάσεις κατασκευαστικών έργων, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, όπως σημειώνεται σε επίσημη αλληλογραφία με ημερομηνία 1924 που ανταλλάχθηκε μεταξύ του Γουλιέλμου Γ΄, πρίγκιπα της Θουριγγίας, της εταιρείας Escher-Wyss και του διαχειριστή περιουσιακών στοιχείων του Οίκου της Θουριγγίας, λογιστή Julius Heller. Αυτό το έγγραφο αναφέρεται στους «Γενικούς Όρους και Προϋποθέσεις της Ένωσης Γερμανών Κατασκευαστών Υδροτουρμπίνων για την Παράδοση Μηχανών και Άλλου Εξοπλισμού για Υδροηλεκτρικούς Σταθμούς».

Αυτό επιβεβαιώνεται επίσης σε ένα φυλλάδιο για τη «συμφωνία της Ένωσης Γερμανών Κατασκευαστών Υδροτουρμπίνων για την Εγκατάσταση Στροβίλων και Ανταλλακτικών Μηχανών εντός του Γερμανικού Ράιχ», που τυπώθηκε στις 20 Μαρτίου 1923 σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο από την Escher-Wyss για έναν ρυθμιστή πίεσης λαδιού.

Αφού η Μεγάλη Ύφεση στις αρχές της δεκαετίας του 1930 είχε καταστρέψει την παγκόσμια οικονομία, η Escher-Wyss ανακοίνωσε ότι «η καταστροφική εξέλιξη της οικονομικής κατάστασης σε σχέση με το νόμισμα μειώνεται. Η εταιρεία [Escher-Wyss] δεν είναι προσωρινά σε θέση να συνεχίσει τις τρέχουσες υποχρεώσεις της σε διάφορες χώρες των πελατών της». Η εταιρεία αποκάλυψε επίσης ότι θα ζητούσε την αναβολή ενός δικαστηρίου στην ελβετική εφημερίδα Neue Zürcher Nachrichten, η οποία ανέφερε την 1η Δεκεμβρίου 1931 ότι «η Escher-Wyss έλαβε αναστολή απόφασης πτώχευσης μέχρι τα τέλη Μαρτίου 1932 και ενεργώντας ως επιμελητής στην Ελβετία, έχει οριστεί μια εταιρεία εμπιστοσύνης». Το άρθρο ανέφερε με αισιοδοξία ότι «θα πρέπει να υπάρξει προοπτική συνέχισης των επιχειρήσεων». Το 1931, η Escher-Wyss απασχολούσε περίπου 1.300 μη συμβασιούχους εργάτες και 550 μισθωτούς.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η Escher-Wyss βρέθηκε ξανά σε οικονομικά προβλήματα. Αυτή τη φορά, δημιουργήθηκε μια κοινοπραξία προκειμένου να σώθει η προβληματική εταιρεία μηχανικής. Η κοινοπραξία συγκροτήθηκε εν μέρει από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Ελβετίας (της οποίας κατά σύμπτωση επικεφαλής ήταν ένας Max Schwab, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον Klaus Schwab) και έλαβε χώρα περαιτέρω αναδιάρθρωση.

Το 1938, ανακοινώθηκε ότι ένας μηχανικός της εταιρείας, ο συνταγματάρχης Jacob Schmidheiny θα γινόταν ο νέος Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Escher-Wyss. Λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου, το 1939, ο Schmidheiny φέρεται να είπε: «Το ξέσπασμα του πολέμου δεν σημαίνει απαραίτητα λουκέτο για μία βιομηχανία με μηχανές σε μια ουδέτερη χώρα, αντιθέτως». Η Escher-Wyss και η νέα της διοίκηση, προφανώς ανυπομονούσαν να επωφεληθούν από τον πόλεμο, ανοίγοντας το δρόμο για τη μεταμόρφωσή της σε σημαντικό στρατιωτικό εργολάβο των Ναζί.

Μια σύντομη ιστορία της εβραϊκής δίωξης στο Ράβενσμπουργκ

Όταν ο Αδόλφος Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, πολλά πράγματα άλλαξαν στη Γερμανία και η ιστορία του εβραϊκού πληθυσμού του Ράβενσμπουργκ κατά τη διάρκεια εκείνης της εποχής είναι θλιβερή. Ωστόσο, δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αντισημιτισμός είχε σηκώσει κεφάλι στην περιοχή.

Κατά τον Μεσαίωνα, μια συναγωγή, που αναφέρεται ήδη από το 1345, βρισκόταν στο κέντρο του Ράβενσμπουργκ και που εξυπηρετούσε μια μικρή εβραϊκή κοινότητα, την παρουσία της οποίας μπορεί να εντοπίσει κανείς από το 1330 έως το 1429. Στα τέλη του 1429 και έως το 1430, οι Εβραίοι του Ράβενσμπουργκ είχαν στοχοποιηθεί και ακολούθησε μια φρικτή σφαγή.Στους κοντινούς οικισμούς Λιντάου, Υμπερλίνγκεν, Μπούχορν (αργότερα μετονομάστηκε σε Φριντριχσάφεν), Μίρσμπουργκ και Κόστανζ, έγιναν μαζικές συλλήψεις Εβραίων κατοίκων.

Οι Εβραίοι του Λιντάου κάηκαν ζωντανοί κατά τη «Συκοφαντία του Αίματος»του Ράβενσμπουργκ το 1429/1430, στην οποία μέλη της εβραϊκής κοινότητας κατηγορήθηκαν ότι θυσίαζαν μωρά μέσω τελετουργιών. Τον Αύγουστο του 1430, στο Υμπερλίνγκεν, η εβραϊκή κοινότητα αναγκάστηκε να αλλαξοπιστήσει, με 12 να αρνούνται και να σκοτώνονται. Οι σφαγές, συνολικά, έγιναν με την άμεση έγκριση του βασιλιά Σίγκμουντ και οι υπόλοιποι Εβραίοι εκδιώχθηκαν σύντομα από την περιοχή.

Το Ράβενσμπουργκ είχε πρωτοστατήσει και το 1559 σε αυτό τον διωγμό, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Φερδινάνδος Α’. Μάλιστα, πολύ αργότερα, σε μια ανανεωμένη οδηγία του 1804 που εκδόθηκε για τη φρουρά της πόλης, αναφέρονταν: «Εφόσον οι Εβραίοι δεν επιτρέπεται να ασχολούνται με οποιοδήποτε εμπόριο ή επιχείρηση, δεν επιτρέπεται σε κανέναν από αυτούς η είσοδος στην πόλη με τα πόδια ή με άμαξα. Επίσης, όσοι βρίσκονται ήδη στην πόλη και δεν έχουν λάβει άδεια για μεγαλύτερη ή μικρότερη παραμονή από το αστυνομικό γραφείο, πρέπει να απομακρυνθούν από την πόλη. Εκ του αστυνομικού τμήματος».

Μόλις τον 19ο αιώνα οι Εβραίοι κατάφεραν να εγκατασταθούν νόμιμα στο Ράβενσμπουργκ και, ακόμη και τότε, ο αριθμός τους παρέμενε τόσο μικρός που δεν ξαναχτίστηκε άλλη συναγωγή. Το 1858, υπήρχαν μόνο 3 Εβραίοι καταγεγραμμένοι και, το 1895, ο αριθμός αυτός έφτασε στους 57. Από την αλλαγή του αιώνα μέχρι το 1933, ο αριθμός των Εβραίων που ζούσαν στο Ράβενσμπουργκ είχε μειωθεί σταθερά, καθώς η κοινότητα τότε απαρτιζόταν μόνο από 23 ανθρώπους.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, υπήρχαν επτά κύριες εβραϊκές οικογένειες που ζούσαν στο Ράβενσμπουργκ, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών Adler, Erlanger, Harburger, Herrmann, Landauer, Rose και Sondermann. Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους εθνικοσοσιαλιστές, ορισμένοι από τους Εβραίους του Ράβενσμπουργκ αναγκάστηκαν αρχικά να μεταναστεύσουν, ενώ άλλοι αργότερα δολοφονήθηκαν σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξαν πολλές δημόσιες εκδηλώσεις μίσους προς τη μικρή κοινότητα των Εβραίων μέσα και γύρω από το Ράβενσμπουργκ.

