H Eλλάς και ο Χριστός ξανασταυρώνονται

Η κατάσταση με τις καταστροφές αθώων θα συνεχίζεται μέχρι τον τελικό αφανισμό μας, ο οποίος κατά γενική παραδοχή είναι θέμα μερικών δεκαετιών, για αυτό θα χάνονται αδίκως ανθρώπινες ζωές και όχι μόνον. Στην σημερινή εργασία για πολλοστή φορά θα σας εξηγήσω τα πραγματικά αίτια της καταστροφής στα Τέμπη, στο Μάτι, στην Ηλεία το 2007, και με τα εθνοκτόνα μνημόνια.  Ο υβριδικός πόλεμος βρίσκεται στο απόγειο του σε πνευματικό, κοινωνικό, οικονομικό και σε διαδικτυακό επίπεδο, με συνέπεια το έθνος να βιώνει τρομερά δεινά.

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : [email protected]6945294197 και official website The Times of Voulgaroktonos.

Η έλλειψη παιδείας-αγωγής οδηγεί στην απάθεια και στην αδιαφορία. Αυτά είναι από τα πιο επικίνδυνα συμπτώματα μιας κοινωνίας σε μεγάλη παρακμή και σήψη. Οι κάτοικοι είναι προκλητικά και τραγικά απαθείς-αδιάφοροι απέναντι στους εμπρησμούς, τον covid, τα εμβόλια, τα μνημόνια, την εισβολή, τον Διονυσιακό πολιτισμό, τα θανατηφόρα ατυχήματα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τις εθνοκτόνες συνέπειες.

Aυτό συμβαίνει διότι αρκετοί δεν έχουν παιδεία και θεωρούν ότι τα προβλήματα πρέπει να απασχολούν όλους τους άλλους, εκτός από τους ίδιους.

Όταν διαπιστώσουν ότι αυτές οι κοινωνικές-εθνικές μάστιγες, ήταν και είναι υπόθεση όλων μας τότε είναι πολύ αργά, καθώς έχουν ήδη υποστεί οι ίδιοι ή κάποια από τα συγγενικά-φιλικά τους πρόσωπα θανάτους και απώλειες εξαιτίας του υβριδικού πολέμου. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας-δυστυχίας, βίας και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να διαχειριστούν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται-αρνούνται να σκεφτούν και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, τις βίαιες πράξεις, περιφρονούν την παιδεία και την ηθική, με καταστροφικές συνέπειες για όλους.

Από γεωστρατηγικής απόψεως, στην σύγχρονη εποχή, πόλεμο έχουμε όταν ένα κράτος δέχεται επίθεση από άλλα “συμμαχικά” κράτη, από το ΝΑΤΟ, είτε από την ανθελληνική νέα τάξη πραγμάτων.

Οι πολεμικές επιθέσεις δεν είναι υποχρεωτικά στρατιωτικές με την παραδοσιακή έννοια, αλλά είναι πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ηθικές-πνευματικές και στα Μέσα Μαζικής μεταφοράς όπως είναι τα πλοία, οι αμαξοστοιχίες, τα αεροπλάνα, τα λεωφορεία κλπ. Η επίθεση από κράτη της “συμμαχίας”, μπορεί να εκδηλωθεί με οικονομική μορφή (χρεοκοπία, δάνεια, μνημόνια), με πολύνεκρα ατυχήματα  στα ΜΜΜ (πλοία, τρένα, αεροπλάνα), με  εμπρησμούς στα δάση, ή στους οικισμούς, με καταστροφές-καταρρεύσεις σπιτιών και με νεκρούς.

Εντούτοις οι ισχυρότερες και φοβερότερες επιθέσεις που  δεχτήκαμε, ήταν στον πνευματικό -ηθικό, οικονομικό κοινωνικό τομέα. Η πατρίδα μας υπέστη όλες τις μορφές του σύγχρονου πολέμου για να την υποτάξουν, να την διαλύσουν πνευματικά-ηθικά, ώστε μετά από τόσους αιώνες, και να μην αποτελεί εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου κράτους. Επίσης μας κατέκτησαν για να κλέψουν τον ορυκτό πλούτο (ενέργεια), και λόγω της γεωστρατηγικής μας θέσεως. Στην Ελλάδα, για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά γίνεται πόλεμος, χωρίς όμως τα παραδοσιακά όπλα.

Έχουμε κανονικά νεκρούς από τον πόλεμο. Όμως αυτή την φορά δεν είμαστε αντιμέτωποι με όπλα, άρματα, αεροπλάνα, πλοία κλπ. Οι πανάρχαιοι εχθροί άλλαξαν τα μέσα του πολέμου και μετέφεραν τα πεδία των μαχών σε άλλα επίπεδα. Οι μάχες γίνονται σε πνευματικό, ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό,  διαδικτυακό και μεταφορικό επίπεδο (Μέσα Μαζικής Μεταφοράς). Αυτό το έκαναν διότι διαπίστωσαν επί τόσους αιώνες ότι είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις ολοκληρωτικά τους Έλληνες.

Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Αριστόκλειου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές με εμπρησμούς, ναυάγια, τροχαία, συγκρούσεις τρένων. Διαχρονικά από τα πανάρχαια χρόνια οι τύχες του Ελληνικού Έθνους καθορίζονται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα και τις θυσίες των ιερατείων στους δύο Δελφικούς Θεούς. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών και τις αποφάσεις των παραγόντων του Διονυσιακού πολιτισμού.

Η πατρίδα εiναι η μητέρα μας, καθώς όλοι οι Έλληνες έχουμε ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο με την θρησκεία, την ιστορία, τον πολιτισμό και τους προγόνους.

Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη-πανάρχαια θεώρηση ενός άλλου πολιτισμού του Φοινικικού. Ο Φοινικικός πολιτισμός εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί τους ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη. Δυστυχώς οι περισσότερες γυναίκες που είναι τα θεμέλια του Ελληνικού έθνους, διέπονται από τα πρότυπα του Διονυσιακού πολιτισμού. Ένα από τα σχέδια των νοσηρών νεοταξιτών είναι ο νοητικός, ο ηθικός, ο ψυχικός και ο βιολογικός εκφυλισμός-ξεπεσμός των εθνών, ώστε οι άνθρωποι να είναι παθητικά ανδράποδα δίχως κρίση, βούληση και δύναμη αντιστάσεως.

Οι έμποροι της “Βενετίας” και των Εθνών επιθυμούν μία άρρωστη και απολύτως διεφθαρμένη Ελληνική κοινωνία, που θα την αποτελούν αδύναμα και παθητικά ανδράποδα. Άτομα δίχως συνείδηση, αξίες-αρετές, ικανότητες, στόχους για εξέλιξη-δημιουργικότητα και ψυχικά αποθέματα. Οι νεοταξίτες έφτιαξαν μια αγέλη, ώστε να είναι εύκολα χειραγωγήσιμη και απολύτως υπάκουη. Δημιούργησαν πειθήνιους σκλάβους  Στο πλαίσιο αυτό οι παγκοσμιοποιητές θηλυκοποιούν- ευνουχίζουν και διαστρέφουν την κοινωνία. Διαμορφώνουν μία νέα σεξουαλική “αγωγή” στην Ελληνική επικράτεια, που εκπροσωπεί οτιδήποτε το παρά φύσιν. Εδώ και αιώνες  επιχειρούν να παρουσιάσουν, την κάθε ανωμαλία, ως  δήθεν φυσιολογική. Δημιουργούν ένα “Ελληνικό” έθνος μεταλλαγμένο.

Ένα πολυφυλετικό-πολυπολιτισμικό κράμα, δίχως ίχνος  πατριωτικών-Χριστιανικών αρχών. Ο Εφιάλτης του νεοταξικού-Σιωνισμού, της παγκοσμιοποιήσεως, της παρακμής, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της ισοπεδώσεως, έχει επιφέρει ανομία-αταξία, πνευματική σύγχυση, διχασμό και τον απόλυτο έλεγχο των αδύναμων με στόχο να βασιλεύσει το βδέλυγμα, ο υιός της απωλείας, ο λεγόμενος αντίχριστος. Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει την εποχή των Κομνηνών και της Αλώσεως της αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ. Επίσης αποτελεί μια θλιβερή μορφή ζωής, όπως πολύ σωστά είχε αναφέρει και ο G. Ostrogorsky για το Ελληνικό βασίλειο της Νίκαιας.

Όπως τότε το ίδιο και την σύγχρονη εποχή το κράτος-έθνος βρίσκεται σε πλήρη οικονομική, εθνική, κοινωνική παρακμή- απαξίωση και απομόνωση. Η Ελλάδας εξαθλιώνεται ραγδαία, ηθικά-πνευματικά, φτωχοποιείται και εξαναγκάζεται, να καταβάλει, έναν τεράστιο φόρο υποτέλειας-ραγιαδισμού, πληρώνοντας κατασκευασμένα χρέη, σύμφωνα με τους ειδήμονες. Η πολιτική, η στρατιωτική, η οικονομική και η εθνική μας ισχύς εκμηδενίστηκαν. Η ηθική, η πνευματική, η κοινωνική, η στρατιωτική, η οικονομική κατάρρευση, οδηγούν στην εθνική παρακμή-σήψη και κατ επέκτασιν στον αφανισμό. Η νέα τάξη έχει πλέον επιβληθεί στην Ελληνική επικράτεια και βιώνουμε την εξουσία της, σε όλους τους βασικούς θεσμούς του έθνους. Ειδικά η νέα τάξη κυριάρχησε στην κλασική Ελληνική παιδεία, και στην Ορθοδοξία.

Η παιδεία ως θεσμός έχει απωλέσει οριστικά την ιδιότητα του Ελληνικού, εθνικιστικού-παιδαγωγικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Όλες οι κοινωνικές τάξεις υποκύπτουν σταδιακά στην παγκοσμιοποίηση. Η εθνική ανεξαρτησία και η δυνατότητα των Ελλήνων να ορίζουν ανεξάρτητη εθνικιστική παιδαγωγική και Ορθόδοξη θρησκευτική πολιτική, μειώθηκε δραματικά και τείνει να εξανεμιστεί.  Οι σύγχρονοι φίλοι του δωδεκαθέου κυριαρχούν παντού, με αποτέλεσμα να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των σκλαβωμένων Ελλήνων. Η νέα τάξη ελέγχει εκτός από την Ελληνική παιδεία, την μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, την λογοτεχνία, τα ΜΜΕ, την μόδα, τον αθλητισμό κλπ. Ελάχιστοι είναι αυτοί οι οποίοι εξαιρούνται, από κάθε τομέα. Ομαδικά και οργανωμένα από όλους τους κλάδους επιβουλεύονται την Ορθοδοξία και προσπαθούν να αφανίσουν καθετί χριστιανικό. Προωθούν την απομάκρυνση από την Ηθική Χριστιανική ζωή. Ισοπεδώνουν τους Έλληνες και την Ορθοδοξία. Στο διάβα τους εξαφανίζουν κάθε έννοια ηθικής, και αξιοπρέπειας. Έκαναν την πλειοψηφία των πολιτών, να είναι κατώτεροι και από τα ζώα. Η νέα ηθική που επιβάλλουν οι κρατούντες έχει ένα βασικό δόγμα, την σεξουαλική λατρεία. Δεν υπάρχει κανένα όριο. Κανένας ηθικός δισταγμός.

