Ποιος πόλεμος και ποιες κυρώσεις;… – Γιατί η ρωσική οικονομία θα αναπτυχθεί ταχύτερα ακόμα και από χώρες του G7
Λιγότερο από δύο μήνες μετά την εισβολή, το ΔΝΤ προέβλεπε ότι η οικονομία της Ρωσίας θα συρρικνωθεί κατά 8,5% το 2022 και κατά 2,3% το 2023…
«Τους τελευταίους 14 μήνες, η παγκόσμια οικονομία έχει υποστεί ένα άνευ προηγουμένου πείραμα: διακόπτει τις εμπορικές, οικονομικές και προσωπικές σχέσεις με μια χώρα που εκτείνεται σε 11 ζώνες ώρας και βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκοσμιοποίησης.
Μπορεί πραγματικά να λειτουργήσει;» διερωτώνται με άρθρο τους στο Project Syndicate οι Federico Fubini, αναλυτής της Corriere della Serra, και Alexandra Prokopenko, πρώην σύμβουλος στην Κεντρική Τράπεζα της Ρωσίας, ερευνήτρια στο Κέντρο Ανατολικοευρωπαϊκών και Διεθνών Σπουδών (ZOiS) στο Βερολίνο και επιστημονικό προσωπικό στο Carnegie Endowment for International Peace.
Ειδικότερα, σύμφωνα με όσα αναφέρονται, «Το 2023, σύμφωνα με την τελευταία πρόβλεψη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η ρωσική οικονομία θα αναπτυχθεί ταχύτερα από αυτή της Γερμανίας ή του Ηνωμένου Βασιλείου.
Μάλιστα, θα συμβαδίσει με την ανάπτυξη της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Έτσι, η οικονομία της αναμένεται ακόμη και να ξεπεράσει τέσσερις από τις χώρες της G7 που πρωτοστατούν στις προσπάθειες διατήρησης και ενίσχυσης των διεθνών κυρώσεων που επιβλήθηκαν στο καθεστώς του Vladimir Putin πριν από έναν χρόνο, μετά την ευρείας κλίμακας εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Βέβαια, δεν ήταν αυτό το σχέδιο.
Την περασμένη άνοιξη, παρότι ο Putin υπολόγιζε σε μια γρήγορη στρατιωτική νίκη, οι δυτικοί ηγέτες πίστευαν ότι τα οικονομικά όπλα θα μπορούσαν να κατανικήσουν τη Ρωσία.
Στις αρχές Απριλίου του 2022, ο Mario Draghi, τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, μοιράστηκε με το ευρύ κοινό αυτή την πεποίθηση, όταν υπερασπίστηκε τις κυρώσεις στις ρωσικές εξαγωγές ενέργειας, λέγοντας ότι οι πολίτες έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ της ειρήνης και του air condition.
Σημειώνεται πως η εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα των κυρώσεων δεν εμπόδισε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους να στείλουν όπλα και άλλη βοήθεια στην Ουκρανία.
Ωστόσο, η αρχική προσδοκία ήταν ότι η κατάσχεση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Ρωσίας που διατηρούνται στο εξωτερικό, οι περιορισμοί σε ρωσικές τράπεζες και ιδιώτες και οι περικοπές στο εμπόριο τεχνολογίας και πρώτων υλών θα προκαλούσαν κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας, αναγκάζοντας ενδεχομένως τον Putin να εγκαταλείψει τον «ειδικό στρατό του».
Λιγότερο από δύο μήνες μετά την εισβολή, το ΔΝΤ προέβλεπε ότι η οικονομία της Ρωσίας θα συρρικνωθεί κατά 8,5% το 2022 και κατά 2,3% το 2023.
Από τότε το Ταμείο έχει αναθεωρήσει την εκτίμησή του για το ρωσικό ΑΕΠ για το 2022 και το 2023 προς τα πάνω κατά 9,4 ποσοστιαίες μονάδες.
Αυτό δεν ήταν ένα απλό λάθος πρόβλεψης, αλλά μάλλον μια αντανάκλαση της υπερεκτίμησης της Δύσης για την ικανότητά της να ελέγχει το διεθνές εμπόριο και άλλες βασικές πτυχές της παγκόσμιας οικονομίας.
Η αλήθεια είναι ότι η συλλογική Δύση δεν κυριαρχεί πλέον σε ό,τι αφορά την παγκοσμιοποίηση.
