Από τον φιλελευθερισμό στη παγκόσμια τεχνοκρατία – Μια συζήτηση με τον Μολδαβό δημοσιογράφο Iurie Rosca
HTTPS://EDWARDSLAVSQUAT.SUBSTACK.COM/P/THE-FALL-FROM-LIBERALISM-TO-GLOBAL
Μετάφραση: Ληξουριώτισσα
Είχα τη μεγάλη τιμή να πάρω συνέντευξη από τον Μολδαβό δημοσιογράφο Iurie Rosca, έργο του οποίου επικεντρώνεται στην αποκάλυψη της διείσδυσης της Δύσης στον πρώην Σοβιετικό κόσμο, ενώ υπογραμμίζει τους κινδύνους που μας περιμένουν όλους καθώς η αμερικανική ηγεμονία αντικαθίσταται από την παγκόσμια τεχνοκρατία με βάση το «κινεζικό μοντέλο».
Εκτός από την δημοσιογραφική και την εκδοτική του δράση, ο Rosca ηγήθηκε του Χριστιανοδημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος της Μολδαβίας και υπηρέτησε ως βουλευτής στο κοινοβούλιο της χώρας του για τέσσερις θητείες μεταξύ 1994-2005. Διορίστηκε δύο φορές Αντιπρόεδρος του κοινοβουλίου της Μολδαβίας και διετέλεσε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης για τις υπηρεσίες ασφαλείας.
Ως πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός, ο Rosca είναι ένθερμος αντικομμουνιστής και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης έγινε αντιφιλελεύθερος, αντιτιθέμενος στη Συλλογική Δύση.
Διαχειριζόταν πολλούς ιστότοπους που έκλεισαν τον Μάρτιο του 2022 με εντολή της Υπηρεσίας Ασφάλειας και Πληροφοριών της Μολδαβίας. Αυτήν τη στιγμή επιμελείται ένα δημοφιλές κανάλι Telegram όπου δημοσιεύει κείμενα και βίντεο, μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες. Ο Rosca είναι επίσης συγγραφέας πολλών βιβλίων στα ρουμανικά, στα ρωσικά και στα γαλλικά.
Το τελευταίο του δοκίμιο, “Coming Soon: The Apocalyptic Phase of Technocracy And Transhumanism”/«Προσεχώς: Η Αποκαλυπτική Φάση της Τεχνοκρατίας και του Μετανθρωπισμού» δημοσιεύτηκε από την Technocracy News τον Ιούνιο.
Ας ξεκινήσουμε!
Edward: Iurie, μίλησέ μας για την διαδρομή και την προσέγγισή σου στη δημοσιογραφία. Είσαι ο διοργανωτής ενός ετήσιου συνεδρίου στη Μολδαβία, σωστά;
Iurie: Ξεκίνησα τον αγώνα μου για την ελευθερία πριν από περίπου 35 χρόνια ενάντια στη Σοβιετική Αυτοκρατορία, ενώ έως και σήμερα συνεχίζω να παλεύω ενάντια στην… Αμερικανική Αυτοκρατορία. Θεωρώ απαράδεκτο να συνδέομαι με οποιοδήποτε κέντρο εξουσίας καθώς δεν θα μπορούσα να ασκώ ελεύθερα την δημοσιογραφία, κάνοντας ειλικρινείς πολιτικές αναλύσεις. Εκδίδω βιβλία γραμμένα από φίλους του εξωτερικού, ειδικά από Γάλλους αντιφρονούντες. Εκδίδω επίσης και κάποια .δικά μου βιβλία. Εργάζομαι και ως μεταφραστής.
Για τις αμείλικτες κριτικές που ασκώ στα δίκτυα επιρροής της Δύσης και στην σατανική παγκοσμιοποίηση, έχω στοχοποιηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από τις Βρυξέλλες. Επικρίνω, έξω από τα δόντια, την οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, πληροφοριακή και – ευρύτερα – πολιτισμική κατοχή που επιβλήθηκε από τη δυτική κορπορατοκρατία στον πρώην κομμουνιστικό χώρο.