Όποτε στηρίξαμε τις προσδοκίες μας σε ξένους και σε προφητευόμενους σωτήρες για την απελευθέρωση, είτε για την διευθέτηση εθνικών θεμάτων, έχουμε υποστεί ταπεινώσεις και εθνικές συμφορές. Διαχρονικά η ανθελληνική δύση αφαιρεί καταστρέφει πολιτικά, στρατιωτικά, και πνευματικά τον Ελληνισμό. Τότε έρχονται οι εχθροί από την Ανατολή για να ολοκληρώσουν την καταστροφή. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους». Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους. (Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn., Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).

Από το έτος 2010 μ.Χ, ξεκίνησε για μια ακόμη φορά ένας απίστευτος Εθνικός Γολγοθάς. Η Ελλάδα μας κάθε χρόνο σταυρώνεται μαζί με τον Ιησού. Μόνον που σε αντίθεση, με τον Χριστό, η Ελλάδα παραμένει μονίμως, αδύναμη και δυστυχώς καθηλωμένη επάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Φυσικά όσο επιμένουν οι κάτοικοι να μην αλλάζουν τρόπο ζωής, και να ζούνε με τον σεξουαλικό που επιθυμεί και επιβάλει ο Φρυγικός δαίμονας Savazios-Διόνυσος, καμία ελπίδα επιβιώσεως, δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Αυτό διότι ο διαχρονικός τρόπος επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, ήταν πάντοτε τα χρηστά ήθη.

Το χειρότερο όλων είναι ότι ήρθε ο Χριστός στην γη, δίδαξε έκανε θαύματα, μαρτύρησε, σταυρώθηκε, όμως δεν αναστήθηκε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Δυστυχώς δεν αναστήθηκαν ψυχικά και πνευματικά αρκετοί άνθρωποι στο πέρασμα 2022 ετών.

Αρκετοί άνθρωποι παρέμειναν κακοί-δειλοί, σάπιοι και άνανδροι. Άδικος κόπος είχε αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης, απορημένος για το πως ο ερχομός του Χριστού στην γη, δεν άγγιξε τις ψυχές όλων των ανθρώπων. Βέβαια, ξεχνά, είτε δεν υπολογίζει ο μεγάλος Κρητικός, ότι εκτός από τον Χριστό στην γη, υπάρχει και ο Εωσφόρος με τους υποτακτικούς του. Σε μια ακόμη εποχή γενοκτονίας για το έθνος μας, όλοι λένε ότι είναι “Χριστιανοί”, αλλά σταυρώνουν καθημερινά τον Χριστό μας με τις πράξεις τους. Το χειρότερο όλων είναι ότι οι κατ επίφασίν χριστιανοί, δεν είναι ικανοί να κάνουν μερικά απλά πράγματα που μας ζήτησε ο Χριστός.

Άραγε τι κόστος έχει να πας να κάνεις Χριστιανική συντροφιά σε ένα συνάνθρωπο σου, εάν δεν μπορείς να τον βοηθήσεις οικονομικά, για να αποφύγει την αυτοκτονία, η οποιαδήποτε άλλη καταστροφική ενέργεια ; Τι κοστίζει να δώσεις χρησιμοποιημένα ενδύματα, και να μην πας μια δυο φορές στην καφετέρια, και όπου αλλού για να δώσεις αυτά τα χρήματα σε έναν άστεγο, και κάποιες φορές να βοηθήσεις ένα αδέσποτο ζώο. Τι θα πάθει κάποιος εάν αγοράσει αργότερα καινούργια ρούχα ; Απολύτως τίποτα. Όμως αυτά τα λίγα και ασήμαντα, δεν είναι ικανοί να τα κάνουν οι χλιαροί Χριστιανοί.

Είναι η απόλυτη τραγική ειρωνεία, είναι η σχεδόν απόλυτη προσβολή προς τον Ιησού Χριστό, μετά την αποδοχή των Διονυσιακών αξιωμάτων, αυτήν την εποχή οι σατανιστές να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να βοηθά ο ένας τον άλλον, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, επαγγελματικό, κοινωνικό, όχι γιατί ξαφνικά άλλαξαν, και ήρθαν στον δρόμο του Χριστού, αλλά για να επιτύχουν την δημιουργία του πολυπόθητου για αυτούς, από τα αρχαία χρόνια κράτος του αντιχρίστου. Οι Εωσφοριστές επέτυχαν να μην υπάρχουν πλέον πολλοί χριστιανοί. Αυτήν την εποχή ο ένας να κάνει άδικα κακό στον άλλο, είτε να αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο. Επέτυχαν να καταργήσουν από τους Χριστιανούς το εμείς, και να τους επιβάλλουν το σατανικό εγώ, που είναι απόλυτα καταστροφικό για το έθνος. Να περάσουμε τώρα να δούμε την εωσφορική αλαζονεία και κακία, τέτοιου είδους “ανθρώπων”, οι οποίοι άφησαν εποχή, μέσα από ένα παγκοσμίου βεληνεκούς μυθιστόρημα.

