Κύριοι, μη ξεχνάτε ότι είμαστε έντιμοι κατά συνθήκη. Προσωπικά, αν ήξερα ότι δεν θα με πιάσουν, θα πήγαινα να ληστέψω την τράπεζα της Ελλάδος. Αλλά δεν το κάνω διότι φοβάμαι ότι θα με πιάσουν, θα διασυρθώ και θα φυλακισθώ
ΚΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ κ. ΚΑΪΛΗ
Δυστυχώς το χρήμα δεν έχει χρώμα. Δεν είναι ούτε πράσινο, ούτε μπλε, ούτε κόκκινο, ούτε μπλερουά.
Κακώς οι εκπρόσωποι των κομμάτων αλληλοσπαράσσονται και παρουσιάζονται ως κήνσορες των αντιπάλων τους διότι κάποιος ‘‘εκπρόσωπος’’ του λαού διολίσθησε στο αμάρτημα των τριάντα αργυρίων, ενώ στη πραγματικότητα κόπτονται και αγωνίζονται έναντι πάσης θυσίας για τη θεσούλα τους διότι αυτή μεταφράζεται σε χρήμα και όχι μόνο.
Κανονικά ο καθένας μας, πριν κατηγορήσουμε κάποιον για κάτι, θα πρέπει να στεκόμαστε μπροστά στο καθρέφτη μας και να απευθύνουμε στο είδωλό μας το ερώτημα: Εσύ τι θα έκανες στη περίπτωση που σου προσφερότανε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για να πουλήσεις τη ψυχή σου και τη συνείδησή σου στο διάβολο;
Και επειδή δεν θα πάρεις καμία απάντηση ή η απάντηση που θα δώσεις στον εαυτό σου δεν θα είναι ειλικρινής, σπεύδε βραδέως και πριν ανοίξεις το στόμα σου βρέξε τη γλώσσα σου και στο μυαλό σου.
Στη σχολή είχαμε ένα υπέροχο καθηγητή, τον αείμνηστο το Σταματιάδη, που μας δίδασκε κοινωνιολογία. Όλοι κρεμόμαστε από τα χείλη του και ας είχαμε να κοιμηθούμε δέκα ημέρες. Τον θυμάμαι σαν τώρα που μας έλεγε:
‘‘Κύριοι, μη ξεχνάτε ότι είμαστε έντιμοι κατά συνθήκη. Προσωπικά, αν ήξερα ότι δεν θα με πιάσουν, θα πήγαινα να ληστέψω την τράπεζα της Ελλάδος. Αλλά δεν το κάνω διότι φοβάμαι ότι θα με πιάσουν, θα διασυρθώ και θα φυλακισθώ.’’
Άλλωστε το κάθε πράγμα έχει και την αξία του. Ομοίως και η συνείδηση του κάθε ανθρώπου έχει τις δικές της ηθικές αντιστάσεις καθώς και το αντίτιμό της.
Άλλος εξαγοράζεται με 500 ευρώ. Άλλος σκοτώνει για 500 ευρώ. Άλλος ενδίδει στα δυο χιλιάρικα. Άλλος αρχίζει και κλονίζεται στα 100 χιλιάρικα. Άλλος συνεχίζει να αντιστέκεται στα 500 χιλιάρικα. Άλλος αρχίζει να αμφιταλαντεύεται μετά το εκατομμύριο, κ. λ.π..
Πριν από 40 χρόνια περίπου κάποιος συγχωριανός μου, ο οποίος υπηρετούσε στον ΟΣΚ, (Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων) στη Θεσσαλονίκη, μου εκμυστηρεύθηκε μια προσωπική του εμπειρία.
Το 1935 εστάλη να παραλάβει, από τον εργολάβο-κατασκευαστή, ένα σχολικό συγκρότημα στη Βέροια. Το βράδυ ο εργολάβος τον κάλεσε να του κάνει το τραπέζι. Από τη στιγμή που δέχθηκε το τραπέζωμα από τον εργολάβο, ήδη είχε αλωθεί κατά το 50%. Η αρχή είναι ήμισυ του παντός, λένε.
Όταν τέλειωσε το τσιμπούσι ο συγχωριανός μου ρώτησε τον εργολάβο που θα βρεί σκαπανικά εργαλεία, (σκαπάνη, φτυάρι κ. λ.π.) για να ελέγξει τη θεμελίωση των κτιτίων. Ο εργολάβος του απάντησε άφησε πρώτα να ξημερώσει και θα δούμε.
Νύκτωρ ο εργολάβος έσπευσε στη Θεσσαλονίκη και ενημέρωσε τους ‘‘αρμοδίους’’-επιτήδειους του ΟΣΚ. Και οι ‘‘αρμόδιοι’’-επιτήδειοι ενημέρωσαν τον Διευθυντή του ΟΣΚ, ο οποίος είχε αρπάξει τα πιο πολλά, και ο οποίος τους είπε: ‘‘Εμένα μη με μπλέκετε και ταχτοποιείστε το θέμα το δυνατόν γρηγορότερα.’’