Αλλά σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειονότητα των αντιφρονούντων που είναι ενάντια στη δυτική ηγεμονία, δεν έχω προσβληθεί από σοβιετολατρεία, η νοσταλγία για το κομμουνιστικό καθεστώς, ούτε επιδίδομαι στην Πουτινομανία ως μια μορφή νεοπαγανιστικής λατρείας και πνευματικής τυφλότητας. Αυτό το είδος συνδρόμου προωθείται μερικές φορές από έξυπνους ανθρώπους που αναζητούν χορηγία από ομάδες που συνδέονται με τη Μόσχα. Αλλά τέτοιοι ηθικοί συμβιβασμοί δεν είναι για μένα. Ο πελατειακός χαρακτήρας και το μισθοφορικό πνεύμα μπορούν να περιτυλιχθούν σε ευγενείς προθέσεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία τους.
Το 2017, με μια ομάδα φίλων από τη Δύση και τη Ρωσία, οργάνωσα ένα διεθνές συνέδριο με το όνομα «Το Φόρουμ του Κισινάου». Αυτή η πλατφόρμα έχει γίνει ένα είδος δεξαμενής σκέψης, με αποτέλεσμα τη στενή συνεργασία με τον διεθνή εναλλακτικό τύπο.
Το Φόρουμ διοργανώνει δημόσια συνέδρια σε διάφορες χώρες και έχει εκδώσει πολλά βιβλία εθνοφρονούντων συγγραφέων. Δυστυχώς, τα τελευταία τρία χρόνια αναγκαστήκαμε να ακυρώσουμε το συνέδριό μας λόγω της ψευδοπανδημίας. Ελπίζω όμως ότι θα μπορέσουμε να συγκαλέσουμε εκ νέου το Φόρουμ του Κισινάου τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους. Το θέμα της φετινής εκδήλωσης θα είναι: «Η Ατζέντα 21 των Ηνωμένων Εθνών και η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ: Η πτώση από τον φιλελευθερισμό στον τεχνοκρατισμό και τον μετανθρωπισμό».
Ε: Τον Μάιο δημοσιεύσατε ένα πραγματικά συναρπαστικό δοκίμιο με τίτλο «Πώς να ξεπεραστεί το παραδειγματικό αδιέξοδο» (το οποίο πρέπει να διαβαστεί απ’ όλους – είναι, πραγματικά, αφυπνιστικό!). Ξεκινάτε αυτό το άρθρο με μια πολύ προκλητική δήλωση: «Παρά τις μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ διαφόρων χωρών, όλες ακολουθούν υποτακτικά την ίδια παγκοσμιοποιητική ατζέντα». Μπορείτε να εξηγήσετε πώς καταλήξατε σε αυτό το συμπέρασμα; Με ποιους τρόπους ακολουθούν οι παγκόσμιες δυνάμεις την «ίδια παγκοσμιοποιητική ατζέντα»;
Ι: Μέχρι το 2020, ειδικά αφότου η Ρωσία καταδίκασε το πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο και ανέλαβε τον έλεγχο της Κριμαίας, ήλπιζα ότι η κυβέρνηση Πούτιν είχε αποφασίσει να τερματίσει το ανησυχητικό καθεστώς της Ρωσίας ως δυτικής αποικίας, ως «Μπανανία» της παγκοσμιοποιητικής εταιρικής δημοκρατίας, ως προμηθευτή ακατέργαστων υλικών στις πλούσιες χώρες της Δύσης.
Περίμενα μάλιστα ότι θα υπήρχε μια εκκαθάριση όσων είχαν τον έλεγχο – για περισσότερα από 30 χρόνια -, του οικονομικού και χρηματοπιστωτικού μπλοκ της κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένης της κεντρικής τράπεζας, και ότι η Μόσχα θα πρόσφερε μια σαφή και ξεχωριστή γεωπολιτική εναλλακτική στον κόσμο.
Αλλά οι προσδοκίες μου ήταν μάταιες. Η «πέμπτη φάλαγγα» (το τεράστιο δίκτυο των, υποστηριζόμενων από τη Δύση, πρακτόρων), παρέμεινε ανέπαφο στην κρατική διοίκηση και το δίκτυο ολιγαρχιών, τύπου μαφίας, συνέχισε να εκμεταλλεύεται τους τεράστιους φυσικούς πόρους της Ρωσίας για προσωπικό τους όφελος, εις βάρος της χώρας.
Το Donbass εγκαταλείφθηκε για οκτώ χρόνια, η δολοφονία του ειρηνικού πληθυσμού σε αυτήν την περιοχή συνεχίστηκε καθημερινά και οι συμφωνίες του Μινσκ επιβεβαίωσαν τον φόβο μου ότι η Ρωσία δεν είχε μια ηγεσία ικανή να εκδηλωθεί ως πραγματική και αποτελεσματική εναλλακτική λύση στη δυτικοκρατία.