Στην Μικρά Ασία επί Τουρκοκρατίας, σε ένα πλούσιο Ελληνικό χωριό την Λυκόβρυση, οι περισσότεροι ραγιάδες είναι σαπισμένοι από την διαφθορά. Οι προεστοί του χωριού μαζί τον Ιερέα τα έχουν βρει σε όλα με τον Αγά του χωριού, ξεχνώντας τα μέγιστα αξιώματα (Ορθοδοξία, Ελλάδα,  Ελευθερία, Αξιοπρέπεια, και Δικαιοσύνη).  Οι προεστοί όπως γινόταν εκείνη την εποχή σε πολλές περιοχές της Τουρκοκρατούμενης Ελλάδας ήταν καλά τακτοποιημένοι, καθώς είχαν συμμαχήσει με τους Τούρκους αδιαφορώντας για τα πάντα. Στο χωριό καταφθάνουν κυνηγημένοι Έλληνες που τους έκαψαν τα σπίτια, έσφαξαν τους συγγενείς τους, και τους αφαίρεσαν κινητή-ακίνητη περιουσία οι Οθωμανοί. Όσοι ήταν σε θέση έτρεξαν να σωθούν. Κάποιοι κάτοικοι του πλουσίου χωριού Λυκόβρυση, επιθυμούν να βοηθήσουν τους κατατρεγμένους ομοεθνείς τους, εν τούτοις φοβούνται τους δημογέροντες.

Πάνω από όλα τρέμουν τον Ιερέα του χωριού, για αυτό δεν τολμούν να βοηθήσουν τους πεινασμένους. Κάποιοι βοηθάνε στα κρυφά, για να μην τους πάρει είδηση ο ιερέας της Λυκόβρυσης και τους αφορίσει !!! Ο πάτερ Γρηγόριος δεν έδινε του Αγγέλου του νερό που λέει και ο λαός. Όταν πέθαινε κάποιος φτωχός που δεν είχε χρήματα για την κηδεία τον άφηνε άθαφτο, εκτός εάν πλήρωναν τα έξοδα οι υπόλοιποι χωριανοί.

Ούτε ελεημοσύνη έδινε σε κανέναν φτωχό, όποιος φτωχός του χτυπούσε την πόρτα για βοήθεια χαμήλωνε υποκριτικά τα μάτια λέγοντας ψέματα πως και εκείνος ήταν φτωχός ότι πεινούσε. Για αυτό ο ιερέας μόλις είδε τους κατατρεγμένους Έλληνες έκανε τα πάντα για να τους διώξει. Δεν τον ένοιαζε που ήταν σκελετωμένοι, που έπεφταν κάτω από την πείνα, που πέθαιναν νέα παιδιά από την ασιτία και τις κακουχίες, που ήταν Χριστιανοί Έλληνες. Προτιμούσε ο πάτερ Γρηγόριος να πετάνε στα σκουπίδια τα φαγητά τους, οι κάτοικοι του χωριού, παρά να τα δίνουν στους φτωχούς Έλληνες. Όπως επίσης προτιμούσε να έχουν ένα μέρος των χωραφιών τους ακαλλιέργητα, παρά να τα πάρουν οι φτωχοί δυστυχισμένοι, για να τα καλλιεργήσουν να φανέ λίγο ψωμί, δίνοντας φυσικά το μερίδιο που συμφώνησαν από την σοδειά, στους ιδιοκτήτες των κτημάτων.

Μέχρι τέλους δεν άλλαξε τακτική, κυνήγησε με όλη την δύναμη του, τους φτωχούς κατατρεγμένους Έλληνες αδελφούς. Εδώ αρχίζει το απίστευτο μεγαλείο του Νίκου Καζαντζάκη, του παπά των κατατρεγμένων-ξεριζωμένων Ελλήνων, και κάποιων άλλων ανθρώπων, το οποίο είναι ταυτόχρονα αιώνιο διαχρονικό Ελληνικό αξίωμα. Ο ιερέας των αδύνατων οικονομικά Ελλήνων ο πατέρας Φώτιος απευθυνόμενος στο ποίμνιο του, δοξάζει τον Χριστό, γιατί τους ξεπάτωσαν, τους έδιωξαν από τα σπίτια τους, τους έκλεψαν, τους κυνήγησαν, οι Τούρκοι. Καθώς όπως είπε ο πατέρας Φώτιος είχαν αρχίσει στο χωριό τους να τρώνε πάρα πολύ, παραφόρτωσαν την ψυχή τους με κρέατα, είχαν ειρήνη, ασφάλεια-καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει έχοντας καταπλακώσει την ψυχή. Έλεγαν ότι όλα είναι καλά, όλα είναι δίκαια, κανένας δεν πεινά, κανένας δεν κρυώνει, κανένας δεν υποφέρει, δεν υπάρχει καλύτερος κόσμος.

Τότε ο Χριστός μας λυπήθηκε, μας πέταξε στους δρόμους, αδικηθήκαμε, πεινάσαμε, κρυώσαμε και είδαμε πως υπάρχει αδικία, πείνα, κρύο, φτώχεια, γύμνια. Ταυτόχρονα δίπλα στους ανθρώπους που πεινούν υπάρχουν οι πλούσιοι που τους βλέπουν γελώντας. Μας άνοιξε η πείνα τα φτερά, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας, της καλοπέρασης, είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, από τα υλικά αγαθά.

Το βασικότερο όμως ήταν ότι ζούσαν πλέον αυτοί οι άνθρωποι ως πραγματικοί Έλληνες Χριστιανοί, με αγάπη μεταξύ τους, χωρίς διαφορές, με πραγματική δικαιοσύνη, ενώ πάνω από όλα ζούσαν, χωρίς τα Διονυσιακά αξιώματα, και όλα αυτά που έχουν καταστρέψει ολόκληρους λαούς, και κοινωνίες από την ημέρα που υπήρξαν άνθρωποι. Μεταξύ των κατατρεγμένων Ελλήνων υπήρχε η απόλυτη τάξη τριαδικού Θεού, για αυτό στο τέλος πήραν την ανταμοιβή που τους άξιζε, την ζωή και την Ελευθερία.

