Ποιοι δολοφόνησαν την Αλεξανδρινή Φιλόσοφο Υπατία ;

Στα πλαίσια του υβρδικού πολέμο ενάντια στο έθνος μας, μεταξύ άλλων συμμετέχει και η Αγγλία. Ιστορικά δεν είναι αποδεδειγμένο ότι η Υπατία και η Αγία Αικατερίνη ήταν το ίδιο πρόσωπο. Εν τούτοις η Αλεξανδρινή νεοπλατωνική φιλόσοφος υπήρξε Χριστιανή Ορθόδοξη στο θρήσκευμα, όπως θα δούμε στην σημερινή εργασία Γεωστρατηγικής-Ιστορίας.


Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : [email protected] και official website The Times of Voulgaroktonos.

Η Υπατία είχε πολλούς Χριστιανούς μαθητές στην σχολή της. Εάν ο Χριστιανισμός ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, τότε η φιλόσοφος δεν θα δεχόταν κανέναν Χριστιανό, ως μαθητή, στην σχολή της.

Όλα τα χρόνια που δίδασκε η Υπατία είχε πάντοτε Χριστιανούς μαθητές. Ο Συνέσιος ήταν ο πιο αγαπημένος μαθητής της Υπατίας και μέγας θαυμαστής της φιλοσόφου. H σχέση του Συνέσιου και της Υπατίας, ήταν ισάξια σε πνευματικό και ηθικό επίπεδο, με την σχέση, του Αριστοκλή, με τον Σωκράτη. Όταν τελείωσε την φιλοσοφική σχολή, ο Συνέσιος διατηρούσε αλληλογραφία και είχε επαφές με την μεγάλη φιλόσοφο.

Η Αλεξανδρινή φιλόσοφος ήταν μια στοργική μητέρα-δασκάλα. Αγαπούσε και φρόντιζε τους μαθητές της, απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, σε μία ιστορική περίοδο που ο θρησκευτικός φανατισμός δίχαζε και φανάτιζε τους κατοίκους της Αλεξάνδρειας. Η μεγάλη νεοπλατωνική φιλόσοφος Υπατία είχε εκείνα τα χρόνια ως μαθητές αρκετούς Χριστιανούς. Αυτό είναι ενδεικτικό ότι ο γνήσιος Ορθόδοξος-Χριστιανισμός, ουδέποτε ήταν ενάντια στην αρχαία Ελληνική γραμματεία.

Η μεγάλη Φιλόσοφος Υπατία είχε το παράδειγμα των τριών Ιεραρχών, οι οποίοι ως φιλόσοφοι ενσωμάτωσαν ολόκληρη την Πλατωνική διδασκαλία στον χριστιανισμό. Η φιλοσοφική σχολή της Αλεξάνδρειας, με διευθύντρια την Υπατία, κατέστη μέγας προστάτης και συνεχιστής, των αξιωμάτων του Αριστοκλή.

Η φήμη της ως σπουδαίας φιλοσόφου διαδόθηκε γρήγορα, με αποτέλεσμα να καταφθάνουν στην Αλεξάνδρεια για να μαθητεύσουν κοντά της, από όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Η ΥΠΑΤΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΦΘΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ.

Η φήμη και ο σεβασμός προς την Υπατία αυξανόταν συνέχεια. Η ανάμιξη της όμως στην πολιτική ήταν κάτι το οποίο ενοχλούσε τρομερά τους πολιτικούς από όλες τις εθνικότητες, όπως ήταν οι Έλληνες Χριστιανοί, οι Εβραίοι αλλά και οι Eθνικοί. Παρά τις διαμαρτυρίες και της πολλές συστάσεις, η Υπατία εξακολουθούσε να συμμετέχει στα συμβούλια και ουδέποτε δέχτηκε να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική. Αυτό το καθεστώς προκαλούσε τρομερή οργή στους πολιτικούς άνδρες της Αλεξάνδρειας, οι οποίοι δεν δεχόταν σε καμία των περιπτώσεων, να ασκεί την διοίκηση της πόλεως, κατά ένα μεγάλο βαθμό μια γυναίκα.

Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα το πόσο πολύ επηρεασμένη ήταν η Υπατία από τον Αριστοκλή (Πλάτων). Ο Αριστοκλής δίδαξε ότι τις πόλεις θα πρέπει να τις διοικούν οι φιλόσοφοι-βασιλείς, οι οποίοι θα είναι οι ικανότεροι όλων των υπολοίπων ανθρώπων, σε όλους τους τομείς. Η μη συμμόρφωση της Φιλοσόφου στις υποδείξεις των πολιτικών, να σταματήσει την εμπλοκή της με την πολιτική, επέφερε φοβερό μίσος εναντίον της, και μια κατάσταση εκτός ελέγχου στην πόλη της Αλεξανδρείας.

Δυστυχώς η Υπατία αγνόησε επιδεικτικά τις υποδείξεις των πολιτικών και θρησκευτικών παραγόντων της πόλης, να μην ασχολείται με την πολιτική, και τελικά αυτή η επιμονή της, προκάλεσε τον θάνατο της. Οι πολιτικοί-θρησκευτικοί παράγοντες όπως ο πατριάρχης Κύριλλος και οι Ραββίνοι δεν δεχόταν να τους επισκιάζει και να διοικεί την Αλεξάνδρεια, η Ελληνίδα φιλόσοφος Υπατία.

Τελικά η απόφαση της Υπατίας να συνεχίσει να ασχολείται με την πολιτική, στα πρότυπα του Πλάτωνα, ως Βασιλέας-φιλόσοφος, έγινε η αιτία τρομερών πολιτικών και θρησκευτικών εντάσεων, με συνέπεια τον τραγικό θάνατό της. Ο ίδιος ο μεγάλος της θαυμαστής, ο μαθητής της ο οποίος ήταν και πολύ ερωτευμένος με την φιλόσοφο Υπατία, ο έπαρχος Ορέστης έγινε η αιτία να σκοτωθεί η δασκάλα του. Η πολιτική αντιμετώπιση του Ορέστη, ήταν κάτι το οποίο δυσαρεστούσε πάρα πολύ ένα μέρος των Χριστιανών της Αλεξάνδρειας.

Στην πάρα πολύ αυτή ταραχώδη περίοδο, η μεγάλη διαμάχη μεταξύ του πατριάρχη Κυρίλλου και του επάρχου Ορέστη, θα συμβάλλουν σε πολύ σημαντικό βαθμό, στο να δολοφονηθεί η Υπατία. Η πολιτική αντιπαλότητα των δυο κορυφαίων παραγόντων της πόλης, ήταν τεράστια και χωρίς τελειωμό.

Ο κόσμος της Αλεξάνδρειας, λαθεμένα υπέθεσε ότι επειδή ο Ορέστης, υπήρξε μαθητής της Υπατίας, ότι εκείνη είναι η υπεύθυνη, για την στάση του απέναντι στον Κύριλλο. Όμως η Υπατία ήταν ταυτόχρονα και με τις δυο πλευρές καθώς υποστήριζε τον χριστιανισμό και την φιλοσοφία για αυτό ήταν γεμάτη η σχολή της, από Χριστιανούς και εθνικούς όλα τα χρόνια τα οποία δίδαξε.

Η Αλεξανδρινή Υπατία ήταν η μοναδική επιστήμονας στον κόσμο, η οποία θυσιάστηκε για τα αξιώματα του Ύπατου των Φιλοσόφων. Πιο συγκεκριμένα θυσίασε την ζωή της για να είναι η Φιλόσοφος-Βασίλισσα της Αλεξάνδρειας.

Είναι γνωστό ότι ο Έπαρχος της Αλεξάνδρειας Ορέστης, ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους μαθητές, της νεοπλατωνικής Φιλοσόφου. Η Υπατία ασκούσε μεγάλη επιρροή στον Ορέστη, καθώς και σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Η Αλεξανδρινή Φιλόσοφος είχε επίγνωση των δυνατοτήτων της και το πόση μεγάλη αξία είχε. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία τα κίνητρα της Υπατίας να συμμετέχει στην πολιτική ζωή ήταν αγνά. Είχε ανιδιοτελής προθέσεις, καθώς είχε αφιερώσει την ζωή της, στις επιστήμες.

