Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γιά τό ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ «Κι ἄν ἀλλάξουν ὅλοι, νά παραμείνετε στήν παράδοση»

Βρισκόμαστε στή Θῆβα τό 1924, στήν περιοχή τοῦ Πυρίου. Ὅλα κυλοῦν ἤρεμα καί καλά. Οἱ νοικοκυρές στολίζουν τά σπίτια τους μέ τά ἔργα τῶν χεριῶν τους, οἱ πατεράδες ἀγωνίζονται γιά τό καθημερινό ἀναλώνοντας τίς περισσότερες ὧρες τους στά χωράφια, ἐνῶ τά παιδιά ἀνέμελα τρέχουν ἀπό ‘δῶ καί ἀπό ‘κεῖ γιά νά χορτάσουν τό παιχνίδι τους.

Ξαφνικά, ὅμως, μέσα σέ αὐτή τήν ἠρεμία δύο ἄντρες ἀνεβασμένοι στά ἄλογά τους, γνωστοί στούς περισσότερους τῶν Θηβῶν, ὁ Κίμων ὁ Στεφανιώτης καί ὁ Λουκᾶς ὁ Καλατζής, γυρίζουν ἀλαφιασμένοι καί τρομαγμένοι φωνάζοντας, πάνω ἀπό τά ἄλογα πού βρισκόντουσαν.

«Μᾶς ΦPAΓKEΨAN!

Μᾶς ΦPAΓKEΨAN!»

Τί εἶχε συμβεῖ; Δυστυχῶς, εἶχαν πληροφορηθεῖ πώς ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο, χωρίς νά γνωρίζει ὁ κόσμος, χωρίς νά ρωτηθοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλάδος, ἐκτός ἀπό τούς πέντε πού τό ἄλλαξαν.

«Μᾶς φράγκεψαν! Μᾶς φράγκεψαν!».

Συνεχῶς φώναζαν καί ἐνημέρωναν τά γειτονικά χωριά τῶν Θηβῶν.

Ναί, μά μέ ποιό δικαίωμα τό ἔκαναν αὐτό;

Ἀφοῦ αὐτοί δέν ἦταν κληρικοί, ἦταν ἁπλοί λαϊκοί;

Ἀπό ποῦ πῆραν τό θάρρος αὐτό;

Τί γνώριζαν;

Τί ἐντολή εἶχαν;

Οἱ δύο αὐτοί ἄνδρες εἶχαν πνευματικό καθοδηγητή κάποιο ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος βρισκόταν σέ ἕνα ὄμορφο νησί τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ, τήν Αἴγινα.

Τό ὄνομά του ἦταν Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως.

Τό 1918 εἶχαν πάει καί οἱ δύο στό νησί νά ἐξομολογηθοῦν καί νά πάρουν τή συμβουλή του γιά ἕνα θέμα, τό ὁποῖο τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν σέ ἔξαρση. Τό θέμα αὐτό ἦταν γιά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου.

Ἡ ἐρώτησις τῶν δύο ἦταν, κατά πόσο εἶναι ἐφικτή καί ἐπιτρεπτή ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου. Ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης, ὅπως ἦταν σοφός καί πρᾶος, τούς ἀπάντησε:

-Παιδιά μου, δέν πρέπει νά γίνει ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, διότι βάσει αὐτοῦ ἔχουν θεσπισθεῖ ὅλες οἱ ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἰδιαιτέρως τό αἰώνιο Πασχάλιο..

– Μάλιστα Δέσποτα, ἐάν ὅμως ἡ Ἐκκλησία δεχθεῖ τή μεταρρύθμιση τί γίνεται; Τί κάνουμε ἐμεῖς;

– Ἐσεῖς νά παραμείνετε ὡς ἔχετε, δέν θά ἀκολουθήσετε τούς μεταρρυθμιστές διότι τό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό τρεῖς πανορθοδόξους συνόδους ἐπί πατριαρχίας Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ 1592-1593 καί Ἀνθίμου τό 1848. Εἶναι ἀδύνατον Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά δεχθοῦν τήν ἀλλαγή. Ἐγώ δέ δέχομαι οὔτε ἀκολουθῶ κανέναν, ἔστω κι ἄν μείνω μόνος μου.

– Ναί, Δέσποτα, ἀλλά ἐάν δέν ἔχουμε ἱερεῖς τί θά κάνουμε;

– Παιδιά μου θά οἰκονομήσει ὁ Κύριός μας καί θά σᾶς στείλει.

– Κι ἄν δέν ἔχουμε ἐκκλησία καί ἔχουν γυρίσει ὅλοι μέ τό Γρηγοριανό ἐκεῖ, πῶς τό ἀντιμετωπίζουμε;

– Γι’ αὐτό προβληματίζεσθε; Δέν ὑπάρχει πρόβλημα, τά σπίτια σας νά γίνουν Ἐκκλησίες.

Διαβάζοντας τήν παραπάνω ἀνάρτησι ἐνεθυμήθην κάτι σχετικόν, πού ἔλεγε καί ξανάλεγε μιά πράγματι ἁγία ψυχή, ἡ μοναχή Μαρία, ἡ «κουφή», (μέ αὐτό τό χαρακτηριστικό προσωνύμιο τήν γνωρίζαμε ὅλοι στήν Ἁγία Τριάδα τῆς Κάτω Ἡλιουπόλεως), τό ὁποῖον ἤκουσε ἡ κ. Ἑλένη Λαμπριανίδου (καί ἡ μητέρα της καί ἄλλες γυναῖκες), καί τό ὁποῖον κατέθεσεν κατά τήν καθιερωμένην Σύναξιν τῆς Δευτέρας στόν Ἱερό Ναό ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα, (ἄν ἐνθυμοῦμαι καλῶς, κατά τήν παραμονήν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τό 2011).