Ήδη, στις 13 Μαρτίου 1933, περίπου τρεις εβδομάδες πριν από το πανεθνικό ναζιστικό μποϊκοτάζ όλων των εβραϊκών καταστημάτων στη Γερμανία, φρουροί της Στούρμαμπταϊλουνγκ (παραστρατιωτική οργάνωση προσκείμενη αρχικά στο Γερμανικό Εργατικό Κόμμα και στη συνέχεια στη μετεξέλιξή του, στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ) τοποθετήθηκαν μπροστά σε δύο από τα πέντε εβραϊκά καταστήματα στο Ράβενσμπουργκ και προσπάθησαν να εμποδίσουν πελάτες προκειμένου να εισέλθουν, βάζοντας πινακίδες σε ένα κατάστημα που ανέφεραν,«Το Wohlwert έκλεισε μέχρι την αρυανοποίηση του».

Το Wohlwert’s σύντομα θα «αρυανοποιούνταν» και θα ήταν το μόνο εβραϊκό κατάστημα που θα επιζούσε από το ναζιστικό πογκρόμ. Οι άλλοι ιδιοκτήτες των τεσσάρων μεγάλων εβραϊκών πολυκαταστημάτων στο Ράβενσμπουργκ, οι Knopf, Merkur, Landauer και Wallersteiner αναγκάστηκαν όλοι να πουλήσουν τις περιουσίες τους σε μη Εβραίους εμπόρους μεταξύ 1935 και 1938. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλοί από τους Εβραίους του Ράβενσμπουργκ κατάφεραν να φύγουν στο εξωτερικό πριν ξεκινήσει η χειρότερη δίωξη των εθνικοσοσιαλιστών.

Ενώ τουλάχιστον οκτώ πέθαναν βίαια, αναφέρθηκε ότι τρεις Εβραίοι πολίτες που ζούσαν στο Ράβενσμπουργκ επέζησαν λόγω των Γερμανίδων συζύγων τους. Μερικοί από τους Εβραίους που συνελήφθησαν στο Ράβενσμπουργκ κατά τη διάρκεια της «Νύχτας των Κρυστάλλων» αναγκάστηκαν να παρελάσουν στους δρόμους του Μπάντεν-Μπάντεν υπό την επίβλεψη φρουρών των SS την επόμενη μέρα και αργότερα μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζάξενχαουζεν.

Στο Ράβενσμπουργκ σημειώθηκαν φρικτά εγκλήματα των Ναζί κατά της ανθρωπότητας. Την 1η Ιανουαρίου 1934, τέθηκε σε ισχύ στη Ναζιστική Γερμανία ο «Νόμος για την Πρόληψη των Κληρονομικών Ασθενειών»,που σήμαινε ότι άτομα με διαγνωσμένες ασθένειες όπως άνοια, σχιζοφρένεια, επιληψία, κληρονομική κώφωση και διάφορες άλλες ψυχικές διαταραχές, θα μπορούσαν να στειρωθούν νόμιμα.Στο Νοσοκομείο της πόλης του Ράβενσμπουργκ, που σήμερα ονομάζεται Νοσοκομείο Heilig-Geist, πραγματοποιήθηκαν αναγκαστικές στειρώσεις από τον Απρίλιο του 1934. Μέχρι το 1936, η στείρωση ήταν η πιο εκτελούμενη ιατρική πράξη στο δημοτικό νοσοκομείο.

Στα προπολεμικά χρόνια της δεκαετίας του 1930, που οδήγησαν στη προσάρτηση της Πολωνίας, το εργοστάσιο Escher-Wyss του Ράβενσμπουργκ, το οποίο τότε διαχειριζόταν ο πατέρας του Klaus Schwab, Eugen Schwab,συνέχισε να είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης της περιοχής, ενώ και το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ του απένειμε τον τίτλο της«Εθνικοσοσιαλιστικής Πρότυπης Εταιρείας». Στην ουσία, ενώ ο Schwab ήταν επικεφαλής, οι Ναζί ζητούσαν συνεργασία στον επερχόμενο πόλεμο και τελικά το εργαστάσιο ανταποκρίθηκε.

Η Escher-Wyss του Ράβενσμπουργκ και ο πόλεμος

Το Ράβενσμπουργκ ήταν ιδιαιτέρως ωφελούμενο εν καιρώ πολέμου, καθώς δεν υπήρξε ποτέ στόχος αεροπορικών επιδρομών των Συμμάχων. Η παρουσία του Ερυθρού Σταυρού και μια φημολογούμενη συμφωνία με διάφορες εταιρείες,συμπεριλαμβανομένης της Escher-Wyss, οδήγησαν τις συμμαχικές δυνάμεις να συμφωνήσουν δημοσίως να μην στοχοποιήσουν την πόλη της Νότιας Γερμανίας. Δεν χαρακτηρίστηκε ως σημαντικός στρατιωτικός στόχος καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και, για το λόγο αυτό, η πόλη διατηρεί ακόμα πολλά από τα αρχικά της χαρακτηριστικά. Ωστόσο, πολύ πιο σκοτεινά πράγματα συνέβαιναν στο Ράβενσμπουργκ όταν ξεκίνησε ο πόλεμος.

Ο Eugen Schwab συνέχισε να διαχειρίζεται την «Εθνικοσοσιαλιστική Πρότυπη Εταιρεία», την Escher-Wyss, και η ελβετική εταιρεία βοηθούσε τη ναζιστική Βέρμαχτ να παράγει σημαντικά πολεμικά όπλα, καθώς και περισσότερους βασικούς οπλισμούς. Η εταιρεία Escher-Wyss ήταν ηγέτης στην τεχνολογία μεγάλων στροβίλων για υδροηλεκτρικά φράγματα και σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, αλλά κατασκεύαζε επίσης εξαρτήματα για γερμανικά μαχητικά αεροσκάφη. Συμμετείχε επίσης στενά σε πολύ πιο σκοτεινά έργα που συνέβαιναν στα παρασκήνια, τα οποία, αν ολοκληρωνόταν, θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αξιωματούχοι των Ναζί μπροστά από το Δημαρχείο του Ράβενσμπουργκ το 1938. Πηγή: Haus der Stadtgeschichte Ravensburg

Η δυτική στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών γνώριζε ήδη τη συνενοχή και τη συνεργασία της Escher-Wyss με τους Ναζί. Υπάρχουν διαθέσιμα αρχεία από τις δυτικές στρατιωτικές πληροφορίες εκείνη την εποχή, συγκεκριμένα το γκρουπ Αρχείων 226 (RG 226), με δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS), τα οποία δείχνουν ότι οι συμμαχικές δυνάμεις γνώριζαν ορισμένες από τις επιχειρήσεις της Escher-Wyss στις οποίες συναλλλάσσονταν με τους Ναζί.
Μέσα στο RG 226, υπάρχουν τρεις συγκεκριμένες αναφορές για την Escher-Wyss:

• Αριθμός αρχείου 47178:Η Escher-Wyss της Ελβετίας εργάζεται για μια μεγάλη παραγγελία της Γερμανίας. Τα φλογοβόλα αποστέλλονται από την Ελβετία με το όνομα Brennstoffbehaelter. Με ημερομηνία Σεπτ. 1944.

• Ο αριθμός αρχείου 41589αναφέρει ότι οι Ελβετοί επέτρεπαν να αποθηκεύονται οι γερμανικές εξαγωγές στη χώρα τους, ένα υποτιθέμενο ουδέτερο έθνος κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: Επιχειρηματικές σχέσεις μεταξύ της Empresa Nacional Calvo Sotelo (ENCASO), της Escher Wyss και της Mineral Celbau Gesellschaft. 1 σελ. Ιούλιος 1944. Βλέπε επίσης L 42627, την Έκθεση σχετικά με τη συνεργασία μεταξύ της ισπανικής Empresa Nacional Calvo Sotelo και της γερμανικής Rheinmetall Borsig, σχετικά με τις γερμανικές εξαγωγές που αποθηκεύονται στην Ελβετία. 1 σελ. Αύγουστος 1944.

