«Οίκος Παραφύσιν Ανεκτικότητας»

Κώστα Δημ Χρονόπουλου* 

Στο ερώτημα : «Τι άραγε είμαστε εμείς», μπορείς πολύπλευρα /πολυεπίπεδα να τοποθετηθείς. Πχ να ισχυριστείς πως: «είμαστε ένας εκτεταμένος Οίκος Ανοχής». Ή : «Μία χώρα ενοχής». Ή ακόμη: «Μια κοινωνία άφατης δυσπερίγραπτης ανεκτικότητας – ανοχής». Ή : «Τόπος εκτεταμένης σήψης και αποφοράς αηδιαστικής».  Υπάρχει αναντίλεκτα δυσχέρεια επακριβούς και ακριβοδίκαιης περιγραφής.  Συνελόντι ειπείν: «Είμαστε ό, τι δεν θα έπρεπε να είμαστε οι Έλληνες, εμείς». Αδιαφιλονίκητα περάσαμε το δυσάρεστο στάδιο της παρακμής. Προχωρήσαμε στην αλλοίωση /αποσύνθεση , στην οζώδη σήψη,  περιπέσαμε σε κατάσταση γάγγραινας που χρήζει άμεσης επεμβάσεως διασωστικής.  Σε κάθε περίπτωση δημιουργείται σύγχυση, επακολουθεί σύγχιση αφού το παιχνίδι της εξυγίανσης παίζεται εν ου παικτοίς. Αναζητούνται ένοχοι μόνον σε «οίκους ανοχής», ενώ θα έπρεπε η επικέντρωση να εστιάζεται, κυρίως αλλού, αν πράγματι  υπάρχει βούληση αλλαγής πραγματικής:  στους ανεκτικούς «ανθρωπιστές», στους αδιάφορους  ωχαδερφιστές, στους πολιτικούς υπευθυνοανεύθυνους, στους επιεικείς νομοθετούντες, και στο κοινωνικό σύνολο μιας  εκφυλισμένης , μοντέρνας εποχής. Η χαρά του κάθε ανθρωποειδούς /υπανθρώπου (σ.σ και όχι όπως κάκιστα το πόπολο μηρυκάζει: κτηνανθρώπου. Τα κτήνη / ζώα δεν μεταχειρίζονται έτσι τα παιδιά τους) που βιάζει, εκδίδει, εκμεταλλεύεται και καταστρέφει αθώες παιδικές ψυχές, για ίδιο οικονομικό όφελος ή για την απόλαυση της ειδεχθέστερης παιδεραστικής διαστροφής. Και, αντί να συνέλθουμε όλοι –  ως κοινωνία, πολιτεία – αρκούμαστε (παλιά μου τέχνη κόσκινο) σε … διαπιστώσεις, συννεφοπτώσεις, συζητήσεις ανούσιες και γελοίες , κουτσομπολίστικης διαλεκτικής.  Ο Νεοέλληνας ως θλιβερός, καταγέλαστος Διαπιστωτής. Πώς να τον πάρεις σοβαρά, τι να του (πρωτο) προσάψεις, τι να του καταλογίσεις, πώς να τον ανεχτείς (!). «Βλέπει τον λύκο (τους ευθυνόμενους) και ψάχνει τον ντόρο» μετά μανίας –και βλακείας – περισσής. Ξενίζει ο φαυλεπίφαυλος κύκλος της ηλιθιότητας των σχοινοτενών συζητήσεων , αναζητήσεων και της προέλευσης της … κομματικής!. Τι ειρωνεία αλήθεια, τι εικόνα αποστροφής!. 

Αηδιαστικοί βιαστές, συμπεριφοράς εμετικής,  τιμωρούνται με ποινές χάδια και  αποφυλακίζονται, για να συνεχίσουν την απάνθρωπη, δολοφονική ψυχών και σωμάτων δραστηριότητά τους, με την οποίαν αδυνατείς (αν έχεις ακόμη και ψήγματα ήθους) να συμβιβαστείς. Μακάρι ετούτη τη φορά η πολιτεία, η κοινωνία, η Εκκλησία, η πνευματική ηγεσία , η Δικαιοσύνη , και όλοι οι καθ ‘ύλην αρμόδιοι, να πάρουν επιτέλους μέτρα λυσιτελή, ώστε να ξεφύγουμε από τον δυσώδη βόρβορο, ο οποίος  μας περιήγαγε σε κατάσταση ανυπόφορης πνιγμονής. 

ΥΓ Δεν έχει πλέον – ούτε και εκ μέρους μου – νόημα η επανάληψη μέτρων εξυγιαντικής εφαρμογής.  Ανάνηψη από το ηθικό κώμα απαιτείται επειγόντως, τόσο από τους πολίτες, όσο κυρίως από τους ταγούς –πολιτικούς και πολιτειακούς – ένα σάλπισμα αφύπνισης , βούλησης πολιτικής.                                                                                                                              Όταν όμως  φτάσει μοιραία η ώρα της αφαίρεσης /αποκοπής μελών προκειμένου ο ασθενής από την γάγγραινα  να διασωθεί, θα τεθεί ζήτημα κοινής λογικής: Αν αφαιρεθούν τα πολλά σάπια μέλη /όργανα, θα απομείνουν ελάχιστα ,κάτι που θα ακυρώσει την χρησιμότητα της χειρουργικής.                                                                                                                                Επομένως οι καιροί  ου μενετοί, κοντολογίς !…..