Η ποσοτική επαγωγή της αντίδρασης μας στο θάνατο
Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης*
Ποσοτικοεπαγωμενος ο θάνατος ή μάλλον η αντίδραση στον θάνατο. Όταν τις προηγούμενες μέρες σκοτώθηκαν σε τροχαία δυο 19χρονια παλικάρια δεν είδα ούτε άκουσα πένθιμα εμβατήρια πουθενά. Όταν τις προηγούμενες μέρες αυτοκτόνησαν δυο νέοι σε ηλικία αστυνομικοί δεν είδα ούτε άκουσα πουθενά πένθιμα εμβατήρια.
Τέσσερις νέοι άνθρωποι που δεν θα μεγαλώσουν, που δεν θα κάνουν οικογένεια, που δεν θα γεράσουν με συζύγους και παιδιά, που δεν θα τους καμαρώσουν οι μανάδες, αντιθέτως θα τα συνοδεύσουν στο μνήμα.
Όταν λοιπόν πεθαίνουν/σκοτώνονται δυο δυο ή τρεις τρεις οι νέοι άνθρωποι και όταν δολοφονούνται ένας ένας ή δυο δυο οι άνθρωποι τότε απλά αδιαφορούμε.
Αλλά όταν πεθαίνουν 70 – 70 ή 350 350 τότε κηρύσσουμε την χώρα σε εθνικό πένθος.
Όταν πνίγονται κάθε χρόνο 350 δεν κηρύσσουμε εθνικό πένθος
Όταν σκοτώνονται κάθε χρόνο περί τα 700 και μαζί με τους βαριά ανάπηρους ξεπερνούν τους 1200 ανά έτος δηλαδή πάνω από 100 κάθε μήνα, δεν κηρύσσουμε εθνικό πένθος.
Προφανώς δεν βλέπουμε το σύνολο αλλά το επιμέρους πράγμα που καταδεικνύει ότι η αντίδραση μας στον θάνατο είναι ποσοτικοεπαγώμενη και κατά συνέπεια είμαστε βουτηγμένοι στην αμορφωσιά και την υποκρισία.
Βεβαίως μπορεί να συμβαίνει και το άλλο. Κάποιοι έξυπνοι με σαφείς οδηγίες από οπινιον μεικερς και επικοινωνιολόγους να ξυπνάμε τα αντανακλαστικά μας με κατάλληλα άρθρα και ομοβροντία ανακοινώσεων. Πράγμα που οδηγεί και πάλι στην αμορφωσιά μας.
—
Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης
