Η δύναμη και το θάρρος από μόνα τους δεν αρκούν

Μια φορά κι έναν καιρό, στην καρδιά της αφρικανικής σαβάνας, ζούσε ένα μεγαλοπρεπές λιοντάρι.
Η χαίτη του ήταν χρυσή, ο βρυχηθμός του δυνατός και ισχυρός και η παρουσία του προκαλούσε το σεβασμό όλων των άλλων ζώων.
Ως αρχηγός της αγέλης του, είχε μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό από όλα τα ζώα της σαβάνας.
Μια μέρα, τα ζώα της σαβάνας συγκεντρώθηκαν για να κάνουν συμβούλιο.
Ο ελέφαντας, η καμηλοπάρδαλη, η ζέβρα, ο ιπποπόταμος, οι ύαινες, και όλα τα άλλα πλάσματα της σαβάνας ήταν παρόντα.
Είχαν συγκεντρωθεί για να αποφασίσουν ποιος θα ήταν ο βασιλιάς της ζούγκλας.
Όλα τα ζώα εξέφρασαν τη γνώμη τους, αλλά κανένα δεν μπόρεσε να αποφασίσει ποιος θα ήταν ο βασιλιάς.
Τελικά, το λιοντάρι βγήκε μπροστά και είπε: “Εγώ πρέπει να γίνω ο βασιλιάς της ζούγκλας γιατί είμαι ο πιο δυνατός και γενναίος από όλα τα ζώα”.
Τα άλλα ζώα έδειξαν δέος για την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη του λιονταριού, αλλά ο σοφός ηλικιωμένος ελέφαντας βγήκε μπροστά και είπε: “Η δύναμη και η γενναιότητα είναι αξιοθαύμαστα προσόντα, αλλά δεν θα σε κάνουν μεγάλο βασιλιά.
Για να γίνεις μεγάλος βασιλιάς, πρέπει να είσαι σοφός και δίκαιος. Πρέπει να δείχνεις καλοσύνη και συμπόνια σε όλα τα ζώα της σαβάνας, όσο μικρά ή ευάλωτα κι αν είναι”.
Το λιοντάρι ταπεινώθηκε από τα σοφά λόγια του ελέφαντα.
Συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει μεγάλος βασιλιάς αν δεν μάθαινε να δείχνει καλοσύνη και συμπόνια σε όλα τα ζώα της σαβάνας.
Με μια υπόκλιση του κεφαλιού του, το λιοντάρι δέχτηκε τη σοφή συμβουλή του γέρου ελέφαντα και συμφώνησε να γίνει βασιλιάς της ζούγκλας.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι η δύναμη και το θάρρος από μόνα τους δεν αρκούν για να κάνουν έναν μεγάλο ηγέτη.
Για να γίνει κάποιος μεγάλος ηγέτης, πρέπει επίσης να είναι σοφός και δίκαιος και να δείχνει καλοσύνη και συμπόνια σε όλους.