ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ: Έτσι πολεμάνε οι Ρώσοι! Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσει ακόμα και το ΝΑΤΟ
Πώς έχει αγωνιστεί η χώρα στις διάφορες περιόδους της χιλιετίας ιστορίας της; Ένα άρθρο για την ιστορία της στρατιωτικής οργάνωσης στην μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, από τους Τσάρους στους Μπολσεβίκους έως το σύγχρονο ρωσικό κράτος, που πρέπει να λάβει υπόψη του το ΝΑΤΟ…
Γράφει το γερμανόφωνο Russia Today:
Βάραγγοι: Οι ξένοι από τον βορρά
Στην αυγή της ύπαρξης της Ρωσίας, οι σλαβικές φυλές που κατοικούσαν στην γη, που αργότερα θα γινόταν Ρωσία, δεν είχαν δικό τους στρατό. Όταν οι συγκρούσεις έγιναν βίαιες, πολέμησαν με γροθιές, άντρας με άντρα. Αυτές οι αντιπαραθέσεις συνεχίστηκαν με αυτόν τον τρόπο μέχρι που οι Σλάβοι έμαθαν την τέχνη του πολέμου από τους βόρειους γείτονές τους και αποικιστές – τους Βάραγγους.
Οι Φρουροί των Βαράγγων, οι οποίοι ήλεγχαν τον εμπορικό δρόμο που οδηγούσε μέσω της κεντρικής Ρωσίας στους ελληνικούς πολιτισμούς, αυτοαποκαλούνταν «Ουέροι» επειδή χρησιμοποιούσαν κωπηλατικές βάρκες στις εκστρατείες τους. Πιστεύεται ότι η παλιά σκανδιναβική λέξη “rōþr” τελικά εξελίχθηκε στο “rus”. Είναι πολύ πιθανό ότι το μελλοντικό όνομα της Ρωσίας προήλθε έτσι από το όνομα των Βαράγγων πολεμιστών.
Οι άνθρωποι στην Ρωσία φορούσαν απλέ φορεσιές και κράνη. Ήταν κυρίως οπλισμένοι με δόρατα και τσεκούρια, ενώ ένα σπαθί υποδήλωνε την ανώτερη θέση ενός πολεμιστή. Πολέμησαν κινούμενοι με τα πόδια και κινούνταν κατά μήκος των ποταμών και των ορμητικών νερών με βάρκες που ονομάζονταν drakkars. Οι Βάραγγοι εξασκούσαν την μεγάλη παράδοση των Βίκινγκ στο εμπόριο και τις επιδρομές, όπως έκαναν στη Δυτική Ευρώπη εκείνη την εποχή.
Ένας από τους πιο διάσημους Βαράγγους και ο πρώτος ηγεμόνας της Ρωσίας ήταν ο Μέγας Δούκας Σβιατόσλαβ, ο οποίος πολέμησε ενάντια στη Βουλγαρία, την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και το Χαζάρ Χαγανάτο. Μερικές πηγές αναφέρουν μεγάλες επιδρομές που εκτείνονταν μακριά από το κέντρο της Ρωσίας έως τις νότιες περιοχές της Κασπίας Θάλασσας.
Boyar Vigilantes: Οι πρώτοι μαχητές των Rus
Καθώς δημιουργήθηκαν τα πρώτα ρωσικά πριγκιπάτα, γίνονταν ολοένα και πιο ισχυρά και σχημάτισαν έναν ενιαίο πολιτισμό, τους Βαράγγιες Ρως.. Οι Σλάβοι από την πλευρά τους υιοθέτησαν τις πολεμικές μεθόδους από τους Βάραγγους. Αυτή η διαδικασία, σε συνδυασμό με την ανάγκη προστασίας των εδαφών που ήλεγχαν, οδήγησε στον σχηματισμό μιας νέας φυλής στρατιωτικής οργάνωσης: της πριγκιπικής πολιτοφυλακής.
Αυτοί αποτελούνταν από βογιάρους πολεμιστές που ήταν πιστοί στον στενό κύκλο του αντίστοιχου πρίγκιπα. Εξοπλίστηκαν με πολεμικά άλογα, πανοπλίες και ξίφη με δικά τους έξοδα. Στις εκστρατείες, κάθε μονάδα συνοδευόταν από ένα απόσπασμα 200 με 300 λογχοφόρων, που βάδιζαν με τα πόδια. Αυτές οι ομάδες μάχης ήταν αρκετά κινητικές και μπορούσαν να ανταποκριθούν γρήγορα στις επιδρομές των τουρκικών και μογγολικών φύλων. Δυστυχώς, την εποχή της εισβολής των Μογγόλων, αυτές οι ομάδες μάχης δεν είχαν ακόμη αναπτυχθεί επαρκώς. Δεν μπορούσαν να πολεμήσουν αποτελεσματικά την ορδή από τα ανατολικά.
