The Times of Voulgaroktonos (Ορθοδοξία-Γεωστρατηγική και ιστορία) : Το τεράστιο ιστορικό σφάλμα του John-Bangell Bury για το Imperium Romanum.

Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι υποπίπτουν σε αυτή την ιστορική ανακρίβεια. Ανάμεσα σε αυτούς ο πολύ αξιόλογος Ιστορικός. John-Bangell Bury. Ο Μεγάλος ιστορικός παρατηρεί πολύ σωστά ότι το Imperium Romanum ήταν ενιαίο από τον Οκταβιανό στην αρχαία Ρώμη μέχρι και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο στην Κωνσταντινούπολη το 1453. Εν τούτοις αυτό είναι αναληθές.

Όταν αρνήθηκαν οι Ισραηλίτες τον Σωτήρα-Λυτρωτή Χριστό, τον αποδέχτηκαν οι Έλληνες των πρωτοχριστιανικών αιώνων και του μεσαίωνα, οι οποίοι έκαναν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό Ελληνικό. Για αυτό οι πρόγονοι μας από σκλάβοι έγιναν διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο, Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική, Συρία, Ισραήλ σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία και δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.

Το imperium romanum με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη το παγκόσμιο κέντρο της αρχαίας θρησκείας. Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα.

Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη, τον Μέγα Αριστοκλή, τον Ηρόδοτο και στους τρεις Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος Κωνσταντίνος, η Αγία Ελένη, οι τρεις ιεράρχες και ο Μέγας Αριστοκλής. Εκείνοι άλλαξαν την ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής Ορθόδοξης- παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Οι δύο Άγιοι (Κωνσταντίνος και Ελένη) είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Ελληνικού έθνους. Άλλαξαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Έκαναν τους προγόνους μας από σκλάβους, διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους.

Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον χριστιανισμό. Η μεταστροφή της Ορθοδόξου πίστεως από τον Διονυσιακό-Ιουδαϊκό στον Ελληνικό πολιτισμό, δημιούργησε τις προυποθέσεις για την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της Ελληνικού Imperium Romanu. Ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς.

Ενδεικτικό περί αυτού ήταν ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Δεν ήταν τυχαία ιστορικά γεγονότα ότι ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε για πρώτη φορά επί βασιλείας του Αγίου Κωνσταντίνου, όταν παραχωρήθηκε η Ρωμαϊκή εξουσία στους Έλληνες και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα από τον πρώτο Έλληνα αυτοκράτορα που ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.

Τα δύο αυτά μεγίστης-παγκόσμιας σημασίας γεγονότα δείχνουν ότι οι αναγεννημένοι από την Ορθοδοξία Έλληνες, είχαν την ευλογία και την απόλυτη στήριξη του Σωτήρα Χριστού να διοικήσουν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διδάξουν τον Θεό-Δημιουργό του Μέγα Αριστοκλή και τον Ελληνικό πολιτισμό στα έθνη κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους. Βοήθησε Υπεραγία Θεοτόκε τους συνανθρώπους μας να ξεφύγουν από τον Εθνοκτόνο Διονυσιακό πολιτισμό για να γλυτώσουμε τον αφανισμό. O κορυφαίος Έλληνας πανεπιστήμονας όλων των εποχών (Μέγας Αριστοκλής) ο αντιστάθηκε πιο δυναμικά από οποιονδήποτε άλλο Έλληνα Σοφό στην ξενόφερτη Ολύμπια Θρησκεία, και είναι ο μοναδικός σοφός σε ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος πήγε ενάντια στις φιλοσοφικές-ηθικές του διδασκαλίες, με κίνητρο την επιβίωση του Ελληνικού έθνους. Ο Eλληνικός φιλοσοφικός στοχασμός μέσα από την ένωση του με τα χριστιανικά αξιώματα, πέρασε στις ψυχές των ανθρώπων, ώστε να δώσει τους καρπούς της αλήθειας, της αγάπης, της Ορθοδοξίας και της εθνικής επιβίωσης. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας εδραιώνεται σταθερά μέσα από την οικουμενική χριστιανική ιδέα και τον Ελληνικό πολιτισμό (Αριστοκλής). Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως και της Ελληνικής παιδείας. Η Ορθοδοξία και οι Πλατωνικές διδασκαλίες ήταν το βασικό στοιχείο συνοχής για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες, θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας, του Ελληνικού πολιτισμού και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου.

Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Αριστοκλής-Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας και του έθνους. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει. Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος. Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί η Ελληνική παιδεία με την Ορθοδοξία, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία, ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Μέγας Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα-διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο.

Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους. Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της αυτοκρατορίας. Ο Χριστιανισμός μαζί με τον Ύπατο των Φιλοσόφων Αριστοκλή διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το Ελληνικό έθνος, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς. Τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας. Έξω από την Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή. Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού.

Μετά από την πτώση, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στους Γερμανούς, τον Απρίλιο του 1204 μ.Χ. οι Έλληνες ίδρυσαν το βασίλειο της Νίκαιας. ‘Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο G. Ostrogorsky, η αυτοκρατορία της Νίκαιας ως κρατικό μόρφωμα υπήρξε μια θλιβερή μορφή ζωής Όσοι Έλληνες επέτυχαν να διαφύγουν από την Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 1204, διωκόμενοι και ταπεινωμένοι ίδρυσαν ένα από τα πολλά διάδοχα κράτη, στα εδάφη της κατακτημένης, και κατακερματισμένης, αυτοκρατορίας. Με την δημιουργία αυτού του κρατιδίου επέτυχαν να ανακτήσουν την Κωνσταντινούπολη και μερικά εδάφη. Γεωγραφικά το κράτος της Νίκαιας και το νέο κράτος της Κωνσταντινούπολης μετά το 1261 μ.Χ. ήταν μικρότερα από την σημερινή Ελλάδα !!! Επίσης και τα δύο Ελληνικά κράτη δεν είχαν την πολιτική-στρατιωτική, οικονομική δύναμη και την αίγλη της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επίσης δεν είχαν ούτε τις υποδομές στην παιδεία, στον διοικητικό μηχανισμό και στο στράτευμα, σε σχέση με το Imperium Romanum του Βοσπόρου.

Η Κωνσταντινούπολη τα τελευταία 200 χρόνια είναι πλέον μια πόλη κράτος,όπως η αρχαία Αθήνα, καθώς την ένδοξη αυτοκρατορία κατέστρεψαν και κατέκτησαν οι Γερμανοί τον Απρίλιο του 1204 μ.Χ. Με την επανάκτηση της Βασιλεύουσας η αυτοκρατορία είναι πλέον κατακερματισμένη σε μικρά Λατινικά και Ελληνικά κρατίδια. Αυτά τα μικρά Ελληνικά κρατίδια όπως το Δεσποτάτο της Ηπείρου και της Θεσσαλίας αρνούνται πεισματικά να υπακούσουν στην κεντρική Ελληνική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης. Η Βασιλεύουσα, θα δώσει μόνη έως το τέλος τον αγώνα επιβίωσης.

