Ο ιδιοκτήτης της μπάλας αποφάσιζε τα πάντα, ως αυτοκράτορας.

Παιχνίδι ”αιώνιο” για πέντε ή και περισσότερες ώρες στη σειρά.

Κανόνες, λίγοι η ανύπαρκτοι.

Παγκότερμα (Μπαγκότερμα ή Μπακότερμα) μιας και κανένας δεν ήθελε να κάτσει τέρμα.

Πρώτα επιλέγαμε τους πιο στενούς φίλους.

Όσους τους διάλεγαν στο τέλος, είχαν κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και ήταν έτοιμοι να ”κάψουν” ανα πάσα στιγμή την ομάδα.

Αλλά έπαιζαν όλοι, είτε ήταν στην ώρα τους, είτε όχι.

Σε πάρκινγκ, αλάνες, δρόμους, σοκάκια, παρατημένα γήπεδα, χωράφια…

Χωρίς κινητά σύγχρονης τεχνολογίας η χωρίς κινητά γενικότερα, χωρίς κανένα βίντεο αποθηκευμένο απο τότε, χωρίς καμία εικόνα.

Όλα έμειναν εκεί, στα ”γήπεδα” της παιδικής ηλικίας.

Σκληρά φάουλ, βρισιές και γκολ αριστουργήματα, που για κάποιο λόγο, πιστεύαμε ότι θα τα ξαναδούμε το βράδυ σε κάποια εκπομπή.

Όταν έπεφτε η νύχτα…

Το σλόγκαν ήταν ένα…

«Όποιος το βάλει, κερδίζει»

Ανάμεσα σε ματωμένα γόνατα και αγκώνες.

Ανάμεσα σε μπάλες και όνειρα.

Ήταν το ποδόσφαιρο που παιζόταν τότε.

Και ήταν πολύ όμορφο!