Ο Πρώτος Μόνιμος Στρατός
Παρά την ήττα από τους Μογγόλους, οι τοπικές πολιτοφυλακές συνέχισαν να πολεμούν κατά την διάρκεια των εξοντωτικών πολέμων του 14ου και 15ου αιώνα έως ότου σχηματίστηκε ένα ενιαίο κράτος υπό τον Ιβάν τον Τρομερό.
Τότε ήταν που σχηματίστηκε στην Ρωσία ο πρώτος ενιαίος τακτικός στρατός με το όνομα Streltsy. Η μεταρρύθμιση αυτή έγινε το 1550 και ιδρύθηκε ειδική διαταγή (υπουργείο) γι’ αυτήν. Αυτός ο στρατός δεν ήταν μεγάλος, αποτελούμενος από 3.000 στρατιώτες. Ωστόσο, οι Streltsy πληρώνονταν με μισθούς και δεν ήταν υποχρεωμένοι να καλλιεργούν την γη. Τα προνόμια, τα επιδόματα και ο μάλλον ελεύθερος τρόπος ζωής έκαναν το νέο στρατιωτικό επάγγελμα εξαιρετικά δημοφιλές και μέσα σε 50 χρόνια υπήρχαν πάνω από 20.000 στρέλτσι μέσα και γύρω από την Μόσχα.
Οι Στρέλτσι έφεραν ομοιόμορφα όπλα. Ήταν οπλισμένοι με ένα «βάρδικο» —ένα μακρόστενο κοντάρι — ένα «pischal», το ρωσικό αντίστοιχο του «arquebus» – Αρκεβούζιο, και ένα σπαθί. Για να επιτευχθεί μεγαλύτερη ακρίβεια βολής σε σημαντικές μάχες, χρησιμοποιήθηκε το κοντάκι ενός bardiche για την υποστήριξη του pishal. Το Streltsy μετέφερε επίσης συχνά χειροβομβίδες πυριτιδαποθήκης, οι οποίες, ωστόσο, είχαν χαμηλή εκρηκτική ικανότητα.
Εκτός από τα στρατιωτικά καθήκοντα, οι Streltsy είχαν πολιτικά καθήκοντα, υπηρετώντας ως αστυνομικοί και πυροσβέστες. Επίσης συχνά αλληλεπιδρούσαν με το τοπικό ιππικό. Σε ιστορικές μάχες, οι Στρέλτσι συμμετείχαν στην κατάκτηση του Καζάν (1552) και του Αστραχάν (1556) και, κυρίως, στην εξασφάλιση αυτών των περιοχών.
Η Ρωσία μαθαίνει από την Δύση
Μετά την πτώση της δυναστείας των Ρουρίκ και την έναρξη της «Σμούτα» – την εποχή των προβλημάτων – η Ρωσία αναγκάστηκε να προσαρμοστεί και να αλλάξει το στρατιωτικό της σύστημα λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου με την Πολωνία και της κατοχής των βόρειων εδαφών της Ρωσίας από την Σουηδία. Για την καταπολέμηση της κατοχής, δημιουργήθηκαν «συντάγματα σχηματισμού μισθοφόρων». Αυτές οι στρατιωτικές μονάδες αποτελούνταν από στρατιώτες, «πρόθυμους» ελεύθερους, ξένους, Κοζάκους και άλλους μισθοφόρους».
Τα νέα συντάγματα δεν αντικατέστησαν το Streltsy, αλλά χρησιμοποίησαν πιο σύγχρονες τακτικές μάχης. Αυτά περιελάμβαναν την τοποθέτηση πεζοπόρων οπλισμένων με τούρνα μπροστά από τους σωματοφύλακες, αυξάνοντας την τακτική ικανότητα ελιγμών αυτών των μονάδων.
Στη δεκαετία του 1630, τα ξένα συντάγματα σχηματισμού αναπτύχθηκαν στις πρώτες ομάδες ουσάρων και ιππικού. Αυτοί ήταν όντως ιππότες με πιστόλια. Φορούσαν κουϊράσες – πανοπλίες ιππασίας – και κράνη. Αλλά όταν τους επιτέθεντο, έριχναν δεκάδες βαριές σφαίρες από τα πιστόλια τους στον εχθρό και στην συνέχεια είτε υποχωρούσαν για να ξαναγεμίσουν είτε για να εξοντώσουν τον εχθρό επί τόπου με στιλέτα ή ξιφολόγχες.