Επιπλέον, οι περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις άργησαν να κατανοήσουν ότι τα υποτιθέμενα «ρεβιζιονιστικά αυταρχικά καθεστώτα» δεν προτάσσουν πάντα τα οικονομικά ζητήματα.
Ο Putin συνέχισε τον πόλεμό του κατά της Ουκρανίας αδιαφορώντας για το κόστος και οι οικονομικές ελίτ της Ρωσίας, αν και συγκλονισμένες, δεν έκαναν καμία προσπάθεια να τον συγκρατήσουν.
Στην πραγματικότητα, οι ολιγάρχες συνεργάζονταν με τον Putin και την πολεμική του μηχανή, ακόμη και όταν έλεγαν στους ξένους ότι απορρίπτουν τις πολιτικές του.
Αυτό δεν έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν, καθώς η σχέση Κρεμλίνου/ολιγάρχων βασίζεται σε ένα είδος αρνητικής πίστης –ένα χαρακτηριστικό που έχει γίνει σήμα κατατεθέν της σημερινής Ρωσίας– και των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Δύσης σε μια εποχή κυρώσεων.
«Διαρροές» παντού…
Τώρα γνωρίζουμε γιατί οι αισιόδοξες προβλέψεις σχετικά με τον αντίκτυπο των οικονομικών κυρώσεων ήταν αβάσιμες.
Η Κίνα, η Ινδία, η Μαλαισία και η Σιγκαπούρη αύξησαν τις αγορές ρωσικού πετρελαίου και εταιρείες στις δυτικές δημοκρατίες αύξησαν τις εισαγωγές προϊόντων πετρελαίου που αυτές οι αναδυόμενες οικονομίες παράγουν χρησιμοποιώντας το αργό Urals.
Η Κίνα, ενδυναμωμένη από τον νέο της ρόλο ως ο κύριου εμπορικού εταίρου της Ρωσίας, προμηθεύει τους Ρώσους με ημιαγωγούς, drones και άλλες τεχνολογίες.
Χώρες όπως η Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Καζακστάν, η Αρμενία και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ευημερούν ως διαμεσολαβητές μεταξύ των δυτικών εξαγωγέων και της Ρωσίας για οτιδήποτε:
από smartphone έως εργαλειομηχανές (μετά την κατάρρευση κατά 43% τους πρώτους μήνες του πολέμου, έως τον Νοέμβριο του 2022 οι ρωσικές εισαγωγές επανήλθαν σε μεγάλο βαθμό στα προπολεμικά επίπεδα).
Ομοίως, κεκτημένα συμφέροντα σε λίγες χώρες εμπόδισαν την Ευρωπαϊκή Ένωση να απαγορεύσει τις εισαγωγές βασικών ρωσικών προϊόντων, όπως τα διαμάντια και ο χάλυβας.
Στην πραγματικότητα, ορισμένες χώρες της ΕΕ διπλασίασαν τις εισαγωγές ρωσικών ημικατεργασμένων χαλύβδινων πλακών πέρυσι, αντικαθιστώντας τις προμήθειες από τους μύλους Μαριούπολης της Ουκρανίας, τις οποίες κατέστρεψε ο στρατός του Putin.
Επιπλέον, ορισμένα από τα βασικά οικονομικά κανάλια της Ρωσίας με τη Δύση παρέμειναν ανοιχτά καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.
Η ΕΕ δεν έχει ακόμη τερματίσει σχέσεις με την Gazprombank, για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι έχει σχεδόν τερματίσει τις εισαγωγές φυσικού αερίου από την Gazprom, την εταιρεία χαρτοφυλακίου της τράπεζας.
Στην Κύπρο, η Gazprombank, η τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα της Ρωσίας, συνεχίζει να λειτουργεί – υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
«Ανίερα» κέρδη
Επιπλέον, από τότε που η Ρωσία ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπη με κυρώσεις το 2014, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας και την υποστήριξη των αυτονομιστών στην περιοχή Donbass της ανατολικής Ουκρανίας, ορισμένες δυτικές εταιρείες έχουν δείξει άρνηση να συμμορφωθούν με τις επιταγές των χωρών τους.
Παρότι, σε γενικές γραμμές, έχουν συμμορφωθεί με τους περιορισμούς των δυτικών κυβερνήσεων, ορισμένες έχουν βρει τρόπους να συνεργάζονται με τους Ρώσους ομολόγους τους – προμηθεύοντας αγαθά ακόμη και σε εταιρείες που εργάζονται για το ρωσικό στρατιωτικό-βιομηχανικό οικοδόμημα.