Το απόλυτο-διαχρονικό Ελληνικό μεγαλείο ψυχής, το οποίο μας τονίζει και ο Καζαντζάκης, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, που θα πάθαιναν τέτοιου είδους συμφορές θα είχαν απομακρυνθεί για πάντα από τον Χριστό. Θα τον ξεχνούσαν, θα τον βλαστημούσαν, θα τον μισούσαν, για το πολλαπλό κακό που τους βρήκε. Κάποιοι άλλοι θα γινόταν εωσφοριστές. Αντίθετα αυτοί εδώ οι δύσμοιροι ξεριζωμένοι δοξάζουν τον θεό, παρά τα φοβερά δεινά που τους βρήκαν.

Αυτό γιατί θεωρούν ότι είναι μια τεράστια ευκαιρία όλες αυτές οι συμφορές, για να μπορέσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, βλέποντας ποσό άδικος είναι ο κόσμος. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται μέσα στα υλικά αγαθά, είναι σκλάβος του διαβόλου, και εχθρός του Χριστού, διότι δεν βλέπει, δεν νοιώθει την αλήθεια, την δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια, την Ελευθερία. Μεγάλο μέρος των κατατρεγμένων ξεριζωμένων Ελλήνων παρακαλούσε τον θεό, να τους δώσει από εδώ και στο εξής, μόνον τα απολύτως απαραίτητα, γιατί ήταν σίγουροι πλέον πως μόλις αποκτούσαν ξανά παραπανίσια υλικά αγαθά-περιουσία, θα έχαναν πάλι την ελευθερία τους καθώς θα ξαναγίνονταν σκλάβοι των υλικών αγαθών, με αποτέλεσμα να ξαναρχίσουν οι αδικίες μεταξύ τους.

Ο κύριος Χαρίλαος ένας γέροντας από τους εκδιωγμένους που ήταν πλούσιος, παρακαλούσε όλη μέρα τον Χριστό να μην του ξαναδώσει πλούτη, γιατί θα γινόταν πάλι κακός-άδικος άνθρωπος.

Με το πέρασμα των ημερών ο Χριστός μίλησε μέσα στις ψυχές κάποιων ανθρώπων, ένας από αυτούς που πόνεσε για τους ξεριζωμένους, ήταν ο φτωχός βοσκός από το χωριό της Λυκόβρυσης. Ο Μανωλιός λυπήθηκε τους φτωχούς κατατρεγμένους για αυτό τους συμπαραστεκόταν με όλη την ψυχή. Σε μια λοιπόν από της πολλές διαμάχες μεταξύ των υποστηρικτών των κατατρεγμένων Ελλήνων, και αυτών που δεν τους ήθελαν, ο Μανωλιός απευθυνόμενος στον κακό ιερέα της Λυκόβρυσης που τον καταράστηκε γιατί βοηθά τους φτωχούς είπε : “Με καταριέσαι, αλλά αυτό που θέλεις να πεις, είναι στην κατάρα των προεστών και των παπάδων (των κακών, όχι των καλών). Εσείς σταυρώσατε τον Χριστό και άμα κατέβαινε πάλι στην γη, εσείς πάλι θα τον ξανασταυρώνατε”.

Ο καιρός περνούσε και κάποιοι χωριανοί από την Λυκόβρυση, εξακολουθούσαν να βοηθούν τους φτωχούς κατατρεγμένους, που είχαν ανεβεί στις σπηλιές όπου κατοικούσαν μέσα στο κρύο γυμνοί, πεινασμένοι, και πέθαιναν από την πεινά. Σκεφτόταν λοιπόν ο πάτερ Γρηγόριος ότι έπρεπε ο λόγος του ιερέα να έχει μεγαλύτερη δύναμη. Με έναν του λόγο ο κάθε ιερέας να μπορεί να αφήνει νεκρό, όποιον διαφωνούσε μαζί του, με αυτόν τον τρόπο θα επικρατούσε “δικαιοσύνη”, στον κόσμο. Πέρασαν λοιπόν από το μυαλό του πάπα όλοι οι άνθρωποι που θα σκότωνε, εάν είχε αυτήν την δύναμη. Η δικαιοσύνη του Χριστού.

Όταν ο Χριστός μίλησε μέσα στην ψυχή ενός πραγματικά καλού ανθρώπου, του Μιχελή, τότε έγινε ένα ακόμη θαύμα. Ο Μιχελής ήταν ο ποιο πλούσιος του Χωριού, πίστεψε πραγματικά στον Χριστό, για αυτό αποφάσισε να δώσει όλη την περιουσία στους κατατρεγμένους φτωχούς. Όμως ο κακός ιερέας έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, με αποτέλεσμα να βγάλει τρελό το αρχοντόπουλο, χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.

Αυτό το έκανε για να πάρει την περιουσία του εκείνος, ως αρχηγός της δημογεροντίας (Έλληνες προεστοί). Όλα αυτά με την σφραγίδα του Τούρκου Αγά που είχε τις ίδιες πεποιθήσεις  με τους ψευτοέλληνες προεστούς. Μετά από αυτήν την αδικία ο παπέρας Φώτιος πήγε να μιλήσει στον Δεσπότη του Μεγάλου χωριού, στο οποίο υπαγόταν η Λυκόβρυση, μήπως βρούνε οι φτωχοί το δίκιο του, για να μπορέσουν να πάρουν πίσω τα χωράφια που τους παραχώρησε ο Μιχελής. Ο Δεσπότης όμως δεν άκουσε την φωνή του Χριστού, καθώς πιο πριν είχε περάσει ο πατέρας Γρηγόριος από το γραφείο του δεσπότη, και του είπε ψέματα.