Οι μεταρρυθμίσεις υπό τον Μέγα Πέτρο – ο πρώτος μαζικός τακτικός στρατός στην Ρωσία
Αν και τα συντάγματα ουσάρ και ιππικού ήταν αρκετά αποτελεσματικά, δεν ήταν ακόμα αρκετά μεγάλα. Οι Στρέλτσι, αναλαμβάνοντας τον ρόλο ενός μαζικού στρατού, δυστυχώς τσακώθηκαν με τον νεαρό Τσάρο Πέτρο τον Πρώτο. Της σύγκρουσης προηγήθηκε μεγάλης κλίμακας στρατιωτική μεταρρύθμιση. Το 1705, ο μελλοντικός τσάρος και ιδρυτής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας εξέδωσε διάταγμα “Σχετικά με την στρατολόγηση στρατιωτών από ελεύθερους ανθρώπους”. Τότε είχε κατοχυρωθεί νομοθετικά ο όρος «πρόσληψη». Ο Πέτρος ο Πρώτος υιοθέτησε αυτή την καινοτομία από την Σουηδία, η οποία διέθετε ισχυρό τακτικό εδαφικό στρατό.
Το διάταγμα έλεγε ότι από κάθε χωριό, πόλη, ενορία και νοικοκυριό, ένα άτομο -εκτός από τον αρχηγό της οικογένειας και τον τροφοδότη- μπορεί να σταλεί στο στρατό για ισόβια θητεία και πρέπει να γίνει στρατιώτης. Αυτό το άτομο πρέπει να επιλεγεί με κλήρωση. Τα πρώτα χρόνια του νόμου, όλες οι τάξεις στρατεύονταν. Όλοι οι ευγενείς έπρεπε επίσης να υπηρετήσουν στον στρατό και κάθε δήμος έπρεπε να παρέχει τακτικά έναν ορισμένο αριθμό νεοσύλλεκτων ηλικίας μεταξύ 20 και 35 ετών.
Εκτός από τον επαγγελματικό στρατό, ο Πέτρος ο Πρώτος ίδρυσε επίσης το ρωσικό ναυτικό, την στρατιωτική βιομηχανία και τις στρατιωτικές ακαδημίες.
Στο τέλος της βασιλείας του Πέτρου του Πρώτου, αργότερα γνωστού ως Μεγάλου Πέτρου, ο τακτικός στρατός αριθμούσε 200.000 έως 300.000 άνδρες σε όλους τους κλάδους του στρατού. Αυτός είναι ένας εντυπωσιακός αριθμός για μια χώρα με πληθυσμό μόλις 13 εκατομμυρίων εκείνη την εποχή. Η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας μειώθηκε επίσης με την πάροδο του χρόνου. Η ισόβια στρατιωτική θητεία καταργήθηκε, οι στρατιώτες πήγαν σε «εφεδρεία» και καλούνταν στον στρατό μόνο σε περίπτωση πολέμου. Ωστόσο, η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας δεν έπεσε κάτω από τα 20 χρόνια για πολλές δεκαετίες.
Ο Στρατός της Αυτοκρατορίας
Η επόμενη μεγάλη μεταρρύθμιση του ρωσικού στρατού έγινε τον 19ο αιώνα. Κάθε ήττα φέρνει μαζί της τα απαραίτητα μαθήματα, όπως και ο πόλεμος στην Κριμαία, που οδήγησε σε σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Η πιο σημαντική καινοτομία ήταν η μετάβαση από το σύστημα στρατολόγησης του Μεγάλου Πέτρου στην γενική στρατιωτική θητεία – μια κοινή πρακτική στους ευρωπαϊκούς στρατούς. Από εκείνο το σημείο και μετά, όλοι οι άνδρες ηλικίας μεταξύ 21 και 40 ετών έπρεπε να είναι σε ενεργό στρατιωτική θητεία. Στις Δυνάμεις εδάφους, η θητεία ήταν 15ετής: έξι χρόνια εν ενεργεία και εννέα χρόνια εφεδρεία. Μετά από αυτό, άνδρες έως 40 ετών επιστρατεύτηκαν στην κρατική πολιτοφυλακή – μια εφεδρεία των ενόπλων δυνάμεων που καλούνταν μόνο σε περίπτωση πολέμου.
Επιπλέον, αντί για μόνιμους στρατούς και σώματα, η μεταρρύθμιση οδήγησε στον σχηματισμό στρατιωτικών περιφερειών με μόνιμα σταθμευμένες μονάδες.
Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα σημαδεύτηκε επίσης από ποιοτικές αλλαγές. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στον τεχνικό εξοπλισμό του στρατού. Το τέλος του αιώνα έφερε την ανάπτυξη των αεροπορικών και σιδηροδρομικών μονάδων. Το 1885 σχηματίστηκε μια μονάδα των λεγόμενων στρατιωτικών αεροναυτών – χρησιμοποιώντας αερόστατα και αερόπλοια – με το Αερομεταφερόμενο Τάγμα της Ανατολικής Σιβηρίας να συμμετέχει στον Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο του 1904-1905. Το 1911, το πρώτο τμήμα αεροπορίας εμφανίστηκε στην Ρωσία και ήδη από την αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχαν 39 τέτοια τμήματα. Ήταν η στιγμή που εμφανίστηκαν τα διάσημα βαριά βομβαρδιστικά Ilya Muromets. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, τα κρατικά εργοστάσια και η επιμελητεία επεκτάθηκαν!
