ΠΑΣΧΑΛΗΣ – ΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ Ο ΤΡΟΠΟΣ.
“Επειδή δεν ήξερα αγγλικά τότε -αργότερα έμαθα- έγραψα έναν ελληνικό στίχο για να μπορώ να δω πώς είναι. Κι έγραψα αυτόν τον στίχο που ξέρουν όλοι, τον «Τρόπο», και πάω στο συγκρότημα και τους λέω:
– Παιδιά, έχω ένα τραγούδι να κάτσουμε να το βγάλουμε και να το παίξουμε!
Όντως το βγάλαμε και η πρώτη φορά που το παίξαμε ήταν σ’ έναν φοιτητικό χορό, σε μία μεγάλη αίθουσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πόσες φορές το παίξαμε σ’ εκείνο το βράδυ; 16 φορές! Άρεσε τόσο πολύ, που μας το ξαναζητούσανε. Και ξανά και ξανά. Αργότερα, όταν κάναμε τους Olympians, ήταν το πρώτο τραγούδι που πήγαμε και ηχογραφήσαμε, τον Νοέμβριο του 1965, και πως! Αξίζει και η ιστορία αυτή. Νοικιάσαμε δύο ταξί Mercedes και βάλαμε τα όργανα πίσω στο πορτ-μπαγκάζ. Ένα ηλεκτρονικό όργανο Farfisa, που είχε αγοράσει ο Άλκης Κακαλιάγκος για να ενταχθεί στο νέο συγκρότημα, χωρούσε με το ζόρι θα έλεγα στο πορτ-μπαγκάζ. Φορτώσαμε και τα υπόλοιπα όργανα και τις μικροφωνικές μας εγκαταστάσεις και τα λοιπά και πήγαμε στην Αθήνα, ηχογραφήσαμε στο στούντιο Σήφη, που ήταν σε μία πάροδο της Πατησίων απέναντι από το Μουσείο, στην οδό Σκαραμαγκά, και μάλιστα εκεί, σ’ αυτό το στούντιο, έκανε θυμάμαι ο Οικονομίδης τα μουσικά ταλέντα. Σ’ αυτό το στούντιο Σήφη, λοιπόν, στήσαμε τη μικροφωνική μας εγκατάσταση, βάλανε και του στούντιο τα μικρόφωνα και έγινε μία μίξη του πραγματικού μας ήχου, που είχαμε σαν συγκρότημα μέσω της δικής μας μικροφωνικής εγκατάστασης, και των μικροφώνων του στούντιο. Το τονίζω αυτό γιατί σήμερα, ακούγοντας κανείς τον «Τρόπο», βλέπει ότι έχει τον δικό του ήχο, έναν ξεχωριστό ήχο, που δεν μοιάζει με άλλα τραγούδια και άλλες ηχογραφήσεις. Και η δική μου φωνή περνάει και μέσα από τη μικροφωνική μας και απ’ τα μικρόφωνα του στούντιο. Αυτό το κάναμε σ’ ένα βράδυ. Επειδή παίζαμε ήδη στη Χαβάη στη Θεσσαλονίκη, κάναμε ένα ρεπό, ηχογραφήσαμε το τραγούδι σε μία νύχτα και, όταν ξημέρωσε, τα μαζέψαμε και φύγαμε πίσω. Να πω κι ένα περιστατικό που συνέβη εκεί πέρα κι αξίζει τον κόπο να το πω. Όταν γράφαμε τον «Τρόπο», είχαμε βάλει και φωνητικά και λέγαμε:
«Πόσο μ’ αρέσει ο τρόπος που μ’ αγαπάς -που μ’ αγαπάς
Όταν με φιλάς -όταν με φιλάς»
Είχαμε απαντήσεις δηλαδή. Όταν ήρθε η στιγμή να κάνουμε τις απαντήσεις, ήτανε μέσα στο στούντιο η Μαρινέλλα. Της άρεσε πάρα πολύ το τραγούδι και λέει:
– Θέλω να μπω κι εγώ στα φωνητικά! Μπορώ να μπω;
– Έλα! Μπες κι εσύ!