Ο ιερέας της Λυκόβρυσης είπε ότι οι κατατρεγμένοι Έλληνες που τους ξερίζωσαν οι Τούρκοι, ότι ήταν κομμουνιστές-μπολσεβίκοι με εντολές από την Μόσχα. Ο δεσπότης δέχτηκε την άποψη του κακού ιερέα, καθώς είχε πάρει από εκείνον τα απαραίτητα δώρα. Στον αντίποδα ο φτωχός-ξυπόλητος ιερέας των κατατρεγμένων, δεν είχε τίποτα να του προσφέρει για να μπορέσει να βρει το δίκιο του. Εδώ είναι πλέον ολοφάνερο, ότι από τα αρχαία χρόνια, ότι δύο είδη Χριστού υπάρχουν.

Ο ένας “Χριστός” είναι ο ψεύτικος, διότι είναι άδικος, κακός, πλούσιος κοτζάμπασης, που τα έχει καλά με τον Αγά του Χωριού, και όλους τους εξουσιαστές του κόσμου ανά τους αιώνες. Αυτός ο Χριστός κλείνει την πόρτα τρώγοντας, χωρίς να δίνει στους φτωχούς, λέγοντας ότι είναι δίκαιος, σωστός, αυτός ο κόσμος και όποιος τολμήσει να αντιδράσει θα τον αφορίσουν, οι ιερείς του. Αντίθετα ο πραγματικός Χριστός είναι ξυπόλυτος, φτωχός, κατατρεγμένος, χτυπά τις πόρτες για βοήθεια αλλά δεν του ανοίγει κανένας, βλέπει τα παιδιά που πεινούν τις ψυχές που πονούν, λέγοντας ότι ο κόσμος είναι άδικος πρέπει να αλλάξει.

Αυτός ο τελευταίος όπως καταλάβατε είναι ο πραγματικός Χριστός, είναι ο Χριστός των Ελλήνων, είναι ο θεός που σταυρώθηκε και μαρτύρησε για τους ανθρώπους. Η πείνα και η δυστυχία των φτωχών Ελλήνων συνεχιζόταν, με αποτέλεσμα τα παιδιά της Σαρακήνας, να πεθαίνουν σκελετωμένα από την πείνα. Στην Λυκόβρυση, κατά την διάρκεια ενός γλεντιού για αρραβώνες, ο Μανωλιός, ο βοσκός πλησίασε τους προεστούς ζητώντας να μιλήσει. Ο κακός ιερέας με δυσκολία του επέτρεψε να μιλήσει. Όταν ο Μανωλιός πήρε τον λόγο είπε, ότι τον στέλνει ο Χριστός για να τους μιλήσει και να τους πει ότι όταν πεινούν οι φτωχοί είναι σαν να πεινά ο ίδιος, ότι όταν υπάρχουν άστεγοι, γυμνοί, πεινασμένοι, είναι κι ο ίδιος ο Χριστός άστεγος, γυμνός, και πεινασμένος.

Όποιος ελεεί φτωχό είναι σαν να δανείζει στον θεό τους είπε ο φτωχός βοσκός. Δώστε το ένα δέκατο από την σοδειά σας, να φανέ τα αδέρφια μας οι πεινασμένοι Έλληνες, δώστε τα ακαλλιέργητα χωράφια μας να τα δουλέψουν οι φτωχοί να φανέ ψωμί, να γίνετε και εσείς οι Λυκοβρυσιώτες ακόμη πιο πλούσιοι από το μερίδιο της σοδειάς, που θα σας δίνουν ως ιδιοκτήτες των κτημάτων. Αλίμονο στον Λυκοβρισιώτη που τρώει χωρίς να συλλογιέται τα φτωχά παιδια. Κάθε παιδί που πεθαίνει της πείνας είμαστε εμείς υπεύθυνοι που έχουμε και δεν δίνουμε.

Ο μοχθηρός ιερωμένος δεν άντεξε σηκώθηκε λέγοντας :  “Μην τον ακούτε αυτόν τον λαοπλάνο, ο Χριστός έχει “δικούς” του κρυφούς νόμους για να μοιράζει τα πλούτη στους ανθρώπους. Ο θεός αποφασίζει για το ποιοι θα είναι πλούσιοι, και ποιοι θα είναι φτωχοί, να πας στα πρόβατα σου είπε στον Μανωλιό, διότι οι ελεημοσύνες είναι εναντία στο θέλημα του θεού,”

Ο Γρηγόριος δεν γινόταν καλά με τίποτα, είχε εξαγριωθεί, για αυτό στην συνέχεια είπε : “Ότι ήμασταν μια χαρά στο χωριό μας, τάξη και ομόνοια βασίλευε, μέχρι που ήρθανε αυτοί οι πεινασμένοι από άλλα μέρη”. Τότε τον λόγο πήρε ο ιερέας των φτωχών κατατρεγμένων Ελλήνων, ο πατέρας Φώτιος, ο οποίος απευθυνόμενος στον κακό ιερέα του είπε με ήρεμη φωνή : “Δίκιο έχεις πατέρα Γρηγόριε. ότι γίνεται σε αυτόν τον κόσμο, είναι γιατί ο θεός το θέλησε. Μίλησε ο Μανωλιός γιατί ο θεός το θέλησε, άνοιξαν μερικές καρδιές από την Λυκόβρυση, για αυτό άνοιξαν μερικά κελάρια δίνοντας βοήθεια στους πεινασμένους γιατί ο Χριστός το θέλησε. Εάν ήρθαμε εμείς να χαλάσουμε την ησυχία σας, φέρνοντας ανησυχία στο χωριό σας, πάλι ο Χριστός το θέλησε. Γιατί όταν πολυησυχάσει το νερό βουρκιάει, όταν πολυσυχάσει η ψυχή βουρκιάζει και αυτή.