• Ο αριθμός αρχείου 72654ισχυρίζονταν ότι: Ο βωξίτης της Ουγγαρίας στάλθηκε στη Γερμανία και την Ελβετία για διύλιση. Στη συνέχεια, ένα κυβερνητικό συνδικάτο έχτισε ένα εργοστάσιο αλουμινίου στο Dunaalmas στα σύνορα της Ουγγαρίας και στο οποίο παρέχεται ηλεκτρική ενέργεια. Η Ουγγαρία συνεισέφερε σε ανθρακωρυχεία και παραγγέλθηκε εξοπλισμός από την ελβετική εταιρεία Escher-Wyss. Η παραγωγή ξεκίνησε το 1941. 2 σελ. Μάιος 1944.

H Escher-Wyss υπήρξε ηγέτιδα στη δημιουργία νέας τεχνολογίας στροβίλων. Η εταιρεία είχε κατασκευάσει έναν στρόβιλο 14.500 HP για το στρατηγικά σημαντικό υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της βιομηχανικής εγκατάστασης Norsk Hydro στο Βέρμοκ, κοντά στο Ριούκαν, στη Νορβηγία. Το εργοστάσιο Norsk Hydro, μέρος του οποίου υποστηριζόταν από την Escher Wyss, ήταν το μόνο βιομηχανικό εργοστάσιο υπό τον έλεγχο των Ναζί, ικανό να παράγει Βαρύ Ύδωρ, ένα συστατικό απαραίτητο για την παραγωγή πλουτωνίου για το ναζιστικό πρόγραμμα ατομικής βόμβας.

Οι Γερμανοί είχαν αφήσει στην άκρη όλους τους δυνατούς πόρους για την παραγωγή Βαρέος Ύδατος, αλλά οι συμμαχικές δυνάμεις γνώριζαν τις τεχνολογικές προόδους που θα μπορούσαν να αλλάξουν το παιχνίδι από τους ολοένα και πιο απελπισμένους Ναζί. Κατά τη διάρκεια του 1942 και του 1943, το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο έγινε στόχος, επιτυχημένων -μερικώς- επιδρομών βρετανικών καταδρομέων και της νορβηγικής αντίστασης, αν και η παραγωγή Βαρέος Ύδατος συνεχίστηκε. Οι συμμαχικές δυνάμεις θα ρίξουν περισσότερες από 400 βόμβες στο εργοστάσιο, κάτι που όμως επηρέασε ελάχιστα τις μεγάλες εγκαταστάσεις.

Το 1944, γερμανικά πλοία προσπάθησαν να μεταφέρουν Βαρύ Ύδωρ πίσω στη Γερμανία, αλλά η Νορβηγική Αντίσταση κατάφερε να βυθίσει μόλις ένα. Έτσι, με τη βοήθεια της Escher-Wyss, οι Ναζί κατάφεραν σχεδόν να αλλάξουν την παλίρροια του πολέμου και να επιφέρουν μια νίκη του Άξονα.

Πίσω στο εργοστάσιο Escher-Wyss στο Ράβενσμπουργκ, ο Eugen Schwab ήταν απασχολημένος με το να χρησιμοποιεί στη ναζιστική εταιρεία του την αναγκαστική εργασία. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σχεδόν 3.600 εργάτες δούλευαν καταναγκαστικά στο Ράβενσμπουργκ, συμπεριλαμβανομένου και του εργαστασίου της Escher Wyss. Σύμφωνα με τον αρχειοφύλακα της πόλης στο Ράβενσμπουργκ, Andrea Schmuder, το εργοστάσιο μηχανών Escher-Wyss απασχολούσε μεταξύ 198 και 203 πολιτικούς κρατουμένους και αιχμαλώτους κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Karl Schweizer, ένας τοπικός ιστορικός του Λιντάου, αναφέρει ότι η Escher-Wyss διατηρούσε ένα μικρό ειδικό στρατόπεδο για εργάτες καταναγκαστικής εργασίας στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου.

Η χρήση τέτοιων εργατών στο Ράβενσμπουργκ κατέστησε αναγκαία τη δημιουργία ενός από τα μεγαλύτερα καταγεγραμμένα ναζιστικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στο εργαστάσιο ενός πρώην ξυλουργού, στη Ziegelstrasse 16. Πριν, το εν λόγω στρατόπεδο φιλοξενούσε 125 Γάλλους αιχμαλώτους πολέμου που στάλθηκαν σε άλλα στρατόπεδα το 1942. Οι Γάλλοι εργάτες αντικαταστάθηκαν από 150 Ρώσους αιχμαλώτους πολέμου, οι οποίοι, σύμφωνα με φήμες, είχαν τη χειρότερη μεταχείριση από όλους τους αιχμαλώτους. Μια τέτοια κρατούμενη ήταν η Zina Jakuschewa,της οποίας η κάρτα και το βιβλίο εργασίας φυλάσσονται στο Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτά τα έγγραφα την προσδιορίζουν ως μη Εβραία εργάτρια καταναγκαστικής εργασίας, η οποία ήταν στο Ράβενσμπουργκ της Γερμανίας το 1943 και το 1944.

Ο Eugen Schwab θα διατηρούσε ευσυνείδητα το status quo της εταιρείας κατά τα χρόνια του πολέμου. Εξάλλου, με τον νεαρό Klaus Martin Schwab να γεννιέται το 1938 και τον αδελφό του, Urs Reiner Schwab, λίγα χρόνια αργότερα, ο Eugen ήθελε να κρατήσει τα παιδιά του μακριά από το κακό.

 

Klaus Martin Schwab: Άνθρωπος του μυστηρίου, διεθνώς

Γεννημένος στις 30 Μαρτίου του 1938 στο Ράβενσμπουργκ της Γερμανίας, ο Klaus Schwab ήταν το μεγαλύτερο παιδί σε μια κανονική «πυρηνική» οικογένεια. Μεταξύ 1945 και 1947, ο Klaus φοίτησε στο δημοτικό σχολείο στο Άου. Ο Klaus Schwab θυμάται σε μια συνέντευξη του 2006 στους Irish Times ότι: «Μετά τον πόλεμο, ήμουν πρόεδρος της γαλλογερμανικής περιφερειακής ένωσης νεολαίας. Οι ήρωές μου ήταν ο Adenauer, ο De Gasperi και ο De Gaulle».

Ο Klaus Schwab και ο μικρότερος αδελφός του, Urs Reiner Schwab, επρόκειτο να ακολουθήσουν τα βήματα του παππού τους, Gottfried, και του πατέρα τους, Eugen, και θα εκπαιδεύονταν αρχικά ως μηχανικοί. Ο πατέρας του Klaus είχε πει στον νεαρό Schwab ότι, αν ήθελε να έχει αντίκτυπο στον κόσμο, τότε θα έπρεπε να εκπαιδευτεί ως Μηχανικός Μηχανών. Αυτή θα ήταν μόνο η αρχή των πανεπιστημιακών διαπιστευτηρίων του Schwab.

Ο Κλάους θα αρχίσει να σπουδάζει στο Spohn-Gymnasium του Ράβενσμπουργκ μεταξύ 1949 και 1957, αποφοιτώντας τελικά από το Humanistisches Gymnasium. Μεταξύ 1958 και 1962, ξεκίνησε να εργάζεται με διάφορες εταιρείες μηχανικής και, το 1962, ο Klaus ολοκλήρωσε τις σπουδές μηχανολόγου-μηχανικού στο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας (ETH) στη Ζυρίχη με δίπλωμα μηχανικού. Την επόμενη χρονιά, ολοκλήρωσε επίσης ένα μάθημα οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Φρίμπουργκ, στην Ελβετία. Από το 1963 έως το 1966, εργάστηκε ως Βοηθός του Γενικού Διευθυντή του Γερμανικού Συνδέσμου Μηχανοδομίας (VDMA), στη Φρανκφούρτη.