Κατά την εποχή των Παλαιολόγων η Ελλάδα βρισκόταν σε τεράστια πολιτική, στρατιωτική και εν μέρει ηθική παρακμή. Αυτό διότι παρακαλούσαν για στρατιωτική βοήθεια τους χειρότερους εχθρούς του Ελληνικού έθνους τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί είχαν κατακτήσει το 1204 μ.χ, ολόκληρη την Ελληνική- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ξεπέρασαν σε βιαιότητες ακόμα και τους Σαρακηνούς. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, μεγαλύτερο κατάντημα για έναν λαό και για ένα έθνος από το εκλιπαρεί τους χειρότερους εχθρούς του, να το γλυτώσουν από άλλους εχθρούς και συγκεκριμένα τους Τούρκους. Οι αδύναμοι πολιτικά-στρατιωτικά και οικονομικά Έλληνες εκλιπαρούσαν τους φοβερότερους εχθρούς του έθνους, τους Γερμανούς να τους σώσουν από τους Τούρκους. Όμως οι προγονοί μας δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή να μην πολεμήσουν, όμως παράλληλα ως άνθρωποι, επιθυμούσαν να επιβιώσουν. Για αυτό επάνω στην απελπισία τους, κάποιοι εξ αυτών σκέφτηκαν να ζητήσουν την βοήθεια των Γερμανών.

Το απόγειον της ηθικής και πνευματικής παρακμής ήταν ότι στην Ιταλία ο σοφιστής αξιωματούχος Πλήθων Γεμιστός, αρνήθηκε να υπογράψει την ένωση των δύο εκκλησιών !!! Ένας από τους μεγαλύτερους μάγους-θεουργός του μεσαίωνα υπήρξε ο Πλήθων Γεμιστός, διδάχτηκε την θεουργία-παγανισμό στην Αδριανούπολη από τον Ιουδαίο Ελισαίο. Ο Πλήθων δίδαξε ότι για την παρακμή του Ελληνισμού, ευθύνεται ο Χριστιανισμός για αυτό έπρεπε να καταργηθεί ως επίσημη θρησκεία. Εν τούτοις ακόμη και ένας καμπαλιστής ο Πλήθων Γεμιστός, έβαλε πάνω από την πίστη το έθνος, πιστός στο ιερότερο αξίωμα του Αριστοκλή. Από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Ελλάδα είναι το πιο ιερό-πολύτιμο και σεβαστό. Με αυτό το αξίωμα ο Αριστοκλής καθόρισε τι πρέπει να είναι η πατρίδα για τους Έλληνες. Η ηρωική στάση των πολιορκημένων Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τον θάνατο την πιο όμορφη και ευλογημένη εποχή (Άνοιξη), και δεν καταδέχονται να σκεφτούν το ενδεχόμενο της παράδοσης στον Μωάμεθ αποτελεί μια ακόμη λαμπρή σελίδα στην ένδοξη Ελληνική ιστορία. Με πρωτόγνωρο ψυχικό σθένος αποφασίζουν να πεθάνουν μαχόμενοι, θυσιαζόμενοι στα ιδανικά της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της πίστεως στον Χριστό. Οι Έλληνες της Βασιλίδος των πόλεων ξεπερνούν κάθε φόβο, γίνονται ήρωες και διαχρονικά σύμβολα ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

Ο John-Bangell Bury ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο τού Καίμπριτζ. Έγραψε, εκτoς απo άλλα βιβλία στον τομέα τών Βυζαντινών Μελετών, τρεις τoμους, με θέμα την γενική ιστορία τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που περιλαμβάνουν γεγονoτα απ6 το 395 μέχρι το 867. Οι πρώτοι δύο τ6μοι εκδ6θηκαν το 1889 με τον τίτλο Ισcoρία τής Ύσcερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Αρκάδιο μέχρι την Ειρήνη (Α history of the Later Roman Empire, from Arcadius to Irene). Αυτοί οι δύο τ6μοι μελετούν γεγον6τα μέχρι το 800 μ.χ., δηλαδή μέχρι τη στέψη τού Καρλομάγνου στην Ρώμη, απ6 τον Πάπα Λέοντα ΓΌ Ο Ν. Χ. Μπέυνζ λέει 6τι: «κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για την αποκάλυψη τών Βυζαντινών Μελετών τού Μπιούρυ που έγινε, 6ταν το 1889 παρουσιάστηκαν οι δύο τ6μοι τής Ισcoρ{ας τής Ύσcερης Αυτοκρατορίας.