Ο θεός έδωσε να είμαστε εμείς ο άνεμος, που θα σηκώσει την τρικυμία να ζωντανέψουν τα νερ- ψυχές, για να βρούν ξανά τον σωστό δρόμο”, για τον Χριστό, την Ελλάδα, την Ελευθερία, και την δικαιοσύνη. Εδώ γίνεται αναφορά στα υλικά αγαθά την καλοπέραση, την αδικία, την διαφθορά, την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Η σωτηρία των πλουσίων κατοίκων της Λυκόβρυσης είναι οι κατατρεγμένοι Έλληνες που ήρθαν από μακριά κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Ο  Έλληνας Νίκος Καζαντζάκης, έγραψε το παγκοσμίου βεληνεκούς μυθιστόρημα “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”. Εκεί μέσα από τους πρωταγωνιστές, μας δείχνει τους πιο διαχρονικούς χαρακτήρες του Ελληνικού έθνους, με βάση τα Διονυσιακά αξιώματα.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά, τα οποία παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα στο πέρασμα των αιώνων. Είναι άνθρωποι διαχρονικοί, γεμάτοι από ανήθικα-ταπεινά πάθη, καταπιεσμένοι με φοβίες, χωρίς να υπάρχει καμία ιδιαίτερη αιτία, πλην της Τουρκικής κατακτήσεως. Άνθρωποι χωρίς παιδεία, που δεν διέπονται, από τα πατροπαράδοτα Ελληνικά αξιώματα.

Ο Νίκος Καζαντζάκης καταδικάζει μέσα από το εξαίσιο έργο του, τον ραγιαδισμό και την απανθρωπιά. Οι κάτοικοι του χωριού Λυκόβρυση βρίσκονται υπό την διοίκηση, του Τούρκου Αγά, τον οποίο φοβούνται πολύ,. Ο ραγιαδισμός, η δειλία και η υποτακτικότητα, έχουν εισχωρήσει, βαθιά μέσα στο dna τους. Έχουν γίνει αγνώμονες, κουτοπόνηροι, συμφεροντολόγοι, άτολμοι, φαρισαίοι, και τιμητές της ηθικής. Ήταν δειλοί, μοιραίοι, και άβουλοι αντάμα. Αναζητούν στην μικρή κλειστή κοινωνία, έναν αποδιοπομπαίο τράγο ο οποίος θα γνωρίσει ταπεινώσεις και προσβολές.

Οι ραγιάδες ήταν άνθρωποι μειωμένης πνευματικής αντιλήψεως, και διαχρονικά καλύπτουν το μεγάλο μειονέκτημα τους, με ειρωνείες και κακές πράξεις, όπως όλοι οι στερούμενοι ικανοτήτων.  Σταυρώνουν τους αδύναμους, τους κατατρεγμένους, τους αδικημένους, γιατί οι συνειδήσεις τους είναι ένοχες. Οι άβουλοι και απαίδευτοι ραγιάδες, ακολουθούν τις προσταγές των δημογερόντων τους. Είναι έρμαια, των κουτοπόνηρων προεστών, που ενεργούν, αποκλειστικά με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντα, και όχι για την προάσπιση των αξιών και των θεσμών του Ελληνισμού.

Αυτές οι θλιβερές μορφές ζωής, βάζουν προσωπεία “Χριστιανικά-Ελληνικά” και υποδύονται ότι είναι “ηθικοί- σεμνοί, λογικοί, δίκαιοι” και πολεμούν ως ξένο σώμα, ως κάτι “κακό” τους ανθρώπους, που άδικα, η ζωή τους χτύπησε. Στην τοπική κοινωνία επικρατεί η υποκρισία, ο ψευτοχριστιανισμός-ραγιαδισμός, η ματαιοδοξία, και η κατάντια. Ελληνικές αρετές, όπως η εξέλιξη, η βοήθεια, προς τον συνάνθρωπο, και η απονομή δικαιοσύνης, αποτελούν άγνωστες έννοιες, για τους κατοίκους της Λυκόβρυσης.

Οι κάτοικοι του χωριού είναι τραγικές μορφές ζωής, αποτελούν ένα συνοθύλευμα από ματαιόδοξους-συμφεροντολόγους ιερείς, αδύναμους-απαίδευτους και φιλάργυρους κάτοικους. Η δημογεροντία καταδυναστεύει τους αμέτοχους στην διοίκηση της κοινότητας, και όταν κάποιος ζητήσει να συμμετέχει στα κοινά, και στην λήψη των αποφάσεων, απειλείται και διώκεται. Οι εύποροι-υποτακτικοί κάτοικοι δεν απειλούνται από την Τουρκική εξουσία του Αγά. Αντιθέτως, συναινούν-συνεργάζονται μαζί του, και τις περισσότερες φορές εις βάρος των ομόθρησκων συμπολιτών τους.

Εδώ βλέπουμε τον διαχρονικό και προδοτικό ρόλο των ραγιάδων, και την υποτέλεια στον εκάστοτε κατακτητή, προκειμένου να εξασφαλισθούν κάποια προσωπικά τους προνόμια. Ο Καζαντζάκης στιγματίζει μια πολύ βαριά άρρωστη κοινωνία, της οποίας η ψυχολογία στηρίζεται στην νοοτροπία του, άβουλου-δειλού και μοιραίου αντάμα υποχείριου ραγιά, του υποταγμένου, στην ιδεολογία των αρχόντων. Οι προεστοί συμπεριφέρονται με βάση τα οικονομικά και τα ταξικά-κοινωνικά τους συμφέροντα.