Η εξέλιξη των γεγονότων στη Ρωσία έδειξε ότι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση Πούτιν είναι μόνο ο πειθήνιος εκτελεστής των εντολών της «ρωσικής πλουτοκρατίας». Με το σημερινό καθεστώς, η χώρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς υπερβολή «ξενοκρατία» (με ξένη διακυβέρνηση). Και, όπως σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ο οικονομικός παράγοντας έχει υποτάξει τον πολιτικό παράγοντα, με τους πολιτικούς να είναι μόνο μαριονέτες του κεφαλαίου.
Η ψεύδο-πανδημία, που ξεκίνησε το 2020, επιβεβαίωσε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η Ρωσία, όπως η Κίνα και οι άλλες χώρες BRICS, υπόκεινται σε ένα ενιαίο κέντρο διοίκησης.
(Ο Εκτελεστικός Πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ/ WEF, Klaus Schwab, μιλά στην τελετή έναρξης της 14ης Ετήσιας Συνάντησης των Νέων Πρωταθλητών, γνωστού και ως Summer Davos, στον δήμο Tianjin της βόρειας Κίνας, 27 Ιουνίου 2023. Φωτό: Xinhua )
Αυτή η σκιώδης παγκόσμια κυβέρνηση επιβάλλει δεσμευτικές οδηγίες σε όλα τα κράτη μέσω των κέντρων διοίκησης της, όπως ο ΠΟΥ και το GAVI. Παγκόσμια γενοκτονία, καταστροφή της παγκόσμιας οικονομίας, δολοφονίες με εμβόλια, επιβολή μασκών, κοινωνική αποστασιοποίηση, lockdown και αυτοαπομόνωση—αυτές οι πολιτικές αντιμετωπίστηκαν με αντίσταση μόνο σε ορισμένες αφρικανικές χώρες, των οποίων οι ηγέτες πλήρωσαν με τη ζωή τους. Η Λευκορωσία και η Σουηδία επίσης αντιστάθηκαν εν μέρει.
Το καλοκαίρι του 2020, ο Klaus Schwab κυκλοφόρησε το περιβόητο βιβλίο του «Covid-19: The Great Reset», ένα μανιφέστο της αναδιοργάνωσης της παγκόσμιας οικονομίας από τη δαιμονική τεχνοκρατία, της εκκαθάρισης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, της γενετικής τροποποίησης και της ολοκληρωτικής επιτήρησης της ανθρωπότητας. Ονόμασα αυτή τη νέα πραγματικότητα σε διεθνές επίπεδο «το τέλος της κλασικής γεωπολιτικής».
Η ψεύδο-πανδημία έχει αναδείξει την πλήρη υποταγή των κέντρων κάλπικης εξουσίας, που ισχυρίζονται ότι είναι μια εναλλακτική λύση στη «Συλλογική Δύση»` επιπλέον, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι οι οικονομικές, διπλωματικές, ακόμα και οι στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ κρατών δεν ακυρώνουν κάτι αλλά απλώς εκτρέπουν την προσοχή του κοινού. από την ύπαρξη ενιαίας διεθνούς ατζέντας, που ισχύει για όλες τις χώρες, ανεξαιρέτως. Το όνομα αυτής της ατζέντας είναι πολύ γνωστό από τη Σύνοδο Κορυφής για τη Γη, του Ρίο, το 1992, η οποία καθιέρωσε μια ενιαία αναπτυξιακή στρατηγική για όλες τις χώρες του κόσμου. Αλλά ακόμη και μετά από τρεις δεκαετίες, πολλοί από εμάς δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε αυτή τη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα.
Έκτοτε, κύκλοι παγκοσμιοποίησης έχουν επιβάλει τον μύθο της κλιματικής αλλαγής, της παγίδας της βιοποικιλότητας και της τεχνοκρατικής εκτροπής της «Βιώσιμης Ανάπτυξης», σε όλη την ανθρωπότητα. Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες έχουν ξεκινήσει εναντίον μας με δύναμη που μοιάζει με τσουνάμι, ειδικά μετά το 2020. Γι’ αυτήν την κοινή ατζέντα, που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα, έγγραψα στο τελευταίο μου δοκίμιο, το οποίο δημοσιεύτηκε από την Technocracy News.