Επιστρέφων ο εργολάβος κάλεσε τον συγχωριανό μου για καφέ. Επάνω στο καφέ βγάζει ένα φάκελο και τον προφέρει στο συγχωριανό μου. Ο συγχωριανός μου αρνήθηκε να τον πάρει. Ο εργολάβος είπε στο συγχωριανό μου. Δεν σε πιέζω να τον πάρεις, αλλά θα ήθελα να τον ανοίξεις, να δείς το περιεχόμενο και άστον. Ο συγχωριανός μου έκανε το δεύτερο σημαντικότερο λάθος. Άνοιξε και είδε το περιεχόμενο του φακέλου. Ήδη η κίνησή του αυτή τον οδήγησε στη πλήρη άλωσή του. Τον άνοιξε και παραδόθηκε αμέσως, διότι το περιεχόμενο του φακέλου ήταν πολύ βαρύ. Ο φάκελος περιείχε τους μισθούς μιας δεκαπενταετίας. Το κάστρο του συγχωριανού μου είχε πέσει, όχι μόνο χωρίς απώλειες, αλλά και με σημαντικά κέρδη για όλους.
Μια λαϊκή ρήση λέγει: ‘‘Ξέρεις να κλέψεις; Ξέρω. Ξέρεις να κρυφτείς; Όχι. Τότε μη κλέβεις.’’
Η κ. Καϊλη είναι μια ωραία και συμπαθητική κοπέλα, αρχιτέκτων μηχανικός και αρκετά έξυπνη για να αναρριχηθεί στην ιεραρχία του Ευρωκοινοβουλίου. Δεν σας κρύβω ότι τη συμπαθώ παρά πολύ αν και ήταν με το ΠΑΣΟΚ.
Λένε όμως πως το έξυπνο πουλί πιάνεται από τη μύτη.
Δυστυχώς, όμως, έκανε τα ακόλουθα, τραγικά γι’ αυτή, λάθη:
Κατ’ αρχήν έμπλεξε με τους μαφιόζους Ιταλούς. Σ’ αυτό την ενέπλεξε ο Θεός έρωτας και γι’ αυτό έχει άλλοθι.
Φαίνεται, όμως, ότι οι αντιστάσεις της ήταν μηδαμινές.
Και λέγω μηδαμινές διότι εκτιμώ ότι πούλησε τα πάντα για κάτι ψιλά μπροστά στους μισθούς μιας δεκαπενταετίας του συγχωριανού μου.
Φαίνεται, όντως, ότι οι αντιστάσεις της δεν ήταν ικανές για να την βοήθησαν.
Το επόμενο τεράστιο και βλακωδέστατο λάθος είναι ότι απροκάλυπτα, μπάτσα-φάτσα, βγήκε στο Ευρωκοινοβούλιο και υποστήριζε αναφανδόν το Κατάρ.
Ανοίγω παρένθεση: Ο κ. Ανδρουλάκης έπρεπε εκείνη τη στιγμή να τη διαγράψει αυθωρεί και παρά χρήμα. Φαίνεται όμως ότι ο Ανδρουλάκης είναι παρά πολύ λίγος γι’ αυτό το κόμμα, διότι ούτε τα εγκεφαλικά του κύτταρα, αν υπάρχουν, ενεργούν άμεσα αλλά ούτε και τα αντανακλαστικά του.
Έτερο λάθος της είναι ότι τα χρήματα τα παρέλαβε σε σακούλες ή σε βαλίτσες και όχι σε λογαριασμό ώστε να απέφευγε τουλάχιστον το αυτόφωρο.
Θα μπορούσε άνετα να ανοίξει ένα λογαριασμό στο Κατάρ και να της τα καταθέσουν εκεί που δεν θα μπορούσε κανένας εισαγγελέας να τα βρεί. Να πετάξει τον λογαριασμό και να κρατήσει μόνο τον αριθμό.
Ακόμη ένα λάθος της. Ενέπλεξε και τον πατέρα της που ο πατέρας της, εν προκειμένω, έπρεπε να λειτουργήσει ως τροχοπέδη στην επιπολαιότητα της κόρης του και να μην τη σπρώξει στην αυτοκαταστροφή της.
Πάντως εγώ εξακολουθώ να τη συμπαθώ, αλλά τη λυπάμαι παρά πολύ και αν τυχόν ήμουνα ο δικαστής που θα τη δίκαζε, θα την αθώωνα λόγω βλακείας, διότι δεν ήταν μία βλάκας και μισή, όπως ο πατριώτης μου Ευθυμίου, αλλά βλάκας στη νιοστή.
Πως κλωτσάς κορίτσι μου μια τόσο λαμπρή καριέρα για μερικές χιλιάδες ψωροχιλιάρικα, καταστρέφεσαι ολοσχερώς και γίνεσαι ρεζίλι παγκοσμίως;
Διώνη Πικερμίου 11-12-2022
Ο αιρετικός
