Οι πολιτικοί που μας αξίζουν
Στην Ελλάδα η πολιτική δεν είναι θέμα ικανότητας, φιλοδοξίας, διάθεσης για προσφορά ή φιλοπατρίας. Είναι θέμα γονιδίων και κληρονομικότητας.
Υπάρχουν συγκεκριμένα 40-50 οικογένειες των Αθηνών οι οποίες «παράγουν» επαγγελματίες πολιτικούς (οι 3 από αυτές τις οικογένειες παράγουν κυρίως Πρωθυπουργούς, πρωτοκλασσάτους υπουργούς και αρχηγούς κομμάτων).
Οι γόνοι αυτών των οικογενειών διοικούν (είτε ως Πρωθυπουργοί ή υπουργοί είτε ως απλοί βουλευτές) διαδοχικά την Ελλάδα τα τελευταία σχεδόν 100 χρόνια (για του λόγου το αληθές, η οικογένεια Βαρβιτσιώτη έχει συνεχόμενη παρουσία στη Βουλή απ’ το 1830 δηλαδή την ταΐζουμε 200 χρόνια!!! ). Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Δυστυχώς οι πολιτικοί αυτοί –εκτός λίγων εξαιρέσεων- αποδείχτηκαν μικροί και ασήμαντοι, φοβικοί, άτολμοι διαπραγματευτές και επαίτες. Πολιτικοί που δεν διαθέτουν σχέδιο και κυρίως όραμα και το μόνο που κάνουν είναι να αναλίσκονται στην μίζερη διαχείριση της διεφθαρμένης και φοβικής καθημερινότητας και μάλιστα όχι πετυχημένα. Πολιτικοί δεξιοί και αριστεροί που «σκούζουν» στους τηλεοπτικούς δέκτες και που η μόνη τους ικανότητα είναι η «θώπευση» των ψηφοφόρων.
Όλοι αυτοί οι ισοβίως άεργοι και ανεπάγγελτοι «επαγγελματίες πολιτικοί», ρήμαξαν την οικονομία της Ελλάδας. Κατέστρεψαν τον παραγωγικό ιστό και κυνήγησαν την επιχειρηματικότητα. Δημιούργησαν και ανέπτυξαν ένα «καινοτόμο», «πρωτότυπο» και «ευρηματικό» σύστημα για την ΔΗΘΕΝ πάταξη της ανεργίας και την ανάπτυξη της οικονομίας: τις προσλήψεις στο δημόσιο. Εργαλειοποίησαν δηλαδή τον Δημόσιο τομέα με αθρόες, περιττές και μη αναγκαίες προσλήψεις χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια.
Εκατοντάδες χιλιάδες κομματικοί υποτακτικοί προσλήφθηκαν στο δημόσιο τομέα με μοναδικό τους προσόν την κομματική ταυτότητα και μοναδικό καθήκον την μόνιμη εκλογή ΑΥΤΩΝ των επαγγελματιών πολιτικών που τους χάρισαν «μια θεσούλα στο δημόσιο». Με αυτό το σύστημα όλα τα κόμματα ανεξαρτήτως ιδεολογικής αναφοράς, επέτυχαν την διαιώνιση της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού. Η αποθέωση του φιλελευθερισμού made in Greece.
Το πελατειακό κράτος όμως υπάρχει δυστυχώς και είναι ένα φαινόμενο που πάει πολλά χρόνια πίσω. Είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών δεκαετιών. Το τραγικό όμως είναι το γεγονός ότι όλες αυτές τις πολιτικές επιλογές, εμείς τις ανεχτήκαμε και το πιο σημαντικό εμείς τις ενθαρρύναμε. Και αυτούς τους πολιτικούς εμείς του συντηρούμε. Με την ψήφο μας και την ανοχή μας…
Θεωρούμε ότι για όλες αυτές τις κακοδαιμονίες ευθύνονται οι πολιτικοί (ναι αυτοί οι πολιτικοί που εμείς μόνιμα ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε) και αυτό το σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα, για να μην παραδεχτούμε ότι ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς οι ίδιοι.
Η πολιτική παρακμή που παράγει αυτό το σύστημα, οδήγησε μέσω ενός καθοδικού σπιράλ την πατρίδα μας σε παρακμή. Παρακμή όχι μόνον οικονομική, κοινωνική ακόμα και ιδεολογική αλλά και παρακμή ηθική, παρακμή αξιών και αρχών. Η πατρίδα μας έπαψε να είναι αξιοσέβαστη, στην διεθνή πολιτική σκηνή και ισότιμος συνομιλητής. Η εικόνα της έχει αποδυναμωθεί και θολώσει, καθώς εξαρτάται απόλυτα από την εικόνα των κυβερνώντων της.
Η γνώμη των πολιτικών μας για εμάς τους ψηφοφόρους είναι απαξιωτική. Μας θεωρούν ως υποδεέστερα, αφελή ανθρωπάκια, ανεύθυνα και παρορμητικά. Ιδιοτελή και άβουλα πρόβατα που έχουμε μόνον μια αποστολή: την νομιμοποίηση τους με αντάλλαγμα μια «θεσούλα στο δημόσιο». Γι’ αυτό καλούμαστε άπαξ 4ετίας να ψηφίσουμε, να επιλέξουμε τον βοσκό μας.
Οι επαγγελματίες πολιτικοί με τις πολυετείς θητείες υποκαθιστούν ουσιαστικά τους θεσμούς. Οι δημοκρατικοί θεσμοί χάνουν την ανεξαρτησία τους, αποδυναμώνονται και καθίστανται σταδιακά ανίκανοι να αποτρέψουν την λεηλασία της χώρας μας από το τυχοδιωκτικό κομματικό σύστημα που δημιουργεί και αναπτύσσει το πελατειακό κράτος, το οποίο ευνοεί την οικογενειοκρατία και την οικογενειακή διαδοχή. Και χωρίς ισχυρούς και ανεξάρτητους θεσμούς της πολιτείας θα τους βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας.
Και εμείς οι ψηφοφόροι συνεχίζουμε να τους εκλέγουμε (σόι πάει το βασίλειο, από πατέρα σε γιο ή ανεψιό) για μας διοικήσουν, με βασικά κριτήρια την εμφάνιση, την επιτηδευμένη ομιλία, την politically correct συμπεριφορά και το σπουδαιότερα το βόλεμα, μια «θεσούλα στο δημόσιο». Δυστυχώς η χαμηλή μας ευφυία, ο ωχαδερφισμός και το αέναο κυνήγι της ¨θεσούλας στο δημόσιο¨ είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πρόοδό μας αλλά κυρίως στην πρόοδο των παιδιών μας.
Επιτέλους επιβάλλεται να εναντιωθούμε με την ψήφο μας. Επιβάλλεται να έρθουμε σε ρήξη με το πολιτικό κατεστημένο που μας έχει γραμμένους. Που βολεύει και βολεύεται. Και δυστυχώς δεν δίνει μια για την πατρίδα
Οι πολιτικοί που ψηφίζουμε είναι οι πολιτικοί που μας αξίζουν. Όταν κάνουμε συμβιβασμούς, εκπτώσεις και παραχωρήσεις ας είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις συνέπειες. Δεν είναι στραβός ο γιαλός συνΈλληνες…
*** Αρθρο του Χρήστου Μανταρτζίδη, Οικονομολόγου-τραπεζικού-διεθνολόγου