Έτσι, λοιπόν, ενώ οι σατανιστικές δυνάμεις έχουν υποτάξει ολόκληρο τον κόσμο, προωθώντας την ατζέντα τους μέσω του ΟΗΕ, πρέπει να είσαι τυφλός ή μισθοφόρος για να μην δεις ότι ακόμη και μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, δεν υπήρξε αλλαγή στην εσωτερική πολιτική της κυβέρνησης Πούτιν όσον αφορά τη συνεχιζόμενη εφαρμογή, από τη Μόσχα, της Ατζέντας 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη — για να μην αναφέρουμε τη μαζική ψηφιοποίηση της κοινωνίας, την πλήρη εποπτεία και έλεγχο των πολιτών, την εξάλειψη των μετρητών και την πολιτική εφαρμογής ψηφιακού νομίσματος κ.λπ., κ.λπ.
Μια επιφανειακή αντίληψη της σύγκρουσης Δύσης-Ανατολής μας τοποθετεί στο πλευρό των ανατολικών χωρών. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η Δύση έχει γίνει παγκόσμια, καταφέρνοντας να αποικίσει ολόκληρο τον πλανήτη. Τα κράτη διέρχονται επί του παρόντος, μια δραματική διαδικασία απο-κυριαρχίας και οι πραγματικοί ηγέτες του κόσμου συγκεντρώνονται σε υπέρ-εδαφικές οντότητες (Big Money, Big Tech, Big Pharma, Big Media, κ.λπ.).
Αυτός είναι ο λόγος που υποστηρίζω ότι βρισκόμαστε σε ένα γεωπολιτικό αδιέξοδο, από το οποίο μόνο ένας πόλεμος θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε. Κανείς δεν θέλει έναν πόλεμο, αλλά οι παγκοσμιοποιητές έχουν συγκεντρώσει ένα τεράστιο τεχνολογικό οπλοστάσιο που θα μπορούσε εύκολα να ελέγξει όλες τις χώρες και κάθε άνθρωπο στον κόσμο. Μόνο μια μεγάλη ρήξη μπορεί να δώσει την ευκαιρία να καταστρέψει το σημερινό σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας. Όλα τα άλλα είναι προπαγάνδα για τους ανόητους και ευκαιρία για τους κερδοσκόπους να βγάλουν περισσότερα χρήματα.
E: Στο ίδιο δοκίμιο περιγράφετε το Πεκίνο ως μια αναδυόμενη οικονομική και πολιτική δύναμη. Αλλά προειδοποιείτε επίσης ότι η Κίνα είναι «ένα πιλοτικό έργο, ένα μοντέλο κοινωνίας που θα επιβαλλόταν σε όλα τα κράτη». Πώς θα περιγράφατε το «κινεζικό μοντέλο»;
Ι: Για να κατανοήσουμε τον ρόλο που έχει αναθέσει η παγκοσμιοποιητική ελίτ στην Κίνα, πρέπει να επιστρέψουμε στη μυστική επίσκεψη/ secret visit to Beijing , του Χένρι Κίσινγκερ στο Πεκίνο τον Ιούλιο του 1971, ακολουθούμενη από την επίσημη επίσκεψη του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον τον Φεβρουάριο του 1972.
Δεν είναι τυχαίο που ο Κίσινγκερ είναι γνωστός ως πιστός σύμμαχος ενός από τους πιο απαίσιους χαρακτήρες του 20ου αιώνα, του Ντέιβιντ Ροκφέλερ. Ήταν ο Ροκφέλερ που ίδρυσε τη διάσημη «Λέσχη της Ρώμης», το 1968, η οποία παρήγαγε το 1972 την απεχθή έκθεση «Τα όρια στην ανάπτυξη». Αυτό το έγγραφο είναι το κλειδί για την κατανόηση της στρατηγικής της Μαλθουσιανής ερήμωσης, αλλά και για την κατανόηση της αποβιομηχάνισης των δυτικών χωρών. Με τη διείσδυση των παγκοσμιοποιητών στην Κίνα, ξεκίνησε μια ειδική επιχείρηση κολοσσιαίας κλίμακας για την καταστροφή της οικονομικής δύναμης της Δύσης, μέσω της περίφημης πολιτικής της απορρύθμισης.