Και έκανε τις απαντήσεις! Όμως, όταν το ακούσαμε μετά, είχε φύγει η Μαρινέλλα, και όταν κάναμε τη μίξη βλέπουμε ότι η Μαρινέλλα έχει τόση προσωπικότητα στη φωνή της που ξεχωρίζει πολύ! Και είπαμε από κοινού με τον παραγωγό και τον ηχολήπτη και όλους μας ότι ίσως πρέπει να τα βγάλουμε τα φωνητικά, γιατί απ’ τα φωνητικά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε μόνο τη Μαρινέλλα. Κι έτσι τα καταργήσαμε και δεν υπάρχουν φωνητικά μέσα στον «Τρόπο»! (γέλια)
– Δεν υπάρχει η ηχογράφηση αυτή κάπου σ’ ένα αρχείο;
Π.Α.: Αποκλείεται! Και μάλιστα, για τους πολύ ειδικούς που διαβάζουν τη συνέντευξη αυτή και θέλουν να το ψάξουνε, γιατί αρέσκονται πάρα πολύ να ψάχνουν τέτοιες λεπτομέρειες, θα δούνε ότι όταν τραγουδάω και λέω κάποια στιγμή «αγάπη μου πόσο με σκέφτεσαι», μου ξέφυγε και ξαναλέω «πόσο…» γιατί πήγα να πω την απάντηση! (γέλια) Κι έμεινε εκεί! Κάποιος μπορεί να το βάλει και να το ακούσει. Είδες, λοιπόν, τι είναι οι ιστορίες πίσω απ’ τα τραγούδια; Κι αφού τελείωσε η δουλειά του τραγουδιού, ρωτάμε τον παραγωγό Σπύρο Ράλλη, ο οποίος ήταν ο παραγωγός της Ελλαδίσκ εκείνη την εποχή:
– Πόσα αντίτυπα θα τυπώσετε κύριε Ράλλη;
– Ε, θα κόψουμε καμιά 200αριά-300αριά στην αρχή και βλέποντας και κάνοντας.
Και μας πέσανε τ’ αυτιά!
– Μα… αυτούς θα τους αγοράσουμε μόνο εμείς για να τους μοιράσουμε στους φίλους μας!
Αλλά μόλις τυπώσανε τους δίσκους, ήρθε αμέσως η παραγγελία του Γιάννη Σωκρατίδη, που αυτός ήταν ο αντιπρόσωπος της Ελλαδίσκ της Θεσσαλονίκης, και λέει:
– Τυπώστε μου δύο χιλιάδες!
– Δύο χιλιάδες; Τι λες ρε παιδί μου! Είστε σίγουροι;
– Ναι!
Κι αρχίσανε να φεύγουνε οι δίσκοι σαν στραγάλια. Το δισκάκι έκανε φοβερό νούμερο. Ξεπέρασε εκείνη την εποχή τις 150.000 δίσκους κι ήταν ένα ρεκόρ πρωτοφανές. Κυκλοφόρησε περίπου στις 20 Φεβρουαρίου του 1966 και αμέσως το πήρανε οι πειρατικοί ραδιοσταθμοί και το παίζανε συνεχώς. Σ’ όλη την Ελλάδα. Στα ερτζιανά, τότε δεν υπήρχαν τα FM, γυρνούσες τη βελόνα και παντού άκουγες τον «Τρόπο». Εκεί, λοιπόν, στην άνοιξη του 1966, ο «Τρόπος» κατέκτησε τον κόσμο -και νεολαία και μεγάλους. Όλη εκείνη τη χρονιά κυκλοφορήσανε νομίζω τέσσερις δίσκοι 45άρηδες, ο «Τρόπος», το «Σχολείο», το «Συγνώμη» και «Ο Αλέξης», κι ήταν η καθιέρωση και των Olympians αλλά και της ελληνικής Pop μουσικής.
(από τη συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνη για το MusicHeaven)