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΚΛΗ-ΠΛΑΤΩΝΑ.

Tα βασικά αξιώματα του Πλάτωνα, σχετικά με τον ιδανικό φιλόσοφο-βασιλέα, αποτελούν η παιδεία, η γενναιότητα, η ηθική, η αγάπη και η αφοσίωση στα Ελληνικά ιδεώδη. Ο φιλόσοφος-βασιλιάς, διαθέτει, την δύναμη της γνώσης, διότι η παιδεία, είναι η αρχή των πάντων.

Για να φέρει την ηθική, την δικαιοσύνη, την ανδρεία και την ευημερία, ως άριστος ηγεμόνας είναι απαραίτητη προυπόθεση η σωστή Ελληνική αγωγή. Ο Ύπατος των Φιλοσόφων για την θέση του ιδανικού ηγεμόνα εξαιρεί τους απαίδευτους, οι οποίοι ζούνε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Σύμφωνα με τον Μέγα Αριστοκλή-Πλάτωνα η κακία είναι αμάθεια. Επίσης δεν επιτρέπει να διεκδικήσουν την θέση του ηγεμόνα ούτε οι θεωρητικοί φιλόσοφοι.

Ο φιλόσοφος-βασιλιάς του Πλάτωνα λαμβάνει την καλύτερη εκπαίδευση. Για αυτό έχει την ηθική ευθύνη προς την πατρίδα να γίνει αρχηγός και ανιδιοτελής κυβερνήτης με σοφία και δικαιοσύνη. Διότι έχει πολύ υψηλή παιδεία σε θέματα κοινωνικά-πολιτικά και φιλοσοφικά. Είναι ο ικανότερος από τους άλλους σοφούς.

Η αξία ενός φιλοσόφου-βασιλιά φαίνεται από τις προσπάθειες του, για την ηθική-πνευματική βελτίωση των πολιτών, την ενίσχυση της πατρίδας σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Ο φιλόσοφος-βασιλιάς δεν διέπεται από αρχομανία και εξουσιαστικές τάσεις, καθώς αναλαμβάνει την εξουσία για το καλό του έθνους. Η προσωπική του ολοκλήρωση έρχεται μέσα από την πραγματοποίηση των ηθικών-πνευματικών και πολεμικών του δραστηριοτήτων.

Το άρρωστο πάθος για την εξουσία, όπως επίσης και η ανάληψή της από ανθρώπους στερημένους από πνευματικές-ηθικές αρετές, προκαλεί αντιδικίες, πολέμους και καταλήγει στην καταστροφή της Ελλάδος. Οι φιλόσοφοι για τον Αριστοκλή-Πλάτωνα είναι οι μόνοι ικανοί να κυβερνήσουν τις πόλεις και την Ελλάδα, διότι έχουν καλύτερο βιοτικό επίπεδο, και είχαν μεγαλύτερες τιμές και αναγνώριση, από οποιονδήποτε άλλο βασιλιά και πολιτικό. Είναι ολοφάνερο ότι ο Πλάτωνας είναι πιστός στα ιδεώδη του Βασιλιά Θησέα.

Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες.

Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις, ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους.

Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940).

Δημιουργός όλων αυτών των μυθευμάτων, για την “δολοφονία”, της Αλεξανδρινής Φιλοσόφου, από τους χριστιανούς, ήταν ο μέγας ανθέλληνας, Έντουαρντ Γκίμπον. Ο Γίββων αναφέρει σχετικά με την Υπατία, ότι μια παρθένος έγινε “μάρτυρας” του Ελληνισμού, επάνω στην ακμή της, και στην πιο μεγαλη φιλοσοφική της στιγμή, διότι την “δολοφόνησε” ο πολύ “κακός “Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο Κύριλλος. Ο Κύριλλος σύμφωνα με τον Γίββων, φθονούσε την Υπατία και ήθελε πάση θυσία να την σκοτώσει. διότι είχε τόσο μεγάλη φήμη και σεβάσμο. Τα ίδια ανθελληνικά και ανυπόστατα, αναφέρει ο Ανθέλληνας Γίββων, για τον Έλληνα που ξεπέρασε, σε αρκετούς τομείς τον Μέγα Αλέξανδρο.