Η διαφυγή του κεφαλαίου και των βιομηχανιών από τις δυτικές χώρες στην Κίνα και σε άλλες ασιατικές χώρες ως αποτέλεσμα σημαντικών μετασχηματισμών στις οικονομικές πολιτικές έχουν αποδυναμώσει τη Δύση και έχουν δημιουργήσει το «κινεζικό θαύμα». Ας θυμηθούμε ότι οι παγκοσμιοποιητικές ελίτ δεν έχουν καμία πίστη σε κανένα κράτος, είναι κατ’ εξοχήν υπέρ-εδαφικές και ακολουθούν μια ενιαία στρατηγική: την παγκόσμια κυριαρχία.
Η Βρετανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια, η Αμερικανική, χρησιμοποιήθηκαν για τον ίδιο σκοπό, ενώ τώρα έχει φτάσει η εποχή του παγκόσμιου θριάμβου της Κίνας.
Ως βοήθημα για να δείξουμε πώς η Κίνα είναι ένα γεωπολιτικό όργανο στα χέρια των παγκοσμιοποιών ελίτ «μάρκας Rockefeller», μπορούμε να συμβουλευτούμε ένα βασικό έγγραφο: την ετήσια έκθεση του Rockefeller Foundation για το 2010, η οποία χρησιμεύει ως εξαιρετικό παράδειγμα προγνωστικού προγραμματισμού, προφητεύοντας με ακρίβεια το «Covid -19 Plandemic», μια δεκαετία πριν φτάσει!
Αυτή η έκθεση, «Σενάρια για το μέλλον της τεχνολογίας και της διεθνούς ανάπτυξης», έχει ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο, το Lock Step, το οποίο έχει αναφερθεί χιλιάδες φορές από την αρχή της απάτης Covid-19 (αν δεν το έχετε κάνει ακόμα, διαβάστε τις σελίδες 18-26).
Αυτή η έκθεση οραματίζεται, μέχρι τις παραμικρές λεπτομέρειες, τα περισσότερα από αυτά που είδαμε 10 χρόνια αργότερα, συμπεριλαμβανομένου του γεγονότος ότι ο «ιός» εμφανίστηκε στην Κίνα. Και η έκθεση προέβλεψε σωστά ότι η κινεζική ιατρική τυραννία (μάσκες, lockdown, καραντίνες, κ.λπ.), θα χαιρετιζόταν για την «αποτελεσματικότητά» της.
Ο έπαινος του εγκληματικού συνδικάτου Ροκφέλερ για τον χειρισμό της «ιατρικής έκτακτης ανάγκης» από την Κίνα μπορεί να περιγραφεί ως η αποθέωση του Πεκίνου. Η Κίνα ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα το πιο σημαντικό εργαλείο για την εισαγωγή της παγκόσμιας διακυβέρνησης και της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.
Μερικά άλλα παραδείγματα της «χρησιμότητας και της αποτελεσματικότητας» του λεγόμενου κομμουνιστικού – αλλά στην πραγματικότητα τεχνοκρατικού καθεστώτος -, της Κίνας: Θυμάστε το «Event 201»; Σαν τυχαία, το Johns Hopkins Center for Health Security/Το Κέντρο για Υγειονομική Ασφάλεια «Johns Hopkins» – ένα πανεπιστήμιο που υπήρξε εργαλείο της φυλής Rockefeller τον περασμένο αιώνα -, σε συνεργασία με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (την κύρια οντότητα των παγκοσμιοποιητών) και το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates (ο βασικός παίκτης στη μαζική δολοφονία με εμβόλια σε διεθνές επίπεδο και βασικός παίκτης στη Big Pharma, συμπεριλαμβανομένου του GAVI), φιλοξένησε αυτήν την υψηλού επιπέδου «άσκηση πανδημίας», στις 18 Οκτωβρίου 2019, στη Νέα Υόρκη. Για την παγκοσμιοποιημένη δαιμονική ελίτ, αυτή ήταν η γενική πρόβα, πριν από την ειδική επιχείρηση Covid-19. Και πάλι, σαν τυχαία, ήταν παρόντες υγειονομικές αρχές τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Κίνα.
Και για άλλη μια φορά, καθαρά τυχαία (προβλέφθηκε τουλάχιστον δύο φορές, το 2010 και το 2019), η απαίσια απάτη Covid-19 ξεκίνησε στην Κίνα. Και όπως ήταν αναμενόμενο, η Κίνα επαινέθηκε από παγκοσμιοποιητές όπως ο Soros, ο Gates και ο Schwab για την αποτελεσματικότητά της στην καταπολέμηση της ψευδούς πανδημίας.