Τον περασμένο μήνα, για παράδειγμα, το υπουργείο Εμπορίου των ΗΠΑ και το Γραφείο Ελέγχου Ξένων Περιουσιακών Στοιχείων του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ επέβαλαν πρόστιμο 3,3 εκατομμυρίων δολαρίων στη Microsoft.
Το 2016 και το 2017, μία από τις θυγατρικές της Microsoft συνήψε συμφωνίες με δύο ρωσικές εταιρείες στις οποίες είχαν επιβληθεί κυρώσεις, μία από τις οποίες συμμετείχε στην κατασκευή της γέφυρας του Κερτς που συνδέει τη Ρωσία με την Ουκρανία και η άλλη στη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αφορά την ιταλική εταιρεία Danieli, μεγάλο προμηθευτή εργαλειομηχανών ακριβείας για τη χαλυβουργία.
Η Danieli ανακοίνωσε πλήρη απόσυρση των δραστηριοτήτων της στη Ρωσία μόλις στα τέλη Απριλίου, περισσότερους από 14 μήνες μετά τον πόλεμο και αφότου δημοσιεύματα του Τύπου αποκάλυψαν ότι μία από τις θυγατρικές της είχε προμήθευε τεχνολογία παραγωγής χάλυβα στον ρωσικό όμιλο Severstal τον περασμένο Αύγουστο.
Η Severstal, ένας τεράστιος χαλυβουργικός όμιλος, είναι ο βασικός προμηθευτής για τους παραγωγούς ρωσικών υποβρυχίων, πολεμικών πλοίων και τεθωρακισμένων οχημάτων.
Ο βασικός μέτοχος της εταιρείας, Alexey Mordashov, ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της Ρωσίας, εισήλθε στη λίστα των κυρώσεων των δυτικών χωρών αμέσως μετά την εισβολή τον περασμένο Φεβρουάριο.
Άλλες δύο εισηγμένες εταιρείες, η αμερικανική εταιρεία παροχής υπηρεσιών πετρελαίου SLB και η ιταλική τσιμεντοβιομηχανία Buzzi Unicem, αξιοποιούν ένα κενό που επιτρέπει στις ρωσικές θυγατρικές τους να συνεχίσουν να λειτουργούν.
Καμία εταιρεία που είναι εγκατεστημένη στη Ρωσία βάσει της τοπικής νομοθεσίας δεν υποχρεούται να συμμορφώνεται με τη δυτική νομοθεσία, επομένως αυτό που κάνουν η SLB και η Buzzi Unicem είναι νόμιμο – και πολύ προσοδοφόρο.
Οι ρωσικές θυγατρικές και των δύο εταιρειών έχουν καταγράψει αυξήσεις στον κύκλο εργασιών τους πέρυσι, πιθανότατα επωφελούμενοι από την οικειοθελή αποχώρηση των δυτικών ανταγωνιστών τους.
Και οι δύο παρείχαν στη Ρωσία βασικά προϊόντα και –στην περίπτωση του πετρελαίου– στρατηγικές πηγές εσόδων.
(Όπως η Danieli, η SLB και η Buzzi Unicem αρνούνται οποιαδήποτε αδικοπραγία και δεν αντιμετωπίζουν καμία νομική ενέργεια στο σπίτι.)
Επιπλέον, πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Ομάδας Εργασίας για τις Ρωσικές Κυρώσεις, με επικεφαλής τον Andriy Yermak, επικεφαλής του προεδρικού γραφείου του Ουκρανού προέδρου Volodymyr Zelensky, και τον Michael McFaul του Πανεπιστημίου Stanford, «διεξέρχεται» το ζήτημα των δυτικών μικροτσίπ που βρέθηκαν σε ρωσικούς πυραύλους και drones που έχουν εκτοξευθεί στην Ουκρανία.
Σύμφωνα με την έκθεση, «οι ρωσικοί πύραυλοι και τα drones είναι εξοπλισμένα με μικροτσίπ ξένης κατασκευής που υποστηρίζουν το GLONASS, ήτοι το σύστημα δορυφορικής πλοήγησης της Ρωσίας, το οποίο τους καθοδηγεί σε επιλεγμένους στόχους», ενώ «ξένες εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων των Linx Technologies, Qualcomm και STMicroelectronics φέρεται να συνεχίζουν να παράγουν μικροτσίπ, τα οποία πουλούν στη Ρωσία μέσω πολλών εταιρειών-κέλυφος, είτε σκόπιμα είτε όχι».