Το 1965, ο Schwab εργάστηκε επίσης για το διδακτορικό του στο ETH της Ζυρίχης, γράφοντας διατριβή με θέμα: «Η μακροπρόθεσμη εξαγωγική πίστωση ως επιχειρηματικό πρόβλημα στη μηχανολογία». Στη συνέχεια, το 1966, έλαβε πράγματι το διδακτορικό του στη Μηχανική από το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (ETH) της Ζυρίχης. Εκείνη την εποχή, ο πατέρας του Klaus, Eugen Schwab, «κολυμπούσε» σε μεγαλύτερους «κύκλους» από ό,τι είχε «κολυμπήσει προηγουμένως».

Αφού ήταν μια πολύ γνωστή προσωπικότητα στο Ράβενσμπουργκ ως Διευθύνων Σύμβουλος του εργοστασίου Escher-Wyss πριν από τον πόλεμο, ο Eugen θα εκλεγόταν τελικά ως Πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου της πόλης. Το 1966, κατά την ίδρυση της γερμανικής επιτροπής για τη σιδηροδρομική σήραγγα Splügen, ο Eugen Schwab την όρισε ως ένα έργο«που δημιουργεί μια καλύτερη και ταχύτερη σύνδεση με την ολοένα και πιο συγκλίνουσα Ευρώπη μας, προσφέροντας νέες ευκαιρίες για πολιτιστική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη».

Το 1967, ο Klaus Schwab απέκτησε διδακτορικό στα Οικονομικά από το Πανεπιστήμιο του Φρίμπουργκ της Ελβετίας, καθώς και πτυχίο Master στη Δημόσια Διοίκηση από τη Σχολή Διακυβέρνησης John F. Kennedy στο Χάρβαρντ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ ήταν στο Χάρβαρντ, ο Schwab διδάχθηκε από τον Henry Kissinger, για τον οποίο αργότερα θα έλεγε ότι ήταν μεταξύ των κορυφαίων 3-4 ανθρώπων που έχουν επηρεάσει περισσότερο τη σκέψη του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Ο Henry Kissinger και ο πρώην μαθητής του, Klaus Schwab, καλωσορίζουν τον πρώην πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Ted Heath στην ετήσια συνεδρίαση του WEF το 1980. Πηγή: Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ

Στο προαναφερθέν άρθρο των Irish Times του 2006, ο Klaus μίλησε για εκείνη την περίοδο ως μία πολύ σημαντική εποχή για τη διαμόρφωση της σημερινής ιδεολογικής του σκέψης, δηλώνοντας: «Χρόνια αργότερα, όταν επέστρεψα από τις ΗΠΑ μετά τις σπουδές μου στο Χάρβαρντ, υπήρξαν δύο γεγονότα που είχαν ένα αποφασιστικό έναυσμα για μένα. Το πρώτο ήταν ένα βιβλίο του Jean-Jacques Servan-Schreiber, The American Challenge, που έλεγε ότι η Ευρώπη θα έχανε έναντι των ΗΠΑ λόγω των κατώτερων μεθόδων διαχείρισης της Ευρώπης. Το άλλο ήταν –και αυτό έχει σχέση με την Ιρλανδία– όταν η Ευρώπη των έξιέγινε η Ευρώπη των εννέα». Αυτά τα δύο γεγονότα θα βοηθούσαν στη διαμόρφωση του Klaus Schwab σε έναν άνθρωπο που ήθελε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι δημιουργούσαν τις επιχειρήσεις τους.

Την ίδια χρονιά, ο μικρότερος αδερφός του Klaus, Urs Reiner Schwab, αποφοίτησε από το ETH της Ζυρίχηςως μηχανολόγος-μηχανικός και ο Klaus Schwab πήγε να εργαστεί στην παλιά εταιρεία του πατέρα του, την Escher-Wyss, η οποια έγινε σύντομα Sulzer Escher-Wyss AG, Zurich. Εκεί ανέλαβε Βοηθός του Προέδρου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναδιοργάνωση των συγχωνευόμενων εταιρειών. Το γεγονός αυτό οδηγεί στις πυρηνικές διασυνδέσεις του Klaus.

Η άνοδος ενός τεχνοκράτη

Η Sulzer, μια ελβετική εταιρεία της οποίας η προέλευση χρονολογείται από το 1834, είχε αναδειχθεί για πρώτη φορά μετά την έναρξη της κατασκευής συμπιεστών το 1906. Μέχρι το 1914, η οικογενειακή εταιρεία είχε γίνει μέρος «τριών μετοχικών εταιρειών»,μία από τις οποίες ήταν η επίσημη εταιρεία χαρτοφυλακίου. Στη δεκαετία του 1930, τα κέρδη της Sulzer θα πέσουν κατακόρυφα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και, όπως πολλές επιχειρήσεις εκείνη την εποχή, αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα πληρωμών και σε σχέση με τους εργάτες τους.

Επειδή ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν επηρέασε τόσο την Ελβετία όσο τους γείτονές της, η οικονομική άνθηση που επρόκειτο να ακολουθήσει οδήγησε στην αύξηση της ισχύος και της κυριαρχίας της Sulzer στην αγορά. Το 1966, λίγο πριν την άφιξη του Klaus Schwab στην Escher-Wyss, οι Ελβετοί κατασκευαστές στροβίλων υπέγραψαν συμφωνία συνεργασίας με τους αδελφούς Sulzer στο Βίντερτουρ. Η Sulzer και η Escher-Wyss θα ξεκινήσουν να συγχωνεύονται το 1966, όταν η Sulzer αγόρασε το 53% των μετοχών της Escher. Η δεύτερη θα γινόταν επίσημα Sulzer Escher-Wyss AG το 1969, όταν και η τελευταία από τις μετοχές αποκτήθηκε από τους αδελφούς Sulzer.

Μόλις ξεκίνησε η συγχώνευση, η Escher-Wyss άρχισε να αναδιαρθρώνεται και δύο από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίουθα ήταν τα πρώτα που θα βίωναν το τέλος της υπηρεσίας τους στην Escher-Wyss. Ο Δρ. H. Schindler και ο W. Stoffel παραιτήθηκαν από το Διοικητικό Συμβούλιο, του οποίου ηγήθηκαν τότε οι Georg Sulzer και Alfred Schaffner. Ο Δρ. Schindler ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Escher-Wyss για 28 χρόνια και είχε εργαστεί δίπλα στον Eugen Schwab για μια μεγάλη διάρκεια της θητείας του. Ο Peter Schmidheiny θα αναλάβει αργότερα ως Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Escher-Wyss, συνεχίζοντας την κυριαρχία της οικογένειας Schmidheiny στα στελέχη της εταιρείας.

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, αποφασίστηκε ότι η Escher-Wyss και η Sulzer θα επικεντρωθούν σε ξεχωριστούς τομείς της μηχανικής, με τα εργοστάσια της Escher-Wyss να εργάζονται κυρίως στην κατασκευή υδραυλικών σταθμών παραγωγής ενέργειας, συμπεριλαμβανομένων στροβίλων, αντλιών αποθήκευσης, μηχανών αναστροφής, συσκευών κλεισίματος και αγωγών, καθώς και ατμοστροβίλων, στροβιλοσυμπιεστών, συστημάτων εξάτμισης, φυγοκέντρων και μηχανημάτων για τη βιομηχανία χαρτιού και χαρτοπολτού. Η Sulzer θα επικεντρωνόταν στη βιομηχανία ψύξης καθώς και στην κατασκευή ατμολεβήτων και αεριοστροβίλων.

Την 1η Ιανουαρίου του 1968, η πρόσφατα αναδιοργανωμένη Sulzer Escher-Wyss AG βγήκε επισήμως στην αγορά, έχοντας εξορθολογιστεί, μια κίνηση που κρίθηκε απαραίτητη λόγω των πολλών μεγάλων εξαγορών. Σε αυτές, περιλαμβάνονταν μια στενή συνεργασίαμε την Brown Boveri, μια ομάδα ελβετικών εταιρειών ηλεκτρικής μηχανικής που είχαν επίσης εργαστεί για τους Ναζί, προμηθεύοντας τους Γερμανούς με υλικά για τα υποβρύχια που χρησιμοποιούσαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Brown Boveri είχε επίσης περιγραφεί ως «εργολάβος ηλεκτρικών ειδών που σχετίζονται με την άμυνα» και τα στελέχη της θεωρούσαν ότι οι συνθήκες του αγώνα εξοπλισμών του Ψυχρού Πολέμου ήταν επωφελείς για την επιχείρησή τους.

Η συγχώνευση και η αναδιοργάνωση αυτών των ελβετικών κολοσσών μηχανολογίας απέδωσε με μοναδικούς τρόπους. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1968 στη Γκρενόμπλ, οι Sulzer και Escher-Wyss χρησιμοποίησαν 8 συμπιεστές ψύξης για να δημιουργήσουν τόνους τεχνητού πάγου. Επίσης, το 1969, οι δύο εταιρείες ενώθηκαν για να βοηθήσουν στην κατασκευή ενός νέου επιβατηγού πλοίου με το όνομα Hamburg, το πρώτο πλοίο στον κόσμο που ήταν πλήρως κλιματιζόμενο χάρη στη συνεργασία Sulzer και Escher-Wyss.

Το 1967, ο Klaus Schwab εκτινάχθηκε επίσημα στη σκηνή της ελβετικής επιχειρηματικής κοινότητας, πρωτοστάτησε στη συγχώνευση μεταξύ Sulzer και Escher-Wyss, καθώς και στον σχηματισμό κερδοφόρων συμμαχιών, όπως με την Brown Boveri και άλλους. Τον Δεκέμβριο του 1967, ο Klaus θα μιλούσε στη Ζυρίχη μπροστά στους κορυφαίους ελβετικούς οργανισμούς μηχανικών, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της Ένωσης Εργοδοτών Ελβετικών Κατασκευαστών Μηχανών και Μετάλλων και της Ένωσης Ελβετικών Κατασκευαστών Μηχανών.

Στην ομιλία του, θα προέβλεπε σωστά τη σημασία της ενσωμάτωσης των υπολογιστών στη σύγχρονη ελβετική μηχανική, δηλώνοντας ότι: «Το 1971, προϊόντα που δεν κυκλοφορούν καν στην αγορά σήμερα είναι πιθανό να αντιπροσωπεύουν έως και το ένα τέταρτο των πωλήσεων αύριο. Αυτό απαιτεί από τις εταιρείες να ερευνούν συστηματικά πιθανές εξελίξεις και να εντοπίζουν κενά στην αγορά.

Σήμερα (σ.σ. 1971), 18 από τις 20 μεγαλύτερες εταιρείες στον κλάδο των μηχανημάτων μας διαθέτουν τμήματα σχεδιασμού στα οποία έχουν ανατεθεί τέτοιες εργασίες. Φυσικά, όλοι πρέπει να κάνουν χρήση των πιο πρόσφατων τεχνολογικών εξελίξεων, και οι υπολογιστές είναι ένα από αυτά. Οι πολλές μικρές και μεσαίες εταιρείες του κλάδου των μηχανών μας ακολουθούν το δρόμο της συνεργασίας ή χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες ειδικών παρόχων υπηρεσιών επεξεργασίας δεδομένων».

Οι υπολογιστές και τα δεδομένα θεωρήθηκαν προφανώς σημαντικά για το μέλλον, σύμφωνα με τον Schwab, και αυτό προβλήθηκε περαιτέρω στην αναδιοργάνωση της Sulzer Escher-Wyss κατά τη συγχώνευσή της. Ο σύγχρονος ιστότοπος της Sulzer αντικατοπτρίζει αυτήν την αξιοσημείωτη αλλαγή κατεύθυνσης, δηλώνοντας ότι, το 1968: «Οι δραστηριότητες τεχνολογίας υλικών εντείνονται [από τη Sulzer] και αποτελούν τη βάση για προϊόντα ιατρικής τεχνολογίας. Η θεμελιώδης αλλαγή από μια εταιρεία κατασκευής μηχανών σε μια εταιρεία τεχνολογίας αρχίζει να γίνεται εμφανής».

Πράγματι, ο Klaus Schwab βοήθησε να μετατραπεί η Sulzer Escher-Wyss σε κάτι περισσότερο από έναν απλό γίγαντα μηχανουργίας, μετατρέποντας την σε μια εταιρεία τεχνολογίας που οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα σε ένα μέλλον υψηλής τεχνολογίας. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η Sulzer Escher-Wyss άλλαξε και μία άλλη εστίαση της επιχείρησής προκειμένου να βοηθήσει στο να «δημιουργηθεί η βάση για προϊόντα ιατρικής τεχνολογίας», ένας τομέας που δεν είχε αναφερθεί προηγουμένως στους στόχους, είτε της Sulzer είτε της Escher-Wyss.

Αλλά η τεχνολογική πρόοδος δεν ήταν η μόνη αναβάθμιση που ήθελε να παρουσιάσει ο Klaus Schwab στη Sulzer Escher-Wyss. Επεδίωκε επίσης να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο η εταιρεία σκεφτόταν το στιλ της διοίκησης της επιχείρησής της. Ο Schwab και οι στενοί του συνεργάτες πίεζαν για μια εντελώς νέα επιχειρηματική φιλοσοφίαπου θα επέτρεπε «σε όλους τους εργαζόμενους να αποδεχτούν ως ηθικό χρέος τους στόχους της εταιρείας, εξασφαλίζοντας της έτσι μια αίσθηση ευελιξίας».

Ο ίδιος ο Klaus άρχισε να αναδεικνύεται ως πιο ενεργό δημόσιο πρόσωπο στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Εκείνη την εποχή, η εταιρεία Sulzer Escher-Wyss άρχισε επίσης να ενδιαφέρεται περισσότερο να ασχοληθεί με τον Τύπο, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Τον Ιανουάριο του 1969, οι ελβετικοί γίγαντες διοργάνωσαν μια δημόσια συμβουλευτική συνάντηση με τίτλο «Ημέρα Ενημέρωσης της Βιομηχανίας Μηχανικής»,η οποία αφορούσε κυρίως ζητήματα σχετικά με τη διαχείριση της εταιρείας. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, ο Schwab θα δήλωνε ότι οι εταιρείες που χρησιμοποιούν αυταρχικό στυλ διαχείρισης «δεν είναι σε θέση να ενεργοποιήσουν πλήρως το “ανθρώπινο κεφάλαιο”», ένα επιχείρημα που θα χρησιμοποιούσεσε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις στα τέλη της δεκαετίας του 1960.

Πλουτώνιο και Πρετόρια

Η Escher-Wyss ήταν πρωτοπόρα σε μερικές από τις πιο σημαντικές τεχνολογίες στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως επισημαίνει το Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ σε έγγραφό του για την «Υπερκρίσιμη ανάπτυξη του κύκλου Brayton CO2 (CBC)», μια συσκευή που χρησιμοποιείται σε υδροηλεκτρικούς και πυρηνικούς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής, «η Escher-Wyss ήταν η πρώτη που ανέπτυξε τη στροβιλομηχανή για συστήματα CBC, ξεκινώντας το 1939».

Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται ότι κατασκευάστηκαν 24 συστήματα, «με την Escher-Wyss να σχεδιάζει τους κύκλους μετατροπής ισχύος και να κατασκευάζει τις στροβιλομηχανές». Μέχρι το 1966, λίγο πριν από την είσοδο του Schwab στην Escher-Wyss και την έναρξη της συγχώνευσης με τη Sulzer, ο συμπιεστής ηλίου της Escher-Wyss είχε σχεδιαστεί για την La Fleur Corporation και συνέχισε την εξέλιξη της συσκευής Brayton Cycle Development. Αυτή η τεχνολογία εξακολουθούσε να είναι σημαντική για τη βιομηχανία όπλων μέχρι το 1986, με τα πυρηνικά μη επανδρωμένα αεροσκάφηνα είναι εξοπλισμένα με έναν πυρηνικό αντιδραστήρα κύκλου Brayton που ψύχεται με ήλιο.