Ένα ακόμη παράδειγμα της υποτιθέμενης κυριαρχίας και του οικονομικού θαύματος της Κίνας: πρόσφατα, το Πεκίνο επισκέφτηκε ένας αγαπημένος φίλος του κινεζικού λαού, ο Μπιλ Γκέιτς. Όπως ανέφερε το Reuters:
«Ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ, στην πρώτη συνάντηση του με έναν ξένο επιχειρηματία εδώ και χρόνια, αποκάλεσε τον Μπιλ Γκέιτς ‘παλιό φίλο’ και είπε ότι ελπίζει πως θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τρόπο που θα ωφελούσε τόσο την Κίνα όσο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.»
Αλλά στην πραγματικότητα, το πιο πρόσφατο γεγονός που επιβεβαιώνει τον κύριο ρόλο του Πεκίνου στην παγκοσμιοποίηση της ατζέντας ήταν η Ετήσια Συνάντηση των Νέων Πρωταθλητών του WEF, που πραγματοποιήθηκε στις 27-29 Ιουνίου στο Τιαντζίν της Κίνας.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε τον ρόλο που έχει αναθέσει η παγκοσμιοποιητική-σατανιστική ελίτ στην Κίνα, στη Νέα Παγκόσμια Τάξη. Η Κίνα είναι το πιλοτικό σχέδιο της παγκόσμιας τεχνοκρατικής τυραννίας, το οποίο ελπίζουν να επιβάλουν σε όλες τις χώρες, κάτω από ένα ενιαίο κέντρο εξουσίας που ελέγχει τον κόσμο – πιθανότατα έως το 2030, όπως ορίζεται στην ατζέντα του ΟΗΕ που εγκρίθηκε το 2015 στο Παρίσι, το οποίο επιβάλλει τελικά τον μύθο της κλιματικής αλλαγής, τη δρακόντεια ιδέα της «βιώσιμης ανάπτυξης» και βάζει τέλος σε κάθε εναπομείνασα εθνική κυριαρχία και προσωπικές ελευθερίες.
Απόλυτος έλεγχος κάθε ανθρώπου, τέλος κάθε είδους πολιτικής, οικονομικής ή ιδεολογικής ελευθερίας, διανθρωπισμός, ψηφιακός ολοκληρωτισμός, υποχρεωτικός εμβολιασμός, γενετική τροποποίηση όλων των ανθρώπων και χειραγώγηση του καιρού.
Αυτό θα είναι ένα δυστοπικό καθεστώς σε διεθνή κλίμακα, που θα κυριαρχείται από δαιμονικές δυνάμεις που προσποιούνται ότι οργανώνουν καλύτερα τη ζωή μας.
Το χιουμοριστικό μέρος αυτού του ανησυχητικού σχεδίου για μια μοντελοποιημένης ευτυχία κινεζικού τύπου, για όλα τα έθνη – το οποίο αγκαλιάστηκε και από την ηγεσία και τους προπαγανδιστές της Ρωσίας – είναι το λεγόμενο έργο «One Belt, One Road».
Θα μπορούσε κάτι από αυτά να είναι αφορμή χαράς για έναν πατριώτη, για έναν διανοούμενο που γνωρίζει την ιδέα της οικονομικής κυριαρχίας ως προϋπόθεση για πολιτική, πολιτιστική και πολιτισμική κυριαρχία;
Εάν η Κίνα, και όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι το όχημα για την επιβολή μιας νέας παγκόσμιας τάξης, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραδώσουμε την ανεξαρτησία μας, την εθνική μας ταυτότητα, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας;
Μήπως πρέπει να εγκαταλείψουμε τις ελπίδες για εθνική κυριαρχία, για τη δημιουργία περιφερειακών μπλοκ εστιασμένων σε κοινές πολιτισμικές ιδέες με ρίζες στην ίδια θρησκευτική παράδοση;
Καθώς γινόμαστε μάρτυρες αυτής της άνευ προηγουμένου τραγικοκωμωδίας για την ανθρώπινη ιστορία, λυπάμαι για όσους ισχυρίζονται ότι η Κίνα θα ήταν μια θετική εναλλακτική λύση στην αμερικανική και δυτική ηγεμονία, η οποία προφανώς ενσαρκώνει ένα από τα μεγαλύτερα κακά που γνώρισε ο κόσμος.