Το βιβλίο αυτo είναι μια θαυμάσια πρωτοποριακή εργασία, με την οποία ο Μπιούρυ κατέκτησε διακεκριμένη θέση ως ιστόρικ6ς»(2). Ο τρίτος τ6- (1) «Geschichte der Stadt Athen im Mitterlalter νοη der Zeit Justinian’s bis zur tι’lrkischen Eroberung», Ι, χνίίί-ΧΊΧ. (2) Ν. Η. Baynes, ed., «Α bibliography οί the Works of J. Β. Bury», 5-6. Πρόκειται περί εξαιρετικου έργου. Μια βιογραφία του Μπιουρυ υπάρχει στις σελίδες 1-124. Νεκρολογικό σημείωμα σ. 124. Πλήρης βιβλιογραφία του έργου τού Μπιουρυ στις σελ. 126- 175. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ 37 μος κυκλοφόρησε είκοσι χρόνια αργότερα, με τον τίτλο [σroρία τής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την πτώση τής Ειρήνης μέχρι την άνοδο τού Βασιλείου Α’ (Λονδίνο 1912). Ο τόμος αυτός ασχολείται με την περίοδο 802-867. Στα 1923 εκδόθηκε η δεύτερη έκδοση τών δύο πρώτων τόμων. Αυτή καλύπτει γε'(ονότα μόνον μέχρι το τέλος τής βασιλείας τού Ιουστινιανού τού Μεγάλου (565 μ.χ.) και είναι κάτι περισσότερο από μια αναθεωρημένη έκδοση: Είναι σχεδόν ένα καινούργιο έργο σχετικό με την πρώιμη ιστορία τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο πρώτος από αυτούς τούς τόμους – όπως λέει ο συγγραφέας τους – θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Η γερμανική κυριαρχία cπη Διπική Ευρώπη» και ο δεύτερος «Η Εποχή τού Ιουστινιανού»(I).

Η ιστορία τής περιόδου 565-800 δεν έχει ακόμα εκδοθεί για δεύτερη φορά. Ο Μπιούρυ είχε σκοπό να ‘(ράψει μια ευρύτερη βυζαντινή ιcπoρία, αλλά δυστυχώς πέθανε στη Ρώμη την Ιη Ιουνίου, το 1927, χωρίς να τελειώσει το έργο του αυτό. Στο έργο του ο Μπιούρυ υπoσt’ήριξε μια σωcπή ιδέα σχετικά με τη . Ρωμα’ίκή Αυτοκρατορία: τη συνεχή της ύπαρξη από τον 10 μέχρι τον 150 αιώνα, Δεν υπάρχει περίοδος τής ιστορίας, έλεγε ο Μπιούρυ στον πρόλογό του τής πρώτης έκδοσης, η οποία να έχει τόσο πολύ συσκoτιcπεί από λανθασμένους τίτλους, όσο η περίοδος τής Ύστερης Ρωμα’ίκής Αυτοκρατορίας. Το γεγονός δε ότι η περίοδος αυτή έχει τόσο πολύ παρεξηγηθεί, οφείλεται περισσότερο cπην ακατάλληλη ονοματολογία. Το πρώτο βήμα για τη σύλληψη τής ιστορίας αυτών τών αιώνων, διά μέσου τών οποίων οι Αρχαίοι εξελίχθηκαν στον σύγχρονο κόσμο, είναι η κατανόηση τού ότι η Αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, μέχρι το 1453.