Όλες αυτές οι εταιρείες έχουν έδρα στις ΗΠΑ, με εξαίρεση την STMicroelectronics, η οποία ελέγχεται από τις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Για να είμαστε σαφείς, δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι μικροτσίπ κατασκευασμένα στη Δύση έχουν παραδοθεί στη Ρωσία μετά τον Φεβρουάριο του περασμένου έτους, και δεν έχουν διατυπωθεί ισχυρισμοί για διαφυγή κυρώσεων κατά των εμπλεκόμενων εταιρειών.
Αλλά αυτοί οι κατασκευαστές τσιπ θα μπορούσαν γρήγορα και εύκολα να αλλάξουν ορισμένα από τα χαρακτηριστικά των τσιπ τους για να μην είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή ρωσικών όπλων.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις περιπτώσεις, μεταξύ πολλών, που χρήζουν αντιμετώπισης.
Η έκθεση Yermak-McFaul προτείνει οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις να επιβάλλουν φόρο 100% στα κέρδη των δυτικών εταιρειών που έχουν θυγατρικές στη Ρωσία.
Όμως, γενικά, τα νομικά κενά, η ευκαιριακή εταιρική συμπεριφορά, η κυβερνητική αναταραχή, τα βιομηχανικά λόμπι με επιρροή στις δυτικές χώρες και η έλλειψη συνεργασίας από τις αναδυόμενες οικονομίες συνέβαλαν στην άμβλυνση των επιπτώσεων των κυρώσεων.
Αλλά ένα συμπέρασμα ότι οι κυρώσεις απέτυχαν θα ήταν λάθος.
Στην πραγματικότητα, υπάρχει περίπτωση να διευρυνθεί και να οξυνθεί το καθεστώς κυρώσεων και να γίνει πιο δύσκολη η παράκαμψή του.
Αυστηροποίηση…
Οι κυρώσεις είναι σαφώς καλύτερες από την εναλλακτική: δηλαδή να παρέχεται στο Κρεμλίνο η δυνατότητα να χρηματοδοτεί τον πόλεμο στην Ουκρανία με πόρους από πληρωμές για ρωσικές εισαγωγές – έως και 1 δισεκατομμύριο δολάρια την ημέρα μόνο για την ΕΕ.
Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι οι κυρώσεις, όσο ατελείς κι αν είναι, κάπως λειτουργούν.
Ήδη, η ρωσική κυβέρνηση αναγκάζεται να πουλάει εμπορεύματα με discount και να αγοράζει τεχνολογίες σε υψηλές τιμές (λόγω του κόστους παράκαμψης των νομικών εμποδίων).
Ο κρατικός προϋπολογισμός της Ρωσίας αντιμετωπίζει σημαντικές πιέσεις ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών δαπανών και των δαπανών εθνικής ασφάλειας – που αντιπροσωπεύουν το υψηλό-ρεκόρ του 1/3 των δαπανών.
Προς το παρόν, το Κρεμλίνο αντέχει οικονομικά να χρηματοδοτήσει αυτές τις δαπάνες, αλλά οποιοδήποτε νέο εξωτερικό σοκ θα μπορούσε να βλάψει σοβαρά τα ρωσικά δημόσια οικονομικά.
Για να μετριάσουν αυτούς τους κινδύνους, οι ρωσικές αρχές πιέζουν την οικονομία για παραγωγή περισσότερων έσοδα, συμπεριλαμβανομένης της είσπραξης φόρου κερδών από τις επιχειρήσεις ενώ παράλληλα απαιτούν από τις δυτικές εταιρείες να εγκαταλείψουν τη χώρα καταβάλλοντας στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό τουλάχιστον το 10% του μισού ενεργητικού τους (επιπλέον της παροχής στους αγοραστές έκπτωση 50% σε ό,τι αφορά την αποτίμηση του ακινήτου τους).
Ο Putin λαμβάνει αυτά τα μέτρα ακριβώς επειδή οι κυρώσεις έχουν επηρεάσει τον προϋπολογισμό της Ρωσίας, ιδιαίτερα στον τομέα των υδρογονανθράκων, ο οποίος αντιπροσώπευε σχεδόν το ήμισυ των εσόδων της κυβέρνησης το 2022.
Άνδρες στα γκρι
Οι ρωσικές ελίτ, τόσο ανώτεροι αξιωματούχοι όσο και κορυφαίοι επιχειρηματίες, είναι άκρως πραγματιστές.