Η Escher-Wyss είχε εμπλακεί με την κατασκευή και εγκατάσταση πυρηνικής τεχνολογίας τουλάχιστον ήδη από το 1962, όπως φαίνεται σε ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για μια «διάταξη ανταλλαγής θερμότητας για ένα πυρηνικό εργοστάσιο» και ένα άλλο, από το 1966,για έναν «σταθμό αεριοστροβίλου πυρηνικού αντιδραστήρα με ψύξη έκτακτης ανάγκης». Μετά την αποχώρηση του Schwab από την Sulzer Escher-Wyss, η Sulzer θα βοηθούσε επίσης στην ανάπτυξηειδικών στροβιλοσυμπιεστών για εμπλουτισμό ουρανίου για την παραγωγή καυσίμων αντιδραστήρων.

Όταν ο Klaus Schwab προσχώρησε στη Sulzer Escher-Wyss το 1967 και ξεκίνησε την αναδιοργάνωση της σε εταιρεία τεχνολογίας, η εμπλοκή της Sulzer Escher-Wyss στις πιο σκοτεινές πτυχές της παγκόσμιας κούρσας πυρηνικών εξοπλισμών έγινε αμέσως πιο έντονη. Πριν εμπλακεί ο Klaus, η Escher-Wyss είχε συχνά επικεντρωθεί στο να βοηθάει στο σχεδιασμό και την κατασκευή εξαρτημάτων για μη στρατιωτικές χρήσεις της πυρηνικής τεχνολογίας, π.χ. την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας.

Ωστόσο, με την άφιξη του «πρόθυμου» Schwab ήρθε και η συμμετοχή της εταιρείας στην παράνομη διάδοση της τεχνολογίας πυρηνικών όπλων. Μέχρι το 1969, η ενσωμάτωση της Escher Wyss στην Sulzer ολοκληρώθηκε πλήρως και θα μετονομάζονταν σε Sulzer AG, αφαιρώντας το ιστορικό Escher-Wyss από το όνομά της.

Τελικά, αποκαλύφθηκε, χάρη σε μια ανασκόπηση και μία έκθεση από τις ελβετικές αρχές και έναν άνδρα ονόματι Peter Hug, ότι η Sulzer Escher-Wyss άρχισε κρυφά να προμηθεύεται και να κατασκευάζει βασικά μέρη για πυρηνικά όπλα κατά τη δεκαετία του 1960. Η εταιρεία, ενώ ο Schwab ήταν στο διοικητικό συμβούλιο, άρχισε επίσης να παίζει κρίσιμο ρόλο-κλειδί στην ανάπτυξη του παράνομου προγράμματος πυρηνικών όπλων της Νότιας Αφρικής κατά τα πιο σκοτεινά χρόνια του καθεστώτος του απαρτχάιντ. Ο Klaus Schwab ήταν ηγετική φυσιογνωμία στην ίδρυση μιας εταιρικής κουλτούρας που βοήθησε την Πρετόρια να κατασκευάσει έξι πυρηνικά όπλα και να συναρμολογήσει εν μέρει ένα έβδομο.

Στην έκθεση του,ο Peter Hug περιέγραψε το πώς η Sulzer Escher Wyss AG είχε προμηθεύσει κρίσιμα υλικά στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής και ότι βρήκε στοιχεία για τον ρόλο της Γερμανίας στην υποστήριξη του ρατσιστικού καθεστώτος. Αποκάλυψε επίσης ότι η ελβετική κυβέρνηση «γνώριζε κάποιες παράνομες συμφωνίες, αλλά “τις ανεχόταν σιωπηλά”, ενώ υποστήριξε ενεργά ορισμένες από αυτές ή τις επέκρινε με μισή καρδιά». Η έκθεση του Hug τελικά οριστικοποιήθηκε σε ένα project με τίτλο: «Ελβετία και Νότια Αφρική 1948-1994 – Τελική Έκθεση του NFP 42+ που ανατέθηκε από το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Συμβούλιο», η οποία συντάχθηκε και γράφτηκε από τον Georg Kreis και δημοσιεύτηκε το 2007.

Μέχρι το 1967, η Νότια Αφρική είχε κατασκευάσει έναν αντιδραστήρα ως μέρος ενός σχεδίου για την παραγωγή πλουτωνίου, το SAFARI-2, στο Πελιντάμπα, το κύριο πυρηνικό ερευνητικό κέντρο της Νότιας Αφρικής, το οποίο διευθύνεται από την South African Nuclear Energy Corporation. Το SAFARI-2 ήταν μέρος ενός έργου για την ανάπτυξη ενός αντιδραστήρα που θα μετριάζονταν από Βαρύ Ύδωρ και ο οποίος θα τροφοδοτείτο από φυσικό ουράνιο και θα ψύχονταν με νάτριο.

Αυτή η σύνδεση με την ανάπτυξη Βαρέος Ύδατος για τη δημιουργία ουρανίου, η ίδια τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί, επίσης με τη βοήθεια της Escher-Wyss, μπορεί να εξηγήσει το γιατί οι Νοτιοαφρικανοί έμπλεξαν αρχικά την Escher-Wyss. Αλλά μέχρι το 1969,η Νότια Αφρική εγκατέλειψε το έργο του αντιδραστήρα Βαρέος Ύδατος επειδή αποστράγγιζε πόρους από το πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου που είχε ξεκινήσει για πρώτη φορά το 1967.

Το 1970, η Escher-Wyss ήταν σίγουρα βαθιά συνδεδεμένη με την πυρηνική τεχνολογία, όπως φαίνεται σε ένα αρχείοπου φυλάσσεται στο Landesarchivs Baden-Württemberg, στα κρατικά αρχεία του κρατιδίου Μπάντεν-Βούτεμπεργκ. Το αρχείο περιγράφει λεπτομέρειες μιας διαδικασίας δημόσιας προμήθειας και περιέχει πληροφορίες σχετικά με τις συζητήσεις ανάθεσης σε συγκεκριμένες εταιρείες που συμμετείχαν στην προμήθεια πυρηνικής τεχνολογίας και υλικών. Οι εταιρείες που αναφέρονται στο έγγραφο είναι οι NUKEM, Uhde, Krantz, Preussag, Escher-Wyss, Siemens, Rheintal, Leybold, Lurgi, και η περιβόητη Transnuklear.

Οι Ελβετοί και οι Νοτιοαφρικανοί είχαν στενή σχέση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της ιστορίας, όταν δεν ήταν εύκολο για το βάναυσο καθεστώς της Νότιας Αφρικής να βρει στενούς συμμάχους. Μέχρι τις 4 Νοεμβρίου του 1977, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών είχε θεσπίσει το ψήφισμα 418 που επέβαλε υποχρεωτικό εμπάργκο όπλων κατά της Νότιας Αφρικής, ένα εμπάργκο που δεν θα ακυρωνόταν πλήρως μέχρι το 1994.

Ο Georg Kreis επεσήμανε τα εξής στη λεπτομερή αξιολόγησή του για την έκθεση Hug: «Το γεγονός ότι οι αρχές υιοθέτησαν μια χαλαρή στάση ακόμη και μετά τον Μάιο του 1978 έρχεται στο προσκήνιο σε μια ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του Κινήματος κατά του Απαρτχάιντ και του DFMA τον Οκτώβριο/Δεκέμβριο του 1978. Όπως εξηγεί η μελέτη του Hug, το Κίνημα κατά του Απαρτχάιντ της Ελβετίας επεσήμανε τις γερμανικές αναφορές σύμφωνα με τις οποίες η Sulzer Escher-Wyss και μια εταιρεία που ονομάζεται BBC είχαν προμηθεύσει εξαρτήματα για το εργοστάσιο εμπλουτισμού ουρανίου της Νότιας Αφρικής και σε επαναλαμβανόμενες πιστώσεις στην ESCOM, οι οποίες περιλάμβαναν επίσης σημαντικές συνεισφορές από ελβετικές τράπεζες.