Από την στιγμή που οι κατατρεγμένοι φτωχοί αποτελούν κίνδυνο για τα δικά τους κεκτημένα τους, και τις κοινωνικές δομές που τα στηρίζουν, δεν διστάζουν να τους διώξουν και να τους εξοντώσουν. Η Χριστιανική πίστη και ο πολιτισμός για τα οποία αγωνίζονται οι αδύναμοι και κατατρεγμένοι, στοχοποιείται και χαρακτηρίζεται από την δημογεροντία ως “κομμουνιστική”-“επικίνδυνη” και οι υποστηρικτές της, ονομάζονται “ταραχοποιοί” και όργανα των Ρώσων. Οι βασανισμένοι “απειλούν” την τάξη και την ασφάλεια της κοινωνίας και τα θεμέλια αυτής την θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένεια, την ιδιοκτησία και την δικαιοσύνη. Αναφορικά με τον προδοτικό ρόλο της εκκλησίας, στο μυθιστόρημα του ο Καζαντζάκης καταδικάζει τους επαγγελματίες ιερείς, τον νεοταξικό-Διονυσιακό Χριστιανισμό, ο οποίος δεν λειτουργεί ως στήριγμα των αδύναμων Ελλήνων, καθώς έχει ταυτιστεί με τα συμφέροντα και την ιδεολογία, που έχουν οι κρατούντες της άρχουσας-νέας τάξης. Η στάση της εκκλησίας, εμποδίζει την επαναστατική διάθεση, με τις ευχές της επίσημης Τουρκικής εξουσίας,

Οι κατατρεγμένοι Έλληνες από τους Τούρκους, βρίσκουν στήριγμα σε έναν ταπεινό λειτουργό, του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον παπά-Φώτη. O Γέροντας ήταν ένας φωτισμένος εκπρόσωπος του κατώτερου κλήρου, ο οποίος συντρέχει τις ανησυχίες και το δίκιο των προσφύγων και κάνει τα πάντα για να τους βοηθήσει.Η Χριστιανική του αγάπη θα τον φέρει σε ανοιχτή ρήξη με την ανώτατη Εκκλησιαστική ιεραρχία. Οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της Καζαντζάκειας ελευθερίας είναι οι κάτοικοι της Σαρακήνας, οι διωκόμενοι-αδικημένοι Έλληνες πρόσφυγες, και ο πατέρας Φώτιος, ο αρχηγός των αδύναμων.

Στον αντίποδα βρίσκονται οι κάτοικοι της Λυκόβρυσης, και οι αδρανείς ραγιάδες. Οι κάτοικοι της Σαρακήνας είναι οι αγέρωχοι μαχητές του Ελληνισμού, της Ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της Ορθοδοξίας. Ένα ακόμη, επικό μυθιστόρημα του κορυφαίου υμνητή της Ελευθερίας. Διαχρoνικός και επίκαιρος όσο ποτέ ο Καζαντζάκης, καθώς το ίδιο καθεστώς επικρατεί και στην σύγχρονη Ελλάδα.

Την σημερινή εποχή οι περισσότεροι είναι δειλοί-μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, οι οποίοι αναμένουν ίσως κάποιο θαύμα. Αυτοί οι στίχοι περιγράφουν το κατάντημα της σημερινής-Διονυσιακής Ελλάδας. Το νεοελληνικό έθνος έγινε η επικράτεια της ανομίας-αταξίας και του Διονυσιακού πολιτισμού. Η Ελλάδα μεταμορφώθηκε σε έναν “παράδεισο”  παράνομου πλουτισμού για ανθέλληνες τραπεζίτες και μεγαλοστελέχοι εταιριών, οι οποίοι στηρίχτηκαν στην αμάθεια- δειλία του σύγχρονου Έλληνα και κυριάρχησαν. Τα θαύματα γίνονται όταν υπάρχει ανδρεία-παιδεία, ηθική, θέληση, όταν κυριαρχεί η γνώση αλλά και η πίστη στα ιδανικά και τις αξίες της πατρίδας.

Ένα από αυτά τα οποία μας δίδαξαν οι πρόγονοι μας, είναι ότι η μεγαλύτερη αξία σε έναν άνθρωπο είναι να κρατά την ψυχή στο στόμα, να πολεμά, να επιμένει για το αδύνατο, το ακατόρθωτο. Από την στιγμή που δεν θα λυγίσει, αλλά θα παραμείνει ανυποχώρητος, τότε γίνεται το θαύμα που ποτέ ένας δειλός δεν μπορεί να πιστέψει, καθώς το αδύνατο, το ακατόρθωτο έχει γίνει πλέον δυνατό κερδίζοντας την ζωή την ελευθερία. Όταν οι σωστοί Έλληνες δεχτούν απάνθρωπα χτυπήματα από τους επίβουλους, και επιτύχουν να διατηρήσουν την πίστη, την αγάπη και της Ελληνικές-Χριστιανικές αρχές τους, τότε όχι μόνον δεν απαρνούνται τον Χριστό-Αριστοκλή, αλλά ταυτόχρονα μεγαλουργούν. Καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει για να απαλλάξει τους νεοέλληνες από τις ευθύνες.

Το έργο ο Χριστός ξανασταυρώνεται είναι γραμμένο με το ίδιο πολεμικό και αγωνιστικό ύψος, όπως είναι και ο Καπετάν Μιχάλης. Ελευθερία, αξιοπρέπεια, πίστη, Ελλάδα, Ορθοδοξία και αγώνας. Το κορυφαίο-διαχρονικό μυθιστόρημα όλων των εποχών, μαζί με το μνημειώδες  αριστούργημα της Πηνελόπης Δέλτα (Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου), είναι τα πιο διαχρονικά και επίκαιρα από ποτέ.

Οι σημερινοί κρατούντες ομοιάζουν πολύ με τους χαρακτήρες το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