Πολλοί δισεκατομμυριούχοι δημιούργησαν την περιουσία τους τη δεκαετία του 1990 και, φυσικά, εξακολουθούν να θεωρούν τους δεσμούς τους στο Κρεμλίνο ένα κρίσιμο κεφάλαιο.
Οι κυρώσεις τους έχουν προκαλέσει άνευ προηγουμένου αβεβαιότητα, αλλά συνεχίζουν να επιδεικνύουν πίστη στον Putin: Συνεχίζουν να εργάζονται στη Ρωσία, παρέχουν πόρους στην πολεμική μηχανή και βγάζουν χρήματα.
Χρειάστηκαν λιγότερο από οκτώ μήνες για ορισμένες από αυτές να αποκαταστήσουν τις διεθνείς δραστηριότητες και ακόμη και να βρουν νέους πελάτες.
Οι μεγάλες ταμειακές ροές από την Ασία και τον Παγκόσμιο Νότο είναι η τρέχουσα ανταμοιβή τους – αν και κάποιοι ολιγάρχες καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να αποκαταστήσουν τη φήμη τους στη Δύση…
Για παράδειγμα, ο Mordashov…
Ωστόσο, ο Mordashov δάνεισε δισεκατομμύρια δολάρια στον Sergey Roldugin, έναν κλασικό τσελίστα που διαχειρίζεται περιουσιακά στοιχεία για τον Putin, και συμμετείχε σε συναντήσεις μαζί του στην αρχή του πολέμου.
Aποτελέσματα…
Τους τελευταίους 14 μήνες, η παγκόσμια οικονομία υφίσταται ένα άνευ προηγουμένου πείραμα: διακόπτει τις εμπορικές, οικονομικές και προσωπικές σχέσεις με μια χώρα που εκτείνεται σε 11 ζώνες ώρας και βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκοσμιοποίησης.
Πριν από τον Φεβρουάριο του 2022, οι κυρώσεις στόχευαν χώρες στο περιθώριο της παγκόσμιας οικονομίας.
Το Ιράν, μία από τις πιο σημαντικές χώρες στις οποίες είχαν επιβληθεί κυρώσεις, δεν συγκαταλέγεται καν στις 40 κορυφαίες του κόσμου, με το ετήσιο ΑΕΠ του να φτάνει μόλις τα 365 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, είναι μια οικονομία 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και η 11η μεγαλύτερη παγκοσμίως.
Και ενώ οι οικονομικές κυρώσεις έχουν γίνει ένα σχετικά συνηθισμένο εργαλείο πολιτικής τα τελευταία 80 χρόνια, στη Ρωσική Ομοσπονδία έχουν επιβληθεί περισσότερες από 13.000 – περισσότερες από ό,τι στην Κούβα, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα μαζί.
Το μοναδικό προηγούμενο μεγάλης οικονομίας που δέχτηκε τόσο ευρείες κυρώσεις ήταν η Ιταλία του Μουσολίνι το 1935, όταν το διεθνές εμπόριο συνεισέφερε πολύ μικρότερο ποσοστό στο ΑΕΠ μιας χώρας.
Το διακύβευμα αυτού του πειράματος δεν θα μπορούσε να είναι υψηλότερο – και όχι μόνο για την Ουκρανία.
Σύντομα θα μάθουμε εάν μέτρα όπως τα εμπορικά εμπάργκο, οι ταξιδιωτικές απαγορεύσεις και το πάγωμα ιδιωτικών και κρατικών περιουσιακών στοιχείων αποτελούν εξαίρεση ή θα γίνουν συνηθισμένα εργαλεία πολιτικής σε έναν κατακερματισμένο και διχασμένο κόσμο.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ προτείνουν ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει να επιβάλουν κυρώσεις σε «αδίστακτους υπερεθνικιστές» που σαμποτάρουν τις προσπάθειες της Σερβίας να ενταχθεί στην ΕΕ.
Θα λειτουργήσει; Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς δημοκρατίες να επιβάλουν κυρώσεις σε χώρες που βοηθούν τη Ρωσία μέσω παράλληλων εισαγωγών, όπως κάνει η Τουρκία.
Στην περίπτωση δε της Κίνας, είναι αδιανόητο…
Μια τέτοια προσέγγιση θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να εφαρμοστεί, και η απόπειρα να γίνει κάτι τέτοιο θα επηρέαζε αρνητικά τη θέση των ΗΠΑ και της ΕΕ στις αναπτυσσόμενες και τις αναδυόμενες αγορές».