Αυτοί οι ισχυρισμοί οδηγούν σε ερωτήματα για το εάν το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο –υπό το πρίσμα της θεμελιώδους υποστήριξης του εμπάργκο του ΟΗΕ, θα έπρεπε να υποκινήσει την Κεντρική Τράπεζα να σταματήσει να εγκρίνει πιστώσεις για την ESCOM στο μέλλον». Πράγματι, οι ελβετικές τράπεζες θα βοηθούσαν στη χρηματοδότηση της νοτιοαφρικανικής κούρσας για τα πυρηνικά και, μέχρι το 1986, η Sulzer Escher-Wyss παρήγαγε με επιτυχία ειδικούς συμπιεστές για εμπλουτισμό ουρανίου.

Η ίδρυση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ

Το 1970, ο νεαρός Klaus Schwab έγραψε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ζήτησε βοήθεια για τη δημιουργία μίας «μη εμπορικής δεξαμενής σκέψης για Ευρωπαίους επιχειρηματικούς ηγέτες». Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ήταν επίσης ο χορηγός των συνεδριάσεων, στέλνοντας τον Γάλλο πολιτικό Raymond Barre να ενεργήσει ως «πνευματικός μέντορας» του φόρουμ. Ο Barre, ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή Ευρωπαίος Επίτροπος για τις Οικονομικές και Δημοσιονομικές Υποθέσεις, θα γινόταν αργότερα πρωθυπουργός της Γαλλίας και θα κατηγορούντανότι έκανε αντισημιτικά σχόλια ενώ ήταν στην εξουσία.

Έτσι, το 1970, ο Schwab άφησε την Escher Wyss για να οργανώσει ένα συνέδριο διοίκησης επιχειρήσεων δύο εβδομάδων. Το 1971, η πρώτη συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ –που τότε ονομαζόταν Ευρωπαϊκό Συμπόσιο Διαχείρισης– συγκλήθηκε στο Νταβός της Ελβετίας. Περίπου 450 συμμετέχοντες από 31 χώρες συμμετείχαν στο πρώτο Ευρωπαϊκό Συμπόσιο Διοίκησης του Schwab, που αποτελούνταν κυρίως από διευθυντές διαφόρων ευρωπαϊκών εταιρειών, πολιτικούς και ακαδημαϊκούς των ΗΠΑ. Το φόρουμ σημείωσε επιτυχία υπό την οργάνωση του Klaus Schwab και της γραμματέος του, Hilde Stoll, που αργότερα, την ίδια χρονιά, θα γινόταν η σύζυγος του Schwab.

Το ευρωπαϊκό συμπόσιο του Klaus δεν ήταν μια πρωτότυπη ιδέα. Όπως ανέφερε ο συγγραφέας Ganga Jey Aratnam το 2018: «Το “Πνεύμα του Νταβός” του Klaus Schwab ήταν επίσης το “Πνεύμα του Χάρβαρντ”. Και δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι το διάσημο πανεπιστήμιο είχε υποστηρίξει την ιδέα ενός συμποσίου. Ο εξέχων οικονομολόγος του Χάρβαρντ, John Kenneth Galbraith, υποστήριζε πάντα την εύπορη κοινωνία καθώς και τις ανάγκες σχεδιασμού του καπιταλισμού και την προσέγγιση Ανατολής και Δύσης».

Ήταν επίσης αλήθεια ότι, όπως τόνισε και ο Aratnam, δεν ήταν η πρώτη φορά που το Νταβός φιλοξενούσε τέτοιες εκδηλώσεις. Μεταξύ 1928 και 1931, τα Συνέδρια του Πανεπιστημίου του Νταβός έλαβαν χώρα στο Hotel Belvédère, εκδηλώσεις που συνιδρύθηκαν από τον Albert Einstein και σταμάτησαν μόνο από τη Μεγάλη Ύφεση και την απειλή του επικείμενου πολέμου.

Η Λέσχη της Ρώμης και το WEF
Η ομάδα με τη μεγαλύτερη επιρροή που ώθησε τη δημιουργία του συμποσίου του Klaus Schwab ήταν η Λέσχη της Ρώμης, μια δεξαμενή σκέψης με επιρροή στην επιστημονική και οικονομική ελίτ που αντικατοπτρίζει το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ με πολλούς τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της προώθησης ενός μοντέλου παγκόσμιας διακυβέρνησης με επικεφαλής μία τεχνοκρατική ελίτ. Η Λέσχη ιδρύθηκε το 1968 από τον Ιταλό βιομήχανο Aurelio Peccei και τον Σκωτσέζο χημικό Alexander King κατά τη διάρκεια μιας ιδιωτικής συνάντησης σε μια κατοικία που ανήκε στην οικογένεια Rockefeller, στο Bellagio της Ιταλίας.

Ανάμεσα στα πρώτα επιτεύγματα της ήταν ένα βιβλίο του 1972 με τίτλο The Limits to Growth, που επικεντρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στον παγκόσμιο υπερπληθυσμό, προειδοποιώντας ότι «αν τα καταναλωτικά πρότυπα του κόσμου και η αύξηση του πληθυσμού συνέχιζαν με τους ίδιους υψηλούς ρυθμούς της εποχής, η γη θα έφτανε τα όριά της μέσα σε έναν αιώνα». Στην τρίτη συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, το 1973, ο Peccei εκφώνησε μια ομιλία συνοψίζοντας το βιβλίο, το οποίο ο ιστότοπος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ θυμάται ότι ήταν το χαρακτηριστικό γεγονός αυτής της ιστορικής συνάντησης. Την ίδια χρονιά, η Λέσχη της Ρώμης θα δημοσιεύσει μια έκθεση που περιέγραφε λεπτομερώς ένα «προσαρμοστικό» μοντέλο για την παγκόσμια διακυβέρνηση που θα χώριζε τον κόσμο σε δέκα, διασυνδεδεμένες οικονομικές/πολιτικές περιοχές.

Η Λέσχη της Ρώμης ήταν επί μακρόν αμφιλεγόμενη για την εμμονή της στη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού και σε πολλές από τις προηγούμενες πολιτικές της, τις οποίες οι επικριτές της περιέγραψαν ως επηρεασμένες από την Ευγονική και τη Νεομαλθουσιανή. Ωστόσο, στο περίφημο Βιβλίο του 1991 της Λέσχης, Η Πρώτη Παγκόσμια Επανάσταση, υποστηρίχθηκε ότι τέτοιες πολιτικές θα μπορούσαν να κερδίσουν λαϊκή υποστήριξη εάν οι μάζες ήταν σε θέση να τις συνδέσουν με μια υπαρξιακή μάχη ενάντια σε έναν κοινό εχθρό.

Για το σκοπό αυτό, η Πρώτη Παγκόσμια Επανάσταση περιείχε ένα απόσπασμα με τίτλο «Ο κοινός εχθρός της ανθρωπότητας είναι ο άνθρωπος», το οποίο αναφέρει τα εξής: «Αναζητώντας έναν κοινό εχθρό εναντίον του οποίου μπορούμε να ενωθούμε, καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η έλλειψη νερού, η πείνα και άλλα παρόμοια, θα ταίριαζαν απόλυτα στη συνολική εικόνα.

Στο σύνολό τους και στις αλληλεπιδράσεις τους αυτά τα φαινόμενα αποτελούν μια κοινή απειλή που πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί. Καθορίζοντας όμως αυτούς τους κινδύνους ως εχθρούς, πέφτουμε στην παγίδα, για την οποία έχουμε ήδη προειδοποιήσει τους αναγνώστες, δηλαδή να μπερδεύουμε τα συμπτώματα με τις αιτίες. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση στις φυσικές διεργασίες και μόνο μέσω αλλαγής των στάσεων και της συμπεριφοράς μπορούν να ξεπεραστούν. Ο πραγματικός εχθρός λοιπόν είναι η ίδια η ανθρωπότητα».