Φανταστείτε όμως τι έρχεται: Ένα παγκόσμιο ψηφιακό GULAG βασισμένο στο κινεζικό μοντέλο, με πλήρη επιτήρηση, με φυλακές γεμάτες αντιφρονούντες, με βαθμολογίες κοινωνικής αξιολόγησης και κρατική τρομοκρατία` δεν νομίζω ότι αυτή είναι μια επιθυμητή εναλλακτική λύση για έναν κανονικό άνθρωπο που δεν έχει εκπορνευτεί με τους παγκοσμιοποιητές της Δύσης, της Ρωσίας ή της Κίνας.
Στην πραγματικότητα, είναι διασκεδαστικό που το Κρεμλίνο προσποιείται σοβαρά ότι είναι ο «σύμμαχος» του Πεκίνου. Η Ρωσία θα μπορούσε να περιγραφεί με μεγαλύτερη ακρίβεια ως υποτελής της Κίνας.
Αρκεί να δούμε, απλώς, το εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η Ρωσία αντάλλαξε τον ρόλο της δυτικής ημιαποικίας, με τον ρόλο της κινεζικής – και, εν μέρη, ινδικής και τουρκικής – ημιαποικίας!
Ε: Ποια είναι η τρέχουσα κατάσταση στη Μολδαβία όσον αφορά την τεχνοκρατία και την ιατρική τυραννία που εισήγαγε η «πανδημία»; Υπάρχουν κάποιες κύριες ή λαϊκές προσπάθειες για να αντισταθούμε σε πρωτοβουλίες που υποστηρίζονται από τον ΠΟΥ, το WEF και άλλους παγκοσμιοποιητικούς οργανισμούς;
Ι: Επί του παρόντος, το πολιτικό καθεστώς στη Μολδαβία ελέγχεται πλήρως από τους Αμερικανούς, πιο συγκεκριμένα από το δίκτυο Σόρος. [Οι κυβερνώντες δεν είναι παρά] Φουσκωτές κούκλες χωρίς προσωπικότητα, χωρίς βιογραφία, χωρίς καμία πολιτική ή διοικητική ικανότητα, πιστές όμως, στους δυτικούς άρχοντες. Οι κυβερνώντες προωθούν μια επιθετική πολιτική έναντι της Μόσχας, ταγμένοι ως πιστοί σύμμαχοι του Σιωνιστικού καθεστώτος στο Κίεβο.
Όταν ξεκίνησε η ψεύδο-πανδημία το 2020, στην εξουσία βρισκόντουσαν οι λεγόμενοι σοσιαλιστές με επικεφαλής τον Πρόεδρο Igor Dodon, ο οποίος ήταν ο αγαπημένος της κυβέρνησης Πούτιν.
Και όπως ο Πούτιν και το καθεστώς του έχουν δείξει πλήρη υποταγή στους σατανιστές του ΠΟΥ, έτσι και το καθεστώς – μαριονέτα στο Κισινάου έδειξε, με τη σειρά του, υποταγή επιβάλλοντας βίαια τον ίδιο τρόμο, συμπεριλαμβανομένων των αναγκαστικών ενέσεων, χρησιμοποιώντας το γνωστό ιατρικό πρόσχημα.
Αφού το φιλορωσικό καθεστώς διαδέχθηκε το φιλοδυτικό καθεστώς υπό την ηγεσία της Μάγια Σαντού, η οποία υπηρέτησε ως πρόεδρος τον Νοέμβριο του 2020, προωθήθηκε η ίδια πολιτική ιατρικού τρόμου με το πρόσχημα της ψεύδο-πανδημίας. Δεν υπήρχε διαφορά.
Γενικά, ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, από αριστερά έως τα δεξιά, έχει υιοθετήσει την ατζέντα του ΠΟΥ. Η ίδια ομοιογένεια υπάρχει και με τις οικονομικές πολιτικές που επιβάλλονται μέσω του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΠΟΕ, της ΕΕ κ.λπ.
Οι σημερινοί πολιτικοί είναι οι ανεπανόρθωτοι δέσμιοι του φιλελεύθερου οικονομικού παραδείγματος, με τον μύθο του ελεύθερου εμπορίου, του ελέγχου του πληθωρισμού, των δανείων, των τελωνειακών, των δημοσιονομικών και δημοσιονομικών πολιτικών που υπαγορεύονται από το εξωτερικό, από τη «Συμφωνία της Ουάσιγκτον».