Θεμελιώδεις αλλαγές επηρέασαν και την άδεια στρατιωτικής θητείας. Ο χρόνος ενεργού υπηρεσίας στο πεζικό και το πυροβολικό ήταν τρία χρόνια, στους άλλους κλάδους των χερσαίων δυνάμεων τέσσερα χρόνια και στο ναυτικό πέντε χρόνια. Ορισμένες κατηγορίες πολιτών έλαβαν προνόμια. Οι άνδρες που δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα για λόγους υγείας και οι κληρικοί απαλλάσσονταν από την στρατιωτική θητεία.
Ο Σοβιετικός Στρατός
Τους πρώτους μήνες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, η σοβιετική κυβέρνηση είχε στόχο να δημιουργήσει έναν στρατό βασισμένο στο σύστημα πολιτοφυλακής. Αυτό προϋπέθετε ότι σε καιρό ειρήνης οι στρατιωτικές μονάδες θα αποτελούνταν μόνο από τον μόνιμο εξοπλισμό και ένα περιορισμένο επιτελείο διοίκησης και σε περιόδους ανάγκης θα μπορούσαν να βασιστούν σε τοπικά στρατολογημένους μαχητές.
Τους πρώτους μήνες μετά την επανάσταση, ο Κόκκινος Στρατός αποτελούνταν από εθελοντές με δύναμη λίγο κάτω από 200.000. Προκειμένου να συγκροτηθεί τακτικός στρατός, στις 10 Ιουλίου 1918 υιοθετήθηκε το ψήφισμα «Περί οργάνωσης του Κόκκινου Στρατού». Άνδρες ηλικίας 18 έως 40 ετών επιστρατεύτηκαν και μέχρι τον Νοέμβριο του 1921 ο Κόκκινος Στρατός αριθμούσε 5,5 εκατομμύρια στρατιώτες.
Η εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση έγινε μια πραγματική δοκιμασία για τον Κόκκινο Στρατό – και το σοβιετικό στρατιωτικό σύστημα ήταν απροετοίμαστο γι’ αυτό. Η νίκη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας κόστισε στην ΕΣΣΔ 27 εκατομμύρια ζωές.Αυτή η σύγκρουση άλλαξε εντελώς το ρωσικό στρατιωτικό σύστημα. Το 1946 ο Εργατικός και Αγροτικός Κόκκινος Στρατός – ο Κόκκινος Στρατός – αντικαταστάθηκε από τον Σοβιετικό Στρατό. Στην δεκαετία του 1950, οι ένοπλες δυνάμεις της ΕΣΣΔ εξοπλίστηκαν με πυρηνικούς πυραύλους και άλλο προηγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό. Οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις αποτελούνταν από χερσαίες δυνάμεις, στρατηγικές πυραυλικές δυνάμεις, αεροπορική άμυνα, ναυτικό και αεροπορία. Όλα αυτά κληρονόμησε η Ρωσική Ομοσπονδία μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ (σ.σ. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΕΛΕΓΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΘΕΩΣΕΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ)
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ
Στην πρόσφατη ρωσική ιστορία, ο στρατός τον Δεκέμβριο του 1991 αριθμούσε περίπου 3,8 εκατομμύρια στρατιώτες. Το 1992, ο Μπόρις Γέλτσιν μείωσε τον αριθμό των ενόπλων δυνάμεων σε 2,1 εκατομμύρια και το 1994 και το 1996 σε 1,7 εκατομμύρια. Στα τέλη Αυγούστου 2022, ο Βλαντιμίρ Πούτιν υπέγραψε ένα διάταγμα που θα αύξανε τον αριθμό του προσωπικού στις ένοπλες δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας από 1,9 εκατομμύρια σε 2,04 εκατομμύρια. Το παρόν διάταγμα τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2023.
Φυσικά, η σύγκρουση στην Ουκρανία επηρέασε και την ρωσική στρατιωτική θητεία. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ανακοινώθηκε μερική κινητοποίηση και κλήθηκαν 300.000 πολίτες που είχαν υπηρετήσει στο παρελθόν στο στρατό. Επιπλέον, οι ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες απέκτησαν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο ενόψει της σύγκρουσης.
Το πιο σημαντικό από αυτές είναι το PMC Wagner Group – αυτή την στιγμή μια από τις πιο αποτελεσματικές μονάδες του ρωσικού στρατού.