Πρώτος διδάξας σε αυτές τις ανθελληνικές τακτικές και στην παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας υπήρξε ο Γίββων.

Από την στιγμή που ο Άγλλος ιστορικός διέπραξε μια τρομερή κακουργία εις βάρος του μεγαλύτερου στρατηλάτη όλων των εποχών, δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση οι συκοφαντίες του, περί “δολοφονίας” της Υπατίας από Χριστιανούς. Κλείνοντας να περάσουμε να δούμε τι αναφέρουν όσοι γνωρίζουν καλά τον Γίββων :

Η εκδοτική προσπάθεια του Γίββωνα, ξεκίνησε στις 17 Φεβρουαρίου 1776 και ολοκληρώθηκε στις 8 Μαΐου 1788. Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Και έχει σημασία ότι σήμερα, το έργο του έχει γίνει περισσότερο γνωστό από τη χρήση του σε συζητήσεις στα διάφορα φόρουμ και blog του διαδικτύου, παρά από επιστημονικά έργα, τα οποία σπανίως παραπέμπουν στην ιστορία του Γίββωνα, και όταν παραπέμπουν, πολλές φορές το όνομά του αναφέρεται ως παράδειγμα της πεπαλαιωμένης αντίληψης επάνω σε κάποια ζητήματα. Αντιθέτως, εκ των ων ουκ άνευ θεωρείται η αναφορά στον Ostrogorsky, αλλά σαφής και εκτεταμένη είναι η στήριξη της βιβλιογραφίας και στα έργα των Mango, Vasiliev, Runciman, ακόμη και στου παλαιότερου Diehl.

Αυτό, δεν θα έπρεπε επιτέλους κάποιος να το σεβαστεί; Αν γράφουμε ιστορία και το όνομά μας λάμπει στο στερέωμα της ιστορικής επιστήμης, ας χαράξουμε τον δικό μας δρόμο… Αν όμως είμαστε απλά αναγνώστες ή και μελετητές της ιστορίας, οφείλουμε να ακολουθούμε κάποιους καθολικά αναγνωρισμένους επιστήμονες ή συλλογικά έργα.

Θεωρείται ότι η ιστορία ως επιστήμη, ως γνωστικό πεδίο, οφείλει πράγματα στον ιστορικό αυτό. Το πρόβλημα βρίσκεται στην προκατάληψη που είχε ο ίδιος και η εποχή του γενικά, εποχή του «διαφωτισμού», ενάντια σε οτιδήποτε σχετιζόταν με την χριστιανική θρησκεία.

Και βεβαίως, αυτή η προκατάληψη, η οποία εδώ και αρκετές δεκαετίες θεωρείται ότι υπονόμευσε το συνολικό έργο του και εμπόδισε την συστηματική μελέτη της ιστορίας του Ρωμαϊκού κράτους, χρησιμοποιείται ως ιδεολογικό «όπλο» στους σημερινούς αντικληρικαλιστές, και αντιχριστιανούς, οι οποίοι προκειμένου να βρουν «επιχειρήματα» καταφεύγουν σε ένα έργο «αρχαίο», που δεν αποτελεί καν πρωτότυπη πηγή, έργο προκατειλημμένο, από εποχή «προϊστορική» σε σχέση με την έρευνα, μελέτη, χρήση και πλήθος των ιστορικών πηγών, από ένα συγγραφέα που δεν είχε καν το απαιτούμενο επίπεδο γνώσης των …Ελληνικών!

Μπορεί κανείς να φανταστεί σήμερα, σοβαρό ερευνητή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο οποίος δεν μπορεί να μελετήσει και να κατανοήσει πλήρως τις πρωτότυπες πηγές στη γλώσσα που είναι γραμμένες; Ασφαλώς θα ήταν ο περίγελος των «συναδέλφων» του.”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ THE TIMES OF VOULGAROKTONOS

loading...