Η γραμμή τών Ρωμαίων αυτοκρατόρων συνεχίστηκε σε μια αδιάσπαστη διαδοχή, από τον Οκταβιανό Αύγουστο μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον τελευταίο Βυζαντινό αυτοκράτορα. Αιπό το χαρακτηριστικό γεγονός είναι τώρα σκοτεινό, λόγω τής ονομασίας «Βυζαντινή» ή «Ελληνική», την οποία δίνουμε στην αυτοκρατορία κατά την ύστερή της περίοδο. Ιστορικοί που χρησιμοποιούν τη φράση «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» διαφωνούν γενικά ως προς τη χρονολογία, κατά την οποία η Ρωμα’ίκή Αυτοκρατορία τελειώνει για να αρχίσει η Βυζαντινή. Μερικές φορές η διαχωριστική γραμμή ορίζεται με την ίδρυση τής Κωνσταντινουπόλεως από τον Μεγάλο Kωνcπαντίνo, άλλοτε με τον θάνατο τού μεγάλου Θεοδοσίου, άλλοτε με τη βασιλεία τού Ioυcπινιανσύ και άλλοτε (Φίνλεϋ) με την άνοδο τού Λέοντος τού Ισαύρου, ενώ ο ιcπoρικός Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν έπαψε να υπάρχει μέχρι το 1453 και εκφράσεις, όπως «Βυζαντινή», «Ελληνικη», «Ρωμαϊκή» ή «Ελληνορρωμαϊκη Αυτοκρατορία», συντελούν μόνο στη συσκότιση ενός αξιόλογου γεγονότος και στη διαιώνιση ενός σοβαρού λάθους. Για τούτο τον λόγο ο Μπιούρυ τιτλοφόρησε την πρώτη έκδοση των δύο του τόμων που ασχολούνται με την περίοδο που προηγείται τού 800 μ.χ. Ιστορία τής Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στα 800 ο Καρλομάγνος ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας σrην Pώμη. Επομένως, aπό τη σrιγμή αυτή είναι σωστό να κάνουμε διάκριση μεταξύ τών δύο αντιπάλων αυτοκρατόρων, χρησιμοποιώντας τα επίθετα δυτική και ανατολική. Αλλά δυσrυχώς η φράση «Ανατολική Ρωμα’ίκή Αυτοκρατορία» δεν χρησιμοποιείται με αυτόν τον σωσtό τρόπο. Ακούμε για μια Ανατολική και Δυτική Ρωμαϊκή ΑυτοκρατορΙα τού 5ου αιώνα, ενώ αλλού αναφέρεται η πτώση μιας Δυτικής Αυτοκρατορίας το 476. Μια τέτοια γλώσσα, αν και επικυρώνεται με μεγάλα ονόματα, δεν είναι σωστή και οδηγεΙ σε μεγαλύτερες περιπλοκές.

Δεν εΙναι σωστή γιατί η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν μία και αδιαίρετη τον 50 αιώνα και, αν και, γενικά, ήταν περισσότεροι από ένας οι αυτοκράτορες, ποτέ δεν υπήρξαν δύο αυτοκρατορίες. Μιλώντας για δύο αυτοκρατορίες σroν 50 αιώνα, είναι σαν να παρερμηνεύουμε την LσtOρία κατά τον χειρότερο τρόπο. Κανείς δεν ομιλεί για δύο Ρωμα’ίκές Αυτοκρατορίες σrις μέρες τού Kωνσrαντίoυ και τού Κώνστα. (διαδόχων τού Μεγάλου Kωνσrαντίνoυ), ενώ οι σχέσεις μεταξύ Άρκαδίου και Ονωρίου, Θεοδοσίου Β’ και Βαλεντινιανού Γ’ και Λέοντος Α’ ηταν ακριβώς οι ίδιες με τις πολιτικές σχέσεις που υφίσταντο μεταξύ τών γιων τού Kωνσrαντίνoυ. Οσοδηποτε ανεξάρτητοι, – ή και εχθρικοί μετςξύ τους, και αν ήταν οι ηγεμόνες από καιρού εις καιρόν θεωρητικώς η Αυτοκρατορία την οποία κυβερνούσαν έμενε ανεπηρέασrη. Καμιά αυτοκρατορία δεν έπεσε το 476. Το έτος αυτό ορίζει απλώς ένα στάδιο, και μάλιστα όχι το πιο σημαντικό, εν σχέσει με την εξέλιξη τής απoσυνθέσεως που συνετελεΙτο κατά τη διάρκεια όλου τού αιώνα. Η εκθρόνιση τού Ρωμύλου Αυγουστύλου ούτε καν συγκίνησε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Πολύ λιγότερο μπορούσε να προκαλέσει την πτώση της. Είναι ατυχές, επομένως, το ότι ο Γίββων ομιλεί για την <<Πτώση τής Δυτικης Αυτοκρατορίας» και ότι πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς έχουν υιοθετήσει αυτή την φράση. Έτσι η Ρωμαίκή Αυτοκρατορία υφίσrατo από τον 10 π.χ. μέχρι τον 150 μ.χ. αιώνα. Μόνο aπό το 800 και έπειτα μπορούμε να διακρίνουμε μια Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία λόγω τής ιδρύσεως μιας άλλης. Ο Μπιούρυ ως εκ τούτου τιτλοφόρησε τον τρίτο του τόμο, που εκδόθηκε το 1912, και τα γεγονότα τού 802 και έπειτα Ιστορία τής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με σκοπό να διακρίνει τον τόμο αυτό από τους δύο πρώτους.