Από την άλλη, η ίδια η πολιτική διαδικασία δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο βρώμικα χρήματα, που προέρχονται είτε από εξωτερικά κέντρα εξουσίας είτε από τοπικές μαφιόζικες ομάδες, που μετατρέπονται σε επιτυχημένα μέσα ενημέρωσης και πολιτικά έργα. Αν έχεις χρήματα, είσαι επιτυχημένος «πολιτικός», αν όχι, είσαι χαμένος.
Ε: Είστε αρκετά επικριτικοί με τη Μόσχα. Με ποιανού τη «πλευρά» είστε στον πόλεμο της Ουκρανίας; Ποιος έχει την τελική ευθύνη για αυτή τη σύγκρουση και τι πρέπει να γίνει;
Ι: Αυτός ο πόλεμος είναι μόνο ένας κρίκος σε μια μακρά αλυσίδα ιστορικών γεγονότων. Οι ρίζες της σύγκρουσης μπορούν να αναχθούν στη γνωστή εμμονή της Ναυτικής Δύναμης, της θαλασσοκρατίας, των Αγγλοσάξωνων, να καταστρέψουν τη Ρωσία ως Δύναμη Ξηράς, ως τελουροκρατία = ένα κράτος του οποίου η ισχύς πηγάζει από τις χερσαίες στρατιωτικές βάσης ή από την εμπορική ισχύ (Carl Schmitt).
Αυτή η σύγκρουση είναι μέρος αυτού που ονομάζεται γεωπολιτικές σταθερές. Και δεν έχει σημασία ποιος είναι στην εξουσία στη Ρωσία – ο Τσάρος Νικόλαος Β’, ο Στάλιν ή ο Πούτιν.
Οι εχθροί της Ρωσίας έχουν τρεις στόχους:
- Πνευματικό – η καταστροφή της Ορθοδοξίας.
- Οικονομικό – ανάληψη ελέγχου των τεράστιων φυσικών πόρων της Ρωσίας.
- Στρατιωτικό – να κυριαρχήσει στην Ευρασία.
Όπως εξήγησε ο Sir Halford J. Mackinder: «Όποιος ελέγχει την Ανατολική Ευρώπη ελέγχει και την ενδοχώρα. Όποιος ελέγχει την ενδοχώρα, κυβερνά το Παγκόσμιο Νησί. Όποιος κυβερνά το Παγκόσμιο Νησί, κυβερνά τον κόσμο».
Φυσικά, η Ρωσία βρίσκεται σε αμυντικό πόλεμο και η Ουκρανία χρησιμοποιείται από το ΝΑΤΟ σε αυτόν τον πόλεμο με αντιπροσώπους. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η κυβέρνηση του Πούτιν δείχνει ότι η Ρωσία έχει μια γεροντοκρατική, αδρανή, ξεπερασμένη ηγεσία, κυριαρχούμενη από ολιγάρχες και επηρεασμένη μαζικά από ξένους πράκτορες. Καταρρίπτοντας αυτό που θα μπορούσε να ήταν ένα επιτυχημένο blitzkrieg, η Ρωσία έχει κολλήσει τώρα σε έναν παρατεταμένο πόλεμο που προκαλεί κολοσσιαίες ανθρωποθυσίες και στις δύο πλευρές.
Η διαδοχή της εξουσίας στη Μόσχα μέσω εκλογών είναι αδύνατη, ένα πραξικόπημα είναι ανεπιθύμητο, η αφύπνιση του Πούτιν και του Σόιγκου από τον συλλογικό τους λήθαργο είναι αδιανόητη και στην εμφάνιση πατριωτικών συναισθημάτων στην άρχουσα τάξη είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς.
Και όπως πάντα σε όλη τη ρωσική ιστορία, όλη η ελπίδα είναι μόνο στον Θεό. Γνωρίζω ότι ο παράδεισος είναι γεμάτος από Ρώσους αγίους, μάρτυρες και ήρωες που προσεύχονται για τη σωτηρία της Ρωσίας. Γνωρίζω ότι η Ρωσία δεν έχει χάσει τελείως τον ανδρισμό της, και αυτός ο πόλεμος διαμορφώνει μια νέα γενιά ηρώων, που θα έχουν επίσης τη γνώμη τους για τις μεγάλες πολιτικές αλλαγές που θα ακολουθήσουν στη Ρωσία.
Εξακολουθώ να ελπίζω στην ήττα των εχθρών της Ρωσίας και στον θρίαμβο του χριστιανικού και πατριωτικού πνεύματος, παρ’ όλες τις καταθλιπτικές εξελίξεις!