Ἔλεγε και ξανάλεγε μέ τόν ἁπλοϊκό της τρόπο ἡ μοναχή Μαρία:

«Δούλευα σάν οἰκιακή βοηθός σέ μιά οἰκογένεια συγγενική τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος πήγαινε πολύ συχνά σ’ αὐτήν τήν οἰκογένεια καί τούς νουθετοῦσε.

Ὁ Ἅγιος εἶπε στην ἴδια:

«Θά ἀλλάξουν τό ἡμερολόγιο, ἐσύ νά μήν τό ἀκολουθήσης, νά μείνης στήν Ἐκκλησία. Γιατί αὐτό, πού θά φέρουν μέ τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου, θά εἶναι μία μεγάλη αἵρεσις».

οΙ Νεοημερολογίτες ἰσχυρίζονται, ὅτι διόρθωσαν τό ἡμερολόγιο γιά καθαρά ἀστρονομικούς λόγους. Ἤταν, λένε, ντροπή νά ἀκολουθοῦμε ἕνα λανθασμένο καί ἀπαρχαιωμένο ἡμερολόγιο.

Πολύ καλά…

Τήν Ἐκκλησία, βέβαια, δέν την ἐνδιαφέρει ἡ ἀστρονομική ἀκρίβεια τοῦ ἡμερολογίου, τήν ἐνδιαφέρει μόνον ἡ λειτουργική καί ἑορτολογική ἑνότητα καί τάξη τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ἀλλά ἔστω, ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι πράγματι γιά τήν ἐπιστημονική ἀκρίβεια ἀγωνιοῦσαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί.

Τότε, γιατί δέν διόρθωσαν πράγματι τό ἡμερολόγιο μέ βάση τά ἐπιστημονικά δεδομένα τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἀλλά ἐφάρμοσαν ἕνα ἐπίσης λανθασμένο ἡμερολόγιο, χρονολογούμενο ἀπό τόν 16ο αἰῶνα, τό ἡμερολόγιο τοῦ Πάπα Γρηγορίου;

Γιατί δέν ἐφάρμοσαν τό τόσο μελετημένο τοῦ Πέτρου Δραγγίτς, πού ὑποβλήθηκε στό δῆθεν πανορθόδοξο συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1923;

Ἀκριβῶς, γιατί ὁ πραγματικός σκοπός τους δέν ἦταν ἡ ἐπιστημονική διόρθωση τοῦ ἡμερολογίου, πρᾶγμα ἐντελῶς ἄχρηστο ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως.

Ὁ πραγματικός σκοπός τους ἦταν ἡ ἑορτολογική ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», καί αὐτή δέν μποροῦσε νά πραγματοποιηθεῖ παρά μόνον μέ τήν προσχώρηση τῶν Ὀρθοδόξων στό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο τῶν Παπῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, γιά νά ἔχουν ὅλοι τό ἴδιο ἑορτολόγιο καί νά ἀρχίσει ἀπό κάπου νά πραγματοποιεῖται τό πρῶτο στάδιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: ἡ ἕνωση τῶν χριστιανικῶν λεγομένων «ἐκκλησιῶν».

Δέν εἶναι, λοιπόν, ἀπό παθολογική ἀγάπη πρός 13 χαμένες ἡμέρες, πού οἱ λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες ἔκοψαν τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τήν Καινοτόμο «ἐκκλησία», ἀλλά γιά νά μείνουν Ὀρθόδοξοι.

Νεοημερολογιτισμός ἴσον Οἰκουμενισμός,

-ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μιᾶς Ἁγίας,

-ἄρνηση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως,

Οἱ Νεοημερολογίτες

-κήρυξαν λανθασμένη τήν ἑορτολογική τάξη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας,

-ἀνέτρεψαν τήν ἑορτολογική σχέση μεταξύ Πασχαλίου καί ἀκινήτων ἑορτῶν,

-κατάργησαν νηστεῖες, μετέτρεψαν ἀκίνητες ἑορτές σέ κινητές, ὅπως τοῦ Ἁγίου Γεωργίου,

-κατέστρεψαν τήν ἑορτολογική ἁρμονία καί ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πού δέν ἄλλαξαν τό Ἑορτολόγιο,

-καί ὅλα αὐτά γιά νά συνεορτάζουν μέ τούς αἱρετικούς τῆς Δύσεως.

Προτίμησαν νά ἑορτάζουν, ὅταν οἱ ἄλλοι ἀδελφοί τους Ὀρθόδοξοι νηστεύουν γιά νά πανηγυρίζουν μέ τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες.

Καί τί ἔγινε μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583, τοῦ 1587 καί τοῦ 1593, οἱ ὁποῖες ἐπανειλημμένως «εἶχον ἀφορίσει πάντας, ὅσοι θά ἐδέχοντο τήν Γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν»;

(Βλ. Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, ἔκδ. «Πυρσός», τόμ. ΙΒ΄, ἄρθρο «Ἡμερολόγιο», σελ. 274 καί τόμ. ΙΕ΄, ἄρθρο «Κωνσταντινουπόλεως Σύνοδοι», σελ. 642).

Ἔκαναν πώς δέν τίς ἤξεραν, ἤ τίς περιφρόνησαν μέ τήν μεγαλύτερη ἀδιαντροπια

 Loukas M. Xalaris