Ο Άγγλος ιστορικός σημειώνει τον επιπόλαιο τρόπο με τον οποίο οι φιλόσοφοι και συγγραφείς τού 18ου αιώνα μεταχειρίστηκαν την ιστορία τού Βυζαντίου και παρατηρεί ότι αυτοί οι εξέχοντες άνθρωποι αγνόησαν τελείως έναν από τους πλέον σημαντικούς και αναγκαίους παράγοντες τής εξέλιξης τού πολιτισμού τής Δυτικής Ευρώπης, την επίδραση δηλαδή τής Ύστερης Ρωμα’ίκής Αυτοκρατορίας και τής Νέας Ρώμης(2). Φυσικά η άποψη τού Μπιούρυ δεν ήταν κάτι το νέο. Η ιδέα μιας συνεχούς Ρωμα’ίκής Αυτοκρατορίας είχε ήδη πριν από αυτόν αναγνωρισθεί από ανθρώπqυς τού κύρους τού Μοντεσκιέ, στο βιβλίο του Σκέψεις για τις αιτίες τού μεγαλείου τών Ρωμαίων και τής παρακμής τους, Αλλά ο Μπιούρυ υποστήριξε τη θέση αυτή με ασυνήθη δύναμη και τήν μετέβαλε σε πειθώ. Η ιστορία του αξίζει πολλής προσοχής. Ενώ μελετά την ιστορία τού ανατολικού τμήματος τής Αυτοκρατορίας, παρακολουθεί, μέχρι το 800, τα γεγονότα τού δυτικού τμήματος.

Φυσικά αυτό συμβαδίζει αρμονικά με την ιδέα του τής ενότητας τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Μπιούρυ δεν περιορίζεται από την πολιτική ιστορία. Ολόκληρα κεφάλαια τού βιβλίου του είναι αφιερωμένα σε ζητήματα οργανωτικά, φιλολογικά, κοινωνικά, γεωγραφικά και καλλιτεχνικά. Τα δύο πρώτα κεφάλαια τής 2ης έκδοσης, αφιερωμένα στην μοναρχία και στον διοικητικό μηχανισμό, θεωρούνται, από έναν πολύ γνωστό ειδικό στην ιστορία τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ως η καλύτερη περιγραφή τών γενικών συνθηκών του κράτους των Ρωμαίων. Ο Μπιούρυ γνώριζε καλά Ρωσικά και άλλες σλαβικές γλώσσες, τις οποίες χρησιμοποιούσε για την αξιοποίηση τής σχετικής με την ιστορία τού Βυζαντίου ρωσικής και βουλγαρικής φιλολογίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ THΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟ OFFICIAL WEBSITE TOY AΓΓΕΛΟΥ-ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Φ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ (THE TIMES OF VOULGAROKTONOS)