Το ψυχό-πνευματικό ναυάγιο της κυρά Τατιάνας και οι συνακόλουθες σοφές παροιμίες που την συντροφεύουν
Μιχάλης Κονιόρδος*
Γνώρισα αρκετές Τατιάνες στην ζωή μου. Να ‘ναι καλά τα ευρωπαϊκά προγράμματα που μου επέτρεψαν να ταξιδέψω στην Ρωσία , στην Ουκρανία, στο Καζακστάν και σ’ άλλες χώρες της τέως Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν επαγγελματικές γνωριμίες, ακαδημαϊκού περιεχομένου – το διευκρινίζω, για να μην κατηγορηθώ άδικα για σεξισμό- , ήταν αξιοπρεπείς εκπαιδευτικοί, άλλες με περισσότερο ενδιαφέρον, άλλες με λιγότερο, η κάθε μια και όλες μαζί πάλευαν την ζωή τους και προσπαθούσαν για ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Να ‘ναι καλά όλες τους με τις οικογένειές τους, με τα παιδιά τους, με τα διαζύγιά τους, με τις μοναξιές τους, με τις ελπίδες που κουβαλάνε αυτός ο ιδιόμορφος πόλεμος που υφίστανται εκεί πέρα, όπου να ΄ναι να τελειώσει, να ξαναβρούν την ηρεμία ψυχής που τόσο έχουνε ανάγκη. Κι εμείς επίσης.
Είχα στα χρόνια που δίδαξα στην Ελλάδα και αρκετές φοιτήτριες των οποίων το όνομα είχε ως πρώτη ύλη το όνομα Τατιάνα που σε ορισμένες περιπτώσεις κατέληγε σε Τανιούσκα. Να ΄ναι καλά όλες τους, με υγεία πάντοτε αν είναι δυνατόν, μακάρι, καθώς κυνηγάνε την μεροκάματο όπου μπορούν στον όμορφο τομέα του Τουρισμού αν είσαι καταναλωτής του και τόσο κοπιαστικό αν είσαι «υπηρέτης» του.
Βρισκόμουν εκτός Ελλάδος όταν διάβασα την τραγική δήλωση της κυρά Τατιάνας, περί του νομού Πελοποννήσου. Αγεωγράφητη η κυρά; Συγχέει τις Περιφέρειες με τους Νομούς; Εν τη ρύμη του λόγου; Έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι; Δείξε κατανόηση στην κυρά. Έτσι αντιδράς στις λεκτικές αστοχίες των φοιτητριών και φοιτητών σου;
Άλλωστε είναι πολίτικαλ κορρέκτ σ’ αυτόν τον τόπο να επιβραβεύουν οι συστημικοί τους αγεωγράφητους μικρο-απατεωνίσκους, αυτούς που εντέχνως πως, κάνανε ρεπορτάζ από το Πακιστάν ψευδόμενοι πως το κάνανε από το Αφγανιστάν.
Όπως το αναδιατύπωσε και η ενίοτε συμπαθής και εύστοχη Ακρίδα: « «Περιμένουμε του χρόνου να την βραβεύσει το Ίδρυμα Μπότση όπως πέρσι τον σύζυγο της για της προσφορά της στη δημοσιογραφία».
Κατά πως λέει η παροιμία «Δώσε θάρρος του χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι»
Κι αναρωτιέσαι, αν αναρωτιέσαι πια, μα πόσα κρατικά ή ιδιωτικά (;) ευρώπουλα , διοχετεύονται σ’ αυτούς τους λειτουργούς της κατ’ εξακολούθηση βοθρατζίδικης δημοσιογραφίας;
Όπως το αναδιατύπωσε και η ενίοτε συμπαθής και εύστοχη Ακρίδα: «Δεν γράφω τ’ όνομα της για να μην προσβάλω τα σκατά».
Κι όμως, έχει όνομα και επώνυμο η κυρά: «Καστανόξανθη κοκκινομάλλα» που λέει και το ποίημα, άλλωστε, «Η καστανόξανθη κοκκινομάλλα». Και το αφηγείται παραστατικά:
«Ήταν μια καστανόξανθη κοκκινομάλλα που δεν είχε μάτια κι αυτιά. Ούτε μαλλιά είχε και γι’ αυτό την έλεγαν καστανόξανθη κοκκινομάλλα μόνο θεωρητικά. Δεν μπορούσε να μιλήσει αφού δεν είχε στόμα. Ούτε και μύτη είχε. Επιπλέον δεν είχε πόδια και χέρια, στομάχι, πλάτη, ραχοκοκαλιά και γενικώς σωθικά. Τίποτα δεν είχε! Συνεπώς κανείς δεν ξέρει για ποιαν μιλάμε. Καλύτερα έτσι, καλύτερα να μην ξέρουμε άλλα πράγματα γι’ αυτήν.»
Μονάχα να θυμόμαστε πως για κάτι τέτοιες περιπτώσεις, αν η οργή των υγιών δεν είναι περιστασιακή, ή εφήμερη, όσοι/ες νοιώθουν τον διακαή πόθο να ρίξουν ένα λευκό ή άκυρο στο κουτί της ελπίδας ή της αποστροφής, ας εκδηλώσουν την υγιή αποστροφή τους με την αναγραφή του ονόματος της κυράς.
Μπας και πάρουν κάποιο μήνυμα οι συστημικοί και οι συστημικές που τους και τις βραβεύουν, και τους και τις ταΐζουν με άφθονο χρήμα, πως δεν τρώμε κουτόχορτο όλοι και όλες σ’ αυτήν την χώρα και πως εν πάσει περιπτώσει αν μέρος των χρημάτων που κατευθύνονται στην βοθρατζίδικη δημοσιογραφία, κατευθυνόταν στην αγορά ασθενοφόρων, ο ……. Νομός Πελοποννήσου θα ήταν πιότερο ευτυχής. Και οι πάσχοντες από καρδιακά εκεί πέρα, επίσης.
Σας τα γράφω αυτά, εγώ ο καρδιοπαθής με τριπλό μπάι πας, από το 2019.
*Καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