Τα τελευταία χρόνια, η ελίτ που κυριαρχεί στη Λέσχη της Ρώμης και στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ υποστήριξε συχνά ότι οι μέθοδοι ελέγχου του πληθυσμού είναι απαραίτητες για την προστασία του περιβάλλοντος. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ θα χρησιμοποιούσε παρομοίως τα ζητήματα του κλίματος και του περιβάλλοντος ως μέσο για να προωθήσει, ως απαραίτητες, κατά τα άλλα αντιδημοφιλείς πολιτικές, όπως αυτές της Μεγάλης Επαναφοράς.

Το παρελθόν ως πρόλογος
Από την ίδρυση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο Klaus Schwab έχει γίνει ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στον κόσμο και η Μεγάλη Επαναφορά του έχει καταστήσει πιο σημαίνοντα από ποτέ τον έλεγχο από τον άνθρωπο που κάθεται στον θρόνο της παγκοσμιοποίησης.

Δεδομένου του εξέχοντος ρόλου του στην εκτεταμένη προσπάθεια να μεταμορφωθεί κάθε πτυχή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, η ιστορία του Klaus Schwab ήταν δύσκολο να ερευνηθεί. Όταν αρχίσετε να σκάβετε στην ιστορία ενός ανθρώπου όπως ο Schwab, ο οποίος βρίσκεται πιο ψηλά από άλλους της σκιώδους ελίτ που κινούν τα νήματα, σύντομα θα διαπιστώσετε ότι πολλές πληροφορίες έχουν αποκρυφτεί ή αφαιρεθεί. Ο Klaus είναι κάποιος που θέλει να μείνει κρυμμένος στις σκιώδεις γωνιές της κοινωνίας και που θα επιτρέψει στον μέσο άνθρωπο να δει μόνο μια καλοπαρουσιασμένη κατασκευή της επιλεγμένης του περσόνας.

Είναι ο πραγματικός Klaus Schwab μια ευγενική ηλικιωμένη φιγούρα ενός θείου που επιθυμεί να κάνει καλό για την ανθρωπότητα ή είναι πραγματικά γιος ενός συνεργάτη των Ναζί που χρησιμοποίησε τη δουλεία σκλάβων και βοήθησε τις προσπάθειες των Ναζί να αποκτήσουν την πρώτη ατομική βόμβα;

Είναι ο Klaus ο έντιμος διευθυντής επιχειρήσεων που πρέπει να εμπιστευτούμε για τη δημιουργία μιας δικαιότερης κοινωνίας και χώρων εργασίας για τον απλό άνθρωπο ή είναι το άτομο που βοήθησε την Sulzer Escher-Wyss σε μια τεχνολογική επανάσταση, η οποία οδήγησε με το ρόλο της στην παράνομη δημιουργία πυρηνικών όπλων για το ρατσιστικό καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής;

Τα στοιχεία που κοίταξα δεν υποδεικνύουν έναν ευγενικό άνθρωπο, αλλά μάλλον ένα μέλος μιας πλούσιας, καλά δικτυωμένης οικογένειας που έχει ιστορικά συμβάλλει στη δημιουργία όπλων μαζικής καταστροφής για επιθετικές, ρατσιστικές κυβερνήσεις.

Όπως είπε ο Klaus Schwab το 2006, «Η γνώση θα είναι σύντομα διαθέσιμη παντού, την αποκαλώ “γκουγκλοποίηση” της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι αυτό που ξέρατε πια. Είναι ο τρόπος που το χρησιμοποιείτε. Πρέπει να είστε ο ρυθμιστής του ρυθμού». Ο Klaus Schwab θεωρεί τον εαυτό του ρυθμιστή και κορυφαίο παίκτη και πρέπει να πούμε ότι τα προσόντα και η εμπειρία του είναι εντυπωσιακά.

Ωστόσο, όταν πρόκειται για την εξάσκηση αυτού που κηρύττετε, ο Klaus έχει αποκαλυφθεί. Μία από τις τρεις μεγαλύτερες προκλήσεις στη λίστα προτεραιοτήτων του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ είναι η μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, ωστόσο, ούτε ο Klaus Schwab ούτε ο πατέρας του, Eugen, ανταποκρίθηκαν στις ίδιες αρχές όταν εργάζονταν. Ακριβώς το αντίθετο.

Τον Ιανουάριο του 2021, ο Klaus Schwab ανακοίνωσε ότι είναι η χρονιά που το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και οι σύμμαχοί του πρέπει να «ξανοικοδομήσουν την εμπιστοσύνη» με τις μάζες. Ωστόσο, εάν ο Schwab συνεχίσει να κρύβει την ιστορία του και τις διασυνδέσεις του πατέρα του με την «Εθνικοσοσιαλιστική Εταιρεία Μοντέλου» που ήταν η Escher-Wyss κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και του 1940, τότε οι άνθρωποι θα έχουν βάσιμους λόγους να μην εμπιστεύονται τα υποκείμενα κίνητρα της υπερβολικά αντιδημοκρατικής του αντζέντας της Μεγάλης Επαναφοράς.

Στην περίπτωση των Schwabs, τα στοιχεία δεν δείχνουν απλώς κακές επιχειρηματικές πρακτικές ή κάποιου είδους παρεξηγήσεις της πραγματικότητας. Αντίθετα, η ιστορία της οικογένειας Schwab αποκαλύπτει τη συνήθεια να συνεργάζεται με γενοκτόνους δικτάτορες για τα βασικά κίνητρα του κέρδους και της εξουσίας. Οι Ναζί και το καθεστώς του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής είναι δύο από τα χειρότερα παραδείγματα ηγεσίας στη σύγχρονη πολιτική, ωστόσο, οι Schwabs προφανώς δεν μπορούσαν ή δεν το έβλεπαν αυτό εκείνη την εποχή.

Στην περίπτωση του ίδιου του Klaus Schwab, φαίνεται ότι βοήθησε στο ξέπλυμα λειψάνων της ναζιστικής εποχής, δηλαδή των πυρηνικών φιλοδοξιών και των φιλοδοξιών του για τον έλεγχο του πληθυσμού, ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια μιας βαθύτερης ατζέντας. Ενώ υπηρετούσε ως ηγετική μορφή στη Sulzer Escher Wyss, η εταιρεία προσπάθησε να βοηθήσει τις πυρηνικές φιλοδοξίες του καθεστώτος της Νότιας Αφρικής, της τότε πιο ναζιστικής κυβέρνησης στον κόσμο, διατηρώντας την κληρονομιά της ναζιστικής εποχής της Escher Wyss.

Στη συνέχεια, μέσω του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο Schwab βοήθησε στην αποκατάσταση των πολιτικών ελέγχου του πληθυσμού που επηρεάστηκαν από την Ευγονική κατά την περιόδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μία εποχή που οι αποκαλύψεις των ναζιστικών θηριωδιών έφεραν γρήγορα την ψευδο-επιστήμη σε μεγάλη ανυποληψία. Υπάρχει κάποιος λόγος να πιστεύουμε ότι ο Klaus Schwab, όπως είναι σήμερα, έχει αλλάξει ούτως ή άλλως; Ή εξακολουθεί να είναι το δημόσιο πρόσωπο μιας προσπάθειας δεκαετιών για να διασφαλιστεί η επιβίωση μιας πολύ παλιάς ατζέντας;

Το τελευταίο ερώτημα που πρέπει να τεθεί σχετικά με τα πραγματικά κίνητρα πίσω από τις ενέργειες του Schwab, μπορεί να είναι το πιο σημαντικό για το μέλλον της ανθρωπότητας: Προσπαθεί ο Klaus Schwab να δημιουργήσει την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση ή προσπαθεί να δημιουργήσει το Τέταρτο Ράιχ;

*Ο Johnny Vedmore

kourdistoportocali.com

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *